THE FRENCH DISPATCH (Wes Anderson)

French_Dispatch_poster

U hebt er even op moeten wachten, maar hier is-tie-dan eindelijk, folks: ‘THE FRENCH DISPATCH’ van de onnavolgbare Wes Anderson!

Met ‘The French Dispatch’ maakte Anderson tegelijk een ode aan de journalistiek én een liefdesverklaring aan de cinema: de film speelt zich af op de redactie van The French Dispatch, een blad voor Amerikaans expats in Frankrijk, gevestigd in het stadje Ennui-sur-Blasé (iemand die dat soort naam bedenkt als de lokatie van zijn film kan voor ons maar weinig fout meer doen).

De film speelt zich niet alleen af bij een magazine, hij is ook helemaal opgebouwd volgens de structuur van een blad: nu eens bevinden we ons in een essay over de studentenopstand van Parijs, dan weer zitten we in een overlijdensbericht, in een artikel over een compleet foutgelopen ontvoering of in een reisreportage.

Dat levert een heerlijke doolhof aan kriskras door elkaar lopende en dan weer bij elkaar komende verhaallijnen op, allemaal volgepropt met tientallen grappige, ratelende personages, vertolkt door een zowaar NOG indrukwekkender rijtje acteurs en actrices dan

hij al voor zijn vorige films wist te strikken.
Namen, vraagt u?
Hierzie: Timothée Chalamet! Tilda Swinton (alweer heerlijk in een rol als kunstcritica)! Mathieu Amalric! Bill Murray (als de hoofdredacteur van het blad)! Cécile de France! Jeffrey Wright! Benicio del Toro! Denis Ménochet! Saoirse Ronan! Owen Wilson!
Zowaar zelfs Henry Winkler (yep, The Fonz uit ‘Happy Days’) duikt opeens in de film op.
O, en dan vergeten we nog Frances McDormand, Léa Seydoux en Christoph Waltz.
En Adrien Brody. En Willem Dafoe. En Anjelica Huston. En Edward Norton. En… En…

Los van de zalige verhaalstructuur is ‘The French Dispatch’ dan ook nog eens een esthetisch festijn, gemaakt met de visuele flair waar Wes Anderson terecht zijn naam en Continue reading “THE FRENCH DISPATCH (Wes Anderson)” »

THE LOBSTER (Yorgos Lanthimos)

lobscolin-farrellZin in een ijzersterke dramatische komedie annex lovestory, sciencefictionfilm, sociale satire én knettergekke datemovie, allemaal in één?

Ja, dàt dachten wij dus al! En de geschifte Griekse regisseur Yorgos Lanthimos bedient u met ‘The Lobster’ (zijn eerste Engelstalige film) op uw wenken.

Het verhaal van ‘The Lobster’ speelt zich af in een hotel waar hopeloze singles hun allerlaatste kans krijgen om hun droompartner te ontmoeten. Maar er zit voor de hotelgasten wél een serieus addertje onder het gras: als ze tijdens hun verblijf géén partner vinden, veranderen ze in een dier naar keuze, dat gedumpt wordt in een nabijgelegen bos.

Hotelgast David (Colin Farrell in grote vorm) kiest ervoor bij mislukking in een kreeft te veranderen: een dier dat makkelijk honderd jaar oud kan worden, en dat bovendien de hele tijd in de zee mag rondhangen. Dat kan dus niet fout lopen!

‘The Lobster’ is een heerlijk absurde en surrealistische prent die door Lanthimos in een prachtige retrolook gestoken werd, ook al speelt het verhaal zich dan af in de onbestemde toekomst.

Alle acteurs zijn in grote vorm (Léa Seydoux als leidster van de ondergrondse anti-date beweging! Rachel Weisz als De Bijziende Vrouw! John C. Reilly als de lispelende Continue reading “THE LOBSTER (Yorgos Lanthimos)” »

THE GRAND BUDAPEST HOTEL (Wes Anderson)

Dat Wes Anderson (‘The Darjeeling Limited’, ‘Moonrise Kingdom’,  ‘The Royal Tenenbaums’…) één van de beste en meest originele regisseurs van zijn generatie is, wisten we al lang.

Maar met zijn nieuwste (en zijn voorlopig beste) treedt hij wat ons betreft definitief toe tot het rijtje waartoe bijvoorbeeld ook Scorsese, David Lynch, Almodovar, de Coen Bros. of François Ozon behoren: unieke filmmakers die van elke release een evenement maken om lang op voorhand naar uit te kijken.

Dit keer volgen we de avonturen van Gustave H en Zero Moustafa: respectievelijk de conciërge en de lobby boy van het legendarische Grand Budapest Hotel tijdens de jaren ‘30, een oord gevuld met de meest wonderlijke gasten.

Et voilà: meer “plot” heeft Wes Anderson eigenlijk niet nodig om een fenomenale film te maken.

Elk frame is werkelijk perféct gecomponeerd, de fantasie spàt van het scherm en de
ronduit fenomenale ensemblecast (Ralph Fiennes! Jude Law! Willem Dafoe! Mathieu Amalric! Edward Norton! F. Murray Abraham! Adrien Brody! Harvey Keitel! Jeff Goldblum! Tilda Swinton!) speelt de pannen van het dak.

En dan zwijgen we nog over het scenario, dat stijvol swingt tussen uitermate komisch en Continue reading “THE GRAND BUDAPEST HOTEL (Wes Anderson)” »

LA VIE D’ADELE (Abdellatif Kechiche)

De Gouden Palm in Cannes is altijd goed voor controverse en discussies, maar dit jaar klonk de conclusie bij vriend en vijand voor één keer volstrekt unisono: de jury onder leiding van Steven Spielberg had met het overrompelende ‘La Vie d’Adèle’ de enige mogelijke terechte winnaar bekroond.

Alles draait rond Adèle, een zeventienjarige puber die zich niet goed in haar vel voelt, en die met haar gevoelens geen blijf weet. Tot ze de tien jaar oudere Emma ontmoet: een kunstenares die naar eigen zeggen in haar blauwe periode zit. Adèle wordt niet alleen haar muze, maar ook haar minnares…

‘La Vie d’Adèle’ bevat de meest besproken seksscènes in een mainstreamfilm sinds ‘Last Tango In Paris’, maar neen: niet dàt is de kern van deze film, wel de onwaarschijnlijke poëtische en emotionele kracht die regisseur Abdellatif Kechiche uit Continue reading “LA VIE D’ADELE (Abdellatif Kechiche)” »

INGLOURIOUS BASTERDS (Quentin Tarantino)

Inglourious-Basterds-inglourious-basterds-18440744-1280-854Luitenant Aldo Raine wordt samen met een stel joods-Amerikaanse soldaten achter de Duitse linies gedropt.

Hun doel?
Zoveel mogelijk moffen om zeep helpen, tiens!

Aangezien ze die opdracht zéér succesvol vervullen, worden Raine en zijn bende basterds een tijdje later ingezet voor de zogenaamde Operation Kino.
Goebbels, Hitler en de rest van de nazitop zullen in Parijs namelijk samen de grootse première van een Duitse propagandafilm meemaken: hét perfecte moment om ze allemaal tegelijk in één klap uit te schakelen!

De pers was voor één keer unaniem: ‘Inglourious Basterds’ is de beste Tarantino in jaren, en in dat geval mag die nieuwe QT uiteraard niet op het Filmhuisprogramma ontbreken.

‘Inglourious Basterds’ is een meer dan twee uur durend festijn volgepropt met alles wat een Tarantino tot een Tarantino maakt: de filmreferenties vliegen de kijker om de oren (van Leni Riefenstahl tot ‘The Dirty Dozen’, en van Italiaanse B-pulp en Ennio Morricone tot G.W. Pabst), er mag à volonté gelachen worden met de macabere humor (Brad Pitt is hilarisch als de belachelijk wraakzuchtige hillbilly-luitenant Raine, een man die zijn troepen de Duitsers bij voorkeur laat scalperen) en Tarantino kan zich Continue reading “INGLOURIOUS BASTERDS (Quentin Tarantino)” »