Vertoning:
– DINSDAG 3 OKTOBER om 18u30 – tickets voor deze vertoning HIER!
TIP: koop HIER al onze nieuwe seizoenskaart en bespaar zo 2 euro per vertoning!
Een Art & Film-vertoning i.s.m. Academie Mechelen
—–
De Vlaamse kunstenaar Luc Tuymans (1958) is internationaal één van de belangrijkste Belgische schilders. Tuymans wordt gevierd als de man die de schilderkunst terug op de agenda heeft geplaatst. In de oorlogszone die de internationale kunstwereld volgens hem is, beweegt hij zich met een hardnekkige argwaan.
We zien hem terwijl hij werkt aan een grote muurschildering, in zijn atelier, aan de tekentafel en als curator. Er is bij hem een continue zoektocht naar pakkende beelden, waar die ook vandaan mogen komen.
Zijn verleden spreekt door zijn schilderijen, maar ook door filmclips die hij maakte.
Tuymans neemt geen blad voor de mond, heeft een zeer uitgesproken mening en houdt zelf graag alle touwtjes in handen, iets wat duidelijk wordt dit duidelijk wanneer hij zijn grote overzichtstentoonstelling in het Palazzo Grassi in Venetië samenstelt…
‘ARGWAAN’ is geregisseerd door Jacques Servaes, van wie u bij ons eerder al de heerlijke docu ‘Ik Schilder Met Schilders’ kon zien, zijn portret van Adriaan Raemdonck, de uitbater en niet aflatende bezieler van galerie De Zwarte Panter.
TIP: koop HIER onze nieuwe seizoenskaart en bespaar zo 2 euro per vertoning!
—–
I.M. Beniti Cornelis 1946-2017
Kunstenaar-sjamaan
6 jaar geleden overleed de Mechelse kunstenaar Beniti Cornelis, een man met een zeer eigen signatuur en zelfs een eigen mythologie.
Zelf zei hij over zijn werk: ‘Creativiteit is voor mij het reorganiseren van door intuitie verworven materiaal’. Hij was ook een estheet van het litteken, want in zijn werk zat altijd een zekere verscheurdheid.
Met deze film willen de makers Etienne Mylemans en Paul Amand een tribuut brengen aan de kunstenaar.
Het is een portret gezien door de ogen van zij die hem het best gekend hebben: familie, vrienden, verzamelaars en galeriehouders.
Zijn werk wordt vanuit verschillende perspectieven onder de loep genomen, van context voorzien en muzikaal omlijst. Beniti’s echtgenote en zijn zoon praten over de man die hun leven kleur gaf; vrienden gidsen ons door zijn denkwereld, verzamelaars verklaren hun liefde voor zijn werk en galeriehouders duiden zijn relevantie vroeger en nu.
In het voorprogramma wordt de bekroonde film van de beide makers, ‘BENITI CORNELIS’ (15′) uit 1985 getoond.
Het evenement zal live muzikaal omkaderd worden door Chris Joris, Frank Vaganée en Jo Mahieu!
I.M. BENITI CORNELIS 1946-2017 Kunstenaar-sjamaan Regie: Etienne Mylemans en Paul Amand B 2023, 35 min.
+
BENITI CORNELIS
Regie: Etienne Mylemans en Paul Amand B 1985, 15 min.
Premièrevertoning:
- MAANDAG 6 NOVEMBER om 20u30
ONLINE-TICKETS weldra op deze pagina beschikbaar!
TIP: koop HIER al onze nieuwe seizoenskaart en bespaar zo 2 euro per vertoning!
Een Art & Film-vertoning i.s.m. Academie Mechelen
Online:
De website rond het werk van Beniti Cornelis vindt uHIER!
Hey: én het Filmhuis-slotfeest, én het bruisende openingsfeest van de unieke expo ‘Indépendance Cha Cha’, én een Art & Film-feest én een swingende afsluiter van het Afrika FilmfestivalALLEMAAL TEGELIJK meemaken voor de prijs van één ticket?
Dat kan dit jaar!
Yep, op dinsdag 27 juni sluiten we ons seizoen af met de muziekfilm ‘SOUL POWER’, gevolgd door ons Indépendance Cha Cha-slotfeest.
Om met de film te beginnen: ‘SOUL POWER’ is een documentaire over het muziekfestival dat in 1974 in Kinshasa georganiseerd werd aan de vooravond van de beroemde/beruchte ‘Rumble in the Jungle’-bokskamp tussen Mohammed Ali en George Foreman, de kamp om de wereldtitel die door de Congolese (of toen nog: Zaïrese) dictator Mobutu Sese Seko naar Afrika gehaald was.
In het zog van de boksers waren een stel muzikale sterren meegekomen voor een omkaderend muziekfestival dat het beste van de zwarte Amerikaanse muziek moest verenigen met de grootste Afrikaanse vedetten. Een cocktail van pure muzikale Black Power, met alleen maar topkwaliteit: Sister Sledge! Bill Withers! Miriam Makeba! BB King! Celia Cruz! The Spinners!
En als top of the bill: James Brown, the Godfather of Soul! The Hardest Working Man in Showbusiness!
Helaas bleek de organisatie van het festival al even chaotisch als die van Woodstock: zo had Mobutu de verkeerde datum op de kaartjes laten drukken, bleek security om de massa in goede banen te leiden angstwekkend afwezig, liep de technische kant van de zaak aan alle kanten in de soep en zien we de man die (waarschijnlijk) de leiding van het festival in handen had de hele film lang op zoek zijn naar ene Shimpupu, die constant onvindbaar blijkt, hoe vaak De Baas ook ‘Alan to base!’ in zijn overmaatse walkie-talkie roept.
Bovendien hielp het niet dat de bokswedstrijd moest uitgesteld worden door een blessure van Foreman, waardoor het concert opeens een alleenstaand event werd.
Gelukkig zijn de muzikanten en de fans wél in absolute topvorm, met als hoogtepunt de allesverpletterende show van James Brown en zijn Mighty JB’s,
Het beeldmateriaal van het concert (voor en achter de schermen) lag meer dan 30 jaar ergens op een plank te verkommeren, wat ervoor zorgde dat de film bij momenten even wild en ongeorganiseerd oogt als het festival zelf.
Maar dat doet voor één keer volstrekt niet terzake, of verhoogt zelfs de pret: laat u gewoon meedrijven op de Congolese chaos, geniet ondertussen van het enthousiasme van het publiek en van de stomende funk en afro van de muzikanten, en alles komt goed.
Na de slotfilm bieden we ons publiek traditioneel een drankje, een hapje én een stevige muzikale extra aan.
James Brown was helaas niet meer te boeken als muzikale act, maar hey: dan zorgen we met de hulp van Academie Mechelen en Het Paradijs toch gewoon zélf voor een funky Afrikaans feestje, gebouwd rond het thema van de ‘INDEPENDANCE CHA CHA’.
‘Indépendance Cha Cha’?
Welja, dat legendarische Congolese rumba-nummer van Le Grand Kallé geeft immers ook zijn naam aan de kunstexpo die Het Paradijs organiseert naar aanleiding van de onafhankelijkheidsdagen van Congo, Rwanda en Burundi.
Met werk van o.a. David Katshiunga, Chris Joris, Vévé ‘Shake’ Mazimpaka, Kirezi Kalisa en Eveline Bumba, en allemaal te zien van 30 juni tot 23 juli in galerie Bleekstraat 7).
Allen daarheen, maar natuurlijk niet na éérst langs ons slotfeest gepasseerd te zijn.
En daarna: op naar Filmhuisseizoen 45!
SOUL POWER Regie: Jeffrey Levy-Hinte USA 2008, 91 min.
+ Gevolgd door het Indépendance Cha Che-Filmhuis-slotfeest!
Filmhuis vertoonde deze film op: - DINSDAG 27 JUNI 2023 om 20u00
Met ‘ALL THE BEAUTY AND THE BLOODSHED’ maakte Laura Poitras een indrukwekkend portret van leven, werk en activisme van meesterfotografe Nan Goldin (°1953).
Goldin maakte eind jaren ’70 naam door de (post)punk-, drug-, LGBT- en drag queen-subculturen in New York vast te leggen: vaak rauw werk dat ze zelf omschreef als een fotografisch dagboek, een dagboek dat de buitenwereld een inkijk gaf in wat ze ‘her tribe’ noemde, en dat haar tot in de top van de internationale kunst- en fotografiewereld bracht.
Een paar jaar geleden maakte Goldin echter bekend dat ze ook zelf met een verslaving aan het opiaat OxyContin kampte, een geneesmiddel dat ze – zoals zovele Amerikanen – na een operatie voorgeschreven had gekregen.
Het middel bleek echter extreem gevaarlijk, want extreem verslavend – in die mate zelfs dat vele miljoenen (!) Amerikanen eraan verslaafd raakten, en het in 2011 de drug was die in Amerika de meeste doden veroorzaakte. Yep, méér slachtoffers dan heroïne, crack of coke….
Eén van de producenten van deze killer blijkt de steenrijke Sackler-familie, die met hun farmabedrijf miljoenen verdienden aan de verslavingen. Met een deel van dat geld legde de familie een indrukwekkende kunstcollectie aan, en sponsorden ze – o ironie – vaak gul Continue reading “Art & Film: ALL THE BEAUTY AND THE BLOODSHED” »
In 2019 bleek dat zo’n 90 procent van de kunst in het Stedelijk Museum in Amsterdam gemaakt was door witte mannen.
Dat moet anders, vindt directeur Rein Wolfs.
Maar dat is simpeler gezegd dan gedaan, zo blijkt al snel, want achter de schermen – waar het vol witte mensen loopt – roept het proces ongemakkelijke en schurende vragen op.
Mag je een schilderij nog ‘De Prostituees’ noemen?
Wat doe je met een werk dat door de kunstenaar in 1911 ‘Negertanz’ genoemd is?
Moet je bij het beoordelen van kunst naar de huidskleur of het geslacht van de kunstenaar kijken?
En hoe ga je om met pers die dat ‘overdreven politiek correct’ noemt?
Het koperensemble Belgian Brass musiceert al meer dan 20 jaar op wereldniveau. De leden zijn allemaal topmuzikanten uit de klassieke muziek, en hebben een vaste job bij o.a. De Munt, maar hebben de behoefte om, naast dat symfonisch werk, ook muziek in kleinere bezetting te creëren.
Wanneer in 2020 de coronapandemie toeslaat, staat opeens de hele wereld stil en moet ook Belgian Brass alle optredens schrappen. Na een tijdje organiseren veel podiumkustenaars live streams, zodat muzikanten toch kunnen performen, evenwel zonder publiek in de zaal.
Belgian Brass springt ook op die kar, maar het ensemble ondervindt al snel
hoe bevreemdend optreden zonder live toeschouwers is. Ze hunkeren naar connectie
met het publiek, zo erg zelfs dat het samenspel er onder begint te lijden…
In de film zien we ook hoe het gezelschap de 89-jarige François Glorieux eert met een tribute-avond die de muziek van deze uitzonderlijke pianist en componist terug onder de aandacht brengt.
Drie dagen uit het leven van een Brusselse huisvrouw die de hele tijd patatten schilt, kalflapjes maakt, het stof afneemt, naar de bakker gaat, schoenen poetst en de afwas doet, en dàt kiezen ze dan tot De Beste Film Aller Tijden? Hoe is het mogelijk!
Ja, de emoties liepen afgelopen maand weer eens hoog op toen de 1600 stemgerechtigden voor de tienjaarlijkse poll van het Britse filmtijdschrift Sight & Sound (bestaande uit regisseurs, programmatoren en filmjournalisten) ‘JEANNE DIELMAN, 23 QUAI DU COMMERCE, 1080 BRUXELLES’ van Chantal Akerman boven vorige nummers één als Hitchock en Orson Welles verkozen bleek te zijn. Hoe was dat mogelijk?
We zouden zeggen: cool it down, filmvrienden, een lijstje is maar een lijstje, en dé Beste Film Aller Tijdens kiezen is sowieso een misschien leuke maar tegelijk ook een ietwat onnozele bezigheid.
Wat wel onomstotelijk vaststaat: ‘JEANNE DIELMAN’ was en is wel degelijk absoluut baanbrekend, was en is zéér invloedrijk (de fans gaan van Gus Van Sant tot Céline Sciamma), en was en is een film die u eigenlijk gezien moét hebben.
De plot is – zoals de hele film – bedrieglijk minimalistisch: Jeanne Dielman is een Brusselse weduwe die een repetitief en routineus leven leidt: eten maken, poetsen, wassen, en
tussendoor – wanneer haar zoon naar school is – tegen betaling mannen ontvangen.
Alles wat buiten die vertrouwde routine valt, boezemt haar angst in, en probeert ze dan ook te vermijden. Tot er op de derde dag er inderdaad iets gebeurt wat niet in haar vaste dagelijkse script staat, en Jeanne op een even ongewone manier reageert…
The Chelsea Hotel: de plaats waar Arthur C. Clarke ‘2001: A Space Odyssey’ schreef.
De plaats waar Leonard CohenJanis Joplin tegen het lijf liep, wat resulteerde in een wilde avond én een wereldsong: ‘You were talking so brave and so sweet / givin’ me head, on the unmade bed / while the limousines wait in the street’.
Waar de hotel-kunstcollectie werken bevat van voormalige gasten als Yves Klein, Claes Oldenburg, Julian Schnabel, Jasper Johns, Robert Crumb, Willem de Kooning en vele, vele anderen.
Waar Dylan Thomas overleed, naargelang de bron aan een alcoholvergiftiging of aan een longontsteking.
Waar Madonna in de vroege jaren tachtig woonde.
Waarover Andy Warhol ‘Chelsea Girls’ draaide.
Waar Patti Smith en Robert Mapplethorpe graag en veel rondhingen.
Waar de meest uiteenlopende muzikanten nummers schreven, van Bob Dylan tot The Kills, en van Edith Piaf tot Nico.
Waar Sid Vicious vermoedelijk zijn vriendin Nancy Spungen doodstak, en in afwachting van zijn proces vervolgens ook zélf aan een overdosis de pijp uitging.
Al decennia lang een toevluchtsoord voor kunst, cultuur en tegencultuur. Een plaats waar
hippies, punks, beatniks en andere outsiders een artistieke vrijhaven vonden.
Dat iconisch gebouw wordt al enkele jaren grondig gerenoveerd – of zeg maar gerust: getransformeerd, of geruïneerd – tot een glad, zielloos luxehotel.
Tussen de kranen, het boren en de hamerslagen door verblijven echter nog een vijftigtal oude gasten, die hardnekkig nog de vrije spirit en de artistieke erfenis van het Continue reading “Art & Film: DREAMING WALLS – INSIDE THE CHELSEA HOTEL” »
Nadat hij eind jaren 50 als 14-jarige snotneus Yves Klein had ontmoet, en nadat hij begin jaren ’60 Floris Jespers en Vic Gentils had geassisteerd, maakte Ludo Mich in de sixties zélf naam met wilde, kleurrijke en anarchistische performance art in de sfeer van Fluxus: nu eens bespeelde hij de zelfontworpen Michofoon, dan weer liep hij als ‘Mich Elektriek’ door de stad in een zilveren pak vol brandende lampen, zette hij zichzelf te koop voor een zacht prijsje, experimenteerde hij met elektronische muziek via foto-elektrische cellen of verzon hij de spraakmakende mode-happenings voor de kledingcollecties van zijn echtgenote, ontwerpster Ann Salens.
Wanneer hij zich eind jaren ’60 op het filmen stort, doet hij dat met dezelfde humor, overgave en vrije geest als in zijn performances.
Het levert een reeks undergroundfilms op waar de meeste critici zich destijds geen raad mee wisten: de ene is gechoqueerd (blote mensen!), de andere gedegouteerd (blote mensen met een hangbuik!) en nog anderen weten niet wat ervan te maken.
Maar ondertussen worden zijn films wel geselecteerd voor de Biënnale van Parijs, en getipt door Werner Herzog….
Eén van die films is ‘SATURNUS’, misschien wel zijn beste.
De film begint wanneer vanuit de ruimte rare geluiden worden opgepikt, en nog meer bizarre beelden…
Die signalen blijken afkomstig van een maan van de planeet Saturnus, waar een bonte bende personages leeft en in een onverstaanbare taal communiceert (al zal de goede luisteraar horen dat het om Lingala gaat).
Passeren de revue: een koning en koningin, een prins en prinses, een gladiator (vertolkt door Guillaume Bijl!), een dokter (óók vertolkt door Guillaume Bijl), bosjesvrouwen (o.a. Nicole Van Goethem, die enkele jaren later zelf een Oscar voor de Beste Animatiefilm Continue reading “Open Cinema: Art & Film #01: SATURNUS (Ludo Mich)” »
In zijn voorstelling ‘Nicht schlafen’ (2016) ging Les Ballets C de la B-choreograaf Alain Platel op zoek naar wat wij als mensen toch blijken hebben met al dat vechten en al dat geweld.
In het verlengde van die indrukwekkende choreografie (op de muziek van Mahler) heeft Platel nu samen met fotografe-videaste Mirjam Devriendt een film gemaakt die de vraag nog duidelijker stelt: ‘Why We Fight?’
Drie dansers uit de voorstelling vertellen over hun ervaringen met geweld, zowel fysiek als
psychologisch.
Hun observaties en opmerkingen worden afgewisseld met veel passages uit ‘Nicht Schlafen’, en met interventies van onder anderen kunstenares Berlinde De Bruyckere en filosofen Tinneke Beeckman en Philipp Blom.