Geen betere film om een Filmhuisseizoen mee af te sluiten dan de unieke Talking Heads-concertfilm ‘STOP MAKING SENSE’, de legendarische concertfilm van Talking Heads die exact 40 jaar geleden cinema’s overal ter wereld inpalmde, en die nu in een piekfijn gerestaureerde versie in zijn volle glorie te (her)bekijken en te (her)beluisteren is.
Gewapend met alleen maar een cassetterecorder, een te groot kostuum en een staande lampadaire slagen voorman David Byrne en de Talking Heads erin vanuit het niets een
ronduit fabelachtige show op te bouwen: stapje voor stapje brengen Tina Weymouth (bas), Chris Frantz (drums) en Jerry Harrison (toetsen) en enkele briljante gastmuzikanten (Bernie Worrell!) de zaal tot een kolkend kookpunt.
Rachid, een 21-jarige enthousiaste jonge man van Marokkaanse afkomst, heeft één doel: een job vinden.
Vol vertrouwen stelt hij zich kandidaat als afwasser in een restaurant, want dat lijkt hem toch een job die iederéén kan doen.
Maar al snel blijkt dat het allemaal toch niet zo simpel is als hij denkt…
Voor deze zéér grappige en veelbelovende kortfilm castte regisseuse Rachida El Garani een mix van jong talent, bekende gezichten en ervaren ratten.
Zo ziet u naast Stefan Perceval, Zouzou Ben Chikha en Stany Crets o.a. ook standup comedian Soe Nsuki, Ismaïl L’Hamiti en Issam Dakka.
‘MECHELEN GANDHI – BUS 552′ is een gloednieuwe documentaire die de kijker laat kennismaken met de identiteit van een bijzondere Mechelse wijk: de Mahatma Gandhiwijk (in de volksmond ook bekend als ‘de Magandhi’), gelegen aan de rand van de stad, tussen de Tervuursesteenweg en de Jubellaan.
In deze film ontdekken we deze buurt door de ogen van haar bewoners.
Wanneer de paus overlijdt, worden alle kardinalen naar het Vaticaan gesommeerd om in een gesloten conclaaf – waar niemand buiten mag tot de beslissing gevallen is – een nieuwe kerkelijk leider te verkiezen.
Onder journalisten en gelovigen circuleren namen van ‘favorieten’ en ‘topkandidaten’, maar achter de gesloten conclaafdeuren zien we het er helemaal anders aan toegaan: de ene kardinaal twijfelt aan zijn keuze, de andere spiekt bij zijn buurman, en eigenlijk wil niemand de baan – en de loden verantwoordelijkheid die erbij hoort – op zich nemen.
Sterker nog: sommige kandidaten bidden tot God om het hen niét te laten worden.
Het leidt ertoe dat er tegen alle verwachtingen in een volstrekte outsider als winnaar uit de bus komt: de bejaarde Franse kardinaal Melville (absoluut briljant vertolkt door Michel Piccoli).
Maar terwijl aan de vele duizenden ongeduldig wachtende gelovigen op het Sint-Pietersplein al het ‘Habemus Papam’ wordt medegedeeld, valt de gloednieuwe Paus ten prooi aan een allesverlammende paniekaanval: de man verschanst zich ‘Ik kan het niet! Ik kan het niet’ roepend in zijn Vaticaanse vertrek, en weigert op het balkon te verschijnen.
Wat zijn collega-kardinalen meteen voor een onmogelijke vraag plaatst: wat moeten ze de buitenwereld nu gaan melden?
In allerijl wordt er een bekende psychotherapeut (vertolkt door regisseur Nanni Moretti zelf) bijgehaald.
De (ongelovige) psychoanalyticus begint onmiddellijk te graven in diepste krochten van de psyche om de nieuwe Paus over zijn vele twijfels heen te helpen, maar zijn methode lijkt alleen maar een averechts effect te hebben: de totaal ontredderde verkozene slaagt erin stiekem te ontsnappen uit het Vaticaan….
Toen de als links bekend staande Nanni Moretti aankondigde een komedie over de paus te gaan maken, verwachtte iedereen dat hij met twee voeten vooruit het instituut Kerk zou gaan tackelen.
In het kader van het stadsfestival CONSTRUCT EUROPE organiseert het Filmhuis in samenwerking met CCV en de Mechelse Parochies een reeks vertoningen rond HUMOR & RELIGIE.
Europa is immers niet alleen een lappendeken van landen, talen en volkeren, ook alle grote wereldreligies en het atheïsme/vrijzinnigheid leven en bestaan hier naast en door elkaar – jodendom, christendom, islam, hindoeïsme en boeddhisme worden elk op hun eigen specifieke manier beleden in Europa.
Nogal wat Europeanen categoriseren religie onder ‘serieuze zaken’, en denken dat religie en humor niet samengaan.
Maar in de Bijbel staat: ‘God heeft gemaakt dat ik lachen kon, en iedereen die het hoort zal meelachen’ (Genesis 21,6).
Elke vertoning zal ingeleid worden door Leo De Weerdt s.J., en gevolgd worden door een nagesprek met diezelfde Leo De Weerdt en één of meerdere gastsprekers van een religieuze of vrijzinnige levensbeschouwing.
Bovendien bieden we alle toeschouwers een gratis drankje aan.
HABEMUS PAPAM (Nanni Moretti)
Vertoning: MAANDAG 17 JUNI om 20u30
In ‘HABEMUS PAPAM’ speelt Michel Piccoli op briljante wijze een kardinaal die net tot de nieuwe paus is verkozen.
Alleen slaat op het moment dat hij de verantwoordelijkheid beseft de twijfel toe: moet hij dit wel doen? En wil hij dit wel doen?
Terwijl buiten duizenden gelovigen op de nieuwe kerkvader staan te wachten, worden achter de schermen van het Vaticaan alle zeilen bijgezet.
Er wordt zelfs inderhaast een psychoanalyticus bijgehaald (rol van Nanni Moretti zelf), maar ook dat heeft weinig resultaat…
In ‘LA CHIMERA’ neemt Alice Rohrwacher (‘La Meraviglie’, ‘Lazzaro Felice’…) ons mee naar het Toscane van de jaren ’80: in een badplaats aan de Tyrreense zee maken we kennis met Arthur, een jonge Britse archeoloog die verscheurd wordt door liefdesverdriet.
Om de leegte in zijn bestaan op te vullen sluit hij zich aan bij een bende ‘tombaroli’, een groep grafrovers die op zoek zijn naar Etruskische archeologische schatten die ze proberen te verpatsen op de zwarte markt.
Iedereen in deze excentrieke, onconventionele bende is op zoek naar zijn eigen ‘chimera’, een onbereikbare droom die ze ondanks alles tóch blijven najagen – of dat nu die éne vrouw of een volstrekt zorgeloos leven is…
Regisseuse Alice Rohrwacher castte naast haar zus Alba ook zeer goed volk als Isabella Rosselini en Josh O’Connor (‘God’s Own Country’, ‘The Crown’) in de hoofdrollen.
Het resultaat is een heerlijke, vaak grappige film propvol kleurrijke, zingende, jattende en feestende personages – exuberant, wonderlijk en poëtisch, zoals alleen Continue reading “LA CHIMERA (Alice Rohrwacher)” »
Enkele jaren geleden belandde de Iraanse filmmaker Mahyar Khosravani als vluchteling in Mechelen.
Samen met hem nodigen we u uit om een stukje van de rijke Iraanse cinema te komen ontdekken.
We bouwen de avond rond ‘TERRESTRIAL VERSES’, de nieuwe en alom (behalve dan door de ayatollahs, uiteraard) positief ontvangen film van Alireza Khatami en Ali Asgari.
In negen verschillende nu eens absurd-komische, dan weer wrange verhalen vertellen ze in welke vreemde en vaak idiote bochten de burgers in Iran zich allemaal moeten wringen om te overleven in de Kafkaëske bureaucratie en religieuze regeltjes van het autoritaire bewind daar.
Nu eens volgen we een meisje dat zich moet verantwoorden omdat ze – aiaiai! – naar school lijkt te zijn gekomen achterop de motor van een jongen.
Dan weer gaan we in het gezelschap van een jonge vader zijn kersverse zoon David bij de
burgerlijke stand aangeven, iets wat in Iran veel gemakkelijker gezegd dan gedaan blijkt.
Of we begeven ons samen met een klein meisje naar een kledingzaak om haar allereerste schooluniform-met-hijab uit te kiezen – en neen, daar mag géén Mickey Mouse op staan, en het mag ook niet roze zijn.
De toon is nu eens absurd, grotesk en geestig, en dan weer ronduit wrang, en alles is gefilmd in een kader dat al net zo strak, star en onwrikbaar is als het keurslijf waarin de ayatollahs de hele bevolking willen wringen.
‘TERRESTRIAL VERSES’ leverde het regisseursduo behalve een stapel lovende buitenlandse recensies en een selectie voor Cannes ook huisarrest en een reisverbod op. Waarmee dat regime dus nog eens extra het punt van de film bewees: Kafka leeft, en woont in Iran.
Als bonus bij ‘TERRESTRIAL VERSES’ tonen we u dus graag een selectie uit het werk van de Iraanse Mechelaar Mahyar Khosravani.
Still uit ‘The Rendezvous’
Zijn ‘THE RENDEZVOUS’ (2019, 5 min.) is een uiterst fraai gestileerde kortfilm over een oude vrouw die uitkijkt naar haar verjaardag, want dat wordt de dag waarop ze haar geliefde zal terugzien.
In ‘EMPERORS OF NOTHING’ geeft Cédric Gerbehaye ons een unieke inkijk in de beruchte gevangenis van Vorst.
Gerbehaye – een bekroond documentairefotograaf voor onder andere National Geopgraphic – woonde jarenlang tussen de gevangenissen van Vorst, Sint-Gillis en Berkendael, en besloot in 2014 het leven van zijn ‘buren’ te beginnen documenteren.
Toen hij in 2016 van het ministerie van Justitie en de gevangenisdirectie de unieke toestemming kreeg om onbeperkt in de gevangenis te filmen, begint het verhaal van deze uitzonderlijke documentaire: we hebben op dat moment net de grote staking van het gevangenispersoneel achter de rug, en België is voor de zoveelste keer veroordeeld door het Europees Hof van de Rechten van de Mens, vanwege de onmenselijke toestanden in onze gevangenissen.
Gerbehaye blijft er zes jaar lang filmen, tot november 2022, wanneer Vorst gesloten wordt en alle bewoners naar de nieuwe megagevangenis in Haren verhuizen.
Tijdens de zes jaar van zijn film toont Gerbehaye ons de hoop op verandering, de stagnatie en de verwachting, en laat hij ons het leven “achter de tralies” zien aan de hand van persoonlijke, openhartige opnames van gevangenen en bewakers.
Bella Baxter (rol van Emma Stone) is een jonge vrouw die met een hersentransplantatie weer tot leven is gewekt door de onorthodoxe maar geniale wetenschapper Dr. Godwin Baxter (Willem Dafoe)
Hij houdt haar in afzondering, maar de eigenzinnige en leergierige vrouw breekt al snel los uit haar geïsoleerd bestaan: samen met ene Duncan Wedderburn, een losbandige gladjanus-advocaat besluit ze de wereld rond te trekken, op zoek naar avontuur.
Maar is die (Victoriaanse) en door mannen gedomineerde wereld wel klaar voor een onconventionele, vrijgevochten vrouw als Bella?
Wie na briljante brokken cinema als ‘The Killing of a Sacred Deer’ of ‘The Favourite’ nog altijd niet overtuigd was van het immense en unieke talent van Yorgos Lanthimos, kan zich nu laten overtuigen door het magistrale ‘POOR THINGS’, een heerlijk exuberante, sierlijke en swingende prent die ondertussen al bekroond werd met vier Oscars, vijf BAFTA’s, twee Golden Globes en de Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië.
Emma Stone – die de film mee hielp produceren – is ronduit geweldig in de hoofdrol, en aan haar zijde doen ook toppers als Willem Dafoe en Mark Ruffalo wat we van hen Continue reading “POOR THINGS (Yorgos Lanthimos)” »
Een knappe nieuwe docu die in Mechelen gedraaid is: daar maken we op ons programma altijd grààg plaats voor.
In ‘HOW DO YOU SPELL HOME?’ laat Louisiana Mees-Fongang ons kennismaken met een groep minderjarige vluchtelingen die uit alle hoeken van de wereld samen in een huis in – of all places – de Bruul beland zijn: Keerthana, Mesbah, Helen en Idris komen uit Afghanistan, Sri Lanka en Eritrea, en worden hier opgevangen bij Juneco, een verblijf voor alleenstaande minderjarige vluchtelingen.
Aan de ene kant biedt Juneco hen een veilige, hoopvolle en warme plaats waar ze met behulp van begeleiders op eigen benen leren te staan, maar anderzijds spookt er constant
onzekerheid en dreiging in hun hoofd: ze kunnen maar in Juneco blijven tot ze achttien zijn.
Louisiana Mees-Fongang verbleef maandenlang bij de jongeren en hun begeleiders, en legde in een fraai, subtiel en warm portret hun fragiele leefwereld, hun dromen, hun onzekerheden, hun hoop en hun vragen vast.
Is dit nu ‘thuis’, zo ver van de plaats waar ze vandaan kwamen? En wat is dat, ‘thuis’?
Geen betere film om een Filmhuisseizoen mee af te sluiten dan de unieke Talking Heads-concertfilm ‘STOP MAKING SENSE’, de legendarische concertfilm van Talking Heads die exact 40 jaar geleden cinema’s overal ter wereld inpalmde, en die nu in een piekfijn gerestaureerde versie in zijn volle glorie te (her)bekijken en te (her)beluisteren is.
Bella Baxter (rol van Emma Stone) is een jonge vrouw die met een hersentransplantatie weer tot leven is gewekt door de onorthodoxe maar geniale wetenschapper Dr. Godwin Baxter (Willem Dafoe)
