CINEMA CORONA #152: DE BRASSERS (Jan Weynants)

Geplaatst op 1 februari 2021 door (godb)

Vandaag hebben we in CINEMA CORONA een bijzonder stevige muziekdocumentaire in de aanbieding, kwestie van toch ook in deze tijden het weekendgevoel niet helemaal te verliezen.

Op het programma staat ‘DE BRASSERS’, een uiterst knappe en indringende documentaire van Mechelaar Jan Weynants over de geschiedenis van de gelijknamige, roemruchte eighties cultgroep.

Eind jaren ’70: het braaf-katholieke Limburgse Hamont wordt ruw opgeschrikt door een stel punks dat zichzelf De Brassers noemt, en dat de donkerste, koudste en meest nihilistische muziek maakt die ooit in dit land op plaat is gezet.

De groep en hun aanhang zorgt voor een ware schok in de conservatieve streek, zéker wanneer de groepsnaam in grote witte letters op de plaatselijke kerkmuur gekalkt wordt (om daar vervolgens zowat 30 jaar op te blijven staan).

De plaatselijke goegemeente spreekt meteen schande van deze outcasts, de burgemeester zet de rijkswacht in en de schooldirectie waarschuwt hun leerlingen streng uit de buurt van deze Gevaarlijke Elementen te blijven – wat uiteraard hun aantrekkingskracht alleen maar groter maakte…

Ondertussen krijgt de groep in rockwereld wel het juiste soort aandacht – de legendarische BBC-dj John Peel draait hun muziek, de VPRO zendt een cameraploeg richting België, en zowel hun ‘En Toen Was Er Niets Meer’ als ‘??? (Ik Wil Eruit)’ groeien uit tot echte cold wave-klassiekers – maar trouw aan hun groepsnaam gaan De Brassers al in 1982 ten onder aan drank, drugs en problemen met politie en gerecht.

Pas eind jaren ’90 beginnen ze sporadisch weer op te treden, en begint de groep de erkenning te krijgen waar ze twintig jaar eerder al recht op had.

DE BRASSERS
Regie: Jan Weynants
B 2012, 50 min.

BONUS: oude 8mm-beelden van de Kwiet, het punkhol in Hamont van waar De Brassers opereerden, plus een geweldige reportage van de VPRO over de groep, uit 1981. Deel 1:

Deel 2:

Meer muziekfilms? Klik HIER!

CINEMA CORONA #151: LE CHATEAU DU TAROT (Matteo Garrone)

Geplaatst op 1 februari 2021 door (godb)

Door corona kunnen uiteraard ook de défilés van de grote modehuizen niet doorgaan, maar daar kan uiteraard – pun not intended – een mouw aan gepast door hun nieuwe collecties per film op de wereld los te laten.

En dat mag duidelijk wat kosten: bij Dior hebben ze zelfs Matteo Garrone (‘Gomorra’, ‘Dogman’…) ingehuurd om een kortfilm rond hun lente- en zomercollectie 2021 te draaien.

‘LE CHATEAU DU TAROT’ – de collectie van ontwerpster Maria Grazia Chiuri was geïnspireerd op de tarotkaarten – is uiteraard een lange vermomde Dior-reclamespot, en 100% stijl en 0% inhoud, maar hey, dat mag er van ons ook eens mee tussen in CINEMA CORONA.

Bekeken is de nieuwe collectie dankzij Garrone alleszins, want na amper één maand zit deze kortfilm al aan meer dan 1,6 miljoen views.

Matteo Garrone neemt overigens wel vaker dit soort opdrachten en reclamespots aan.

Voor het Salone del Mobile (de enorme design- en meubelbeurs in Milaan) draaide hij ‘BEFORE DESIGN: CLASSIC. TRADIZIONE NEL FUTURO’ (2016) en ‘DELIGHTFUL’ (2017), kortfilms waarin de hoofdrollen eigenlijk vertolkt worden door stoelen, bedden, kasten, kroonluchters, tafels, gordijnen, lampadaires, tapijten en bijzettafeltjes (grappig genoeg komen die dan ook letterlijk éérst in de aftiteling – de acteurs volgen pas later)

Ook hier werd duidelijk niet op een euro meer of minder gekeken: de muziek is twee keer van topcomponist Alexandre Desplat.

‘BEFORE DESIGN: CLASSIC. TRADIZIONE NEL FUTURO':

‘DELIGHTFUL':

CINEMA CORONA #150: Art & Film: de films & performances van BAS JAN ADER

Geplaatst op 1 februari 2021 door (godb)

Bas_Jan_Ader

Vandaag in Art & Film – zoals altijd i.s.m. Academie Mechelen – aandacht voor de films en de performances van BAS JAN ADER.

Ader (°1942) groeide op als de zoon van een predikantenkoppel dat tijdens de oorlog in het verzet actief was, en dat honderden Joden hielp onderduiken en ontsnappen: een daad waarvoor zijn vader in 1944 door de Duitsers gefusilleerd werd.

Na een mislukte studie aan de Rietveldacademie liftte Ader naar Marokko, en belandde uiteindelijk na allerlei avontuurlijke reizen in Californië, waar hij uiteindelijk zou studeren, trouwen en werken.

Van zijn gefilmde performances zijn de bekendste ongetwijfeld de ‘FALL’-serie, korte filmpjes waarin hij zich telkens op een andere manier aan de altijd winnende zwaartekracht overgeeft: door met stoel en al van een dak te vallen (‘FALL 1′).
Door in een Amsterdamse gracht te fietsen (‘FALL 2′).
Door van een metershoge boomtak in een sloot te vallen (‘BROKEN FALL (ORGANIC)’).
Of door over een kruk in de struiken te vallen (‘BROKEN FALL (GEOMETRIC)’)

Allemaal films die bekeken kunnen worden als een soort combinatie van absurdisme, surrealistische poëzie, gecontroleerde mislukking, slapstick en pure ‘Jackass’ avant la lettre – ergens halverwege tussen de ernst en de humor, tussen de lach en de traan.

Ook bijzonder invloedrijk is zijn ‘I’M TOO SAD TO TELL YOU’, een film waarin hij minutenlang onbedwingbaar zit te huilen (en waarmee hij waarschijnlijk de draak wou steken met de macho artiesten die destijds in Californië de kunstwereld beheersten).

In 1975 kwam er echter een abrupt einde aan de korte carrière (en het leven) van Ader, toen hij in een piepklein mini-bootje in recordtijd op zijn eentje de Atlantische Oceaan probeerde over te zeilen.
Hoewel Ader een bijzonder ervaren en bedreven zeiler was, en hij zelf berekend had dat de overtocht zestig (of maximum negentig) dagen zou duren, werd maandenlang niks van hem vernomen – tot meer dan een half jaar later zijn gekapseisde bootje leeg aanspoelde op de Ierse kust…

Nooit werd nog enig spoor van Ader gevonden (zijn lichaam is nog altijd spoorloos), waarna de wildste theorieën de ronde begonnen te doen: was dit de ultieme performance? Had hij zijn dood zelf in scène gezet? Misschien leefde hij nog?

Ondanks dat relatief kleine oeuvre bleef de reputatie en de invloed van het werk Ader na zijn dood alleen maar groeien, met retrospectieves van zijn werk in zowat alle belangrijke musea ter wereld.

Ontdek dat unieke werk hier zelf, in deze compilatie van zijn films/performances.
Met achtereenvolgens:
- ‘FALL 1, LOS ANGELES 1970′
- ‘FALL 2, AMSTERDAM 1970′
- ‘BROKEN FALL (ORGANIC) – AMSTERDAMSE BOS’ (1971)
– ‘BROKEN FALL (GEOMETRIC) – WEST KAPELLE’ (1971)
– ‘I’M TOO SAD TO TELL YOU’ (1971)
– ‘UNTITLED’ (‘Tea Party’) (1972)
– ‘NIGHTFALL’ (1971)

Hier een uitstekend artikel van documentairemaker René Daalder over (het werk van) Bas Jan Ader: ‘BAS JAN ADER IN THE AGE OF ‘JACKASS”
http://www.basjanader.com/dp/Daalder.pdf

Een artikel in The Guardian:
‘Ader had the shortest heyday – about five years – and left very few works, but everything he made was pensive, beautiful and delicately suspended between tears and laughter’
https://www.theguardian.com/artanddesign/2006/apr/30/art1

En nog een korte docu over zijn werk:

Meer weten?
Bezoek de website van Bas Jan Ader!

CINEMA CORONA #148: DOTTIE GETS SPANKED (Todd Haynes)

Geplaatst op 1 februari 2021 door (godb)

UPDATE: deze film was maar tijdelijk beschikbaar en is niet langer online te bekijken.
Maar in onze CINEMA CORONA zijn nog tal van andere titels beschikbaar.

—

Vaste Filmhuisbezoekers weten dat de films van Todd Haynes (‘Far From Heaven’, ‘Carol’, ‘I’m Not There’…) vaste prik zijn op onze affiche, en dus mocht de man ook niet ontbreken in onze CINEMA CORONA.

Zijn ‘DOTTIE GETS SPANKED’ (uit 1993 alweer) is een pakkend, semi-autobiografisch kinderportret: Stevie is een schuchter zesjarig jongetje dat helemaal gefascineerd is door ‘The Dottie Show’.
Hij mist geen enkele aflevering, en tekent dag en nacht de personages na. Zijn moeder stimuleert stiekem zijn fascinatie, terwijl zijn vader al dat sissy-gedoe maar niks vindt, en ook sommige van zijn klasgenoten hem als ‘feminino’ uitlachen, want Dottie is een show die alleen door de meisjes bekeken wordt.De mening van vader verandert er zeker op niet wanneer Stevie door de show een merkwaardige fascinatie voor kletsen op de poep ontwikkelt, de vaste clou van de show (terwijl zijn ouders net niet geloven in het slaan van kinderen)…
Haynes was als kind zelf helemaal gefascineerd door ‘I Love Lucy’, de legendarisch fifties-sitcom met Lucille Ball, en net zoals zijn hoofdpersonage hier mocht hij ooit een opname meemaken en Ball ontmoeten, een ontmoeting die zijn kinderlijke beeld van haar helemaal overhoop gooide.

CINEMA CORONA #147: SPEEDY (Ted Wilde)

Geplaatst op 1 februari 2021 door (godb)

Mag er in deze tijden van eindeloos geklàààg en gezààààg ook nog eens hartelijk gelachen worden, zo tussen de non-stop rampspoedberichten door?

We zouden denken van wel, en daarom hebben we vandaag de heerlijke Harold Lloyd-comedy classic ‘SPEEDY’ voor u klaargezet.

Harold ‘Speedy’ Swift is een hardwerkende en vakkundige garçon in een populaire ijssalon, maar hij heeft één probleem: hij is volledig geobsedeerd door baseball.
En dan vooral door zijn favoriete team, de New York Yankees.
En dan vooral door zijn grote held uit dat favoriete team, de levende legende Babe Ruth.

Zijn baseballobsessie heeft hem al tal van andere jobs gekost, en ook in de ijssalon kan hij het – ondanks dure beloftes aan zijn vriendinnetje Jane Dillon – niet laten tijdens zijn werkuren de wedstrijden op de voet te volgen.

Waarna het onvermijdelijke gebeurt: hij verliest ook zijn baan in de ijssalon….

Zijn laatste reddingsboei is een job als taxichauffeur. Terwijl hij gehaaste New Yorkers vervoert, moet hij bovendien een oplossing zien te bedenken voor zijn geliefde Jane: haar lieve grootvader Pop beheert de allerlaatste paardentram van New York, maar aangezien iedereen nu in auto’s en metro’s door de stad scheurt, staat het gezapige familiebedrijf van Pop aan de rand van de ondergang.

‘SPEEDY’ is één van de vele briljante comedy-films uit de stille film-periode, met Harold Lloyd in topvorm, en een opeenstapeling van geweldige gags, jokes en grappen in alle vormen, soorten en maten.

Zelfs nog voor we het eerste beeld te zien krijgen, valt er al te lachen met het eerste tekstpaneel: ‘New York, where everybody is in such a hurry that they take Saturday’s bath on Friday so they can do Monday’s washing on Sunday!’

Deze heerlijk voortswingende film werd gemaakt in 1928, en straalt dan ook volledig de levenslust, groei en zorgeloosheid van de roaring twenties en de jazz age uit: de Eerste Wereldoorlog is allang voorbij, en de Tweede is nog ver weg, de beurzen zijn nog niet gecrasht en iedereen geniet met volle teugen van de economische boom.

Twee lekkere bonusweetjes:
1) ‘SPEEDY’ bevat het eerste bewegende beeld van een mens die zijn middenvinger toont: Harold Lloyd geeft het welbekende ‘fuck you’-gebaar aan zichzelf in een spiegel in het spiegelpaleis.

2) Regisseur Ted Wilde werd voor deze film genomineerd voor de allereerste Oscars in 1928, als Beste Comedyregisseur (dat was toen een aparte categorie – en hij verloor van Lewis Milestone)

De soundtrack bij deze versie wordt gespeeld op het Willis-orgel van het Alexandra Palace, net zoals in de good old days.

CINEMA CORONA #146: Art & Film: LUCIAN FREUD: PAINTED LIFE

Geplaatst op 1 februari 2021 door (godb)

‘LUCIAN FREUD: PAINTED LIFE’ is zo ongeveer létterlijk de definitieve documentaire over één van de giganten van de schilderkunst in de twintigste eeuw: de film werd met de zegen van Freud zelf vlak voor zijn dood (in 2011) gemaakt, en bevat unieke beelden van de man aan het werk in zijn atelier.

Lucian Freud – overigens een kleinzoon van Sigmund – werd in 1922 geboren in Berlijn, maar ontvluchtte in 1933 met zijn ouders het naziregime, richting Engeland.

Na zijn studies daar ontstond een vriendschap met Francis Bacon, en bouwde hij een eigenzinnige schilderscarrière uit, geïnspireerd door het expressionisme en surrealisme, maar totaal wars van alle modes en trends in de kunstwereld: Freud zou altijd figuratief blijven werken, en zich blijven verdiepen in de portretkunst.
Mogelijk heeft dat er mee voor gezorgd dat hij pas in het laatste deel van zijn leven de verdiende erkenning en roem zou krijgen (en de – we kunnen er niet naastkijken – krankzinnig hoge verkoopsprijzen).

In ‘LUCIAN FREUD: PAINTED LIFE’ krijgen we getuigenissen van tal van intimi, nauwe vrienden (onder andere David Hockney komt aan het woord), kunsthandelaars en zijn bijzonder uitgebreide familie te horen – volgens de laatste tellingen had Freud minstens veertien kinderen bij diverse vrouwen en minaressen.
Het resultaat is tegelijk een biografie van de man én een unieke kijken achter de schermen van zijn creatieve proces.

Een BBC-documentaire uit 2012 van Randall Wright, met de stem van Rufus Sewell.

Art & Film loopt zoals altijd i.s.m. Academie Mechelen.

CINEMA CORONA #145: INCIDENT BY A BANK (Ruben Östlund)

Geplaatst op 1 februari 2021 door (godb)

Hoe een bankoverval in zijn werk gaat weten we allemaal uit de films, toch?

Dat dacht ook ‘The Square’-regisseur Ruben Östlund, tot hij in 2006 in Stockholm samen met zijn producer op weg was naar een meeting, en onderweg ooggetuige was van een échte bankoverval.

Die bizarre en surrealistische ervaring bleek in niets op de standaard-bankoverval-film in zijn hoofd te lijken, en dus creëerde hij zijn eigen ervaring na in ‘INCIDENT BY A BANK’, een in één shot gefilmde kortfilm die de kijkers niet meeneemt met de overvallers of de slachtoffers van de roof, maar met de toeschouwers.

De overvallers zijn knullig, amateuristisch en Comedy Capers-achtig onnozel (en levensgevaarlijk onbekwaam), de toeschouwers zijn noch paniekerig, noch heroïsch (maar alles met hun smartphone filmen doen ze uiteraard wél) en verder draait het leven gewoon door (die feestbus met een stel halfnaakte, zuipende en hossende Zweden die tijdens de overval nietsvermoedend en doodgemoedereerd voorbijrijdt is een hilarisch detail).

En verder blijkt er bij een echte bankoverval geen plot te zijn, en blijft zowel de echte als de cinemakijker dus achter met het u vast welbekende ‘What the fuck heb ik hier net gezien?’-gevoel.

Op de Berlinale bekroond met de Gouden Beer voor Beste Kortfilm .

Meer kortfilms, speelfilms en documentaires?
Check de rest van ons aanbod in CINEMA CORONA.

CINEMA CORONA #144: IL BIDONE (Federico Fellini)

Geplaatst op 1 februari 2021 door (godb)

Martin Scorsese herinnerde ons gisteren in een nieuw essay nog eens aan de volstrekt unieke films van Federico Fellini, en dus bieden wij u vandaag in onze CINEMA CORONA met plezier ‘IL BIDONE’ aan.

Niet zo bekend als ‘LA STRADA’, ‘8 1/2′ of ‘LA DOLCE VITA’, maar geloof ons: een even magistrale film.

Het verhaal draait rond een stel oplichters die met zeer veel flair maar zonder enige scrupule mensen van hun geld afzetten, en het vervolgens weer met evenveel flair verbrassen in nachtclubs en restaurants.

De oudste en leider van het stel is Augusto, die bijgestaan wordt door twee jongere oplichters: Roberto en ‘Picasso’, die door iedereen zo genoemd wordt omdat hij ambities als schilder heeft.
De drie zetten zwendel na zwendel op, zonder rekening te houden met de gevolgen of wie hun slachtoffers zijn. Zo doen ze zich bij een diepgelovige arme boerin zéér overtuigend voor als een kardinaal, zijn chauffeur en een hulppastoor om haar een pak geld te ontfutselen.

Maar wanneer Augusto na zeer lange tijd nog eens per toeval zijn dochter tegen het lijf loopt, begint hij toch voor het eerst te beseffen wat hij anderen aangedaan heeft…

‘IL BIDONE’ toont Fellini in absolute topvorm: il Maestro maakt van zijn antihelden geen cartoonschurken maar mensen – foute en feilbare mensen, weliswaar, maar: mensen.
Alle acteurs zijn geweldig gecast: Broderick Crawford is spot on in de scène als kardinaal, Richard Basehart en Franco Fabrizi zijn perfect als zijn wat jongere helpers, en dan zwijgen we nog over de altijd geweldige Giulietta Masina als de echtgenote van ‘Picasso’ (en in het echt de echtgenote van Fellini).
Plus uiteraard het fantastische fotografie van cameraman Otello Martelli en de muziek van – wie anders?- Nino Rota.

Enjoy!

(Engelse of Franse ondertitels aanschakelen kan door onderaan op ‘Instellingen’ te klikken en ‘Engels’ of ‘Frans’ te kiezen:)

CINEMA CORONA #143: THE HITCH-HIKER (Ida Lupino)

Geplaatst op 1 februari 2021 door (godb)

Hollywood is zéér lange tijd een plaats geweest waar zo goed als exclusief mannelijke regisseurs aan de bak kwamen.

Daarom dat we u vandaag in onze CINEMA CORONA zeer graag het uitmuntende misdaaddrama ‘THE HITCH-HIKER’ presenteren, in 1953 gemaakt door Ida Lupino.

De in Engeland geboren Lupino groeide op in een theaterfamilie, en startte zelf ook al op zeer jonge leeftijd met acteren.
In de jaren ’30 maakte ze de oversteek naar Hollywood, waar ze – zoals ze zichzelf graag lachend omschreef – tot ‘the poor man’s Bette Davis‘ uitgroeide: Lupino moest zich vaak tevreden stellen met de rollen die door superster Bette Davis geweigerd werden.

Tot een echte Hollywoodster groeide ze – ondanks haar prima acteerprestaties – echter niet uit, en bovendien deinsde ze er niet voor terug geregeld in de clinch te gaan met de uiterst machtige studiobaas Jack Warner.
Dat leidde er uiteindelijk toe dat ze samen met haar man een eigen productiefirma oprichtte om zelf (prima) low budgetfilms te gaan maken, waarvan deze ‘THE HITCH-HIKER’ één van de allerbeste is.

Het verhaal draait rond twee vrienden die een tripje naar Mexico maken om daar te gaan vissen. Onderweg pikken ze een lifter met autopech op, maar dat blijkt een slecht idee: de lifter blijkt een psychopaat te zijn die voordien al enkele andere chauffeurs vermoord heeft, en die nu via Mexico aan de Amerikaanse politie wil ontkomen…

De film is losjes gebaseerd op het waargebeurde verhaal van ene Billy Cook: die vermoordde in het begin van de fifties eerst een familie van vijf en een verkoper, en hield daarna een sheriff en twee anderen gegijzeld.
Cook werd uiteindelijk gearresteerd en zou voor zijn moorddadige trip uiteindelijk de doodstraf krijgen: hij stierf in de gaskamer van de beruchte San Quentin-gevangenis.

Ida Lupino toont zich in ‘THE HITCH-HIKER’ een ronduit excellente en uiterst trefzekere regisseuse, die met een minimum aan middelen een maximum aan sfeer, stijl en rendement weet te creëren: de film grijpt de kijker vanaf het eerste beeld (een briljant geregisseerde offscreen-moordscène) meteen stevig bij de keel, en laat die vervolgens geen seconde meer los.

William Talman is uitmuntend als de paranoïde psychopaat, Edmond O’Brien en Frank Lovejoy als de twee vrienden die van hem af moeten zien te komen.
Het fraaie zwart-wit camerawerk is van Nicholas Musuraca, die mee de stijl van de film noir hielp uitvinden.

‘The Hitch-Hiker’ is ondertussen mee opgenomen in de prestigieuze National Film Registry, de lijst met de allerbeste Amerikaanse films die voor het nageslacht bewaard worden in de Library of Congress.

Enjoy!

Een inleiding door Mark Cousins (BBC):

CINEMA CORONA #142: Art & Film: THE THREAD (Hans Op de Beeck)

Geplaatst op 1 februari 2021 door (godb)

Vandaag richten we in onze wekelijkse Art & Film de aandacht op het werk van Hans Op de Beeck (Turnhout, 1969).

Op de Beeck gebruikt in zijn universum de meest uiteenlopende kunstdisciplines – hij maakt schilderwerken, sculpturen, tekeningen, foto’s, films, (vaak monumentale) installaties…. – om zijn beelden te laten doordringen in alle mogelijke zintuigen van de kijker.

Op de Beecks werk was niet alleen te zien op de Biënnale van Venetië, Tate Modern of Bozar, maar ook in het (niet minder gerenommeerde) Filmhuis Mechelen: yep, in 2017 was hij één van de allereerste gasten op onze Art & Film-serie, toen hij bij ons met een Artist Talk zijn ‘NIGHT TIME’ en ‘STAGING SILENCE’ kwam voorstellen (klik op één van de titels om die films te herbekijken).

Vandaag presenteren we u drie andere werken van Op de Beeck – waarmee meteen duidelijk wordt hoe breed zijn filmisch palet is, want alle drie zijn ze in een compleet andere vorm en stijl gemaakt: een poppenfilm, een animatiefilm en een pseudo-documentaire presentatie.

Het enig mooie ‘THE THREAD’ dateert uit 2015, en gaat over een punkmeisje en -jongen die samen oud worden.
De hoofdpersonages in dit (tragische) liefdesverhaal worden vertolkt door poppen die bewogen worden door anonieme, in het zwart gehulde puppeteers – zoals dat in het traditionele Japanse bunraku-theater gebruikelijk is.

‘EXTENSIONS’ is een korte animatiefilm in zwart-witwaterverf uit 2009, gebaseerd op beelden die hij op het internet vond en uit documentaires haalde.
Op de Beeck: ‘De film stelt onze geglobaliseerde en door technologie gedreven maatschappij voor als een duistere, donkere droom waarin de individuen zich staande trachten te houden door rituelen en vaste gewoontes.’

‘THE COLLECTOR’S HOUSE’ (2016) is een video over zijn gelijknamige monumentale installatie die bestaat uit een soort enorme ontvangstkamer van een welstellende collectioneur die twijfelt tussen kunst en kitsch: we zien niet alleen een enorme bibliotheek en de obligate vleugelpiano, maar ook tal van kunstwerken, sculpturen en een binnenvijver (met gesculpteerde bloemen).
Her en der merkt de aandachtige toeschouwer ook nog de resten van een stevig feestje op: pizzadozen, bierblikjes, jassen en volle asbakken.

Bij wijze van bonus gooien we er nog een filmpje van de échte opening van ‘THE COLLECTOR’S HOUSE’ op Art Basel er bovenop, dé beurs voor collectioneurs.
Zoek de zeven verschillen! :-)

ACADEMIE_logo_blauw_lang Enjoy!

Meer Hans Op de Beeck?
Bezoek zijn website!

Meer CINEMA CORONA?
Klik HIER!

Art & Film loopt zoals altijd i.s.m Academie Mechelen.