LA VENUS A LA FOURRURE (VENUS IN FUR) (Roman Polanski)

venus-in-fur-poster-620x842Roman Polanski is dit jaar de 80 (!) gepasseerd, maar de man blijft meer avontuurlijke en inventieve films maken dan menig jong regisseur: zijn nieuwste, ‘La Vénus à la Fourrure’, is bijvoorbeeld gebouwd rond welgeteld twéé acteurs in één theaterzaal.

Theaterregisseur Thomas (gespeeld door Polanski-lookalike Mathieu Amalric) heeft er een uiterst frustrerend dagje opzitten: tijdens de audities voldeed geen enkele actrice aan zijn eisen.

Gelukkig komt – net voor hij er helemaal de brui aan wil geven – de bloedmooie maar helemaal uitgeregende Vanda het zaaltje binnengewandeld (rol van Emmanuelle Seigner, in het echte leven mevrouw Polanski).

Thomas vindt de bijzonder doortastende Vanda vulgair, maar de regisseur moet zich uiteindelijk gewonnen geven: Vanda is gewoon geboren voor de rol, en neemt algauw zélf de touwtjes in handen.

Polanski baseerde zijn ‘La Vénus à le Fourrure’ op het gelijknamige toneelstuk van David Ives, dat op zijn beurt dan weer gebaseerd was op het boek ‘Venus im Pelz’ van
Leopold von Sacher-Masoch – yep, inderdaad de man die zijn naam gaf aan het Continue reading “LA VENUS A LA FOURRURE (VENUS IN FUR) (Roman Polanski)” »

WADJDA (Haifaa Al-Mansour)

‘Wadjda’ is de eerste door een vrouw geregisseerde langspeelfilm uit Saoedi-Arabië, een land waar u overigens sowieso tevergeefs naar een bioscoop zal zoeken: dat op zich is al zeer in het oog springend, maar het is bovendien ook een erg stérke film.

Geen drammerig pamflet over vrouwenbevrijding, maar een subtiele, intelligente en aangrijpend geregisseerde prent over het Saoedische vrouwenleven.

De plot is simpel: Wadjda, een tienjarig meisje uit Ryad, wil net zoals haar buurjongen graag een fiets, maar krijgt die niet van haar moeder, want wat zouden de buren wel

denken over een meisje op een fiets?

Maar daar legt de rebelse Wadjda – die onder het verplichte zwarte gewaad opvallende
paarse veters in haar All Stars draagt – zich niet zomaar bij neer.

De jonge Waad Mohammed is een echte ontdekking in de hoofdrol: krachtig,
zelfverzekerd en geslepen – allemaal zeer nodig om aan de verstikkende Continue reading “WADJDA (Haifaa Al-Mansour)” »

THE PATIENCE STONE (Atiq Rahimi)

‘The Patience Stone’ is een excellente film over verborgen dromen en verlangens, gesitueerd tegen de achtergrond van een onbestemde oorlog die al tientallen jaren blijft dooretteren: gezien de Afghaanse origine van regisseur Atiq Rahimi mag u veronderstellen dat het over de Afghaanse oorlog gaat, maar het zouden helaas zovele andere landen kunnen zijn.

Een man is in die oorlog door een kogel geraakt, en ligt nu in comateuze staat thuis.

Zijn mooie vrouw verzorgt haar tot vegetatieve staat teruggebrachte man niet alleen, ze begint ook tegen hem te praten. Al gauw mondt haar monoloog uit in een lange biecht over haar meest intieme frustraties, dromen en verlangens – gesprekken waardoor ze op eigen houtje ontluikt tot een zelfbewuste en energieke vrouw in een door mannen gedomineerde maatschappij.

‘The Patience Stone’ is gebaseerd op het met de Prix Goncourt bekroonde succesboek dat regisseur Atiq Rahimi schreef, en dat tot een prachtscenario werd uitgewerkt door

meester-scenarist Jean-Claude Carrière (‘The Unbearable Lightness of Being’, ‘Die Blechtrommel’ en een lange rij films van Luis Bunuel).

De vrouw wordt sterk vertolkt door de in Frankrijk werkende Iraanse actrice Golshifteh Farahani (‘Poulet aux Prunes’).

De film is overigens de officiële Afghaanse inzending voor de oscars: sowieso bijzonder Continue reading “THE PATIENCE STONE (Atiq Rahimi)” »

MUD (Jeff Nichols)

Ellis en Neckbone, twee jonge tieners, sluipen voor dag en dauw hun huis uit, om in een klein motorbootje – en alleen gewapend met zaklampen en walkietalkies – de machtige en immens mooie Mississippi te kunnen opvaren.

De twee hebben geen specifiek doel, tot ze op een eilandje midden in de stroom op de Mud stoten: een haveloze maar stoere en charismatische man die zich om één of andere reden schuilhoudt in een afgedankte boot, én die altijd zijn revolver bij zich draagt – wat uiteraard niet veel goeds belooft.

Maar toch bloeit tussen de tieners en de intrigerende Mud al snel vriendschap en zelfs een soort vader-zoon-relatie op…

In ‘Mud’ spelen Matthew McConaughey (werkelijk magistraal als het hoofdpersonage), Reese Witherspoon, Sam Shepard en de jonge supertalenten Tye Sheridan (de fragiele Ellis) en Jacob Lofland (de cynische Neckbone) de pannen van het dak.

En regisseur Jeff Nichols bewijst met deze mix van ‘The Night of the Hunter’, ‘Stand By Continue reading “MUD (Jeff Nichols)” »

LA GRANDE BELLEZZA (Paolo Sorrentino)

Federico Fellini leeft!
In de films van zijn landgenoot Paolo Sorrentino, bijvoorbeeld, die met ‘La Grande Bellezza’ een adembenemende, wervelende, moderne update van Fellini’s ‘La Dolce Vita’ gemaakt heeft.

Het personage waarrond alles (en iedereen) draait heet Jep Gambardella, de koning van de Romeinse jetset, en verder ook nog nachtbraker, vrouwenversierder, kunstkenner, feestbeest, schrijver en journalist.

De man is net 65 geworden, en kijkt terug op zijn leven: een wilde maalstroom van houseparty’s, topkunst, limousines, prachtige kleren en designvilla’s, en bevolkt door én callgirls én kardinalen én stripteaseuses én intellectuelen én beau monde-poseurs.

Maar of dat wel het juiste leven was? Jep greep naast zijn grote liefde, zijn vriendenkring bestaat uit feestvierende narcisten en bovendien is het nooit wat geworden met zijn tweede roman…

‘La Grande Bellezza’ biedt een wonderlijk en hypnotiserend maar tegelijk melancholisch
beeld van Rome, en van al het gewoel, al de schoonheid en al de kitsch die Continue reading “LA GRANDE BELLEZZA (Paolo Sorrentino)” »

ONLY GOD FORGIVES (Nicolas Winding Refn)

Na hun meesterstukje ‘Drive’  was het maar zeer de vraag of het duo Ryan Gosling-Nicolas Winding Refn dat niveau ooit nog eens zou kunnen herhalen, laat staan overtreffen.

Met het onbehaaglijke maar magistrale ‘Only God Forgives’ geven ze nu – één film later – al het meteen het antwoord op die vraag: you bet, suckers!

Gosling speelt Julian, een kerel die samen met zijn broer Billy in Bangkok een boksclub uitbaat, die alleen maar een dekmantel is voor de drugshandel die ze opgezet hebben.
Wanneer Billy genadeloos afgeslacht wordt, strijkt hun ijzingwekkende moeder in Thailand neer, en draagt ze Julian op de dood van zijn broer even genadeloos te wreken.

‘Only God Forgives’ is een brok verontrustende en huiveringwekkende neo-noir, net zoals ‘Drive’ indrukwekkend in beeld gezet door Winding Refn, en voorzien van een Lynchiaanse, bevreeemdende soundtrack.

En dan zwijgen we nog over de acteurs: Ryan Gosling zegt meer met één blik dan Continue reading “ONLY GOD FORGIVES (Nicolas Winding Refn)” »

L’ECUME DES JOURS (Michel Gondry)

‘L’Ecume des Jours’ van Boris Vian werd algemeen beschouwd als een meesterlijke, zij het compleet onverfilmbare roman, maar zie: de Franse boy wonder Michel Gondry (van ‘Eternal Sunshine of the Spotless Mind’) heeft toch een poging ondernomen om er een film van te maken, en is wonderlijk genoeg met onderscheiding geslaagd!

Het surrealistische liefdesverhaal draait rond de romanticus Colin, drager van zelfdenkende schoenen en uitvinder van allerhande nuttigs, zoals bijvoorbeeld de pianococktail, een cocktailshakende piano.

De liefde van zijn leven is de mooie Chloé – die helaas het slachtoffer dreigt te worden van een dodelijke ziekte. Maar daar legt Colin zich niet zomaar bij neer: Chloé moet en zal een behandeling krijgen.

Michel Gondry maakte met ‘L’Ecume des Jours’ een wonderlijke prent: licht en komisch beginnen,  vervolgens donker en apocalyptisch opbouwen, en ondertussen altijd poëtisch, inventief en liefdevol blijven.

De hoofdrollen worden bovendien schitterend ingevuld door het duo Romain Duris (‘Populaire’) en Audrey ‘Amélie Poulain’ Tautou, die er een heerlijke, emotionele en Continue reading “L’ECUME DES JOURS (Michel Gondry)” »

THANK GOD IT’S FRIDAY (Jan Beddegenoodts)

Elke vrijdag organiseren de inwoners van het Palestijnse dorp Nabih Saleh een protestmars, die steevast met rubberkogels en traangas uit elkaar wordt gedreven.

De reden voor het protest? De waterbron van het dorp, die in 2009 ingenomen werd door de Israelische kolonie Halamisch.

Bijna een jaar lang pendelde documentairemaker Jan Beddegenoodts tussen de Israelische nederzetting en het Palestijnse dorp, en al die tijd filmde hij samen met cameraman Niel Iwens het conflict.

Het resultaat is ‘Thank God It’s Friday’, een film die – door te focussen op de plaatselijke

kinderen – een schrijnend beeld geeft van hoe het is om op te groeien temidden van (quasi dagelijks) geweld en intimidatie.

Hoe extreem gevoelig het thema ligt bleek toen de trailer na een anonieme klacht uit Israel van YouTube gehaald werd – u kunt ‘m nu bekijken op Vimeo.

De soundtrack werd gecomponeerd door Brent Vanneste (Steak Number Eight), Nathan Daems en Johannes Verschaeve (The Van Jets)

‘Thank God It’s Friday’ werd bekroond op het Internationaal Festival voor de Continue reading “THANK GOD IT’S FRIDAY (Jan Beddegenoodts)” »

LIKE SOMEONE IN LOVE (Abbas Kiarostami)

Het is écht waar – erewoord! – puur toeval, maar na ‘Jeune & Jolie’ draait ook ‘Like Someone In Love’ om een callgirl, zij het dit keer eentje uit Tokio: Akiko prostitueert zichzelf af en toe om zo haar universitaire studies te betalen.

Op een dag krijgt ze een nieuwe klant: de oude professor Takashi, een romanticus die tot haar verbazing niét meteen in bed wil duiken, maar éérst samen wil eten.

Wanneer ook Noriaki opduikt – haar zelfverklaarde vriendje, die niet van haar escortactiviteiten op de hoogte is – is het spel van leugens en verwarring compleet, en ziet de professor zich genoodzaakt zich voor te doen als de opa van Akiko.

‘Like Someone In Love’ is (na ‘Copie Conforme’) nog maar de tweede film die Abbas Kiarostami buiten Iran draaide.
En net als zijn voorganger is het visueel én inhoudelijk een heerlijk spel rond écht en vals, rond authentiek en copie, met Tokio (de stad van verwante films als ‘Lost In Translation’  Continue reading “LIKE SOMEONE IN LOVE (Abbas Kiarostami)” »