Rachid, een 21-jarige enthousiaste jonge man van Marokkaanse afkomst, heeft één doel: een job vinden.
Vol vertrouwen stelt hij zich kandidaat als afwasser in een restaurant, want dat lijkt hem toch een job die iederéén kan doen.
Maar al snel blijkt dat het allemaal toch niet zo simpel is als hij denkt…
Voor deze zéér grappige en veelbelovende kortfilm castte regisseuse Rachida El Garani een mix van jong talent, bekende gezichten en ervaren ratten.
Zo ziet u naast Stefan Perceval, Zouzou Ben Chikha en Stany Crets o.a. ook standup comedian Soe Nsuki, Ismaïl L’Hamiti en Issam Dakka.
‘MECHELEN GANDHI – BUS 552′ is een gloednieuwe documentaire die de kijker laat kennismaken met de identiteit van een bijzondere Mechelse wijk: de Mahatma Gandhiwijk (in de volksmond ook bekend als ‘de Magandhi’), gelegen aan de rand van de stad, tussen de Tervuursesteenweg en de Jubellaan.
In deze film ontdekken we deze buurt door de ogen van haar bewoners.
In ‘LA CHIMERA’ neemt Alice Rohrwacher (‘La Meraviglie’, ‘Lazzaro Felice’…) ons mee naar het Toscane van de jaren ’80: in een badplaats aan de Tyrreense zee maken we kennis met Arthur, een jonge Britse archeoloog die verscheurd wordt door liefdesverdriet.
Om de leegte in zijn bestaan op te vullen sluit hij zich aan bij een bende ‘tombaroli’, een groep grafrovers die op zoek zijn naar Etruskische archeologische schatten die ze proberen te verpatsen op de zwarte markt.
Iedereen in deze excentrieke, onconventionele bende is op zoek naar zijn eigen ‘chimera’, een onbereikbare droom die ze ondanks alles tóch blijven najagen – of dat nu die éne vrouw of een volstrekt zorgeloos leven is…
Regisseuse Alice Rohrwacher castte naast haar zus Alba ook zeer goed volk als Isabella Rosselini en Josh O’Connor (‘God’s Own Country’, ‘The Crown’) in de hoofdrollen.
Het resultaat is een heerlijke, vaak grappige film propvol kleurrijke, zingende, jattende en feestende personages – exuberant, wonderlijk en poëtisch, zoals alleen Continue reading “LA CHIMERA (Alice Rohrwacher)” »
Enkele jaren geleden belandde de Iraanse filmmaker Mahyar Khosravani als vluchteling in Mechelen.
Samen met hem nodigen we u uit om een stukje van de rijke Iraanse cinema te komen ontdekken.
We bouwen de avond rond ‘TERRESTRIAL VERSES’, de nieuwe en alom (behalve dan door de ayatollahs, uiteraard) positief ontvangen film van Alireza Khatami en Ali Asgari.
In negen verschillende nu eens absurd-komische, dan weer wrange verhalen vertellen ze in welke vreemde en vaak idiote bochten de burgers in Iran zich allemaal moeten wringen om te overleven in de Kafkaëske bureaucratie en religieuze regeltjes van het autoritaire bewind daar.
Nu eens volgen we een meisje dat zich moet verantwoorden omdat ze – aiaiai! – naar school lijkt te zijn gekomen achterop de motor van een jongen.
Dan weer gaan we in het gezelschap van een jonge vader zijn kersverse zoon David bij de
burgerlijke stand aangeven, iets wat in Iran veel gemakkelijker gezegd dan gedaan blijkt.
Of we begeven ons samen met een klein meisje naar een kledingzaak om haar allereerste schooluniform-met-hijab uit te kiezen – en neen, daar mag géén Mickey Mouse op staan, en het mag ook niet roze zijn.
De toon is nu eens absurd, grotesk en geestig, en dan weer ronduit wrang, en alles is gefilmd in een kader dat al net zo strak, star en onwrikbaar is als het keurslijf waarin de ayatollahs de hele bevolking willen wringen.
‘TERRESTRIAL VERSES’ leverde het regisseursduo behalve een stapel lovende buitenlandse recensies en een selectie voor Cannes ook huisarrest en een reisverbod op. Waarmee dat regime dus nog eens extra het punt van de film bewees: Kafka leeft, en woont in Iran.
Als bonus bij ‘TERRESTRIAL VERSES’ tonen we u dus graag een selectie uit het werk van de Iraanse Mechelaar Mahyar Khosravani.
Still uit ‘The Rendezvous’
Zijn ‘THE RENDEZVOUS’ (2019, 5 min.) is een uiterst fraai gestileerde kortfilm over een oude vrouw die uitkijkt naar haar verjaardag, want dat wordt de dag waarop ze haar geliefde zal terugzien.
Bella Baxter (rol van Emma Stone) is een jonge vrouw die met een hersentransplantatie weer tot leven is gewekt door de onorthodoxe maar geniale wetenschapper Dr. Godwin Baxter (Willem Dafoe)
Hij houdt haar in afzondering, maar de eigenzinnige en leergierige vrouw breekt al snel los uit haar geïsoleerd bestaan: samen met ene Duncan Wedderburn, een losbandige gladjanus-advocaat besluit ze de wereld rond te trekken, op zoek naar avontuur.
Maar is die (Victoriaanse) en door mannen gedomineerde wereld wel klaar voor een onconventionele, vrijgevochten vrouw als Bella?
Wie na briljante brokken cinema als ‘The Killing of a Sacred Deer’ of ‘The Favourite’ nog altijd niet overtuigd was van het immense en unieke talent van Yorgos Lanthimos, kan zich nu laten overtuigen door het magistrale ‘POOR THINGS’, een heerlijk exuberante, sierlijke en swingende prent die ondertussen al bekroond werd met vier Oscars, vijf BAFTA’s, twee Golden Globes en de Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië.
Emma Stone – die de film mee hielp produceren – is ronduit geweldig in de hoofdrol, en aan haar zijde doen ook toppers als Willem Dafoe en Mark Ruffalo wat we van hen Continue reading “POOR THINGS (Yorgos Lanthimos)” »
Een knappe nieuwe docu die in Mechelen gedraaid is: daar maken we op ons programma altijd grààg plaats voor.
In ‘HOW DO YOU SPELL HOME?’ laat Louisiana Mees-Fongang ons kennismaken met een groep minderjarige vluchtelingen die uit alle hoeken van de wereld samen in een huis in – of all places – de Bruul beland zijn: Keerthana, Mesbah, Helen en Idris komen uit Afghanistan, Sri Lanka en Eritrea, en worden hier opgevangen bij Juneco, een verblijf voor alleenstaande minderjarige vluchtelingen.
Aan de ene kant biedt Juneco hen een veilige, hoopvolle en warme plaats waar ze met behulp van begeleiders op eigen benen leren te staan, maar anderzijds spookt er constant
onzekerheid en dreiging in hun hoofd: ze kunnen maar in Juneco blijven tot ze achttien zijn.
Louisiana Mees-Fongang verbleef maandenlang bij de jongeren en hun begeleiders, en legde in een fraai, subtiel en warm portret hun fragiele leefwereld, hun dromen, hun onzekerheden, hun hoop en hun vragen vast.
Is dit nu ‘thuis’, zo ver van de plaats waar ze vandaan kwamen? En wat is dat, ‘thuis’?
Wanneer er op een middelbare school een diefstal gebeurt, neemt de directie meteen ingrijpende maatregelen om de dader te vinden.
Carla Novak (indrukwekkende rol van Leonie Benesch) is een lerares die pas sinds kort als docent op de school aan de slag is, maar zet vraagtekens bij de aanpak.
Wanneer ze zelf ontdekt wie de vermeende dader is, zet ze iets in gang wat ook voor haarzelf grote gevolgen kan hebben.
Waardoor ze opeens voor een aartsmoeilijke vraag komt te staan: hoe ver wil ze gaan voor de waarheid?
De Duitse film ‘DAS LEHRERZIMMER’ is een meeslepend drama annex thriller over een diefstal in een schoolklas, maar ook veel méér dan dat: het is vooral een film waarin regisseur İlker Çatak de grenzen van onze moraal aftast (en in dat opzicht eigenlijk verwant aan ‘WIL’): hoe ver zou u gaan om de waarheid boven tafel te krijgen, en om rechtvaardigheid te laten zegevieren?
Na achttien jaar België keert Koffi terug naar zijn geboorteland Congo, met de bedoeling er zijn zwangere vrouw aan zijn familie voor te stellen en de traditionele bruidsschat te betalen.
Maar de familiereünie verloopt niet zoals verwacht: hoewel Koffi zijn uiterste best doet om de banden weer aan te sterken, is en blijft hij voor de gemeenschap een ‘zabolo’, een ‘kind van de duivel’. Koffi lijkt zich moeilijk los te kunnen wrikken uit de diepgewortelde geloofsovertuigingen van zijn familie.
Samen met andere ‘duivelskinderen’ en ‘heksen’ besluit hij de strijd aan te gaan om dit helse label van zich af te werpen.
Na eerst een succesvol rapper, acteur en kledingontwerper te zijn geweest, ontpopt Baloji zich nu ook nog eens als een talentvol filmregisseur: zijn ‘AUGURE’ is een bezwerend, fascinerend drama over identiteit, ontheemding en de hunkering naar acceptatie.
Naast de regie en het scenario verzorgde Baloji ook de kostuums, was hij de art director én nam hij vier gloednieuwe albums op bij de film, gebaseerd op de hoofdpersonages.
In die hoofdrollen ziet u Marc Zinga, Yves Marina Gnahoua, Lucie Debay en Eliane Umuhire.
De koortsdroom-achtige beelden van Joachim Philippe zorgen voor een film die baadt Continue reading “AUGURE (Baloji)” »
De oorlog is net voorbij, en in die sowieso al moeilijke omstandigheden leidt Delia het bestaan van een onderdrukte huisvrouw.
Haar tirannieke echtgenoot Ivano brengt met zijn werk nog een klein beetje geld binnen, maar laat geen mogelijkheid onbelet om haar goed in te peperen wie de kostwinner is.
Bovendien heeft hij geregeld last van losse handjes, én gebruikt hij Delia als goedkope verpleegster voor zijn oude en ziekelijke vader.
Wanneer hun dochter Marcella aankondigt dat ze gaat trouwen met een jongen uit de middenklasse, is Delia in de wolken: ze ziet het als Marcella’s kans om niet in hetzelfde
armzalige soort bestaan als het hare terecht te komen.
Maar wanneer ze een mysterieuze brief ontvangt, begint het bij Delia te dagen dat het misschien ook voor haarzelf nog niet te laat is om naar een beter leven te streven….
De debuterende Paola Cortellesi mengt in haar ‘C’È ANCORA DOMANI’ een schaamteloos ouderwets melodrama met een fikse geut humor en een zalige soundtrack.
De film is meteen een indrukwekkend visitekaartje voor Cortellesi, want niet alleen wist ze als regisseuse de quasi-onmogelijke balans tussen een zwaar onderwerp en vrolijke komedie te vinden, ze schreef ook het scenario én vertolkt met veel verve zelf de hoofdrol, met een vette knipoog naar de grote Italiaanse na-oorlogse filmsterren als Sophia Loren en Anna Magnani.
In Italië raakte deze kleine maar pakkende, humane en vaak grappige film een bijzonder gevoelige snaar: met ruim 5 miljoen (!) toeschouwers zorgde deze arthouseproductie er voor een ware stormloop op de cinema’s, en trok zowaar
Paul Hunham is een norse geschiedenisleraar aan de universiteit van New England. Tijdens de kerstvakantie wordt hij tegen zijn zin gedwongen op de campus te blijven met de ‘holdovers’, die enkele studenten die niet naar huis kunnen.
Paul zat er in zijn jonge jaren ooit zelf, maar is nu als leraar zo mogelijk nog minder populair dan toen hij leerling was. Zijn enige levensvreugde lijkt hij te halen uit het verzinnen van compleet uitzinnige beledigingen voor zijn studenten.
In de verlaten school zit hij de hele vakantie opgescheept met Angus en Mary.
Angus is een slimme maar getroebleerde leerling die van zijn moeder en haar nieuwe
liefde net voor de vakantie te horen kreeg dat hij de kerst niet samen met hen kon doorbrengen.
En Mary is de kok van de school: haar zoon is net voordien in Vietnam gesneuveld, en dit is haar eerste kerst na dat drama…
Regisseur Alexander Payne verzamelde in zijn lange carrière al zeven Oscarnominaties en twee Oscars, maar vriend en vijand zijn het erover eens: hoe straf films als ‘Nebraska’ of ‘Sideways’ ook waren, zijn jongste ‘The Holdovers’ (in België uitgebracht als ‘Winter Break’) is zijn beste, grappigste en meest ontroerende film.
De sfeer van de vroege seventies wordt perfect weergegeven, niet alleen in de decors,
Bella Baxter (rol van Emma Stone) is een jonge vrouw die met een hersentransplantatie weer tot leven is gewekt door de onorthodoxe maar geniale wetenschapper Dr. Godwin Baxter (Willem Dafoe)
neer er op een middelbare school een diefstal gebeurt, neemt de directie meteen ingrijpende maatregelen om de dader te vinden.
e, 1946.
USA, 1970.
armzalige soort bestaan als het hare terecht te komen.
Maar wanneer ze een mysterieuze brief ontvangt, begint het bij Delia te dagen dat het misschien ook voor haarzelf nog niet te laat is om naar een beter leven te streven….
De debuterende Paola Cortellesi mengt in haar ‘C’È ANCORA DOMANI’ een schaamteloos ouderwets melodrama met een fikse geut humor en een zalige soundtrack.
De film is meteen een indrukwekkend visitekaartje voor Cortellesi, want niet alleen wist ze als regisseuse de quasi-onmogelijke balans tussen een zwaar onderwerp en vrolijke komedie te vinden, ze schreef ook het scenario én vertolkt met veel verve zelf de hoofdrol, met een vette knipoog naar de grote Italiaanse na-oorlogse filmsterren als Sophia Loren en Anna Magnani.
In Italië raakte deze kleine maar pakkende, humane en vaak grappige film een bijzonder gevoelige snaar: met ruim 5 miljoen (!) toeschouwers zorgde deze arthouseproductie er voor een ware stormloop op de cinema’s, en trok zowaar