Na het einde van de Tweede Wereldoorlog wordt Hans vanuit Auschwitz overgebracht naar een Duitse gevangenis.
Zijn misdrijf?
Hij is homoseksueel, wat verboden is volgens paragraaf 175 van het Duitse wetboek, en dus gaat hij rechtstreeks van het concentratiekamp naar de cel.
Maar ook in de daaropvolgende jaren zal hij keer op keer voor diezelfde ‘misdaad’ opgesloten worden – liever in de gevangenis dan buiten te ‘genieten’ van een valse vrijheid die geen vrijheid is.
Zijn cel deelt hij met ene Viktor, een veroordeelde moordenaar die zijn afkeer duidelijk laat
blijken. Maar door jaren samen te zitten, leren de twee uitersten elkaar beter kennen, en groeit er zelfs liefde…
In deze op ware feiten gebaseerde film vermengt regisseur Sebastian Meise op vernuftige wijze een uiterst persoonlijk verhaal met de maatschappelijke ontwikkelingen.
Het resultaat is een indrukwekkend sterke film over een man die strijd voor zijn vrijheid, met geweldige vertolkingen van Franz Rogowski als Hans en Georg Friedrich als zijn Continue reading “GROSSE FREIHEIT (Sebastian Meise)” »
Er zijn zo van die uitstekende films die onze vaderlandse filmjournalisten om de één of andere reden compléét missen, en één daarvan is het geweldige ‘MES FRÈRES ET MOI’ van Yohan Manca.
Alles draait rond Nour, een kereltje van 14 jaar dat in een volksbuurt aan de kust in het zuiden van Frankrijk woont.
Thuis gaat het niet al te best, want zijn vader is met de noorderzon vertrokken, en zijn moeder ligt in een coma. Het zijn dus zijn drie oudere broers Abel, Mo en Hedi die de boel draaiende moeten houden, en die doen dat volgens het ‘trek uw plan’-principe, en met
activiteiten die niet per se allemaal legaal zijn.
Bovendien heeft Nour zelf van de rechter een taakstraf gekregen, waardoor zijn zomervakantie verbrod dreigt te worden: hij moet de gang in zijn school schilderen.
Maar net tijdens die vermaledijde taakstraf ontmoet hij Sarah, een operazangeres die in de school een zomercursus Zang leidt. Het is een ontmoeting die zijn hele leven Continue reading “MES FRÈRES ET MOI (Yohan Manca)” »
Anne is een jonge, intelligente vrouw met uitzicht op een mooie toekomst: haar thuissituatie is weliswaar moeilijk, maar als goede studente lijkt ze zich aan haar sociaal achtergestelde milieu te kunnen ontworstelen.
Tot ze in het zicht van haar eindexamens onverwacht zwanger wordt, en het hele leven dat ze voor zichzelf uitgetekend had voor haar ogen lijkt te verkruimelen.
Anne blijft echter vastbesloten haar lot in eigen handen te houden: de zwangerschap mag
de rest van haar leven niet hypothekeren, ze wil en zal haar studies afmaken.
Ook al loopt ze door die beslissing het risico in de gevangenis te belanden…
‘L’ÉVÉNEMENT’ – gebaseerd op de gelijknamige autobiografische roman van Annie Ernaux – is een pakkende, spannende film die lang blijft nazinderen, vooral door de indrukwekkende vertolking van het jonge Frans-Roemeense supertalent Anamaria Vartolomei.
Enkele jaren geleden zorgde Remo Perrotti – ooit het Sjamayee-mannetje uit ‘Het Huis van Wantrouwen’- nog voor een propvol Filmhuis met zijn ‘Mamma Irma’, een prachtdocu geboren uit zijn Limburgs-Italiaanse roots in de mijncité.
Nu is Perrotti eindelijk terug met een nieuwe, on-waar-schijn-lijk grappige docu die opnieuw onmiskenaar de sfeer van Italiaans Limburg uitademt.
Dit keer volgde hij de belevenissen van We Two, een muzikantenduo bestaande uit Arturo Bellini en Rocco di Turi. Al jarenlang dweilen de twee Italo-Belgen met hun muziek onvermoeibaar zalen, cafés en feesten af, terwijl ze ondertussen op hun eigen onnavolgbare wijze Italiaanse chaos en dolle ambiance creëren.
‘We Two – La Banda Italiana’ is een magistraal portret van twee Belgo-Italiaanse maten en hun liefde voor muziek (en voor lekker eten), een docu propvol ongezouten taal, wilde gitaarsolo’s, hevige discussies, warme Italiaanse klassiekers en pure volkse emotie.
Bonus: de film bevat – behalve bijrollen van Mauro Pawlowski en Sore Losers-drummer Alessio di Turi – de allergrappigste drugs-anekdote die u ooit in een muziekdocumentaire gehoord heeft. Onze garantie: niet gelachen, geld terug!
Iedereen die van Italië, muziek, humor en straffe documentaires houdt: komen!
En alle anderen: vaffanculo!
WE TWO – LA BANDA ITALIANA Regie: Remo Perrotti B 2022, 58 min.
Vertoningen: DINSDAG 290 MAART om 19u00 DINSDAG 29 MAART om 20u30
Vertoningen in aanwezigheid van regisseur Remo Perrotti.
Gevolgd door een avond vol Italiaanse ambiance, met optreden van het onnavolgbare WE TWO en een gratis drankje voor iedereen!
Een interview in Het Belang van Limburg over de film: ”La Banda Italiana’ is niet alleen een portret van muzikanten Rocco Di Turi en Arturo Bellini, maar ook van de Italo-Limburgse cultuur.” https://www.hbvl.be/cnt/dmf20220112_96515232
Begin jaren ’90 van de vorige eeuw verraste de anarchist-situationist-provocateur Jan Bucquoy vriend en (vooral) vijand met het heerlijke ‘La Vie Sexuelle des Belges’, véél subtieler en straffer dan diezelfde vriend en (vooral) vijand vooraf voor mogelijk hadden gehouden.
Dat Bucquoy het filmmaken bijna dertig jaar na die underground-klassieker nog altijd in de vingers heeft, bewijst hij met zijn nieuwste: ‘LA DERNIERE TENTATION DES BELGES’, een semi-autobiografische tragikomedie vol Belgisch surrealisme.
Centraal staat de relatie tussen Jan en zijn dochter Marie.
Marie staat op de rand van een klif, klaar om te springen en uit het leven te stappen, terwijl
haar vader haar op andere gedachten probeert te brengen.
Zijn enige hulpmiddel daarbij zijn zijn verhalen: over zijn leven vol maffe avonturen, zijn wilde belevenissen als artiest-provocateur, zijn knetterende relaties met vrouwen en – jawel – zijn eigen afwezigheid als vader.
Zolang zijn vertellingen maar boeiend genoeg zijn, zal ze luisteren en dus niet springen, zo is zijn redenering…
Bucquoys alter ego wordt bijzonder amusant vertolkt door collega-Harelbekenaar Wim Willaert (diens Frans-met-een-vuistdik-West-Vlaams-accent krijgt u er gratis bovenop), maar dé ontdekking van de films is toch Alice Dutoit, beter bekend als de popzangers Continue reading “LA DERNIÈRE TENTATION DES BELGES (Jan Bucquoy)” »
U hebt er even op moeten wachten, maar hier is-tie-dan eindelijk, folks: ‘THE FRENCH DISPATCH’ van de onnavolgbare Wes Anderson!
Met ‘The French Dispatch’ maakte Anderson tegelijk een ode aan de journalistiek én een liefdesverklaring aan de cinema: de film speelt zich af op de redactie van The French Dispatch, een blad voor Amerikaans expats in Frankrijk, gevestigd in het stadje Ennui-sur-Blasé (iemand die dat soort naam bedenkt als de lokatie van zijn film kan voor ons maar weinig fout meer doen).
De film speelt zich niet alleen af bij een magazine, hij is ook helemaal opgebouwd volgens de structuur van een blad: nu eens bevinden we ons in een essay over de studentenopstand van Parijs, dan weer zitten we in een overlijdensbericht, in een artikel over een compleet foutgelopen ontvoering of in een reisreportage.
Dat levert een heerlijke doolhof aan kriskras door elkaar lopende en dan weer bij elkaar komende verhaallijnen op, allemaal volgepropt met tientallen grappige, ratelende personages, vertolkt door een zowaar NOG indrukwekkender rijtje acteurs en actrices dan
hij al voor zijn vorige films wist te strikken.
Namen, vraagt u?
Hierzie: Timothée Chalamet! Tilda Swinton (alweer heerlijk in een rol als kunstcritica)! Mathieu Amalric! Bill Murray (als de hoofdredacteur van het blad)! Cécile de France! Jeffrey Wright! Benicio del Toro! Denis Ménochet! Saoirse Ronan! Owen Wilson!
Zowaar zelfs Henry Winkler (yep, The Fonz uit ‘Happy Days’) duikt opeens in de film op.
O, en dan vergeten we nog Frances McDormand, Léa Seydoux en Christoph Waltz.
En Adrien Brody. En Willem Dafoe. En Anjelica Huston. En Edward Norton. En… En…
Los van de zalige verhaalstructuur is ‘The French Dispatch’ dan ook nog eens een esthetisch festijn, gemaakt met de visuele flair waar Wes Anderson terecht zijn naam en Continue reading “THE FRENCH DISPATCH (Wes Anderson)” »
Voor zijn eerste solofilm koos Joel, de oudste van de twee Coen Brothers, voor de verfilming van Shakespeares ‘THE TRAGEDY OF MACBETH’.
Het resultaat is een visueel verbluffend werkstuk, met in de hoofdrollen het onstuitbare moordkoppel Denzel Washington-Frances McDormand als de Schotse veldheer en zijn bloeddorstige Lady.
Voor wie het verhaal niet zou kennen: alles draait om Macbeth, een Schotse lord die glorieus terugkeer van een slag tegen de Engelsen.
Op die terugweg voorspellen drie heksen hem dat hij op een dag koning van Schotland zal worden. En die voorspelling wordt niet tegengesproken door zijn uitermate ambitieuze vrouw Lady Macbeth, wel integendeel: samen ontpoppen ze zich al moordend en
intrigerend tot het ultieme powerkoppel, een duo dat tot àlles bereid is om de voorspelling te laten uitkomen.
Maar de gevolgen van hun allesverterende, blinde ambitie zijn niet te overzien, en leiden tot bloedbaden, chaos en totale waanzin.
De in verzen getoonzette dialogen vergen de eerste minuten misschien enige aanpassing voor onze hedendaagse oren (en zéker Nederlandse ondertiteling voor wie het oude Engels niet machtig is), maar eens u zich op het ritme van het stuk hebt gezet, is dit anderhalf uur smullen geblazen: Washington en McDormand weven een verstikkend, heerlijk vilein web van intriges en moorden, tot ze compleet omgeven zijn door een berg Continue reading “THE TRAGEDY OF MACBETH (Joel Coen)” »
De film met veruit het hoogste ‘WHAT THE FUCK?’-gehalte van het jaar komt uit Denemarken, heet ‘RIDERS OF JUSTICE’ en werd geregisseerd door Anders Thomas Jensen, de man van wie we ooit – heel, héél lang geleden – het al even grappige, even bizarre en even ontregelende ‘Adam’s Apples’ vertoonden.
A.T. Jensen combineert in ‘Riders of Justice’ namelijk een brutale wraakthriller met een psychologisch familiedrama over het verlies van een geliefde.
En alsof dié combinatie nog niet bizar genoeg is, giet hij daar ook nog eens een emmer of twee pikzwarte, hilarische humor overheen.
Het verhaal draait rond de beroepsmilitair Markus (een alweer schitterende Mads ‘Drunk’ Mikkelsen), die vanop een buitenlandse missie naar huis moet terugkeren: zijn vrouw is bij een treinongeluk om het leven gekomen, en dus moet hij zich over zijn tienerdochter Mathilde ontfermen.
Terwijl vader en dochter nog volop met het dramatische verlies in het reine proberen te komen, worden ze gecontacteerd door een medepassagier van zijn vrouw die het treinongeval overleefd heeft: ene Otto, van beroep statisticus en data-analist.
Op basis van een uitgebreide statistische analyse is Otto er – samen met twee andere behoorlijk nerdy vrienden, allebei hackers – van overtuigd geraakt dat het ongeluk helemaal geen ongeluk was, maar een welbewuste aanslag, bedoeld om een lastige getuige tegen Continue reading “RIDERS OF JUSTICE (Anders Thomas Jensen)” »
Laura is een Finse die in Moskou archeologie studeert, en die daar een passionele liefdesrelatie er op niks ziet eindigen: het sein om zo ver mogelijk weg te trekken van de plaats van haar liefdesverdriet.
Als bestemming kiest ze een archeologische vindplaats van prehistorische rotsschilderingen in de buurt van Moermansk, helemaal aan de Noordelijke Ijszee.
Op de meerdaagse treinrit moet ze echter haar coupé delen met de onbehouwen en hufterige Lioha, een jonge kerel die met de nodige tegenzin (en méér dan de nodige drank) op weg is naar een harde job in de mijnen. De twee hebben op het eerste gezicht niks met elkaar gemeen, en op het tweede gezicht eigenlijk evenmin…
Het lijken voor beide partijen dan ook enkele zéér lange en kille dagen te gaan worden in de benauwde, steeds meer naar alcohol stinkende treincoupé. En ook buiten wordt het steeds kouder in het voorbijglijdende landschap.
Maar het besef dat ze sowieso voor een tijdje met elkaar opgescheept zullen zitten én enkele onverwachte ontmoetingen zorgen toch voor een dooi in de intermenselijke relaties tussen de twee…
De Fin Juho Kuosmanen charmeerde enkele jaren geleden al met het kleine maar zeer fijne ‘Olli Maki’, een heerlijke biopic over de véél te goedaardige Finse bokser. En met dit bloedmooie ‘COMPARTMENT NO. 6′ zet Kuosmanen nog een flinke stap vooruit: het is een simpele maar volstrekt unieke, grappige en hartverwarme roadmovie geworden, die niet alleen terecht bekroond met de Grand Prix in Cannes, maar die ook meteen de Finse Continue reading “COMPARTMENT No. 6 (Juho Kuosmanen)” »
Met ‘The Hand of God’ neemt de grote Paolo Sorrentino (‘La Grande Bellezza’, ‘Il Divo’, ‘Loro’) ons mee op een bloedmooie, half-autobiografische en wervelende trip doorheen zijn jeugd in het Napels van de jaren ’80.
De jonge Filippo Scotti vertolkt op uitmuntende wijze Sorrentino’s alter ego Fabietto Schisa, een tiener die hoopt ooit filmregisseur te worden, maar die alleen niet weet of hij wel iets te vertellen heeft.
Fabietto deelt zijn slaapkamer met zijn broer Marchino, die hoopvol deelneemt aan een auditie voor een film van Fellini. Behoren verder tot het familiemeubilair: mama Maria en haar serieel ontrouwe echtgenoot Saverio, gespeeld door de onnavolgbare Toni Servillo.
En er is ook nog de wulpse tante Patrizia, die met haar fors uitgevallen boezem voor flink wat gestaar zorgt.
Het leven van Fabietto, de familie en heel Napels worden volledig op zijn kop gezet wanneer in 1984 het voetballende wonderkind Diego Maradona – eigenaar van zowel twee gouden voeten als de Hand van God – een contract bij Napoli tekent: is hij
De Verlosser waarop de vitale maar vernederde en verpauperde stad (en haar eeuwig sukkelende voetbaltrots) al zo lang hopen?
