Met een lange, kille, ijzingwekkende gil: zo komt de bejaarde Hannah de gelijknamige film binnen.
Het is zowat de enige keer dat de in zichzelf gekeerde dame – op fenomenale wijze vertolkt door Charlotte Rampling - haar emoties toont in de film, ook al blijkt de gil uiteindelijk niet meer dan een onderdeel van een oefening uit een theatercursus waaraan ze deelneemt.
Dat er iets bijna ondraaglijks op haar bestaan weegt is duidelijk, alleen houdt regisseur Andrea Pallaoro grotendeels verborgen wàt dat dan wel is.
Tot we ontdekken dat haar man (gespeeld door André Wilms) voor een onduidelijke misdaad in de cel zit, én dat Hannah ondanks zijn vreselijke misstap aan zijn zijde is blijven staan: een beslissing waardoor ze helemaal geïsoleerd is geraakt.
Sindsdien probeert ze met die situatie en haar leven in het reine te komen. Maar de ontreddering en de onzekerheid blijven wegen op haar dagelijks bestaan…
Pallaoro steekt in ‘Hannah’ zijn bewondering voor de films van Chantal Akerman en Michael Haneke niet onder stoelen of banken: de fantastisch gekadreerde, uiterst gestileerde shots van cameraman Chayse Irvin roepen herinneringen op aan Akermans Continue reading “HANNAH (Andrea Pallaoro)” »