Begin jaren ’90 van de vorige eeuw verraste de anarchist-situationist-provocateur Jan Bucquoy vriend en (vooral) vijand met het heerlijke ‘La Vie Sexuelle des Belges’, véél subtieler en straffer dan diezelfde vriend en (vooral) vijand vooraf voor mogelijk hadden gehouden.

Dat Bucquoy het filmmaken bijna dertig jaar na die underground-klassieker nog altijd in de vingers heeft, bewijst hij met zijn nieuwste: ‘LA DERNIERE TENTATION DES BELGES’, een semi-autobiografische tragikomedie vol Belgisch surrealisme.

Centraal staat de relatie tussen Jan en zijn dochter Marie.
Marie staat op de rand van een klif, klaar om te springen en uit het leven te stappen, terwijl

haar vader haar op andere gedachten probeert te brengen.
Zijn enige hulpmiddel daarbij zijn zijn verhalen: over zijn leven vol maffe avonturen, zijn wilde belevenissen als artiest-provocateur, zijn knetterende relaties met vrouwen en – jawel – zijn eigen afwezigheid als vader.

Zolang zijn vertellingen maar boeiend genoeg zijn, zal ze luisteren en dus niet springen, zo is zijn redenering…

Bucquoys alter ego wordt bijzonder amusant vertolkt door collega-Harelbekenaar Wim Willaert (diens Frans-met-een-vuistdik-West-Vlaams-accent krijgt u er gratis bovenop),  maar dé ontdekking van de films is toch Alice Dutoit, beter bekend als de popzangers Continue reading “LA DERNIÈRE TENTATION DES BELGES (Jan Bucquoy)” »