Ergens in een onbestemde gevangenis maken we kennis met Ferran. De dikke betonnen muren van de gevangenis worden hem te veel…
Ondertussen probeert Berker zijn dochtertje te vertellen dat papa niet in de gevangenis werkt, en telt bewaker Tom de mannen achter de metalen deuren. Een danser beweegt zich in het licht tussen de tralies.
Voor haar in het oog springende afstudeerfilm ‘O’ bracht regisseuse Petronella Van der Hallen gedurende vier jaar veel tijd door in diverse Vlaamse gevangenissen. Ze sprak er met gedetineerden, nam deel aan groepsgesprekken en werkte met hen aan het verhaal. Daarnaast wandelde ze ook mee met de bewakers, om de dagelijkse routine
van het gevangenisleven te leren kennen.
Die intensieve voorbereiding resulteerde in een originele en ambitieuze korte film rond de fysieke en mentale impact van gevangenschap.
In de hoofdrollen ziet u o.a. Rashif El Kaoui (die o.a. ook schitterde in ‘Malcolm X’ van de KVS), Jenne Decleir (als één van de bewakers) en Eva Honings (dans).
Wat is Adèle Exarchoupolos (‘La Vie d’Adèle’) toch een onderschatte actrice.
Nieuwste bewijs: het uitstekende ‘RIEN À FOUTRE’ (Engelse titel: ‘Zero Fucks Given’), waarin ze op briljante wijze Cassandre vertolkt, een 26-jarige stewardess die voor een lowcostmaatschappij werkt – de naam Ryanair wordt in de film niet expliciet genoemd, maar een goede verstaander etc.
Dromen die verder gaan dan de volgende nacht of de volgende landingsplaats heeft Cassandre niet, relaties die langer duren evenmin, en geld om andere dromen te realiseren wordt er sowieso niet verdiend bij een maatschappij die mensen voor 39,99 euro per vlucht rondvliegt (let op: luchthaventaks niet inbegrepen).
Welkom in de wereld van generatie 2022, waar hele hordes jonge mensen in uitpers-jobs zonder perspectief gedwongen worden, of het nu als pakjesbezorger voor Post NL is, als hulpje in een magazijn van Amazon of als stewardess die moet proberen een paar extra
euro’s uit de zakken van de passagiers te kloppen door overprijsde drankjes en taxfree prullaria te verkopen.
Een wereld waarin likes op Instagram en een swipe in de juiste richting op Tinder het leven bepalen.
Niet dat Cassandre te klagen heeft over Instagram-likes, laat staan over een tekort aan Tinderdates: ze vlindert van het ene feestje naar het andere, feestjes die alleen onderbroken worden door tussenstops aan het zwembad en in de hotelbar.
Maar de pseudo-glamour van haar stewardessenpakjes, de exotische vliegtuigbestemmingen en de sexy iPhone-foto’s van hippe feestjes en onenightstands kunnen niet verbergen wat ze de hele tijd probeert te verbergen: dat Cassandres leven Continue reading “RIEN À FOUTRE (Emmanuel Marre & Julie Lecoustre)” »
In ‘Lili’, de vorige film van An van Dienderen, legde ze de cinematraditie van de ‘China Girls’ bloot, vrouwen die gebruikt worden om – gezeten naast een kleurenkaart – de camera te kalibreren.
Die China Girls hadden één ding gemeen: ze hadden allemaal een porseleinwitte huid – yep, camera’s worden blijkbaar standaard afgestemd op een blanke huidskleur, wat ook nu nog allerlei problemen oplevert bij het filmen van mensen met andere huidskleuren.
In ‘PRISM’ borduurt van Dienderen voort op dit onderwerp, in de vorm van een filmische kettingbrief met collega-filmmakers Rosine Mbakam (uit Kameroen) en Eléonore Yameogo (uit Burkina Faso).
Lang, héél lang geleden – in 1986, om precies te zijn – kon u in het Filmhuis het bevreemdende, fascinerende ‘Abel’ komen ontdekken, het debuut van Alex van Warmerdam. Hoofdpersonage: een jongeman die al heel zijn leven vruchteloos pogingen ondernam om met een schaar een vlieg in twee te knippen.
Na een carrière vol bevreemdende maar altijd fascinerende films (vol even weirde personages) is van Warmerdam nu toe aan zijn film nummer 10, die hij gewoon – waarom het moeilijk maken als het ook makkelijk kan? – ‘NR. 10′ heeft gedoopt.
Hoofdpersonage dit keer is ene Günter, een man die ooit als vierjarig kind in de Duitse bossen gevonden is, en daarna opgroeide in een pleeggezin.
Niet dat hij van die ongewone jeugd nog sporen draagt: Günter is ondertussen een
veertiger die een carrière als toneelacteur heeft opgebouwd, en met een dochter van 10 (en een relatie met een getrouwde vrouw) is ook zijn privéleven zo doorsnee als maar zijn kan voor een veertiger.
Tot een man hem ergens op een brug één woord in het oor fluistert.
Een piepkleine daad die volstaat om zijn hele bestaan compleet uit balans te brengen….
Het is de start van een typisch van Warmerdam-iaans verhaal dat thriller met theater,
surrealisme, onverwachte intriges, absurde toestanden en kurkdroge zwarte komedie Continue reading “NR. 10 (Alex van Warmerdam)” »
Nadat hij enkele jaren geleden – lang voor Poetin zijn waanzinnige oorlog in Oekraïne startte – kritiek uitte op de annexatie van de Krim, kreeg de Russische filmmaker Kirill Serebrennikov huisarrest opgelegd van de overheid.
Dat hij daarnaast ook nog eens opkwam voor de rechten van de homogemeenschap én zijn ongezouten mening gaf over het autoritaire regime van Vladimir P., hielp natuurlijk ook al niet om zijn bewegingsvrijheid vooruit te helpen.
Maar zie: dat huisarrest weerhield hem er niet van om vanuit zijn isolement te blijven werken aan een nieuwe film, die nu overigens akelig visionair blijkt te zijn: ‘PETROV’S FLU’, een wervelende prent die zich helemaal afspeelt in een maatschappij die ten prooi valt aan een griepachtig virus (de film is geschreven vóór corona losbrak!), in een ziek land waar de realiteit niet meer te onderscheiden lijkt van een akelige, brutale koortsdroom (de film is uiteraard ook gemaakt vóór de inval in Oekraïne).
De film is gebaseerd op de subversieve roman van Alexei Salnikov, en vertelt het verhaal van ene Petrov: nadat hij besmet is geraakt met een overal rondwarend, griepachtig virus, wordt hij door zijn vriend Igor meegetroond op een lange, met alcohol overgoten zwerftocht.
De combinatie van het virus, koorts, alcohol, slaapgebrek en de onontwarbare kluwen dat het post-Sovjet Rusland is, zorgt ervoor dat de grens tussen droom en realiteit compleet vervaagt. Bovendien borrelen ook allerlei jeugdherinneringen weer op, zodat in zijn hoofd ook niet meer duidelijk wat nu heden en verleden is…
Cameraman Vladislav Opelyants levert hier absoluut briljant werk: ‘Met de wervelende shots en de groene filters ziet de film eruit alsof de personages uit ‘Amélie Poulain’ in een losgelagen, apocalyptische onderwereld terecht gekomen zijn,’ zo vatte een criticus het Continue reading “PETROV’S FLU (Kirill Serebrennikov)” »
Yep, het is weer Oscar-tijd, en ons geld staat op dit jaar op het geweldige ‘LICORICE PIZZA’ van Paul Thomas Anderson, de man die ons eerder al – even diep ademhalen – ‘There Will Be Blood’, ‘Phantom Thread’, ‘Magnolia’, ‘Boogie Nights’ en ‘Punch-Drunk Love’ schonk, en dan vergeten we er nog een paar.
Kan tellen qua Bijzonder Straffe Filmografie, en met ‘Licorice Pizza’ houdt hij moeiteloos zijn torenhoge niveau aan. Sterker nog: het is één van zijn beste films ooit.
Het verhaal speelt zich af in de vroege seventies, in het Californische San Fernando Valley: Gary Valentine is er opgegroeid als kindacteur, maar nu hij 15 is – en dus te oud om nog langer kinderrollen te kunnen spelen – staat hij op een cruciaal kruispunt in zijn nog jonge leven.
En dat jonge leven wordt nog meer opgeschud waneer hij op een dag fotografenassistente Alana Kane ontmoet, en als een blok voor haar valt.
Probleempje: Alana is tien jaar ouder dan de verliefde puber, en doet aanvankelijk wat lacherig over de avances van de snotneus. Maar – ook tot haar eigen verbazing – raakt ze stapje voor stapje wél door hem geïntrigeerd.
‘LICORICE PIZZA’ is behalve een heerlijk meanderende kroniek van een eerste liefde ook een magistrale ode aan de seventies: ontroerend, grappig, nostalgisch en warm. Alana Haim en Cooper Hoffman (zoon van de zeer betreurde Philip Seymour Hoffman) zijn geweldig als het jonge koppeltje, maar het is ook smullen van een trits Continue reading “LICORICE PIZZA (Paul Thomas Anderson)” »
Na het einde van de Tweede Wereldoorlog wordt Hans vanuit Auschwitz overgebracht naar een Duitse gevangenis.
Zijn misdrijf?
Hij is homoseksueel, wat verboden is volgens paragraaf 175 van het Duitse wetboek, en dus gaat hij rechtstreeks van het concentratiekamp naar de cel.
Maar ook in de daaropvolgende jaren zal hij keer op keer voor diezelfde ‘misdaad’ opgesloten worden – liever in de gevangenis dan buiten te ‘genieten’ van een valse vrijheid die geen vrijheid is.
Zijn cel deelt hij met ene Viktor, een veroordeelde moordenaar die zijn afkeer duidelijk laat
blijken. Maar door jaren samen te zitten, leren de twee uitersten elkaar beter kennen, en groeit er zelfs liefde…
In deze op ware feiten gebaseerde film vermengt regisseur Sebastian Meise op vernuftige wijze een uiterst persoonlijk verhaal met de maatschappelijke ontwikkelingen.
Het resultaat is een indrukwekkend sterke film over een man die strijd voor zijn vrijheid, met geweldige vertolkingen van Franz Rogowski als Hans en Georg Friedrich als zijn Continue reading “GROSSE FREIHEIT (Sebastian Meise)” »
Er zijn zo van die uitstekende films die onze vaderlandse filmjournalisten om de één of andere reden compléét missen, en één daarvan is het geweldige ‘MES FRÈRES ET MOI’ van Yohan Manca.
Alles draait rond Nour, een kereltje van 14 jaar dat in een volksbuurt aan de kust in het zuiden van Frankrijk woont.
Thuis gaat het niet al te best, want zijn vader is met de noorderzon vertrokken, en zijn moeder ligt in een coma. Het zijn dus zijn drie oudere broers Abel, Mo en Hedi die de boel draaiende moeten houden, en die doen dat volgens het ‘trek uw plan’-principe, en met
activiteiten die niet per se allemaal legaal zijn.
Bovendien heeft Nour zelf van de rechter een taakstraf gekregen, waardoor zijn zomervakantie verbrod dreigt te worden: hij moet de gang in zijn school schilderen.
Maar net tijdens die vermaledijde taakstraf ontmoet hij Sarah, een operazangeres die in de school een zomercursus Zang leidt. Het is een ontmoeting die zijn hele leven Continue reading “MES FRÈRES ET MOI (Yohan Manca)” »
Anne is een jonge, intelligente vrouw met uitzicht op een mooie toekomst: haar thuissituatie is weliswaar moeilijk, maar als goede studente lijkt ze zich aan haar sociaal achtergestelde milieu te kunnen ontworstelen.
Tot ze in het zicht van haar eindexamens onverwacht zwanger wordt, en het hele leven dat ze voor zichzelf uitgetekend had voor haar ogen lijkt te verkruimelen.
Anne blijft echter vastbesloten haar lot in eigen handen te houden: de zwangerschap mag
de rest van haar leven niet hypothekeren, ze wil en zal haar studies afmaken.
Ook al loopt ze door die beslissing het risico in de gevangenis te belanden…
‘L’ÉVÉNEMENT’ – gebaseerd op de gelijknamige autobiografische roman van Annie Ernaux – is een pakkende, spannende film die lang blijft nazinderen, vooral door de indrukwekkende vertolking van het jonge Frans-Roemeense supertalent Anamaria Vartolomei.
Enkele jaren geleden zorgde Remo Perrotti – ooit het Sjamayee-mannetje uit ‘Het Huis van Wantrouwen’- nog voor een propvol Filmhuis met zijn ‘Mamma Irma’, een prachtdocu geboren uit zijn Limburgs-Italiaanse roots in de mijncité.
Nu is Perrotti eindelijk terug met een nieuwe, on-waar-schijn-lijk grappige docu die opnieuw onmiskenaar de sfeer van Italiaans Limburg uitademt.
Dit keer volgde hij de belevenissen van We Two, een muzikantenduo bestaande uit Arturo Bellini en Rocco di Turi. Al jarenlang dweilen de twee Italo-Belgen met hun muziek onvermoeibaar zalen, cafés en feesten af, terwijl ze ondertussen op hun eigen onnavolgbare wijze Italiaanse chaos en dolle ambiance creëren.
‘We Two – La Banda Italiana’ is een magistraal portret van twee Belgo-Italiaanse maten en hun liefde voor muziek (en voor lekker eten), een docu propvol ongezouten taal, wilde gitaarsolo’s, hevige discussies, warme Italiaanse klassiekers en pure volkse emotie.
Bonus: de film bevat – behalve bijrollen van Mauro Pawlowski en Sore Losers-drummer Alessio di Turi – de allergrappigste drugs-anekdote die u ooit in een muziekdocumentaire gehoord heeft. Onze garantie: niet gelachen, geld terug!
Iedereen die van Italië, muziek, humor en straffe documentaires houdt: komen!
En alle anderen: vaffanculo!
WE TWO – LA BANDA ITALIANA Regie: Remo Perrotti B 2022, 58 min.
Vertoningen: DINSDAG 290 MAART om 19u00 DINSDAG 29 MAART om 20u30
Vertoningen in aanwezigheid van regisseur Remo Perrotti.
Gevolgd door een avond vol Italiaanse ambiance, met optreden van het onnavolgbare WE TWO en een gratis drankje voor iedereen!
Een interview in Het Belang van Limburg over de film: ”La Banda Italiana’ is niet alleen een portret van muzikanten Rocco Di Turi en Arturo Bellini, maar ook van de Italo-Limburgse cultuur.” https://www.hbvl.be/cnt/dmf20220112_96515232
