THE FRENCH DISPATCH (Wes Anderson)

French_Dispatch_poster

U hebt er even op moeten wachten, maar hier is-tie-dan eindelijk, folks: ‘THE FRENCH DISPATCH’ van de onnavolgbare Wes Anderson!

Met ‘The French Dispatch’ maakte Anderson tegelijk een ode aan de journalistiek én een liefdesverklaring aan de cinema: de film speelt zich af op de redactie van The French Dispatch, een blad voor Amerikaans expats in Frankrijk, gevestigd in het stadje Ennui-sur-Blasé (iemand die dat soort naam bedenkt als de lokatie van zijn film kan voor ons maar weinig fout meer doen).

De film speelt zich niet alleen af bij een magazine, hij is ook helemaal opgebouwd volgens de structuur van een blad: nu eens bevinden we ons in een essay over de studentenopstand van Parijs, dan weer zitten we in een overlijdensbericht, in een artikel over een compleet foutgelopen ontvoering of in een reisreportage.

Dat levert een heerlijke doolhof aan kriskras door elkaar lopende en dan weer bij elkaar komende verhaallijnen op, allemaal volgepropt met tientallen grappige, ratelende personages, vertolkt door een zowaar NOG indrukwekkender rijtje acteurs en actrices dan

hij al voor zijn vorige films wist te strikken.
Namen, vraagt u?
Hierzie: Timothée Chalamet! Tilda Swinton (alweer heerlijk in een rol als kunstcritica)! Mathieu Amalric! Bill Murray (als de hoofdredacteur van het blad)! Cécile de France! Jeffrey Wright! Benicio del Toro! Denis Ménochet! Saoirse Ronan! Owen Wilson!
Zowaar zelfs Henry Winkler (yep, The Fonz uit ‘Happy Days’) duikt opeens in de film op.
O, en dan vergeten we nog Frances McDormand, Léa Seydoux en Christoph Waltz.
En Adrien Brody. En Willem Dafoe. En Anjelica Huston. En Edward Norton. En… En…

Los van de zalige verhaalstructuur is ‘The French Dispatch’ dan ook nog eens een esthetisch festijn, gemaakt met de visuele flair waar Wes Anderson terecht zijn naam en Continue reading “THE FRENCH DISPATCH (Wes Anderson)” »

BIG EYES (Tim Burton)

BIG EYESSucculent verfilmde biopic van Tim Burton over Walter en Margaret Keane: Walter maakte in de jaren zestig naam als schilder van magere weeskinderen met hele grote ogen.

Alleen: het was eigenlijk zijn echtgenote Margaret die alle schilderijtjes maakte, terwijl meester-manipulator Walter ze als zijn eigen werk verkocht, en zo met de pluimen (en het geld) ging lopen…

Na hun scheiding moest Margaret dan ook een jarenlange juridische strijd vechten om eindelijk de erkenning krijgen waar ze recht op had.

Het heerlijke scenario voor ‘Big Eyes’ werd geschreven door Scott Alexander en Larry Karaszewski, het duo dat ook al achter Tim Burtons meesterwerk ‘Ed Wood’ zat: ook
hier weer straalt Burtons warmte en sympathie voor de outsider-kunstenaars er vanaf.

De werkjes van Keane werden door de kunstkritiek als kitsch neergesabeld, maar net zoals bij Wood gaat ook van haar werk een bizarre, blijvende aantrekkingskracht uit, die Continue reading “BIG EYES (Tim Burton)” »

DJANGO UNCHAINED (Quentin Tarantino)

Ach ja, de jodenvervolging had hij al gehad in ‘Inglourious Basterds’, een postmoderne film over de slavernij kon er dus ook nog wel bij voor Quentin Tarantino, uiteraard nooit verlegen om flink wat controverse.

Het resultaat heet ‘Django Unchained’, en bouwt voort op het verhaal van Sergio Corbucci’s spaghettiwestern ‘Django’, een cultklassieker uit 1966: de zwarte slaaf Django wordt vrijgekocht door de blanke dokter Schultz.

Samen proberen ze Django’s vrouw te bevrijden uit de klauwen van slavendrijver Calvin Candie en zijn demonische “huisneger” Stephen, die niks liever doet dan zelf de zweep
er flink over te leggen.

Kortom: alle ingrediënten voor een Tarantino grand cru zijn weer aanwezig, gaande van de pikzwarte, politiek incorrecte humor en de onnavolgbare QT-dialogen tot de stilaan Continue reading “DJANGO UNCHAINED (Quentin Tarantino)” »

CARNAGE (Roman Polanski)

carnage-de-roman-polanski-10584752fiectJawel, ze bestaan, regisseurs die genoeg hebben aan één kamer en vier acteurs om een topfilm te maken: Roman Polanski is zo iemand, en het bewijs wordt geleverd in ‘Carnage’, een excellent en uitermate grappig Kammerspiel, toch voor wie van cynische humor houdt.

Alle ellende begint wanneer de buurjongetjes Bruno en Ferdinand (allebei 11) een stevige ruzie krijgen die een beetje uit de hand loopt, en die ermee eindigt dat de ene de andere met een stok twee tanden uit z’n bek slaat.

De ouders van de twee kleine vechtjassen besluiten samen te komen om ‘alles als volwassenen onder elkaar op te lossen’. Zo gezegd, zo gedaan!

Alleen blijkt zoiets in de praktijk toch soms iéts moeilijker te liggen dan vooraf gedacht. Bovendien blijkt onze ‘beschaving’ en ‘redelijkheid’ vaak ook maar een héél dun laagje vernis: één keer aan dat laagje krabben, en je zit weer bij de inwendige Neanderthaler die zijn buurman de schedel probeert in te slaan.

Polanski kon voor deze zalige inktzwarte komedie een beroep kon doen op het puikje van het acteursgild: Jodie Foster speelt de pannen van het dak als de fijnzinnige
Darfoer-experte (die eigenlijk gewoon een verschrikkelijke bitch blijkt te zijn), John C. Reilly doet niet voor haar onder in gevoelloosheid, Kate Winslet kotst zich de longen uit het lijf, en Christoph Waltz is al even klootzakkerig uitstekend als in zijn nazi-rol in Continue reading “CARNAGE (Roman Polanski)” »

INGLOURIOUS BASTERDS (Quentin Tarantino)

Inglourious-Basterds-inglourious-basterds-18440744-1280-854Luitenant Aldo Raine wordt samen met een stel joods-Amerikaanse soldaten achter de Duitse linies gedropt.

Hun doel?
Zoveel mogelijk moffen om zeep helpen, tiens!

Aangezien ze die opdracht zéér succesvol vervullen, worden Raine en zijn bende basterds een tijdje later ingezet voor de zogenaamde Operation Kino.
Goebbels, Hitler en de rest van de nazitop zullen in Parijs namelijk samen de grootse première van een Duitse propagandafilm meemaken: hét perfecte moment om ze allemaal tegelijk in één klap uit te schakelen!

De pers was voor één keer unaniem: ‘Inglourious Basterds’ is de beste Tarantino in jaren, en in dat geval mag die nieuwe QT uiteraard niet op het Filmhuisprogramma ontbreken.

‘Inglourious Basterds’ is een meer dan twee uur durend festijn volgepropt met alles wat een Tarantino tot een Tarantino maakt: de filmreferenties vliegen de kijker om de oren (van Leni Riefenstahl tot ‘The Dirty Dozen’, en van Italiaanse B-pulp en Ennio Morricone tot G.W. Pabst), er mag à volonté gelachen worden met de macabere humor (Brad Pitt is hilarisch als de belachelijk wraakzuchtige hillbilly-luitenant Raine, een man die zijn troepen de Duitsers bij voorkeur laat scalperen) en Tarantino kan zich Continue reading “INGLOURIOUS BASTERDS (Quentin Tarantino)” »