WOMEN TALKING (Sarah Polley)

20Women_Talking10.
In een diepgelovige, geïsoleerde Mennonietengemeenschap op het Amerikaanse platteland ontdekken de vrouwen dat ze ‘s ochtends wakker worden met blauwe plekken en verdachte wondes: met een schok komen ze tot het besef dat ze in hun slaap door de mannen misbruikt zijn.

De feiten zetten hen voor een quasi-onmogelijke keuze, een keuze waarmee ze hun geloof en hun verbondenheid met de gemeenschap moeten zien te verzoenen met de afschuwelijke feiten: blijven ze? En zo ja, doen ze dan niks of vechten ze terug? Of vluchten ze, naar een nieuw leven in een nieuwe wereld?

De vraag leidt tot pijnlijke interne discussies, waarin ze om beurten aan het woord komen.

‘WOMEN TALKING’ is gebaseerd op het boek van Miriam Toews, dat op zijn beurt gebaseerd was op redelijk hallucinante echte feiten: tussen 2005 en 2009 werden in een Mennonietenkolonie in Bolivië minstens 150 vrouwen misbruikt door de mannen, die daarbij gebruikt maakten van verdovend gas dat door een dierenarts was geleverd.

Regisseuse Sarah Polley richt zich in haar film echter niét op de gruwelijke feiten, maar helemaal op de gevolgen ervan: zoals de titel al aangeeft volgen we vooral de Continue reading “WOMEN TALKING (Sarah Polley)” »

THE FRENCH DISPATCH (Wes Anderson)

French_Dispatch_poster

U hebt er even op moeten wachten, maar hier is-tie-dan eindelijk, folks: ‘THE FRENCH DISPATCH’ van de onnavolgbare Wes Anderson!

Met ‘The French Dispatch’ maakte Anderson tegelijk een ode aan de journalistiek én een liefdesverklaring aan de cinema: de film speelt zich af op de redactie van The French Dispatch, een blad voor Amerikaans expats in Frankrijk, gevestigd in het stadje Ennui-sur-Blasé (iemand die dat soort naam bedenkt als de lokatie van zijn film kan voor ons maar weinig fout meer doen).

De film speelt zich niet alleen af bij een magazine, hij is ook helemaal opgebouwd volgens de structuur van een blad: nu eens bevinden we ons in een essay over de studentenopstand van Parijs, dan weer zitten we in een overlijdensbericht, in een artikel over een compleet foutgelopen ontvoering of in een reisreportage.

Dat levert een heerlijke doolhof aan kriskras door elkaar lopende en dan weer bij elkaar komende verhaallijnen op, allemaal volgepropt met tientallen grappige, ratelende personages, vertolkt door een zowaar NOG indrukwekkender rijtje acteurs en actrices dan

hij al voor zijn vorige films wist te strikken.
Namen, vraagt u?
Hierzie: Timothée Chalamet! Tilda Swinton (alweer heerlijk in een rol als kunstcritica)! Mathieu Amalric! Bill Murray (als de hoofdredacteur van het blad)! Cécile de France! Jeffrey Wright! Benicio del Toro! Denis Ménochet! Saoirse Ronan! Owen Wilson!
Zowaar zelfs Henry Winkler (yep, The Fonz uit ‘Happy Days’) duikt opeens in de film op.
O, en dan vergeten we nog Frances McDormand, Léa Seydoux en Christoph Waltz.
En Adrien Brody. En Willem Dafoe. En Anjelica Huston. En Edward Norton. En… En…

Los van de zalige verhaalstructuur is ‘The French Dispatch’ dan ook nog eens een esthetisch festijn, gemaakt met de visuele flair waar Wes Anderson terecht zijn naam en Continue reading “THE FRENCH DISPATCH (Wes Anderson)” »

THE TRAGEDY OF MACBETH (Joel Coen)

Macbeth_poster_2

Voor zijn eerste solofilm koos Joel, de oudste van de twee Coen Brothers, voor de verfilming van Shakespeares ‘THE TRAGEDY OF MACBETH’.

Het resultaat is een visueel verbluffend werkstuk, met in de hoofdrollen het onstuitbare moordkoppel Denzel Washington-Frances McDormand als de Schotse veldheer en zijn bloeddorstige Lady.

Voor wie het verhaal niet zou kennen: alles draait om Macbeth, een Schotse lord die glorieus terugkeer van een slag tegen de Engelsen.
Op die terugweg voorspellen drie heksen hem dat hij op een dag koning van Schotland zal worden. En die voorspelling wordt niet tegengesproken door zijn uitermate ambitieuze vrouw Lady Macbeth, wel integendeel: samen ontpoppen ze zich al moordend en

intrigerend tot het ultieme powerkoppel, een duo dat tot àlles bereid is om de voorspelling te laten uitkomen.

Maar de gevolgen van hun allesverterende, blinde ambitie zijn niet te overzien, en leiden tot bloedbaden, chaos en totale waanzin.

De in verzen getoonzette dialogen vergen de eerste minuten misschien enige aanpassing voor onze hedendaagse oren (en zéker Nederlandse ondertiteling voor wie het oude Engels niet machtig is), maar eens u zich op het ritme van het stuk hebt gezet, is dit anderhalf uur smullen geblazen: Washington en McDormand weven een verstikkend, heerlijk vilein web van intriges en moorden, tot ze compleet omgeven zijn door een berg  Continue reading “THE TRAGEDY OF MACBETH (Joel Coen)” »

NOMADLAND (Chloé Zhao)

Nomadland_poster2

In ‘NOMADLAND’ maken we kennis met Fern, een vrouw van in de zestig die door de economische recessie niet alleen haar job maar zo ook ongeveer al haar bezittingen én haar huis verloren heeft.

Ze besluit – meer uit noodzaak dan als keuze – als een moderne nomade met een minibusje door het land te trekken, en ze blijkt lang niet het enige slachtoffer van de crisis die op dat idee gekomen is: collega-nomaden Linda May, Swankie en Bob Wells nemen haar onder hun hoede tijdens haar tocht door het (nog altijd vrij Wilde) Westen.

En hoewel de landschappen adembenemend zijn, moet ze onderweg allerlei onderbetaalde luizenbaantjes aannemen om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen: bij het alomtegenwoordige Amazon, als seizoenarbeider, in een diner, kortom: overal waar ze haar nog willen…

Net zoals in haar vorige films (zie ook: ‘The Rider’) castte regisseuse Chloé Zhao voor ‘Nomadland’ topacteurs als Frances McDormand en David Strathairn naast (in dit geval létterlijk) van straat geplukte amateurs – yep, Linda May, Swankie en Bob Wells heten echt zo, en maken ook in hun dagelijks leven deel uit van de bonte bente nomads die door Amerika trekken.

Het geeft deze uitmuntende film over het harde leven in de-maatschappij-naast-de- Continue reading “NOMADLAND (Chloé Zhao)” »

CINEMA CORONA #101: MOONRISE KINGDOM (Wes Anderson)

moonrise_kingdomWat maakt Wes Anderson toch héérlijke films: Technicolor-pareltjes die constant tussen lichte weemoed en bitterzoete humor twijfelen, en die verfilmd zijn in een smetteloze stijl.

Zie bijvoorbeeld zijn wonderlijke meesterwerkje ‘Moonrise Kingdom’, naar een scenario van hemzelf en Roman Coppola.

Het verhaal speelt zich af in 1965, wanneer de kleine Sam (weeskind, brildrager en scoutsjongen) verliefd wordt op de zelfbewuste Suzy (fan van verrekijkers en van Françoise Hardy).

De twee – voortreffelijk vertolkt door Jared Gilman en Kara Hayward – besluiten te vluchten naar New Penzance, een eiland vol ongerepte natuur.

Maar dat is uiteraard buiten de volwassenen gerekend, die met zijn allen de achtervolging inzetten: van de scoutsleider (Edward Norton!) tot Suzies ouders (Bill Murray en Frances McDormand!), en van politiekapitein Sharp (Bruce Willis!) tot het takkewijf van de Dienst Jeugdzorg (de immer geweldige Tilda Swinton!).

‘Moonrise Kingdom’ is een volstrekt unieke love story, vol melancholie, levenswijsheden en magische schoonheid, en voorzien van een volstrekt wonderlijke soundtrack waarop zowel Françoise Hardy als Hank Williams én Benjamin Britten komt voorbijgefietst.

Het prachtige camerawerk is van Robert Yeoman.

Enjoy!

MOONRISE KINGDOM
Regie: Wes Anderson
USA 2012

ISLE OF DOGS (Wes Anderson)

isle_of_dogs_v

Met ‘Isle of Dogs’ keert regisseur Wes Anderson (‘Moonrise Kingdom’, ‘Grand Budapest Hotel’…) terug naar zijn oude liefde: de stop-motion-animatiefilm.

Wanneer in de niet zo verre toekomst in Japanse stad Megasaki de hondengriep uitbreekt, besluit de autoritaire, hatelijke burgemeester Kenji Kobayashi alle honden te verbannen naar Trash Island.
Volgens de burgemeester bestaat immers het risico dat het virus overslaat op de mens.

Eén van de gedeporteerden is Spots, het huisdier van Atari Kobayashi, het 12-jarige neefje van de burgemeester.

Om zijn geliefde hond te redden besluit Atari een vliegtuig te stelen en zelf naar Trash Island te vliegen.

Vraag is alleen: wààr ergens op dat eiland hangt Spots in godsnaam uit?
Gelukkig krijgt Atari bij zijn zoektocht meteen hulp van een roedel van vijf zwaarverkouden honden…

‘Isle of Dogs’ (ook uit te spreken als ‘I Love Dogs’) is een heerlijke, originele animatiefilm met de typische Wes Anderson-touch: vrolijk en grappig, maar tegelijk weemoedig en Continue reading “ISLE OF DOGS (Wes Anderson)” »

Dinsdag 12/6/2018: THREE BILLBOARDS OUTSIDE EBBING, MISSOURI + Filmhuis-slotfeest met RIGUELLE & HAUTEKIET

three-billboards-outside-ebbing-missouri.20171219043826

Vertoningen:
DINSDAG 12 JUNI om 18u10!
DINSDAG 12 JUNI
om 20u30

Deze vertoning wordt gevolgd door het traditionele Filmhuis-slotfeest van ons seizoen, met als vanouds hapjes, drank & muziek.

Spelen dit jaar ten dans:
RIGUELLE & HAUTEKIET!

 

—-

Mildred Hayes is een huisvrouw uit Ebbing, Missouri bij wie de woede intern ettert: zeven maand geleden is haar dochter op gruwelijke wijze verkracht en vermoord, en al die tijd later heeft de lamlendige politie van het plaatsje nog steeds geen degelijk spoor, laat staan dat er al een verdachte gearresteerd zou zijn.

Wanneer Mildred ziet dat de plaatselijke flikken wel tijd hebben om zwarten te mishandelen, gaat ze tot de actie over. Op drie grote billboards klaagt ze de

onkunde van de politie in het algemeen (en van sherriff Willoughby in het bijzonder) aan: een rechtstreekse provocatie die een enorm domino-effect van gebeurtenissen in het
Continue reading “Dinsdag 12/6/2018: THREE BILLBOARDS OUTSIDE EBBING, MISSOURI + Filmhuis-slotfeest met RIGUELLE & HAUTEKIET” »

16/4/2013: MOONRISE KINGDOM

Wat maakt Wes Anderson toch héérlijke films: Technicolor-pareltjes die constant tussen lichte weemoed en bitterzoete humor twijfelen, en die verfilmd zijn in een smetteloze stijl.

Zie ‘The Royal Tenenbaums’, zie ‘The Darjeeling Limited’, zie ‘The Life Aquatic’ en zie – in het Filmhuis, uiteraard! – nu ook het wonderlijke ‘Moonrise Kingdom’.

Het verhaal speelt zich af in 1965, wanneer de kleine Sam (wees, brildrager en scoutsjongen) verliefd wordt op Suzy (fan van verrekijkers en van Françoise Hardy). De twee besluiten te vluchten naar New Penzance, een eiland vol ongerepte natuur.

Maar dat is uiteraard buiten de volwassenen gerekend, die met zijn allen de achtervolging inzetten: van de scoutsleider (Edward Norton!) tot Suzies ouders (Bill Murray en Frances McDormand!), en van politiekapitein Sharp (Bruce Willis!) tot het takkewijf van de Dienst Jeugdzorg (Tilda Swinton!).

‘Moonrise Kingdom’ is een volstrekt unieke love story, vol melancholie, levenswijsheden en magische schoonheid, en voorzien van een volstrekt wonderlijke soundtrack waarop zowel Continue reading “16/4/2013: MOONRISE KINGDOM” »

BURN AFTER READING (Joel & Ethan Coen)

burn_after_readingTwee niet al te snuggere fitness-instructeurs (vertolkt door een zéér geestige Brad Pitt en de altijd geweldige Frances McDormand) komen bij toeval in het bezit van een computerschijfje dat propvol CIA-geheimen lijkt te staan.

Een vondst waarmee het dynamische duo dé financiële slag van hun leven denkt te kunnen slaan.

En hey, zaken zijn zaken: als de Amerikanen niet willen dokken voor de geheimen, dan gaan we het maar bij de Russen aanbieden!

Ziedaar het startpunt van ‘Burn After Reading’, een volkomen briljante en met volstrekt krankzinnige plotwendingen volgestouwde komedie van de Coen Brothers.
Het in al zijn absurditeit fantastische scenario wordt perfect vertolkt door alléén maar

uitstekende acteurs: in absolute topvorm: behalve de al eerder genoemde Brad Pitt en
Frances McDormand zorgen John Malkovich (als een afgeserveerde CIA-agent), Tilda Swinton (zijn ijskoude, bospoepende echtgenote), George Clooney (een seksmaniak die alles neukt wat los en vast zit) en JK Simmons (geweldig als een CIA-chef die óók niet weet in welke clusterfuck hij nu weer terechtgekomen is) anderhalf uur lang voor het Continue reading “BURN AFTER READING (Joel & Ethan Coen)” »

18/2/2003: FARGO

fargoJerry Lundegaard laat zijn vrouw ontvoeren om geld af te persen van zijn rijke maar gierige schoonvader.

Maar gelukkig waakt de hoogzwangere agente Marge Gunderson: gewapend met een Kamiel Kafka-muts (mét oorflappen), een kop hete koffie en tientallen ‘yeah, yeahs’ gaat ze de strijd met de misdaad aan…

Bekijk hier de briljante titelsequentie van ‘Fargo’, ontworpen door Balsmeyer & Everett:, met de al even briljante muziek van Carter Burwell: