CINEMA CORONA #172: EASY RIDERS, RAGING BULLS (Kenneth Bowser)

Easy_Riders_Raging_Bulls
Vandaag in CINEMA CORONA ‘EASY RIDERS, RAGING BULLS’, een essentiële documentaire over het stukje filmgeschiedenis waar eigenlijk ook Tarantino‘s ‘Once Upon A Time… In Hollywood’ over ging: het einde van het oude Hollywood-studiosysteem, en de opkomst van een nieuwe, jonge, ambitieuze en brutale generatie filmmakers.

Hun verhaal begint in de sixties, op een moment dat de oude studiobazen – allemaal bejaarde mannen uit een vervlogen tijdperk – stilaan de weg helemaal zijn kwijtgeraakt: terwijl in Europa de cinema helemaal overhoop wordt gegooid door opwindende nieuwlichters en visionaire talenten als Godard, Ingmar Bergman, Louis Malle, Antonioni en Fellini, stort in Amerika het studiosysteem – mede door de opkomst van de televisie – helemaal in.

Een generatie jonge Amerikaanse filmmakers kijkt met bewondering naar die Europese films, en leert ondertussen het vak al doende.

Velen doen dat niet binnen de grote klassieke studio’s, maar in de lowbudgetstudio van producer/regisseur Roger Corman, die niet alleen een geweldig oog voor jong talent blijkt te hebben, maar die dat talent ook vrijelijk zijn gang laat gaan met het maken van goedkope biker movies, horrorprenten, racefilms en andere B-films die hij aan de toen zeer populaire drive in-cinema’s kon slijten.

Het is uit die rare mix dat regisseurs als Martin Scorsese (‘Taxi Driver’, ‘Raging Bull’…), Francis Ford Coppola (de ‘Godfather’-trilogie, ‘Apocalypse Now’…), Peter Bogdanovich (‘The Last Picture Show’), George Lucas (‘Star Wars’), Arthur Penn (‘Bonnie and Clyde’), Steven Spielberg (‘Jaws’) en William Friedkin (‘The Exorcist’) tevoorschijn komen, allemaal unieke talenten die in de seventies stormenderhand de bioscopen overal ter wereld zullen veroveren.

Deze groep movie brats bestaat echter niet alleen regisseurs met een geweldig filmtalent: ze zijn vaak ook gezegend met een gigantisch groot ego, en van excessen allerhande zijn ze evenmin vies, wel integendeel!
Dit is de generatie die niet alleen opgegroeid is met sex, drugs & rock’n’roll, maar die er in sommige gevallen ook ten onder zal aan gaan…

De documentaire is gebaseerd op het gelijknamige en bijzonder geruchtmakende boek van Peter Biskind, die er nadien van beschuldigd is in de keuze van zijn quotes en getuigen alleen maar op de meest vettige aspecten en spectaculaire details te hebben gefocust.

Kan zijn, maar dat maakt het boek én deze documentaire niet minder essentieel.

Kijken, dus!

DE ZAAK ALZHEIMER (Erik Van Looy)

alzhErik Van Looy brak in 2003 definitief door als regisseur met ‘De Zaak Alzheimer’, een prent gebaseerd op de gelijknamige succesthriller van Jef Geeraerts.

‘De Zaak Alzheimer’ draait rond Angelo Ledda, een huurmoordenaar met de eerste symptomen van de ziekte van Alzheimer.

Wanneer topambtenaar Bob Van Camp verdwijnt, worden de Antwerpse politierechercheurs Vyncke en Verstuyft (rollen van Koen De Bouw en Werner De Smedt) op de zaak gezet. Het spoor leidt hen naar de mentaal snel aftakelende Ledda…

imu-oprecht-mechelen

Bijna 15 jaar na de release staat ‘De Zaak Alzheimer’ nog altijd zeer
stevig in de top-10 van de best bezochte Vlaamse speelfilms: het is dan ook een uitermate efficiënte, spannende en strak geregisseerde policier, helemaal opgebouwd rond één van dé iconische glansrollen Continue reading “DE ZAAK ALZHEIMER (Erik Van Looy)” »

22/3/2005: FATHER AND SON

01Als u er nog niet van overtuigd was dat Aleksandr Sokurov de grootste Russische cineast sinds Tarkovski is: ziehier ‘Father and Son’, misschien wel zijn meest toegankelijke werk ooit.

Zoals de titel al aangeeft draait de hele film rond de jonge Aleksei en zijn vader.

Alekseis eerste liefde is stukgelopen, en daar is de zeer hechte band met zijn vader niet vreemd aan: de twee leven al jarenlang samen in een appartementje, en hebben een

unieke, zeer intense relatie opgebouwd, met gezamelijke herinneringen en eigen rituelen.
Een mini-wereld waarin niemand lijkt te kunnen binnendringen – en misschien hébben ze ook wel helemaal geen nood aan derden…

Sokurov verpakte ‘Father and Son’ in prachtige, dromerige groene, bruine en sepia-beelden, die dagenlang op het netvlies blijven hangen.

‘Father and Son’ is intieme, sensuele en intense cinema over liefde en zelfopoffering: als u één greintje gevoel in uw lichaam hebt, wilt u dit niet missen.

FATHER AND SON (OTETS Y SIN)
Regie: Aleksandr Sokurov
RUS 2003, 97 min.

8/3/2005: TOUCHING THE VOID

story_28751_touching_the_voidIn 1985 waagden Joe Simpson en Simon Yates, twee Britse alpinisten, zich aan de beklimming van de Siula Grande in Peru, een top die tot op dat moment nog nooit bedwongen was.

Simpson en Yates slagen in hun opzet, maar tijdens de afdaling maakt Simpson een bijzonder zware val.
Hij overleefde de klap, en slaagde er ondanks zijn zware verwondingen zelfs in weer de bewoonde wereld te bereiken.

Joe Simpson pende zijn belevenissen neer in een boek, dat in ‘Touching the Void’ op

adembenemende wijze werd verfilmd door Kevin Macdonald.

Zijn gedramatiseerde documentaire (de spectaculaire filmscènes worden afgewisseld met interviews met de echte protagonisten) werd ondertussen al meermaals bekroond.

De film wordt ingeleid door de Mechelse alpinist Paul Van Aelst.

TOUCHING THE VOID
Regie: Kevin Macdonald
UK 2003, 101 min.

Online hier beschikbaar:

1/3/2005: OLD BOY

090712-old-boyZeer warm aanbevolen door Quentin Tarantino: ‘Old Boy’ van de Zuid-Koreaan Park Chan-wook, een film die het in zijn thuisland beter deed dan ‘Kill Bill’ en ‘Matrix Revolutions’.

En wie zijn wij om Tarantino of de Zuid-Koreaanse cinemabezoekers tegen te spreken?

Een kerel wordt zonder opgaaf van redenen van straat geplukt, vijftien jaar lang vastgehouden en vervolgens – eveneens zonder opgaaf van redenen – weer op straat gedropt.

Het zal u ongetwijfeld niet verbazen dat de man a) met veel vragen zit en b) op wraak uit is.
Et voilà: wat volgt is een uitzinnige wraakopera, waarin volop gebruik wordt gemaakt van Continue reading “1/3/2005: OLD BOY” »

22/2/2005: TE DOY MIS OJOS

Te-doy-mis-ojosHet gaat niet goed met Pilar en Antonio, een jong koppel uit Toledo: de opvliegende Antonio heeft Pilar al enkele keren het ziekenhuis in gemept, tot die genoeg heeft van de mishandelingen: op een nacht zoekt ze haar spullen bij elkaar en trekt ze bij haar zus in.

Antonio van zijn kant besluit in therapie te gaan, om zijn agressiviteit te leren beheersen.

Waarna een lang en zeer moeizaam verzoeningsproces volgt…

‘Te Doy Mis Ojos’ is een sober maar intens verfilmd relatieportret van de jonge Spaanse regisseuse Iciar Bollain, dat kan bogen op een stel prima acteurs en een sterke soundtrack van Alberto Iglesias.

De film werd bekroond met de Rob ‘Klop’ Verreycken-Award 2004.

25/1/2005: GOODBYE, DRAGON INN

1933_56181562992_858_nTsai Ming-Liang is de man die ‘The Hole’ en ‘The River’ gemaakt heeft!

Voilà, meer zou hier eigenlijk niet moeten staan om u voor ‘s mans nieuwste vierklauwens naar het Filmhuis te laten snellen, want wie die ooit gezien heeft, weet dat we hier met een échte grootmeester te maken hebben.

Ter informatie willen we er nog wel bijvertellen dat de ‘Dragon Inn’ uit de titel slaat op de gelijknamige kung fu-klassieker van King Hu, en de ‘Goodbye’ op een oude, afgeleefde buurtcinema die na de vertoning van die film definitief de deuren zal sluiten.

Die oude bioscoop is meteen ook de hoofdrolspeler in deze zorgvuldig gecomponeerde prachtfilm, waarin Ming-Liang zijn vaste thema’s – verlangen, eenzaamheid en de Continue reading “25/1/2005: GOODBYE, DRAGON INN” »

11/1/2005: SPRING, SUMMER, FALL, WINTER… AND SPRING

300383_image2_1Eén van de meest vitale filmlanden van de afgelopen jaren is ongetwijfeld Zuid-Korea: onlangs kon u in het Filmhuis nog ‘Memories of Murder’ van Bong Joon-Ho ontdekken, ‘Old Boy’ van Park Chan-Wook wordt alom bejubeld, de oude meester Im Kwon-Taek is nog lang niet uitgefilmd en ook Kim Ki-Duk (‘The Isle’, ‘Samaria’) is zich in het Westen een naam bij elkaar aan het filmen.

In ‘Spring, Summer…’ schetst die laatste het leven van twee boeddhistische monniken die op een drijvend tempeltje verblijven: een uiterst minimaal gegeven, maar voor Kim genoeg

om er een boeiend én bloedmooi gefilmd verhaal over een meester en zijn opgroeiende leerling van te maken.

Die laatste volgen we doorheen de voorbijdrijvende seizoenen: eerst als zesjarige, daarna  als hopeloos verliefde tiener (een meisje is op het ascetische, adembenemd mooie monnikeneilandje neergestreken!), en uiteindelijk als man van middelbare leeftijd, die min of meer de levenslessen van de meester begint te snappen.

U hoeft overigens absoluut geen Koreaan of zenboeddhist te zijn om de filmische pracht van ‘Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring’ te kunnen vatten: twee ogen en twee oren hebben volstaat ruimschoots.

23/11/2004: AMERICAN SPLENDOR

215px-American_Splendor_film
Vindt u uw bestaan bij momenten ook zo onwaarschijnlijk saai?
Troost u, er bestaan mensen wiens leven ooit nog véél saaier was, en die het toch nog ver geschopt hebben.

Neem nu het geval Harvey Pekar, een fucking boring archivaris uit het fucking boring Cleveland, Ohio, met een nog veel meer fucking boring leven, waaruit maar één iets hem een uitweg biedt: zijn passie voor politiek uiterst incorrecte strips.

Over het levensverhaal van deze undergroundheld uit de stripwereld, maakten Shari Springer en Robert Pulcini het alom bekroonde en bejubelde ‘American Splendor’, een afwisselend hilarische en indroevige film die het

midden houdt tussen biopic, documentaire en tekenfilm.
Wie het werk van Pekar kent, mag dit niet missen. En wie het nog niet kent, moét het  Continue reading “23/11/2004: AMERICAN SPLENDOR” »

2/11/2004: OSAMA

a_osamaInmiddels, aan de andere kant van de planeet: diepe ellende, en zéker voor de vrouwen die onder de terreur van de Taliban en andere godsdienstwaanzinnigen moeten overleven.

Precies over die vrouwen draaide de Afghaanse cineast Siddiq Barmak zijn ‘Osama': een grootmoeder en een moeder – allebei weduwen – proberen samen met hun 12-jarige (klein)dochter te overleven in het Taliban-Afghanistan, een helse taak in een maatschappij die vrouwen als derderangswezens beschouwt.

Oma bekijkt de tragische situatie van het trio nog het meest lucide: ‘Er is geen verschil tussen mannen en vrouwen: ze zijn allebei ongelukkig,’ zegt ze. En bovendien stelt ze voor het meisje als een jongetje te verkleden en voortaan Osama te noemen, waardoor ze een min of meer draaglijke jeugd kan hebben en naar school kan gaan.

Alleen: op zulke verkleedpartij staat de doodstraf…

‘Osama’bewijst dat de Afghanen – ondanks een jarenlang streng cinemaverbod onder de Taliban – nog lang niet vergeten zijn hoe ze een goede film moeten maken.
Dat er nog veel mogen volgen.