Wanneer de twaalfjarige Oscar een gesprek tussen zijn ouders en zijn dokter afluistert, verneemt hij iets wat niemand hem durft te vertellen: dat hij maar korte tijd meer te leven heef.
Vanuit zijn ziekbed schrijft hij brieven aan God, waarin hij vertelt hij over een zekere oma Rozerood, een dame die hem regelmatig bezoekt en die wél volledig openhartig met hem praat, zowel over de grote als over de kleine levensvragen…
Oscars brieven geven een ontroerende beschrijving van de laatste twaalf dagen van zijn
In het kader van het poëziefestival MAANDRANG presenteert Filmhuis Mechelen een filmspecial rond het werk van Paul van Ostaijen, met zeer verre voorsprong de grootste filmliefhebber onder de dichters der Lage Landen.
Op het programma o.a. een exclusieve vertoning van ‘DE BANKROET JAZZ’, de verfilming van een scenario dat Van Ostaijen tussen 1919 en 1921 schreef, maar dat uiteindelijk nooit verfilmd werd.
Tot in 2009, toen Frank Herrebout & Leo van Maaren het script tot leven brachten op basis van filmfragmenten uit de jaren ’20 en een nieuwe jazzsoundtrack van Wouter van Bemmel.
‘DE BANKROET JAZZ’ speelt zich af in het Europa van vlak na Wereldoorlog I.
Wanneer in Berlijn een dadaïstische revolutie uitbreekt, brengen zij de jazz – tot dan alleen populair bij hipsters en nieuwlichters – tot bij het grote publiek.
De populariteit van de jazz breidt zich algauw vanuit Berlijn als een olievlek over heel Europa uit, en leidt tot een ware revolutie op het hele continent: alle landen verenigen zich tot de Europese Jazzrepubliek.
Onder leiding van de dadaïstische Minister van Financiën wordt een ongelimiteerde hoeveelheid schatkistbonnen uitgegeven, om zo de crisis op te lossen en tegelijk het regeringsmotto mogelijk te maken: ‘ELKE BURGER RENTENIER!’
Hier alvast een (met dank aan onze eigen Minister van Financiën, Vincent ‘Staatsbon’ Van Peteghem) verrassend actueel fragment, :
Naast ‘DE BANKROET JAZZ’ brengen we ook een ode aan de filmische muze van Van Ostaijen: Asta Nielsen.
Nielsen debuteerde in 1910 in ‘AFGRUNDEN’, een film die ervoor zorgde dat ze in één klap de eerste vrouwelijke vamp, internationale filmster en sekssymbool werd.
Vooral deze erotische dansscène – die bewijst dat twerken écht niet door één of andere rapster is uitgevonden – zorgde voor wereldwijde sensatie en schandaal:
Het hoeft dus niet te verbazen dat deze vrouw van Ostaijen tot zijn beroemde ‘Asta Nielsen’-gedicht inspireerde, én – als dat nodig was – zelfs tot een knokpartij:
‘Asta wij boksen voor jou / Bloed druipt van onze gezichten / Dit is niet genoeg offerande / Drink ons bloed / Apéro op de sébasto’
Van Ostaijen zei in zijn ‘Bezette Stad’ overigens al waarom u richting cinema moet: ‘U zal veel worden vergeven / Want gij hebt veel films gezien’
DE BANKROET JAZZ B-NL 1921/2009, 45 min. Regie: Frank Herrebout & Leo van Maaren Scenario: Paul Van Ostaijen
Filmhuis Mechelen vertoonde deze film op: ZONDAG 28 JANUARI 2024 om 14u00
In samenwerking met MAANDRANG – Festival van het Poëtische Verlangen
en CULTUURCENTRUM MECHELEN.
Maandag, en dus is het in onze CINEMA CORONA weer tijd voor een Art & Film, zoals elke week i.s.m. Academie Mechelen.
Vandaag op het programma: ‘THE COLOURFUL MR. EGGLESTON’, een portret van William Eggleston, één van de beste en meest fascinerende fotografen van de afgelopen eeuw
De eigenzinnige Zuiderse aristocraat Eggleston (°1939, en kleinzoon van rijke plantage-eigenaars) woont en werkt al zijn hele leven in Memphis, Tennessee, wordt boos van domme vragen en zwijgt in het algemeen liever dan dat hij spreekt.
Dik tien jaar geleden gaf hij aan de Duitse documentairemaker Reiner Holzemer (die ook al Dries Van Noten portretteerde) toch toestemming hem uitgebreid te spreken, én hem te volgen tijdens zijn fotografiesessies.
De BBC kocht het unieke ruwe beeldmateriaal van Holzemer bij Eggleston aan, en gaf dat aan documentairemaker Jack Cocker om er (aangevuld met extra interviews met bewonderaars als David Lynch, en met collega’s als Juergen Teller en Martin Parr) een volwaardige documentaire van te maken.
Cocker zegt dat hij van het maken van deze docu twee zaken leerde over het interviewen van weinig spraakzame mensen:
1) Denk heel goed na voor je een vraag stelt.
en
2) Vul de stilte niet op!
Het resultaat van die aanpak is een uiterst kleurrijk portret van een uiterst kleurrijk fotograaf, met weinig quotes, maar wél de juiste.
Op de vraag wat hij nu eigenlijk fotografeert: ‘Life today.’
Over de recensenten die in de seventies zijn eerste expo (zijn eerste expo was meteen in het MOMA) compleet de grond inboorden: ‘They wrote pretty stupid things.’
Daarop aansluitend zullen we ons kijkadvies dan ook maar tot één woord beperkt houden: enjoy!
Vandaag in onze CINEMA CORONA een Green Screen-vertoning die een antwoord geeft op de vraag of je een boeiende film kan maken met een plastieken zak in de hoofdrol.
Het antwoord: welja, dat kan!
De Iraans-Amerikaanse regisseur Ramin Bahrani – van wie we ook al het excellente ’99 Homes’ vertoonden – bewees dat in 2009 met zijn ‘PLASTIC BAG’.
De film vertelt het fascinerende verhaal van een gedumpte plastic zak die op zoek gaat naar zijn maakster, en wat hem op die zoektocht allemaal overkomt.
Het idee lijkt op papier misschien een beetje raar of onnozel, maar ‘Plastic Bag’ is verbazend meeslepend, en Ramin Bahrani slaagt er zelfs in je een beetje te laten, euh, meeleven met de zak.
De stem van die zak heeft overigens een zwaar Duits accent dat verbazend veel op dat van Werner Herzog gelijkt.
Vandaag presenteren we u in samenwerking met Academie Mechelen een Art & Film-documentaire over de man die door velen als onze beste levende schilder wordt gezien: Michaël Borremans.
In 2009 ging Canvas op bezoek in het atelier van Borremans, en dat leverde een uitermate boeiend beeld van zijn werkmethode én van de mens Michaël Borremans op.
Een docu van Guido de Bruyn, met als interviewer Jef Lambrecht, en met een bijrol voor Jan Hoet.
Kan je een lichte, gevoelige en betoverende film maken over een loodzwaar onderwerp?
Jawel, zo bewijst de jonge, zeer getalenteerde Peruaanse cineaste Claudia Llosa met ‘La Teta Asustada’.
In die film schildert ze het portret van Fausta, een jonge vrouw uit Lima die als dienstmeid gaat werken om de begrafenis van haar moeder te kunnen betalen.
Tegelijk lijdt Fausta aan La Teta Asustada: een volksgeloof dat er vanuit gaat dat trauma’s van verkrachte vrouwen door de moedermelk doorgegeven wordt aan hun kinderen.
Het verhaal speelt zich af tegen de achtergrond van de smerige oorlog tussen de guerrilla’s van Het Lichtend Pad en de Peruaanse paramilitairen in Peru, een aanslepend
conflict waarbij ook verkrachtingen aan de orde van de dag waren.
Ondanks dat duistere onderwerp zit Llosa’s film toch volgepropt met prachtige, intrigerende en bezwerende beelden.
Turubamba, ergens diep in de Andes: in dit piepkleine, door de mijnbouw vervuilde plaatsje gaat Saturnina – het mooiste meisje van het dorp – trouwen met Igacio.
Helaas wordt die op een dag dood teruggevonden…
In haar verdriet vindt de diepgelovige Saturnina de westerse, ongelovige Grace, die ook haar man verloren heeft.
‘Altiplano’ is een visueel prachtige film – die adembenemende berglandschappen! -, maar is tegelijk veel méér dan een mooi plaatjesboek.
Het regisseursduo Brosens-Woodworth gebruikte de Andes naar eigen zeggen niet als decor, maar om aan te tonen dat het gebied bezield is, en dat de mensen er zichzelf zien als deel uitmakend van een groter geheel, van een heilig geheel. Een gevoel dat de westerse mens helemaal opgegeven heeft nadat hij zichzelf tot centrum van het universum benoemd heeft…
Voor Peter Brosens zelf is ‘Altiplano’ ook meer ervaringscinema dan verhaaltjescinema: jazeker, zowel de ravage die de mijnbouw in de Andes aanricht als het droeve lot van de indianen spelen hier op de achtergrond, maar eigenlijk is dit vooral een mystieke, lyrische Continue reading “ALTIPLANO (Peter Brosens & Jessica Woodworth)” »
Kort samengevat: Nadat de jonge actrice Mousse een overdosis drugs genomen heeft, wordt ze wakker in een ziekenhuis.
Daar krijgt ze niet alleen te horen dat ze zwanger is, maar ook dat haar vriend Louis (de vader van het kind) aan een overdosis overleden is.
Mousse vlucht naar een huisje aan de kust, waar ze bezoek krijgt van Louis’ broer Paul.
Ondanks de grote verschillen tussen de twee (zij een zwangere junkie, hij een geadopteerde homo), groeit een uitermate hechte band tussen hen.
Goed om weten: Filmhuisfavoriet François Ozon (‘Sous Le Sable’, ‘Ricky’, ‘8 Femmes’…) is een regisseur die niet voor één gat te vangen is: nu eens werkt hij met grote namen en dito budget, dan weer maakt hij films met onbekende acteurs en zonder geld.
‘Le Refuge’behoort tot de tweede categorie (ook wij hadden nog nooit van hoofdrolspelers Isabelle Carré en Louis-Ronan Choisy gehoord), maar Ozon bewijst Continue reading “LE REFUGE (François Ozon)” »
Kort samengevat: Hoe zou het eigenlijk zijn met al die mafkezen en dysfunctionele weirdo’s die tien jaar geleden ‘Happiness’ bevolkten, de subversieve cultfilm van Todd Solondz?
Het antwoord ziet u in ‘Life During Wartime’, de vervolgprent die Solondz dit jaar draaide.
Zou het u verbazen als blijkt dat iedereen nog steeds worstelt met vragen over seks, en dat families nog altijd niet blijken te functioneren?
Goed om weten: Voor wie Todd Solondz niet zou kennen: denk aan een inktzwarte versie van de Coen Brothers, of aan een minimalistische versie van Woody Allen.
Solondz maakt namelijk al vijftien jaar lang inktzwarte en politiek volstrekt incorrecte Joodse komedies – zo verslikten de Amerikaanse critici zich in hun cola en popcorn toen Continue reading “14/12/2010: LIFE DURING WARTIME” »
Kort samengevat: Frankrijk, 2008: na een politieke strijd tussen Engeland en Frankrijk wordt het asielcentrum van Sangatte definitief gesloten.
Alleen blijkt dat de stroom vluchtelingen richting Engeland (waar de asielwetgeving soepeler is) allerminst te stoppen: met alle mogelijke middelen proberen ze hun beloofde land te bereiken.
Zo maakt de in een echtscheiding verwikkelde Fransman Simon kennis met de jonge Koerd Bilal. Simon wordt van zijn sokken geblazen door Bilals vastberadenheid: die blijkt zelfs bereid het Kanaal over te zwemmen om in Londen zijn vriendinnetje te kunnen huwen…
Goed om weten: Philippe Lioret plaatst zich met het sterke ‘Welcome’ helemaal in de traditie van sociaal geëngageerde cineasten als Ken Loach of de gebroeders Dardenne: politieke cinema, maar verteld aan de hand van een krachtig, menselijk verhaal. Continue reading “7/12/2010: WELCOME” »
track van Wouter van Bemmel.
