Na achttien jaar België keert Koffi terug naar zijn geboorteland Congo, met de bedoeling er zijn zwangere vrouw aan zijn familie voor te stellen en de traditionele bruidsschat te betalen.
Maar de familiereünie verloopt niet zoals verwacht: hoewel Koffi zijn uiterste best doet om de banden weer aan te sterken, is en blijft hij voor de gemeenschap een ‘zabolo’, een ‘kind van de duivel’. Koffi lijkt zich moeilijk los te kunnen wrikken uit de diepgewortelde geloofsovertuigingen van zijn familie.
Samen met andere ‘duivelskinderen’ en ‘heksen’ besluit hij de strijd aan te gaan om dit helse label van zich af te werpen.
Na eerst een succesvol rapper, acteur en kledingontwerper te zijn geweest, ontpopt Baloji zich nu ook nog eens als een talentvol filmregisseur: zijn ‘AUGURE’ is een bezwerend, fascinerend drama over identiteit, ontheemding en de hunkering naar acceptatie.
Naast de regie en het scenario verzorgde Baloji ook de kostuums, was hij de art director én nam hij vier gloednieuwe albums op bij de film, gebaseerd op de hoofdpersonages.
In die hoofdrollen ziet u Marc Zinga, Yves Marina Gnahoua, Lucie Debay en Eliane Umuhire.
De koortsdroom-achtige beelden van Joachim Philippe zorgen voor een film die baadt Continue reading “AUGURE (Baloji)” »
Banel en Adama zijn twee jongeren op de grens van volwassenheid in een afgelegen dorpje ergens in het noorden van Senegal.
De twee zijn complete tegenpolen, maar toch worden de stille, introverte Adama en de vurige, rebelse en gepassioneerde Banel verliefd op elkaar.
Adama is voorbestemd om dorpshoofd te worden, maar kiest voor de liefde voor Banel en doet afstand van zijn geboorterecht.
Een keuze die voor chaos en onrust in het dorpje zorgt.
En wanneer de regen dan ook nog eens uitblijft, wordt de hele toestand in de gemeenschap nog wat bitsiger…
Met haar uitstekende debuut ‘BANEL & ADAMA’ zet regisseuse Ramata-Toulaye Sy zich meteen op de kaart als hét filmisch talent van de Afrikaanse cinema.
Ook dit jaar is het Filmhuis opnieuw de Mechelse vertoningsstek van het onvolprezen AFRIKA FILMFESTIVAL.
Afrikaanse films uitbrengen in België blijft een bijzonder heikele zaak: de weinige films die tot in de zalen raken, worden vaak weggeblazen door de persaandacht en promotiemolens voor de grotere Amerikaanse en Europese producties.
Het Afrika Filmfestival biedt (al sinds 1996!) wél een breder en meer zichtbaar podium aan deze films en hun makers: boeiende regisseurs en acteurs worden in de spotlights gezet, inhoudelijk worden de clichés en stereotypen doorbroken.
Bovendien zet het Afrika Filmfestival ook al 26 jaar lang de deur open voor filmmakers uit de Afrikaanse diaspora, Belgische regisseurs met Afrikaanse roots, kortfilms en boeiende documentaires, én zorgt het voor een toegankelijke omkadering.
Met hun AFF Artist Awards geven ze een steuntje in de rug aan artiesten die nog al te vaak op het glazen plafond botsen.
Helaas: het Vlaams Audivisueel Fonds besliste eind vorig jaar geen structurele subsidies meer toe te kennen aan het festival. Een beslissing waardoor de toekomst van het Afrika Filmfestival (en van de hele werking errond) op de helling komt te staan…
Om die werking te behouden heeft het Afrika Filmfestival een CROWDFUNDING opgestart.
Het Filmhuis – al jarenlang de vaste Mechelse vertoningsplek van het AFF – steunt uiteraard deze actie, en vraagt u om hetzelfde te doen: op het moment dat we dit schrijven is 59% van het beoogde doel opgehaald.
Help HIERmee het AFRIKA FILMFESTIVAL het resterende bedrag te verzamelen!
Uw bijdrage wordt automatisch teruggestort indien de actie het nodige bedrag niet behaalt.
Aan steun vanaf 15 euro zijn er bovendien fijne bonussen verbonden: (foto)boeken, tote bags, filmtickets en nog veel meer.
Wij werken inmiddels volop aan onze AFF-programmatie van dit jaar, in het Filmhuis te zien van eind april tot half mei.
Mag u al zeker verwachten:
AUGURE (Baloji)
De debuutfilm van multitalent Baloji (rapper, kledingontwerper, art director en nu dus ook filmregisseur) is een visueel verbluffend verhaal over een man die na 18 jaar uit België naar Congo terugkeert, om daar zijn aanstaande vrouw aan zijn familie voor te stellen.
Maar wat als een warme familiereunie bedoeld is, draait helemaal anders uit: hij wordt gezien als een kind van de duivel…
Het bezwerende, magisch-realistische, surrealistische ‘AUGURE’ ging in première in Cannes, werd gekozen als de Belgische Oscarinzending en speelt nu ook in het Filmhuis: topdebuut, dus!
Vertoningen:
– MAANDAG 22 APRIL om 20u30
– DINSDAG 30 APRIL om 19u00
—-
RACHID (Rachida El Garani) Rachid, een 21-jarige enthousiaste jonge man van Marokkaanse afkomst, heeft één doel: een job vinden.
Vol vertrouwen stelt hij zich kandidaat als afwasser in een restaurant, want dat lijkt hem toch een job die iedereen kan doen.
Maar al snel blijkt dat het allemaal toch niet zo simpel is als hij denkt…
Winnaar van het Kortfilmfestival Leuven
Met o.a. Ismaïl L’Hamiti, Stefan Perceval, Issam Dakka, Zouzou Ben Chikha, Soe Nsuki en Stany Crets.
—- BANEL & ADAMA (Ramata-Toulayé Sy)
Indrukwekkend knap debuut van hét talent van de Afrikaanse cinema, de Senegalese Ramata-Toulayé Sy.
Een moderne versie van het Romeo & Julia-verhaal, gesitueerd in een Senegalees dorpje waar het maar niet wil regenen.
Visueel verbluffend mooie film die in Cannes in première ging met een nominatie voor de Gouden Palm.
Vertoningen:
– MAANDAG 23 APRIL om 20u30 - DINSDAG 29 APRIL om 18u30
De vertoonde docu ‘METISSEN VAN BELGIË’ van zoon Ken Kamanayo werd al eerder bekroond met de Prix Europa en een Ensor voor Beste Documentaire.
Daar kwam nu ook nog een prijs bovenop voor vader Georges Kamanayo: een ARTIST AWARD 2023 van het AFRIKA FILMFESTIVAL.
Ook in 2023 botsen veel artiesten en filmmakers met Afrikaanse roots nog steeds tegen een glazen plafond aan. De AFF ARTIST AWARD is bedoeld om te helpen dat glazen plafond te doorbreken, door die artiesten, hun werk en hun carrière extra in de verf te zetten.
Als iémand die prijs dubbel en dik verdient, is het Georges Kamanayo wel.
We bekronen hem niet alleen voor zijn werk als cameraman, auteur (‘Tussen Twee Werelden’, uitg. Polis) en regisseur (hij werkte jarenlang aan felgesmaakte reportages voor o.a. ‘Panorama’, en draaide uiterst indringende documentaires als ‘KAZUNGU, DE METIS’), maar ook omdat hij eigenhandig dat glazen plafond actief mee hielp slopen door een succesvolle eigen productiefirma als Videocam op te zetten.
De Artist Awards zijn een initiatief van het AFRIKA FILMFESTIVAL in Leuven, maar sinds 2015 wordt jaarlijks ook één Award uitgereikt in Filmhuis Mechelen, sinds jaar en dag de vaste partner van het AFF in Mechelen.
Dit jaar werd de Award overhandigd door David Katshiunga, in 2015 als jonge, talentvolle schilder de allereerste winnaar van de Mechelse AFF Artist Award, en sindsdien uitgegroeid tot een succesvol artiest.
Van Katshiunga is binnenkort (en meer bepaald vanaf 30 juni) werk te zien op de expo ‘Indépendance Cha Cha’ van de vzw Het Paradijs, met wie we de zeer gesmaakte avond rond Georges en Ken Kamanayo organiseerden.
Twee dagen na de Kamanayo-special konden we alweer een andere uitzonderlijke vertoning aanbieden in het kader van het Afrika Filmfestival: voor een volle zaal ging ‘TANDWOLF’ van Marc Frans in première, uiteraard in aanwezigheid van de regisseur en de hele crew.
Een sfeerimpressie van de avond met foto’s van Tatiana De Munck (z/w) en Paul Versteven (kleur).
(klik op de foto’s voor de volledige versie)
Presentator Ng Sauw Tjhoi interviewt regisseur Marc Frans
Hey: én het Filmhuis-slotfeest, én het bruisende openingsfeest van de unieke expo ‘Indépendance Cha Cha’, én een Art & Film-feest én een swingende afsluiter van het Afrika FilmfestivalALLEMAAL TEGELIJK meemaken voor de prijs van één ticket?
Dat kan dit jaar!
Yep, op dinsdag 27 juni sluiten we ons seizoen af met de muziekfilm ‘SOUL POWER’, gevolgd door ons Indépendance Cha Cha-slotfeest.
Om met de film te beginnen: ‘SOUL POWER’ is een documentaire over het muziekfestival dat in 1974 in Kinshasa georganiseerd werd aan de vooravond van de beroemde/beruchte ‘Rumble in the Jungle’-bokskamp tussen Mohammed Ali en George Foreman, de kamp om de wereldtitel die door de Congolese (of toen nog: Zaïrese) dictator Mobutu Sese Seko naar Afrika gehaald was.
In het zog van de boksers waren een stel muzikale sterren meegekomen voor een omkaderend muziekfestival dat het beste van de zwarte Amerikaanse muziek moest verenigen met de grootste Afrikaanse vedetten.
Een cocktail van pure muzikale Black Power, met alleen maar topkwaliteit: Sister Sledge! Bill Withers! Miriam Makeba! BB King! Celia Cruz! The Spinners!
En als top of the bill: James Brown, the Godfather of Soul! The Hardest Working Man in Showbusiness!
Helaas bleek de organisatie van het festival al even chaotisch als die van Woodstock: zo had Mobutu de verkeerde datum op de kaartjes laten drukken, bleek security om de massa in goede banen te leiden angstwekkend afwezig, liep de technische kant van de zaak aan alle kanten in de soep en zien we de man die (waarschijnlijk) de leiding van het festival in handen had de hele film lang op zoek zijn naar ene Shimpupu, die constant onvindbaar blijkt, hoe vaak De Baas ook ‘Alan to base!’ in zijn overmaatse walkie-talkie roept.
Bovendien hielp het niet dat de bokswedstrijd moest uitgesteld worden door een blessure van Foreman, waardoor het concert opeens een alleenstaand event werd.
Gelukkig zijn de muzikanten en de fans wél in absolute topvorm, met als hoogtepunt de allesverpletterende show van James Brown en zijn Mighty JB’s,
Het beeldmateriaal van het concert (voor en achter de schermen) lag meer dan 30 jaar ergens op een plank te verkommeren, wat ervoor zorgde dat de film bij momenten even wild en ongeorganiseerd oogt als het festival zelf.
Maar dat doet voor één keer volstrekt niet terzake, of verhoogt zelfs de pret: laat u gewoon meedrijven op de Congolese chaos, geniet ondertussen van het enthousiasme van het publiek en van de stomende funk en afro van de muzikanten, en alles komt goed.
Na de slotfilm bieden we ons publiek traditioneel een drankje, een hapje én een stevige muzikale extra aan.
James Brown was helaas niet meer te boeken als muzikale act, maar hey: dan zorgen we met de hulp van Academie Mechelen en Het Paradijs toch gewoon zélf voor een funky Afrikaans feestje, gebouwd rond het thema van de ‘INDEPENDANCE CHA CHA’.
‘Indépendance Cha Cha’?
Welja, dat legendarische Congolese rumba-nummer van Le Grand Kallé geeft immers ook zijn naam aan de kunstexpo die Het Paradijs organiseert naar aanleiding van de onafhankelijkheidsdagen van Congo, Rwanda en Burundi.
Met werk van o.a. David Katshiunga, Chris Joris, Vévé ‘Shake’ Mazimpaka, Kirezi Kalisa en Eveline Bumba, en allemaal te zien van 30 juni tot 23 juli in galerie Bleekstraat 7).
Allen daarheen, maar natuurlijk niet na éérst langs ons slotfeest gepasseerd te zijn.
En daarna: op naar Filmhuisseizoen 45!
SOUL POWER Regie: Jeffrey Levy-Hinte USA 2008, 91 min.
+ Gevolgd door het Indépendance Cha Che-Filmhuis-slotfeest!
Filmhuis vertoonde deze film op: - DINSDAG 27 JUNI 2023 om 20u00
BONUS: de hoofdfilm wordt voorafgegaan door ‘cultuur’, een korte film van Fairuz Ghammam waarin een Kortrijks-Tunesische vijgenboom een belangrijke rol speelt.
—-
Zin in een zalige, zomerse film?
Dan moét u gewoon het heerlijke ‘UNDER THE FIG TREES’ (of als u de Franse titel verkiest: ‘SOUS LES FIGUES’) komen bekijken.
De setting is simpel maar hemels mooi: een boomgaard vol vijgenbomen ergens in het noorden van Tunesië, waar (vooral) vrouwen en (enkele) mannen van verschillende generaties samen de oogst komen plukken.
In dit idyllische landelijke tafereel onder de warme Tunesische zon leren we tijdens de pluk de dromen, hoop en verlangens van de vrouwen kennen, want tijdens het werk wordt er volop geflirt, gelachen, gediscussieerd, gegeten, ruzie gemaakt, geroddeld, coalities gevormd, sociale mediaposts becommentarieerd en vriendschappen gesmeed.
De discussies laaien soms hoog op, want enkele rebelse, zelfbewuste jonge pluksters botsen verbaal met de conservatief denkenden (vooral over het huwelijk en relaties), en houden zich niet in om de hypocrisie van de machocultuur – waarvan de nog jonge baas deel uitmaakt – te doorprikken.
En uiteraard zorgt na een lange werkdag ook het loon – dat individueel uitbetaald wordt – voor discussie…
‘UNDER THE FIG TREES’ is licht maar niet inhoudsloos, herkenbaar maar niet banaal, simpel maar toch veelzeggend: op subtiele, sensuele, bijna intieme wijze worden de breuklijnen in de Tunesische (en bij uitbreiding Noord-Afrikaanse) maatschappij blootgelegd, en wordt – ondanks alle problemen – de vitaliteit en kracht van de jonge generatie getoond
In 2019 bleek dat zo’n 90 procent van de kunst in het Stedelijk Museum in Amsterdam gemaakt was door witte mannen.
Dat moet anders, vindt directeur Rein Wolfs.
Maar dat is simpeler gezegd dan gedaan, zo blijkt al snel, want achter de schermen – waar het vol witte mensen loopt – roept het proces ongemakkelijke en schurende vragen op.
Mag je een schilderij nog ‘De Prostituees’ noemen?
Wat doe je met een werk dat door de kunstenaar in 1911 ‘Negertanz’ genoemd is?
Moet je bij het beoordelen van kunst naar de huidskleur of het geslacht van de kunstenaar kijken?
En hoe ga je om met pers die dat ‘overdreven politiek correct’ noemt?
Filmhuis Mechelen presenteert in première ‘TANDWOLF’, een documentair filmproject waarin regisseur Marc Frans journalistiek, fictie en dans mixt.
‘TANDWOLF’ vertelt het verhaal van Hawa, een jonge Afrikaanse vrouw die op zoek is naar haar broer Dembé. Ze is alleen, ziek en op de dool, maar haar sterke karakter houdt haar overeind…
De fictiescènes zijn vervlochten met interviews waarin journalist Ng Sauw Thjoi spreekt met vluchtelingen, experts en anderen die nauw rond de problematiek werken.
De rol van Hawa wordt met brio vertolkt door Berthe Kilozo.
De tandwolf – een oud Vlaams woord voor tandbederf of cariës – waaraan haar
personage in de film lijdt, mag ook gezien worden als metafoor voor mensen op de vlucht – mensen die weggezet worden als een ziekte en een bederf.
‘TANDWOLF’ is een ‘film docu’ over migratie, asiel en integratie. Over heimwee, benauwdheid en tandpijn.
Geen spektakelcinema, maar een oprecht portret van Continue reading “TANDWOLF (Marc Frans)” »
vzw Het Paradijs – een unieke avond m et twee uitzonderlijke documentaires én twee uitzonderlijke gasten aanbieden: Georges en zoon Ken Kamanayo komen langs om hun gelauwerde documentaires ‘KAZUNGU, DE METIS’ en ‘METISSEN VAN BELGIË’ (bekroond met de Prix Europa 2022 en de Ensor voor Beste Documentaire) te presenteren.
Twee films die samen het helaas nog altijd te weinig bekende verhaal van de metissen vertellen, de kinderen van de verboden relaties tussen blanke vaders en zwarte moeders in het koloniale Afrika.
In ‘KAZUNGU, DE METIS’ schetst Georges Kamanayo aan de hand van zijn eigen verhaal de bredere geschiedenis van de Belgische koloniale periode in Rwanda, maar ook die van de machtsstrijd tussen Hutus en Tutsis, en van de onverdraagzaamheid.
Eén van de mikpunten van die onverdraagzaamheid waren de kinderen die voortkwamen uit de verboden relaties tussen blanke mannen en zwarte vrouwen: de metissen.
Kinderen die door blank en zwart gemeden werden.
Georges Kamanayo is één van hen. De kleine Kazungu (‘de witte’) wordt niet geaccepteerd in de zwarte gemeenschap van zijn arme moeder, en bij zijn rijke vader – een industrieel en eigenaar van tinmijnen – kon ‘de verboden vrucht’ al helemaal niet terecht.
In ‘UN PETIT FRÈRE’ volgen we het verhaal van Rose, een moeder die met haar twee zoontjes eind jaren ’80 vanuit Ivoorkust naar Frankrijk verhuist, waar ze terechtkomen in een voorstad van Parijs.
De vrijgevochten, moderne Rose gaat er zonder omzien op alle vlakken haar eigen weg: ze probeert er als alleenstaande moeder niet alleen het beste voor zichzelf van te maken, maar legt ook voor haar kinderen de lat bijzonder hoog. Vooral dat laatste wringt, want zelf is Rose verre van foutloos…
Toch lijken de kinderen de hoge eisen van de moeder te gaan waarmaken: de oudste zoon Jean wil piloot worden, terwijl diens jongere broer Ernest (‘le petit frère’ uit de titel) leraar filosofie wordt.
Maar stilaan vervreemdt Rose (uitmuntend vertolkt door Annabelle Legronne) meer
en meer van haar twee vaderloos opgroeiende zonen, die met allerlei onuitgesproken vragen blijven zitten.
Het maakt van ‘UN PETIT FRÈRE’ een uiterst gelaagde, subtiele film, wars van alle clichés, en met personages van vlees en bloed – fouten, complexiteiten en menselijke tegenstrijdigheden inbegrepen.