A TOUCH OF SIN (Jia Zhang-Ke)

Na een aantal documentair en sociaal-realistisch ogende films (‘Still Life’, ‘Platform’…) besloot de Chinese undergroundregisseur Jia Zhang-Ke het voor ‘A Touch Of Sin’ over een compléét andere boeg te gooien: hij maakte zijn eigen hommage aan de martial arts-film.

Een rare carrièrewending, misschien, maar als u het ons vraagt een zeer geslaagde: tussen zijn filmische knipogen naar regisseurs als Sergio Leone, King Hu en Quentin Tarantino door, blijft hij even scherp in zijn analyses van de hedendaagse Chinese maatschappij.

Ja, er is een grote economische groei in China, maar tegelijk met de economie zag Jia Zhang-Ke ook de hebzucht, het geweld, de corruptie, het cynisme en de kloof tussen arm en rijk gigantisch boomen, en die lelijke kant toont hij ons dan ook in ‘A Touch Of Sin’, totaal onverbloemd.

De film is opgebouwd uit vier naadloos in elkaar overvloeiende hoofdstukken, die allemaal rond een wraakengel draaien: mensen die door de omstandigheden in wraak en geweld worden meegezogen, zoals Dahai, een ex-mijnwerker, die de strijd aangaat met de compleet corrupte bestuurders van zijn streek.
Of Xiao Ju, een saunareceptioniste, die door male chauvinist pigs vernederd wordt, en Continue reading “A TOUCH OF SIN (Jia Zhang-Ke)” »

INSIDE LLEWYN DAVIS (Joel & Ethan Coen)

Lang, héél lang geleden, vertoonde het Filmhuis het debuut van twee compleet onbekende Amerikaanse broers: ‘Blood Simple’ van Joel en Ethan Coen, een ronduit briljante film noir.

Nu, bijna dertig jaar later, tonen we nog altijd trouw alle films van de Coen Bros., om de goede reden dat ze al die tijd zeer consequent volstrekt briljante en unieke films zijn blijven maken.

Neem nu hun onwaarschijnlijk sterke nieuwste, ‘Inside Llewyn Davis’: een melancholisch muzikaal drama dat zich afspeelt in Greenwich Village, begin jaren ’60 dé bohémienbuurt van New York, en bij uitbreiding van Amerika en de wereld.

Llewyn Davis probeert er rond te komen als folkzanger, maar veel succes is hem niet gegund, en ook naast het podium zit zo ongeveer alles tegen wat maar enigszins tegen
kan zitten: een irritante ex, irritante collega’s, irritante managers, een huisdier dat voor
problemen zorgt en dan nog slecht weer ook, u kent ongetwijfeld het gevoel.

Llewyn Davis heeft dan ook het gevoel dat zijn dromen hem helemaal door de vingers Continue reading “INSIDE LLEWYN DAVIS (Joel & Ethan Coen)” »

AIN’T THEM BODIES SAINTS (David Lowery)

Bob Muldoon (Casey Affleck) en Ruth Guthrie (Rooney Mara) zijn smoorverliefd en verwachten een baby, maar het koppel neemt helaas de onzalige beslissing voor hun inkomsten te willen zorgen door een overval te plegen.

Als Ruth daarbij een sherrif (Ben Foster) in de schouder schiet, neemt Bob de schuld op zich: een daad waarvoor hij minstens 25 jaar de gevangenis ingaat.
Beiden zijn rostvast overtuigd van hun liefde, en denken dat ze elkaar ooit terug in de armen zullen houden…

Regisseur David Lowery steekt in zijn magistrale ‘Ain’t Them Bodies Saints’ zijn invloeden niet onder stoelen of banken: ‘Bonnie & Clyde’ (Arthur Penn), ‘Gun Crazy’ (Joseph H.
Lewis), ‘McCabe & Mrs. Miller’ (Robert Altman) en ‘Badlands’ (Terrence Malick) schieten bij het bekijken van zijn Texaanse outlawdrama meteen door de geest, en het Continue reading “AIN’T THEM BODIES SAINTS (David Lowery)” »

HEUTE BIN ICH BLOND (Marc Rothemund)

Sophie is eenentwintig, de leeftijd waarop een mens zich eindelijk volop in het Ware Leven kan storten:  feestjes, jongens, het zoeken van een eigen plek …

Maar als ze thuis in Hamburg een irritante hoest laat onderzoeken, klapt haar hele bestaan in één keer compleet in elkaar: ze blijkt een zeldzame vorm van kanker te hebben.

Een lijdensweg van chemo en eindeloze doktersbezoeken is onvermijdelijk, maar Sophie vindt een uitlaatklep voor haar frustraties in het schrijven van een blog – dat al snel populair wordt.

‘Heute Bin Ich Blond’ is gebaseerd op ‘Meisje met negen pruiken’, de autobiografische bestseller van de Nederlandse Sophie van der Stap, die als studente zelf kanker kreeg, en in die periode een blog en dagboek bijhield.

Regisseur Marc Rothemund (‘Sophie Scholl’) pakt het loodzware onderwerp aan zoals
het moet: dit is géén kleffe tearjerker, en evenmin een klinisch verslag, wel een met de
Continue reading “HEUTE BIN ICH BLOND (Marc Rothemund)” »

BLANCANIEVES (Pablo Berger)

Een comeback van de stille film: wie had dàt ooit durven te denken?

Maar zie, na het immense succes van ‘The Artist’ (meer dan 100 miljoen dollar box-office, alstublieft) is er nu ‘Blancanieves’, een zo mogelijk nog mooiere hommage aan de tijd voor de uitvinding van het klankspoor.

De Spaanse regisseur Pablo Berger zocht zijn inspiratie bij de sprookjes van de gebroeders Grimm (Blancanieves is Spaans voor Sneeuwwitje), en situeerde het hoofdpersonage én haar zeven dwergen in het Sevilla van de jaren twintig.

Carmen is de mooie dochter van Antonio, vroeger een knappe stierenvechter, maar nu – na een ongeluk in de arena – een gehandicapte weduwnaar. Antonio wil hertrouwen met
Encarna, een duivelse verpleegster die Carmen afbeult en weghoudt bij haar in zijn rolstoel gekluisterde vader…

Maribel Verdu (‘Y Tu Mama Tambien’) zet met een bijna duivels genoegen de rol van de
Continue reading “BLANCANIEVES (Pablo Berger)” »

LA VIE D’ADELE (Abdellatif Kechiche)

De Gouden Palm in Cannes is altijd goed voor controverse en discussies, maar dit jaar klonk de conclusie bij vriend en vijand voor één keer volstrekt unisono: de jury onder leiding van Steven Spielberg had met het overrompelende ‘La Vie d’Adèle’ de enige mogelijke terechte winnaar bekroond.

Alles draait rond Adèle, een zeventienjarige puber die zich niet goed in haar vel voelt, en die met haar gevoelens geen blijf weet. Tot ze de tien jaar oudere Emma ontmoet: een kunstenares die naar eigen zeggen in haar blauwe periode zit. Adèle wordt niet alleen haar muze, maar ook haar minnares…

‘La Vie d’Adèle’ bevat de meest besproken seksscènes in een mainstreamfilm sinds ‘Last Tango In Paris’, maar neen: niet dàt is de kern van deze film, wel de onwaarschijnlijke poëtische en emotionele kracht die regisseur Abdellatif Kechiche uit Continue reading “LA VIE D’ADELE (Abdellatif Kechiche)” »

DE NIEUWE WILDERNIS (Ruben Smit & Mark Verkerk)

Natuur in de Lage Landen, bestaat dat nog écht?
Ach ja, een parkje hier en een reservaatje daar, dat natuurlijk wel, maar veel meer dan wat groene vlekjes midden in één groot verstedelijkt en verkaveld gebied zijn dat toch niet, nietwaar?

Nou, dàt is dus een vergissing, zo kunt u zien in ‘De Nieuwe Wildernis’: filmer en ecoloog Ruben Smit ging samen met Mark Verkerk twee jaar lang kamperen in De Oostvaardersplassen, een 6.000 hectare groot ongerept stuk natuur in de drooggelegde Flevopolder, en kwam terug met ronduit indrukwekkend beeldmateriaal.

Van watervlooien tot een kudde van meer dan duizend wilde konikpaarden, van

vleermuizen tot lepelaars, en van strontvliegen tot edelherten: allemaal spelen ze een glansrol in deze documentaire die vaak zo ongelooflijk spectaculair is dat ze in een héél  Continue reading “DE NIEUWE WILDERNIS (Ruben Smit & Mark Verkerk)” »

LA VENUS A LA FOURRURE (VENUS IN FUR) (Roman Polanski)

venus-in-fur-poster-620x842Roman Polanski is dit jaar de 80 (!) gepasseerd, maar de man blijft meer avontuurlijke en inventieve films maken dan menig jong regisseur: zijn nieuwste, ‘La Vénus à la Fourrure’, is bijvoorbeeld gebouwd rond welgeteld twéé acteurs in één theaterzaal.

Theaterregisseur Thomas (gespeeld door Polanski-lookalike Mathieu Amalric) heeft er een uiterst frustrerend dagje opzitten: tijdens de audities voldeed geen enkele actrice aan zijn eisen.

Gelukkig komt – net voor hij er helemaal de brui aan wil geven – de bloedmooie maar helemaal uitgeregende Vanda het zaaltje binnengewandeld (rol van Emmanuelle Seigner, in het echte leven mevrouw Polanski).

Thomas vindt de bijzonder doortastende Vanda vulgair, maar de regisseur moet zich uiteindelijk gewonnen geven: Vanda is gewoon geboren voor de rol, en neemt algauw zélf de touwtjes in handen.

Polanski baseerde zijn ‘La Vénus à le Fourrure’ op het gelijknamige toneelstuk van David Ives, dat op zijn beurt dan weer gebaseerd was op het boek ‘Venus im Pelz’ van
Leopold von Sacher-Masoch – yep, inderdaad de man die zijn naam gaf aan het Continue reading “LA VENUS A LA FOURRURE (VENUS IN FUR) (Roman Polanski)” »

WADJDA (Haifaa Al-Mansour)

‘Wadjda’ is de eerste door een vrouw geregisseerde langspeelfilm uit Saoedi-Arabië, een land waar u overigens sowieso tevergeefs naar een bioscoop zal zoeken: dat op zich is al zeer in het oog springend, maar het is bovendien ook een erg stérke film.

Geen drammerig pamflet over vrouwenbevrijding, maar een subtiele, intelligente en aangrijpend geregisseerde prent over het Saoedische vrouwenleven.

De plot is simpel: Wadjda, een tienjarig meisje uit Ryad, wil net zoals haar buurjongen graag een fiets, maar krijgt die niet van haar moeder, want wat zouden de buren wel

denken over een meisje op een fiets?

Maar daar legt de rebelse Wadjda – die onder het verplichte zwarte gewaad opvallende
paarse veters in haar All Stars draagt – zich niet zomaar bij neer.

De jonge Waad Mohammed is een echte ontdekking in de hoofdrol: krachtig,
zelfverzekerd en geslepen – allemaal zeer nodig om aan de verstikkende Continue reading “WADJDA (Haifaa Al-Mansour)” »

THE PATIENCE STONE (Atiq Rahimi)

‘The Patience Stone’ is een excellente film over verborgen dromen en verlangens, gesitueerd tegen de achtergrond van een onbestemde oorlog die al tientallen jaren blijft dooretteren: gezien de Afghaanse origine van regisseur Atiq Rahimi mag u veronderstellen dat het over de Afghaanse oorlog gaat, maar het zouden helaas zovele andere landen kunnen zijn.

Een man is in die oorlog door een kogel geraakt, en ligt nu in comateuze staat thuis.

Zijn mooie vrouw verzorgt haar tot vegetatieve staat teruggebrachte man niet alleen, ze begint ook tegen hem te praten. Al gauw mondt haar monoloog uit in een lange biecht over haar meest intieme frustraties, dromen en verlangens – gesprekken waardoor ze op eigen houtje ontluikt tot een zelfbewuste en energieke vrouw in een door mannen gedomineerde maatschappij.

‘The Patience Stone’ is gebaseerd op het met de Prix Goncourt bekroonde succesboek dat regisseur Atiq Rahimi schreef, en dat tot een prachtscenario werd uitgewerkt door

meester-scenarist Jean-Claude Carrière (‘The Unbearable Lightness of Being’, ‘Die Blechtrommel’ en een lange rij films van Luis Bunuel).

De vrouw wordt sterk vertolkt door de in Frankrijk werkende Iraanse actrice Golshifteh Farahani (‘Poulet aux Prunes’).

De film is overigens de officiële Afghaanse inzending voor de oscars: sowieso bijzonder Continue reading “THE PATIENCE STONE (Atiq Rahimi)” »