TOUT S’EST BIEN PASSÉ (François Ozon)

Tout_s_est_Bien_Passe_Poster

De 85-jarige André ontwaakt na een beroerte compleet hulpeloos in een ziekenhuisbed: half verlamd, met een scheve mond, en met één oog halfdicht.

Revalidatie kan wel de ergste kantjes van zijn verlamming afzwakken, en hij heeft bovendien zijn twee liefhebbende dochters om hem bij te staan, maar voor de trotse, zelfbewuste en gepassioneerde man hoeft het allemaal niet meer: wat is het leven nog waard als hij niet zelf meer naar zijn favoriete restaurant kan gaan?
Als hij niet meer met zijn kunstcollectie bezig kan zijn?
Als hij niet meer zelf de regie in handen heeft?

En dus vraagt hij – op zijn eigen, doortastende manier – aan zijn dochter Emmanuèle hem   met nog één zaak te helpen: euthanasie.

Maar die éne vastberaden Ultieme Vraag trekt bij zijn familie een blik met tienduizend andere vragen en problemen open…

‘TOUT S’EST BIEN PASSÉ’ is het nieuwste meesterstukje van François Ozon, waarschijnlijk de enige regisseur ter wereld die rond een thema als euthanasie een film kan maken die zowel zéér grappig als ernstig en levensecht is.

Dat komt vooral omdat hij van de verlamde André (heerlijk vertolkt door André Dussolier) geen meelijwekkende figuur heeft gemaakt, wel integendeel: de man is – zoals ze in Mechelen zeggen – giene gemakkelijke, een koppigaard die niet op de centen moet kijken, die ten allen tijde zijn wil doordrijft, en die de subtiliteit van een pletwals Continue reading “TOUT S’EST BIEN PASSÉ (François Ozon)” »

BENEDETTA (Paul Verhoeven)

Benedetta

Die kapoen van een Paul Verhoeven, toch!

83 is de man ondertussen, maar nog elke keer als hij een film maakt, kan hij het niet laten iémand op stang te jagen: filmcommissies, filmstudio’s, Nieuwe Preutsen, humorloze pilaarbijters, conservatieven, progressieven, woker-dan-woke-wokers, telkens vindt hij wel een nieuwe doelgroep om te provoceren – en liefst allemaal tegelijk.

Voor zijn nieuwe ‘BENEDETTA’ vond hij inspiratie in het (waar gebeurde) verhaal van de lesbische non Benedetta Carlini, die in de 17de eeuw in het Italiaanse Pescia leefde.

Benedetta (gespeeld door onze landgenote Virginie Efira) heeft niet alleen visioenen over Jezus, ze ontwikkelt ook stigmata.
Maar of die allemaal wel écht zijn, daar ontstaan in het klooster (en later in het Vaticaan) wel wat twijfels over, zeker als Benedetta wat teveel aanhang en macht dreigt te krijgen.

Hoewel hij zich baseerde op de ernstige historische studie van Judith C. Brown over Benedetta (in haar boek ‘Immodest Acts), krijgt het verhaal natuurlijk wél de Paul Verhoeven-behandeling:
Jezus die als Superheld ten tonele verschijnt? Check!
Jezus die behalve onze Heiland toch ook een behoorlijk hitsig mannetje blijkt te zijn? Oók check!
Sissende Satanische Slangen? Ah ja!

Passeren verder de revue: gruwelijke Middeleeuwse marteltuigen, blote nonnen, zwaardgevechten, petomanen, dildo’s in, euh, aparte vormen, nog meer blote nonnen,

een pipi- en kakascène, een fijne keure pestslachtoffers en tal van andere zaken waar de Moraliserende Goede Smaak-politie zware boetes voor uitschrijft, maar waar Verhoeven zich – terecht! – nog nooit iets van aangetrokken heeft.

Maak dus vooral niet de fout ‘BENEDETTA’ ernstig te nemen als historisch drama (zoals sommige critici bizar genoeg wél deden), want dit is overduidelijk een film die meer gemeen heeft met de scabreuze schelmenroman, ridderfilms en Monty Python dan met wat anders.

Let ook op de dialogen, want die zijn vaak al even grappig (Charlotte Rampling is ronduit fantastisch als de cynische abdis, en Lambert Wilson doet niet voor haar Continue reading “BENEDETTA (Paul Verhoeven)” »

HANNAH (Andrea Pallaoro)

Hannah affiche 70x100 BBENG 1403

Met een lange, kille, ijzingwekkende gil: zo komt de bejaarde Hannah de gelijknamige film binnen.

Het is zowat de enige keer dat de in zichzelf gekeerde dame – op fenomenale wijze vertolkt door Charlotte Rampling - haar emoties toont in de film, ook al blijkt de gil uiteindelijk niet meer dan een onderdeel van een oefening uit een theatercursus waaraan ze deelneemt.

Dat er iets bijna ondraaglijks op haar bestaan weegt is duidelijk, alleen houdt regisseur Andrea Pallaoro grotendeels verborgen wàt dat dan wel is.

Tot we ontdekken dat haar man (gespeeld door André Wilms) voor een onduidelijke misdaad in de cel zit, én dat Hannah ondanks zijn vreselijke misstap aan zijn zijde is blijven staan: een beslissing waardoor ze helemaal geïsoleerd is geraakt.

Sindsdien probeert ze met die situatie en haar leven in het reine te komen. Maar de ontreddering en de onzekerheid blijven wegen op haar dagelijks bestaan…

Pallaoro steekt in ‘Hannah’ zijn bewondering voor de films van Chantal Akerman en Michael Haneke niet onder stoelen of banken: de fantastisch gekadreerde, uiterst gestileerde shots van cameraman Chayse Irvin roepen herinneringen op aan Akermans Continue reading “HANNAH (Andrea Pallaoro)” »

45 YEARS (Andrew Haigh)

45_Years

Kate en Geoff staan op de drempel van hun 45ste huwelijksverjaardag: een huwelijk waarin schijnbaar alles klopt, en dat dan ook met een passend feest gevierd moet worden.

Tot Geoff uitgerekend in die feestweek een brief krijgt waaruit blijkt dat in het ijs van de Zwitserse Alpen het lichaam van ene Katya gevonden is.
Die Katya blijkt de ex van Geoff te zijn, en bijna vijftig jaar eerder omgekomen door in een gletsjer te vallen.

Geoff had het drama achter zich gelaten, en een nieuwe liefde gevonden bij Kate, maar bij Kate is de brief aanleiding voor twijfels, én een reden om in het verleden te gaan graven, want ze vermoed dat Geoff misschien wel meer voor Katya voelde dan ze eerst
Continue reading “45 YEARS (Andrew Haigh)” »

JEUNE & JOLIE (François Ozon)

‘Jeune & Jolie’: valt er een betere titel te bedenken voor een filmisch portret van een meisje van zeventien?

We think not, en als die film dan ook nog eens gemaakt is door Filmhuisfavoriet François Ozon, worden we helemaal preventief enthousiast.

Isabelle (gespeeld door de wonderlijke Marine Vacth) is een tiener die – zonder dat haar ouders, familie of vrienden van iets weten – na haar schooluren een beetje bijklust: niet in een winkel of café, maar als callgirl…
Drie- tot vijfhonderd euro rekent ze voor een beurt, en de kick van de hele situatie krijgt ze er gratis bovenop.

Ozon schetst in ‘Jeune & Jolie’ op sardonische en tegelijk gracieuze en poëtische wijze een portret van de ondoorgrondelijke tienerziel – van een tiener die door haar gedrag
Continue reading “JEUNE & JOLIE (François Ozon)” »

15/11/2011: MELANCHOLIA

melancholia1Kort samengevat: Justine (Kirsten Dunst) en Michael (Alexander Skarsgård) beleven een prachtig huwelijksfeest, maar de viering wordt overschaduwd door de wetenschap dat het hemellichaam Melancholia met grote snelheid op de aarde afstevent.

Justine wordt bij de gedachte aan die onvermijdelijke botsing ronduit neerslachtig, terwijl haar levenslustige zus Claire (Charlotte Gainsbourg) er net een aansporing in ziet om nog snel alle vetes bij te leggen en angsten te bezweren.

Goed om weten: Lars Von Trier deed het weer op het jongste festival van Cannes: als het eerste het beste klein kind om aandacht schreeuwen van Jan en alleman. Alleen deed Continue reading “15/11/2011: MELANCHOLIA” »

14/12/2010: LIFE DURING WARTIME

life-during-wartime-parkKort samengevat: Hoe zou het eigenlijk zijn met al die mafkezen en dysfunctionele weirdo’s die tien jaar geleden ‘Happiness’ bevolkten, de subversieve cultfilm van Todd Solondz?

Het antwoord ziet u in ‘Life During Wartime’, de vervolgprent die Solondz dit jaar draaide.

Zou het u verbazen als blijkt dat iedereen nog steeds worstelt met vragen over seks, en dat families nog altijd niet blijken te functioneren?

Goed om weten: Voor wie Todd Solondz niet zou kennen: denk aan een inktzwarte versie van de Coen Brothers, of aan een minimalistische versie van Woody Allen.

Solondz maakt namelijk al vijftien jaar lang inktzwarte en politiek volstrekt incorrecte Joodse komedies – zo verslikten de Amerikaanse critici zich in hun cola en popcorn toen  Continue reading “14/12/2010: LIFE DURING WARTIME” »

25/11/2003: SWIMMING POOL

swimming-poolAah, wat een heerlijke regisseur is François Ozon toch: twee jaar geleden toonden we zijn uitstekende  ‘Sous le Sable’, vorig seizoen draaiden we nog zijn geweldige muzikale vrouwenkomedie ‘Huit Femmes’.
En nu is hij alweer terug met alweer een klein meesterwerkje, ‘Swimming Pool’.

Een Engelse schrijfster (een alweer grootse Charlotte Rampling) wordt door haar uitgever naar zijn villa in het zuiden van Frankrijk gestuurd wordt om daar in alle rust aan haar nieuwe roman te werken.
Helaas: in de Provencaalse villa blijkt de rumoerige, provocerende en libertijnse dochter van de uitgever haar ongevraagd gezelschap te komen houden…

Voor Julie (Ludivine Sagnier) is de schrijfster ‘alleen maar een gefrustreerd Engels wijf dat wel smerige verhaaltjes verzint maar er geen durft te beleven’, terwijl zij ondertussen

Continue reading “25/11/2003: SWIMMING POOL” »