Vertoning:
– DINSDAG 3 OKTOBER om 18u30 – tickets voor deze vertoning HIER!
TIP: koop HIER al onze nieuwe seizoenskaart en bespaar zo 2 euro per vertoning!
Een Art & Film-vertoning i.s.m. Academie Mechelen
—–
De Vlaamse kunstenaar Luc Tuymans (1958) is internationaal één van de belangrijkste Belgische schilders. Tuymans wordt gevierd als de man die de schilderkunst terug op de agenda heeft geplaatst. In de oorlogszone die de internationale kunstwereld volgens hem is, beweegt hij zich met een hardnekkige argwaan.
We zien hem terwijl hij werkt aan een grote muurschildering, in zijn atelier, aan de tekentafel en als curator. Er is bij hem een continue zoektocht naar pakkende beelden, waar die ook vandaan mogen komen.
Zijn verleden spreekt door zijn schilderijen, maar ook door filmclips die hij maakte.
Tuymans neemt geen blad voor de mond, heeft een zeer uitgesproken mening en houdt zelf graag alle touwtjes in handen, iets wat duidelijk wordt dit duidelijk wanneer hij zijn grote overzichtstentoonstelling in het Palazzo Grassi in Venetië samenstelt…
‘ARGWAAN’ is geregisseerd door Jacques Servaes, van wie u bij ons eerder al de heerlijke docu ‘Ik Schilder Met Schilders’ kon zien, zijn portret van Adriaan Raemdonck, de uitbater en niet aflatende bezieler van galerie De Zwarte Panter.
TIP: koop HIER onze nieuwe seizoenskaart en bespaar zo 2 euro per vertoning!
—–
I.M. Beniti Cornelis 1946-2017
Kunstenaar-sjamaan
6 jaar geleden overleed de Mechelse kunstenaar Beniti Cornelis, een man met een zeer eigen signatuur en zelfs een eigen mythologie.
Zelf zei hij over zijn werk: ‘Creativiteit is voor mij het reorganiseren van door intuitie verworven materiaal’. Hij was ook een estheet van het litteken, want in zijn werk zat altijd een zekere verscheurdheid.
Met deze film willen de makers Etienne Mylemans en Paul Amand een tribuut brengen aan de kunstenaar.
Het is een portret gezien door de ogen van zij die hem het best gekend hebben: familie, vrienden, verzamelaars en galeriehouders.
Zijn werk wordt vanuit verschillende perspectieven onder de loep genomen, van context voorzien en muzikaal omlijst. Beniti’s echtgenote en zijn zoon praten over de man die hun leven kleur gaf; vrienden gidsen ons door zijn denkwereld, verzamelaars verklaren hun liefde voor zijn werk en galeriehouders duiden zijn relevantie vroeger en nu.
In het voorprogramma wordt de bekroonde film van de beide makers, ‘BENITI CORNELIS’ (15′) uit 1985 getoond.
Het evenement zal live muzikaal omkaderd worden door Chris Joris, Frank Vaganée en Jo Mahieu!
I.M. BENITI CORNELIS 1946-2017 Kunstenaar-sjamaan Regie: Etienne Mylemans en Paul Amand B 2023, 35 min.
+
BENITI CORNELIS
Regie: Etienne Mylemans en Paul Amand B 1985, 15 min.
Premièrevertoning:
- MAANDAG 6 NOVEMBER om 20u30
ONLINE-TICKETS weldra op deze pagina beschikbaar!
TIP: koop HIER al onze nieuwe seizoenskaart en bespaar zo 2 euro per vertoning!
Een Art & Film-vertoning i.s.m. Academie Mechelen
Online:
De website rond het werk van Beniti Cornelis vindt uHIER!
Hey: én het Filmhuis-slotfeest, én het bruisende openingsfeest van de unieke expo ‘Indépendance Cha Cha’, én een Art & Film-feest én een swingende afsluiter van het Afrika FilmfestivalALLEMAAL TEGELIJK meemaken voor de prijs van één ticket?
Dat kan dit jaar!
Yep, op dinsdag 27 juni sluiten we ons seizoen af met de muziekfilm ‘SOUL POWER’, gevolgd door ons Indépendance Cha Cha-slotfeest.
Om met de film te beginnen: ‘SOUL POWER’ is een documentaire over het muziekfestival dat in 1974 in Kinshasa georganiseerd werd aan de vooravond van de beroemde/beruchte ‘Rumble in the Jungle’-bokskamp tussen Mohammed Ali en George Foreman, de kamp om de wereldtitel die door de Congolese (of toen nog: Zaïrese) dictator Mobutu Sese Seko naar Afrika gehaald was.
In het zog van de boksers waren een stel muzikale sterren meegekomen voor een omkaderend muziekfestival dat het beste van de zwarte Amerikaanse muziek moest verenigen met de grootste Afrikaanse vedetten. Een cocktail van pure muzikale Black Power, met alleen maar topkwaliteit: Sister Sledge! Bill Withers! Miriam Makeba! BB King! Celia Cruz! The Spinners!
En als top of the bill: James Brown, the Godfather of Soul! The Hardest Working Man in Showbusiness!
Helaas bleek de organisatie van het festival al even chaotisch als die van Woodstock: zo had Mobutu de verkeerde datum op de kaartjes laten drukken, bleek security om de massa in goede banen te leiden angstwekkend afwezig, liep de technische kant van de zaak aan alle kanten in de soep en zien we de man die (waarschijnlijk) de leiding van het festival in handen had de hele film lang op zoek zijn naar ene Shimpupu, die constant onvindbaar blijkt, hoe vaak De Baas ook ‘Alan to base!’ in zijn overmaatse walkie-talkie roept.
Bovendien hielp het niet dat de bokswedstrijd moest uitgesteld worden door een blessure van Foreman, waardoor het concert opeens een alleenstaand event werd.
Gelukkig zijn de muzikanten en de fans wél in absolute topvorm, met als hoogtepunt de allesverpletterende show van James Brown en zijn Mighty JB’s,
Het beeldmateriaal van het concert (voor en achter de schermen) lag meer dan 30 jaar ergens op een plank te verkommeren, wat ervoor zorgde dat de film bij momenten even wild en ongeorganiseerd oogt als het festival zelf.
Maar dat doet voor één keer volstrekt niet terzake, of verhoogt zelfs de pret: laat u gewoon meedrijven op de Congolese chaos, geniet ondertussen van het enthousiasme van het publiek en van de stomende funk en afro van de muzikanten, en alles komt goed.
Na de slotfilm bieden we ons publiek traditioneel een drankje, een hapje én een stevige muzikale extra aan.
James Brown was helaas niet meer te boeken als muzikale act, maar hey: dan zorgen we met de hulp van Academie Mechelen en Het Paradijs toch gewoon zélf voor een funky Afrikaans feestje, gebouwd rond het thema van de ‘INDEPENDANCE CHA CHA’.
‘Indépendance Cha Cha’?
Welja, dat legendarische Congolese rumba-nummer van Le Grand Kallé geeft immers ook zijn naam aan de kunstexpo die Het Paradijs organiseert naar aanleiding van de onafhankelijkheidsdagen van Congo, Rwanda en Burundi.
Met werk van o.a. David Katshiunga, Chris Joris, Vévé ‘Shake’ Mazimpaka, Kirezi Kalisa en Eveline Bumba, en allemaal te zien van 30 juni tot 23 juli in galerie Bleekstraat 7).
Allen daarheen, maar natuurlijk niet na éérst langs ons slotfeest gepasseerd te zijn.
En daarna: op naar Filmhuisseizoen 45!
SOUL POWER Regie: Jeffrey Levy-Hinte USA 2008, 91 min.
+ Gevolgd door het Indépendance Cha Che-Filmhuis-slotfeest!
Filmhuis vertoonde deze film op: - DINSDAG 27 JUNI 2023 om 20u00
Met ‘ALL THE BEAUTY AND THE BLOODSHED’ maakte Laura Poitras een indrukwekkend portret van leven, werk en activisme van meesterfotografe Nan Goldin (°1953).
Goldin maakte eind jaren ’70 naam door de (post)punk-, drug-, LGBT- en drag queen-subculturen in New York vast te leggen: vaak rauw werk dat ze zelf omschreef als een fotografisch dagboek, een dagboek dat de buitenwereld een inkijk gaf in wat ze ‘her tribe’ noemde, en dat haar tot in de top van de internationale kunst- en fotografiewereld bracht.
Een paar jaar geleden maakte Goldin echter bekend dat ze ook zelf met een verslaving aan het opiaat OxyContin kampte, een geneesmiddel dat ze – zoals zovele Amerikanen – na een operatie voorgeschreven had gekregen.
Het middel bleek echter extreem gevaarlijk, want extreem verslavend – in die mate zelfs dat vele miljoenen (!) Amerikanen eraan verslaafd raakten, en het in 2011 de drug was die in Amerika de meeste doden veroorzaakte. Yep, méér slachtoffers dan heroïne, crack of coke….
Eén van de producenten van deze killer blijkt de steenrijke Sackler-familie, die met hun farmabedrijf miljoenen verdienden aan de verslavingen. Met een deel van dat geld legde de familie een indrukwekkende kunstcollectie aan, en sponsorden ze – o ironie – vaak gul Continue reading “Art & Film: ALL THE BEAUTY AND THE BLOODSHED” »
In 2019 bleek dat zo’n 90 procent van de kunst in het Stedelijk Museum in Amsterdam gemaakt was door witte mannen.
Dat moet anders, vindt directeur Rein Wolfs.
Maar dat is simpeler gezegd dan gedaan, zo blijkt al snel, want achter de schermen – waar het vol witte mensen loopt – roept het proces ongemakkelijke en schurende vragen op.
Mag je een schilderij nog ‘De Prostituees’ noemen?
Wat doe je met een werk dat door de kunstenaar in 1911 ‘Negertanz’ genoemd is?
Moet je bij het beoordelen van kunst naar de huidskleur of het geslacht van de kunstenaar kijken?
En hoe ga je om met pers die dat ‘overdreven politiek correct’ noemt?
Het koperensemble Belgian Brass musiceert al meer dan 20 jaar op wereldniveau. De leden zijn allemaal topmuzikanten uit de klassieke muziek, en hebben een vaste job bij o.a. De Munt, maar hebben de behoefte om, naast dat symfonisch werk, ook muziek in kleinere bezetting te creëren.
Wanneer in 2020 de coronapandemie toeslaat, staat opeens de hele wereld stil en moet ook Belgian Brass alle optredens schrappen. Na een tijdje organiseren veel podiumkustenaars live streams, zodat muzikanten toch kunnen performen, evenwel zonder publiek in de zaal.
Belgian Brass springt ook op die kar, maar het ensemble ondervindt al snel
hoe bevreemdend optreden zonder live toeschouwers is. Ze hunkeren naar connectie
met het publiek, zo erg zelfs dat het samenspel er onder begint te lijden…
In de film zien we ook hoe het gezelschap de 89-jarige François Glorieux eert met een tribute-avond die de muziek van deze uitzonderlijke pianist en componist terug onder de aandacht brengt.
In zijn voorstelling ‘Nicht schlafen’ (2016) ging Les Ballets C de la B-choreograaf Alain Platel op zoek naar wat wij als mensen toch blijken hebben met al dat vechten en al dat geweld.
In het verlengde van die indrukwekkende choreografie (op de muziek van Mahler) heeft Platel nu samen met fotografe-videaste Mirjam Devriendt een film gemaakt die de vraag nog duidelijker stelt: ‘Why We Fight?’
Drie dansers uit de voorstelling vertellen over hun ervaringen met geweld, zowel fysiek als
psychologisch.
Hun observaties en opmerkingen worden afgewisseld met veel passages uit ‘Nicht Schlafen’, en met interventies van onder anderen kunstenares Berlinde De Bruyckere en filosofen Tinneke Beeckman en Philipp Blom.
In ‘Lili’, de vorige film van An van Dienderen, legde ze de cinematraditie van de ‘China Girls’ bloot, vrouwen die gebruikt worden om – gezeten naast een kleurenkaart – de camera te kalibreren.
Die China Girls hadden één ding gemeen: ze hadden allemaal een porseleinwitte huid – yep, camera’s worden blijkbaar standaard afgestemd op een blanke huidskleur, wat ook nu nog allerlei problemen oplevert bij het filmen van mensen met andere huidskleuren.
In ‘PRISM’ borduurt van Dienderen voort op dit onderwerp, in de vorm van een filmische kettingbrief met collega-filmmakers Rosine Mbakam (uit Kameroen) en Eléonore Yameogo (uit Burkina Faso).
‘STAGING SILENCE (3)’ is de derde en laatste van drie kunstfilms die Hans Op de Beeck volgens telkens hetzelfde principe maakte: in elk van de films zien we twee paar anonieme handen die in een mini-filmset van enkele vierkante meter decors, rekwisieten en landschappen opbouwen en weer afbreken.
In deze personageloze, imaginaire miniatuurwereld (als we een Perzische kat even niet
(c) Studio Hans Op de Beeck
meetellen) beslissen de handen als een soort Deus ex Machina over leven of dood, over bloei en verval van de plaats.
Het resultaat is een mysterieuze, speelse, droomachtige en melancholische film.
In 1968 opent Adriaan Raemdonck in Antwerpen in een ontwijde kapel zijn Galerie De Zwarte Panter. Meer dan vijftig jaar later is die galerie nog altijd alive and kicking - een prestatie op zich in een kunstwereld waarin trends, modes en hypes soms even snel komen als ze verdwijnen.
De Zwarte Panter is dan ook geen galerie als een andere: de ligging en uitstraling maken dat Jan en alleman er makkelijk kan binnenwandelen, en galerist Raemdonck
heeft het tot zijn levensopdracht gemaakt kunst voor iedereen toegankelijk te maken – niet alleen iets voor de elite of de ons-kent-ons-incrowd.