OPPENHEIMER (Christopher Nolan)

Oppenheimer

BONUS:
Op dinsdag 28/11 leidt prof. dr. Mark Van der Auweraer (emeritus aan het departement Chemie van de K.U.Leuven, én trouwe Filmhuisbezoeker) de film in.

Deze boeiende introductie tot Oppenheimer en zijn belang vindt plaats om 19u15 in de bar, en is vrij toegankelijk voor wie een ticket voor één van onze ‘Oppenheimer’-vertoningen of een Filmhuislidkaart heeft.

 

—–

Bàm!
Met de geslaagde testontploffing van de allereerste atoombom in de woestijn van New Mexico zorgde het team rond natuurkundige Robert Oppenheimer er niet alleen definitief voor dat de Tweede Wereldoorlog de kant van de Amerikanen op zou vallen, het was ook gewoon een keerpunt in de geschiedenis van de hele mensheid.

Drieduizend topwetenschappers hadden in het diepste geheim drie jaar lang in een uithoek van de woestijn aan de ontwikkeling van het tuig gewerkt (de Duitsers werkten ook aan een bom, het was dus cruciaal éérst te zijn).

Allemaal beseften ze bij het zien van de eerste paddenstoelwolkmaar al te goed dat ze als eersten een complete gamechanger ontwikkeld hadden: sommigen lachten en juichten, sommigen huilden, sommigen bleven stil bij de gedachte aan de potentiële gevolgen…
Robert Oppenheimer zelf dacht meteen aan een passage uit de door hem zeer geliefde Bhagavad Gita: “Now I am become death, the destroyer of worlds”

In ‘OPPENHEIMER’ schetst regisseur Christopher Nolan (o.a. ‘Dunkirk’, ‘Inception’…) op bijzonder indrukwekkende wijze een portret van de vader van de atoombom: dit is tegelijk én een biopic én een spannend rechtbankdrama én een hoorcollege én een romantisch drama.

Een verhaal dat heen en weer cirkelt rond enkele cruciale periodes in Oppenheimers leven: er zijn zijn studentenjaren in Cambridge, waar hij zich – geïnspireerd door Einstein en Niels Bohr – op de fysica en de kwantummechanica stort.
Er is zijn periode in Los Alamos, waar hij zijn theoretische kennis onder tijdsdruk moet omzetten in de meest gruwelijke praktische toepassing ervan.
En er is de na-oorlogse periode, waarin zelfs de man die de Amerikanen aan de oorlogsoverwinning hielp omwille van zijn communistische sympathieën onder vuur kwam te liggen tijdens de anti-linkse heksenjachten van de ultrarechtse senator McCarthy.

Cillian Murphy zet in de hoofdrol een monumentale vertolking neer waarmee hij definitief tot de categorie der Zeer Groten mag toetreden, met een almaar veranderende fysiek: op Continue reading “OPPENHEIMER (Christopher Nolan)” »

LICORICE PIZZA (Paul Thomas Anderson)

Licorice-Pizza

Yep, het is weer Oscar-tijd, en ons geld staat op dit jaar op het geweldige ‘LICORICE PIZZA’ van Paul Thomas Anderson, de man die ons eerder al – even diep ademhalen – ‘There Will Be Blood’, ‘Phantom Thread’, ‘Magnolia’, ‘Boogie Nights’ en ‘Punch-Drunk Love’ schonk, en dan vergeten we er nog een paar.
Kan tellen qua Bijzonder Straffe Filmografie, en met ‘Licorice Pizza’ houdt hij moeiteloos zijn torenhoge niveau aan. Sterker nog: het is één van zijn beste films ooit.

Het verhaal speelt zich af in de vroege seventies, in het Californische San Fernando Valley: Gary Valentine is er opgegroeid als kindacteur, maar nu hij 15 is – en dus te oud om nog langer kinderrollen te kunnen spelen – staat hij op een cruciaal kruispunt in zijn nog jonge leven.
En dat jonge leven wordt nog meer opgeschud waneer hij op een dag fotografenassistente Alana Kane ontmoet, en als een blok voor haar valt.

Probleempje: Alana is tien jaar ouder dan de verliefde puber, en doet aanvankelijk wat lacherig over de avances van de snotneus. Maar – ook tot haar eigen verbazing – raakt ze stapje voor stapje wél door hem geïntrigeerd.

‘LICORICE PIZZA’ is behalve een heerlijk meanderende kroniek van een eerste liefde ook een magistrale ode aan de seventies: ontroerend, grappig, nostalgisch en warm.
Alana Haim en Cooper Hoffman (zoon van de zeer betreurde Philip Seymour Hoffman) zijn geweldig als het jonge koppeltje, maar het is ook smullen van een trits Continue reading “LICORICE PIZZA (Paul Thomas Anderson)” »