Tagarchief: Art & Film

In première: BELGIAN BRASS: ON AIR (Guy Fellemans)

Geplaatst op door

Belgian_Brass_Poster
Vertoning:
MAANDAG 24 APRIL om 19u00

Premièrevertoning in aanwezigheid van regisseur Guy Fellemans

ONLINE-TICKETS weldra beschikbaar

 

TIP: koop eerst HIER een Filmhuis-seizoenskaart en bespaar zo twee euro per ticket!

Een organisatie i.s.m. het Stedelijk Conservatorium Mechelen en Academie Mechelen

—–
Het koperensemble Belgian Brass musiceert al meer dan 20 jaar op wereldniveau.
De leden zijn allemaal topmuzikanten uit de klassieke muziek, en hebben een vaste job bij o.a. De Munt, maar hebben de behoefte om, naast dat symfonisch werk, ook muziek in kleinere bezetting te creëren.

Wanneer in 2020 de coronapandemie toeslaat, staat opeens de hele wereld stil en moet ook Belgian Brass alle optredens schrappen. Na een tijdje organiseren veel podiumkustenaars live streams, zodat muzikanten toch kunnen performen, evenwel zonder publiek in de zaal.

Belgian Brass springt ook op die kar, maar het ensemble ondervindt al snel
hoe bevreemdend optreden zonder live toeschouwers is. Ze hunkeren naar connectie
met het publiek, zo erg zelfs dat het samenspel er onder begint te lijden…

Belgian_Brass

In de film zien we ook hoe het gezelschap de 89-jarige François Glorieux eert met een
tribute-avond die de muziek van deze uitzonderlijke pianist en componist terug onder
de aandacht brengt.

En we ontdekken hoe belangrijk de controle van de ademhaling is
bij het bespelen van een koperinstrument. Het geeft de titel ‘On Air’ meteen een
Continue reading “In première: BELGIAN BRASS: ON AIR (Guy Fellemans)” »

Art & Film: WHITE BALLS ON WALLS (Sarah Vos)

Geplaatst op door

Whie_Balls_on_WallsVertoning:
MAANDAG 15 MEI om 20u30

 

Een Art & Film-vertoning i.s.m. Academie Mechelen

In het kader van het Afrika Filmfestival.

—–

In 2019 bleek dat zo’n 90 procent van de kunst in het Stedelijk Museum in Amsterdam gemaakt was door witte mannen.

Dat moet anders, vindt directeur Rein Wolfs.
Maar dat is simpeler gezegd dan gedaan, zo blijkt al snel, want achter de schermen – waar het vol witte mensen loopt – roept het proces ongemakkelijke en schurende vragen op.
Mag je een schilderij nog ‘De Prostituees’ noemen?
Wat doe je met een werk dat door de kunstenaar in 1911 ‘Negertanz’ genoemd is?
Moet je bij het beoordelen van kunst naar de huidskleur of het geslacht van de kunstenaar kijken?
En hoe ga je om met pers die dat ‘overdreven politiek correct’ noemt?

Regisseuse Sarah Vos biedt met ‘WHITE BALLS ON WALLS’ meer dan alleen een bijzonder onthullend kijkje achter de schermen van een museum: het is een tijdsdocument dat de worsteling weergeeft die veel Nederlandse en Belgische instituten en bedrijven  Continue reading “Art & Film: WHITE BALLS ON WALLS (Sarah Vos)” »

JEANNE DIELMAN, 23 QUAI DU COMMERCE, 1080 BRUXELLES (Chantal Akerman)

Geplaatst op door

DPoster_Jeanne_Dielmanrie dagen uit het leven van een Brusselse huisvrouw die de hele tijd patatten schilt, kalflapjes maakt, het stof afneemt, naar de bakker gaat, schoenen poetst en de afwas doet, en dàt kiezen ze dan tot De Beste Film Aller Tijden? Hoe is het mogelijk!

Ja, de emoties liepen afgelopen maand weer eens hoog op toen de 1600 stemgerechtigden voor de tienjaarlijkse poll van het Britse filmtijdschrift Sight & Sound (bestaande uit regisseurs, programmatoren en filmjournalisten) ‘JEANNE DIELMAN, 23 QUAI DU COMMERCE, 1080 BRUXELLES’ van Chantal Akerman boven vorige nummers één als Hitchock en Orson Welles verkozen bleek te zijn. Hoe was dat mogelijk?

We zouden zeggen: cool it down, filmvrienden, een lijstje is maar een lijstje, en dé Beste Film Aller Tijdens kiezen is sowieso een misschien leuke maar tegelijk ook een ietwat onnozele bezigheid.

Wat wel onomstotelijk vaststaat: ‘JEANNE DIELMAN’ was en is wel degelijk absoluut baanbrekend, was en is zéér invloedrijk (de fans gaan van Gus Van Sant tot Céline Sciamma), en was en is een film die u eigenlijk gezien moét hebben.

De plot is – zoals de hele film – bedrieglijk minimalistisch: Jeanne Dielman is een Brusselse weduwe die een repetitief en routineus leven leidt: eten maken, poetsen, wassen, en

tussendoor – wanneer haar zoon naar school is – tegen betaling mannen ontvangen.
Alles wat buiten die vertrouwde routine valt, boezemt haar angst in, en probeert ze dan ook te vermijden. Tot er op de derde dag er inderdaad iets gebeurt wat niet in haar vaste dagelijkse script staat, en Jeanne op een even ongewone manier reageert…

Akerman en haar hoofdrolspeelster Delphine Seyrig (begin jaren ’70 dé ster van de betere Europese film, en dus zeer verrassend dat ze toen de rol van huisvrouw in een film Continue reading “JEANNE DIELMAN, 23 QUAI DU COMMERCE, 1080 BRUXELLES (Chantal Akerman)” »

Art & Film: DREAMING WALLS – INSIDE THE CHELSEA HOTEL

Geplaatst op door

 

The Chelsea Hotel: de plaats waar Arthur C. Clarke ‘2001: A Space Odyssey’ schreef.Dreaming_Walls

De plaats waar Leonard Cohen Janis Joplin tegen het lijf liep, wat resulteerde in een wilde avond én een wereldsong: ‘You were talking so brave and so sweet / givin’ me head, on the unmade bed / while the limousines wait in the street’.

Waar de hotel-kunstcollectie werken bevat van voormalige gasten als Yves Klein, Claes Oldenburg, Julian Schnabel, Jasper Johns, Robert Crumb, Willem de Kooning en vele, vele anderen.

Waar Dylan Thomas overleed, naargelang de bron aan een alcoholvergiftiging of aan een longontsteking.

Waar Madonna in de vroege jaren tachtig woonde.

Waarover Andy Warhol ‘Chelsea Girls’ draaide.

Waar Patti Smith en Robert Mapplethorpe graag en veel rondhingen.

Waar de meest uiteenlopende muzikanten nummers schreven, van Bob Dylan tot The Kills, en van Edith Piaf tot Nico.

Waar Sid Vicious vermoedelijk zijn vriendin Nancy Spungen doodstak, en in afwachting van zijn proces vervolgens ook zélf aan een overdosis de pijp uitging.

Al decennia lang een toevluchtsoord voor kunst, cultuur en tegencultuur. Een plaats waar

hippies, punks, beatniks en andere outsiders een artistieke vrijhaven vonden.

Dat iconisch gebouw wordt al enkele jaren grondig gerenoveerd – of zeg maar gerust: getransformeerd, of geruïneerd – tot een glad, zielloos luxehotel.
Tussen de kranen, het boren en de hamerslagen door verblijven echter nog een vijftigtal oude gasten, die hardnekkig nog de vrije spirit en de artistieke erfenis van het Continue reading “Art & Film: DREAMING WALLS – INSIDE THE CHELSEA HOTEL” »

Open Cinema: Art & Film #01: SATURNUS (Ludo Mich)

Geplaatst op door

NSaturnusadat hij eind jaren 50 als 14-jarige snotneus Yves Klein had ontmoet, en nadat hij begin jaren ’60 Floris Jespers en Vic Gentils had geassisteerd, maakte Ludo Mich in de sixties zélf naam met wilde, kleurrijke en anarchistische performance art in de sfeer van Fluxus: nu eens bespeelde hij de zelfontworpen Michofoon, dan weer liep hij als ‘Mich Elektriek’ door de stad in een zilveren pak vol brandende lampen, zette hij zichzelf te koop voor een zacht prijsje, experimenteerde hij met elektronische muziek via foto-elektrische cellen of verzon hij de spraakmakende mode-happenings voor de kledingcollecties van zijn echtgenote, ontwerpster Ann Salens.

LudoMich_TeHurrWanneer hij zich eind jaren ’60 op het filmen stort, doet hij dat met dezelfde humor, overgave en vrije geest als in zijn performances.
Het levert een reeks undergroundfilms op waar de meeste critici zich destijds geen raad mee wisten: de ene is gechoqueerd (blote mensen!), de andere gedegouteerd (blote mensen met een hangbuik!) en nog anderen weten niet wat ervan te maken.
Maar ondertussen worden zijn films wel geselecteerd voor de Biënnale van Parijs, en getipt door Werner Herzog….

Eén van die films is ‘SATURNUS’, misschien wel zijn beste.
De film begint wanneer vanuit de ruimte rare geluiden worden opgepikt, en nog meer bizarre beelden…

OpenCinema_tag

Die signalen blijken afkomstig van een maan van de planeet Saturnus, waar een bonte bende personages leeft en in een onverstaanbare taal communiceert (al zal de goede luisteraar horen dat het om Lingala gaat).

Passeren de revue: een koning en koningin, een prins en prinses, een gladiator (vertolkt door Guillaume Bijl!), een dokter (óók vertolkt door Guillaume Bijl), bosjesvrouwen (o.a. Nicole Van Goethem, die enkele jaren later zelf een Oscar voor de Beste Animatiefilm Continue reading “Open Cinema: Art & Film #01: SATURNUS (Ludo Mich)” »

Art & Film: WHY WE FIGHT? (Mirjam Devriendt & Alain Platel)

Geplaatst op door

Poster_Why_We_Fight

 

In zijn voorstelling ‘Nicht schlafen’ (2016) ging Les Ballets C de la B-choreograaf Alain Platel op zoek naar wat wij als mensen toch blijken hebben met al dat vechten en al dat geweld.

In het verlengde van die indrukwekkende choreografie (op de muziek van Mahler) heeft Platel nu samen met fotografe-videaste Mirjam Devriendt een film gemaakt die de vraag nog duidelijker stelt: ‘Why We Fight?’

Drie dansers uit de voorstelling vertellen over hun ervaringen met geweld, zowel fysiek als

psychologisch.
Hun observaties en opmerkingen worden afgewisseld met veel passages uit ‘Nicht Schlafen’, en met interventies van onder anderen kunstenares Berlinde De Bruyckere en filosofen Tinneke Beeckman en Philipp Blom.

Geleidelijk aan wordt duidelijk dat geweld vaak een uitlaatklep is voor ongenoegen dat niet op een andere manier geventileerd kan worden. En dat geweld onlosmakelijk deel Continue reading “Art & Film: WHY WE FIGHT? (Mirjam Devriendt & Alain Platel)” »

Afrika Filmfestival: PRISM (Eléonore Yameogo, An van Dienderen & Rosine Mbakam)

Geplaatst op door

Prism

In ‘Lili’, de vorige film van An van Dienderen, legde ze de cinematraditie van de ‘China Girls’ bloot, vrouwen die gebruikt worden om – gezeten naast een kleurenkaart – de camera te kalibreren.

Die China Girls hadden één ding gemeen: ze hadden allemaal een porseleinwitte huid – yep, camera’s worden blijkbaar standaard afgestemd op een blanke huidskleur, wat ook nu nog allerlei problemen oplevert bij het filmen van mensen met andere huidskleuren.

In ‘PRISM’ borduurt van Dienderen voort op dit onderwerp, in de vorm van een filmische kettingbrief met collega-filmmakers Rosine Mbakam (uit Kameroen) en Eléonore Yameogo (uit Burkina Faso).

AfrikaFilmfestival

Begunstigt de camera de witte huidskleur? En zo ja: is filmische neutraliteit (laat staan objectiviteit) dan geen mythe?
Het zijn vragen waar de drie vanuit hun zeer uiteenlopende achtergrond en invalshoeken op hun eigen manier op ingaan, en  Continue reading “Afrika Filmfestival: PRISM (Eléonore Yameogo, An van Dienderen & Rosine Mbakam)” »

STAGING SILENCE (3) (Hans Op de Beeck)

Geplaatst op door

‘STAGING SILENCE (3)’ is de derde en laatste van drie kunstfilms die Hans Op de Beeck volgens telkens hetzelfde principe maakte: in elk van de films zien we twee paar anonieme handen die in een mini-filmset van enkele vierkante meter decors, rekwisieten en landschappen opbouwen en weer afbreken.

In deze personageloze, imaginaire miniatuurwereld (als we een Perzische kat even niet

(c) Studio Hans Op de Beeck

(c) Studio Hans Op de Beeck

meetellen) beslissen de handen  als een soort Deus ex Machina over leven of dood, over bloei en verval van de plaats.

Het resultaat is een mysterieuze, speelse, droomachtige en melancholische film.

De soundtrack is gecomponeerd en ingespeeld door de Engelse artiest en componist  Continue reading “STAGING SILENCE (3) (Hans Op de Beeck)” »

MEMORIA (Apichatpong Weerasethakul)

Geplaatst op door

Memoria_poster

Elf jaar na zijn Gouden Palm-winnaar ‘Uncle Boonmee’ werd de Thaise regisseur met de tongbrekende naam Apichatpong Weerasethakul (zijn vrienden noemen hem wijselijk gewoon Joe) opnieuw overladen met prijzen, awards en vijfsterrenrecensies, dit keer voor het unieke ‘MEMORIA’.

In ‘Memoria’ speelt Tilda Swinton – eigenlijk altijd een garantie op kwaliteit – Jessica, een plantkundige die naar Colombia trekt om in Bogota haar zieke zuster te gaan bezoeken.

Maar ook met Jessica zelf zit het medisch niet goed: ze wordt geplaagd door een intens, niet aflatend geluid in haar hoofd dat ze omschrijft als “een betonnen sloopkogel die onder water tegen een metalen muur botst”. Een situatie die het haar zo goed als onmogelijk maakt te slapen.

Omdat de oorsprong van het probleem ook voor de medici onduidelijk is, wordt het geluid een ware obsessie voor Jessica. Ze trekt de Colombiaanse jungle in, op zoek naar antwoorden, en vooral naar rust in haar hoofd…

Verwacht in ‘Memoria’ vooral géén klassiek rechtlijnig verhaal: Weerasethakuls cinema heeft meer gemeen met poëzie dan met de roman, meer met meditatie dan met Continue reading “MEMORIA (Apichatpong Weerasethakul)” »

IK SCHILDER MET SCHILDERS (Jacques Servaes)

Geplaatst op door

Ikschildermetschilders_AdriaanRaemdonck_Jan_Mulder_MED

In 1968 opent Adriaan Raemdonck in Antwerpen in een ontwijde kapel zijn Galerie De Zwarte Panter. Meer dan vijftig jaar later is die galerie nog altijd alive and kicking - een prestatie op zich in een kunstwereld waarin trends, modes en hypes soms even snel komen als ze verdwijnen.

De Zwarte Panter is dan ook geen galerie als een andere: de ligging en uitstraling maken dat Jan en alleman er makkelijk kan binnenwandelen, en galerist Raemdonck

ACADEMIE_logo_blauw_langheeft het tot zijn levensopdracht gemaakt kunst voor iedereen toegankelijk te maken – niet alleen iets voor de elite of de ons-kent-ons-incrowd.

Bovendien beperkt hij zich niet tot exposities van beeldende kunst, maar organiseert hij Continue reading “IK SCHILDER MET SCHILDERS (Jacques Servaes)” »