Tagarchief: Greta Gerwig

ISLE OF DOGS (Wes Anderson)

Geplaatst op door

isle_of_dogs_v

Met ‘Isle of Dogs’ keert regisseur Wes Anderson (‘Moonrise Kingdom’, ‘Grand Budapest Hotel’…) terug naar zijn oude liefde: de stop-motion-animatiefilm.

Wanneer in de niet zo verre toekomst in Japanse stad Megasaki de hondengriep uitbreekt, besluit de autoritaire, hatelijke burgemeester Kenji Kobayashi alle honden te verbannen naar Trash Island.
Volgens de burgemeester bestaat immers het risico dat het virus overslaat op de mens.

Eén van de gedeporteerden is Spots, het huisdier van Atari Kobayashi, het 12-jarige neefje van de burgemeester.

Om zijn geliefde hond te redden besluit Atari een vliegtuig te stelen en zelf naar Trash Island te vliegen.

Vraag is alleen: wààr ergens op dat eiland hangt Spots in godsnaam uit?
Gelukkig krijgt Atari bij zijn zoektocht meteen hulp van een roedel van vijf zwaarverkouden honden…

‘Isle of Dogs’ (ook uit te spreken als ‘I Love Dogs’) is een heerlijke, originele animatiefilm met de typische Wes Anderson-touch: vrolijk en grappig, maar tegelijk weemoedig en Continue reading “ISLE OF DOGS (Wes Anderson)” »

LADY BIRD (Greta Gerwig)

Geplaatst op door

Lady_Bird

Het is 2002, en Christine McPherson slijt – zéér tegen haar zin – haar dagen op een oerconservatieve katholieke meisjesschool in Sacramento, Californië.

De opstandige en kunstzinnige Christine heeft niet alleen genoeg van haar school, maar ook van haar suffe thuisstad waar nooit iets gebeurt, van haar passief-agressieve en alomtegenwoordige moeder, ja zelfs van haar eigen naam.

Voortaan wenst ze dan ook aangesproken te worden als Lady Bird, zo laat ze iedereen weten. En ze wil in New York gaan studeren, een stad waar volgens haar gesofisticeerde mensen wonen, en waar men nog om Cultuur geeft.

Omgekeerd wordt haar (overwerkte) moeder stilaan compleet horendul van het gedrag van haar puberende dochter. Niet alleen slaagt ze er maar niet in écht contact te krijgen met Lady Bird, bovendien lijkt ze maar niet lijkt te willen begrijpen dat de familie geen geld heeft om haar aan de Oostkust te laten studeren.

Cultactrice Greta Gerwig (’20th Century Women’, ‘To Rome With Love’…) levert met Continue reading “LADY BIRD (Greta Gerwig)” »

20th CENTURY WOMEN (Mike Mills)

Geplaatst op door

centurywomenposter

Santa Barbara, 1979: de alleenstaande moeder Dorothea leeft samen met haar vijftienjarige (en iets té ernstige) zoon Jamie in een soort gemeenschapshuis dat ze delen met de punkfotografe Abbie, de zeventienjarige Julie (de platonische vriendin van Jamie) en de hippieachtige klusjesman William (als man de vreemde eend in de bijt in dit vrouwenbastion).

Dorothea slaagt er maar niet in haar puberzoon te doorgronden, en dus vraagt ze Abbie en Jullie te helpen bij de opvoeding. De twee laten hem niet alleen punkmuziek en skaten ontdekken, maar bezorgen hem ook opruiende feministische literatuur, plus allerlei kennis over vrouwenkwaaltjes en het stimuleren van de clitoris.

Met als gevolg dat de kloof en de verwarring tussen hem en zijn wat ouderwetse moeder alleen maar groter wordt…

Na het prachtige ‘Beginners’ levert Mike Mills alweer een subtiele, meanderende en melancholische familiekroniek af. En net als toen is het hoofdpersonage gebaseerd op
zijn eigen ervaringen: de hele film is een ode aan Mills moeder, een moederrol die hier  Continue reading “20th CENTURY WOMEN (Mike Mills)” »

JACKIE (Pablo Larrain)

Geplaatst op door

jackie_22

We hebben nog maar net zijn ‘Neruda’ vertoond, en daar is de Chileen Pablo Larrain alweer met een nieuwe film: ‘Jackie’, zijn biopic over presidentsweduwe Jackie Kennedy, en zijn eerste film in Amerika.

Het resultaat van dat Amerikaanse debuut mag er alvast zijn, want de film is intussen al overladen met prijzen, en hoogstwaarschijnlijk komt daar deze week nog één of meerdere Oscars bij voor hoofdrolspeelster Natalie Portman.

De film is absoluut geen klassieke biopic, maar is daarentegen helemaal opgebouwd rond een interview dat Jackie gaf aan een journalist van Time, één week na de moord op haar man.

Larrain schildert Jackie daarin als een vrouw die – ondanks het gruwelijke drama dat haar net overkomen is – koste wat het kost zelf minutieus de regie wil blijven voeren over het beeld dat van haar en haar echtgenoot naar buiten komt: ze beseft maar al te goed dat wat ze in het exclusieve interview zegt zal bepalen hoe het publiek haar en haar man zich zullen herinneren.
En ze gedraagt zich zelfs tijdens dat privé-gesprek dan ook alsof ze de hele tijd staat te acteren voor een batterij camera’s – wat eigenlijk min of meer ook zo wàs.

Door de verkiezing van Trump kreeg de film meteen ook een andere, onbedoelde lading: meer dan 50 jaar na de feiten is Jackie nog altijd een absoluut icoon van klasse, stijl en Continue reading “JACKIE (Pablo Larrain)” »