U hebt er even op moeten wachten, maar hier is-tie-dan eindelijk, folks: ‘THE FRENCH DISPATCH’ van de onnavolgbare Wes Anderson!

Met ‘The French Dispatch’ maakte Anderson tegelijk een ode aan de journalistiek én een liefdesverklaring aan de cinema: de film speelt zich af op de redactie van The French Dispatch, een blad voor Amerikaans expats in Frankrijk, gevestigd in het stadje Ennui-sur-Blasé (iemand die dat soort naam bedenkt als de lokatie van zijn film kan voor ons maar weinig fout meer doen).

De film speelt zich niet alleen af bij een magazine, hij is ook helemaal opgebouwd volgens de structuur van een blad: nu eens bevinden we ons in een essay over de studentenopstand van Parijs, dan weer zitten we in een overlijdensbericht, in een artikel over een compleet foutgelopen ontvoering of in een reisreportage.

Dat levert een heerlijke doolhof aan kriskras door elkaar lopende en dan weer bij elkaar komende verhaallijnen op, allemaal volgepropt met tientallen grappige, ratelende personages, vertolkt door een zowaar NOG indrukwekkender rijtje acteurs en actrices dan

hij al voor zijn vorige films wist te strikken.
Namen, vraagt u?
Hierzie: Timothée Chalamet! Tilda Swinton (alweer heerlijk in een rol als kunstcritica)! Mathieu Amalric! Bill Murray (als de hoofdredacteur van het blad)! Cécile de France! Jeffrey Wright! Benicio del Toro! Denis Ménochet! Saoirse Ronan! Owen Wilson!
Zowaar zelfs Henry Winkler (yep, The Fonz uit ‘Happy Days’) duikt opeens in de film op.
O, en dan vergeten we nog Frances McDormand, Léa Seydoux en Christoph Waltz.
En Adrien Brody. En Willem Dafoe. En Anjelica Huston. En Edward Norton. En… En…

Los van de zalige verhaalstructuur is ‘The French Dispatch’ dan ook nog eens een esthetisch festijn, gemaakt met de visuele flair waar Wes Anderson terecht zijn naam en Continue reading “THE FRENCH DISPATCH (Wes Anderson)” »