THE FABELMANS (Steven Spielberg)

In the-fabelmans_2THE FABELMANS’ vertelt Steven Spielberg het verhaal van Sammy Fabelman, een jongen die net na de Tweede Wereldoorlog opgroeit in Arizona.

Wanneer zijn ouders hem meenemen naar een vertoning van ‘The Greatest Show on Earth’ van Cecil B. DeMilleraakt hij helemaal gefascineerd door cinema. Zijn passie leidt er al snel toe dat hij – tot grote vreugde van zijn creatieve moeder Mitzi – zelf films begint te maken, én daar talent voor blijkt te hebben.
De droom van een carrière als regisseur groeit, maar zijn vader – een wat nerd-achtige man – ziet in al dat gefilm alleen maar een hobby, en geen echte job voor zijn zoon.

Sammy legt zowat de hele familiegeschiedenis vast op film, tot hij in zijn puberteit een hartverscheurend geheim van zijn moeder ontdekt…

Met ‘THE FABELMANS’ maakte Steven Spielberg een prachtige, semi-autobiografische ode aan de magie van de cinema, en vertelt hij ons tegelijk zijn eigen familiegeschiedenis: hij doet dat – uiteraard – op zijn eigen wijze, een tikje sentimenteel en weemoedig, met wat humor en vooral met heel veel visuele kracht.

In de hoofdrollen ziet u onder andere de immer uitstekende Michelle Williams (als Continue reading “THE FABELMANS (Steven Spielberg)” »

CINEMA CORONA #121: Art & Film: THE COLOURFUL MR. EGGLESTON

The_Colourful_Mr_EgglestonMaandag, en dus is het in onze CINEMA CORONA weer tijd voor een Art & Film, zoals elke week i.s.m. Academie Mechelen.

Vandaag op het programma: ‘THE COLOURFUL MR. EGGLESTON’, een portret van William Eggleston, één van de beste en meest fascinerende fotografen van de afgelopen eeuw

De eigenzinnige Zuiderse aristocraat Eggleston (°1939, en kleinzoon van rijke plantage-eigenaars) woont en werkt al zijn hele leven in Memphis, Tennessee, wordt boos van domme vragen en zwijgt in het algemeen liever dan dat hij spreekt.

Dik tien jaar geleden gaf hij aan de Duitse documentairemaker Reiner Holzemer (die ook al Dries Van Noten portretteerde) toch toestemming hem uitgebreid te spreken, én hem te volgen tijdens zijn fotografiesessies.

De BBC kocht het unieke ruwe beeldmateriaal van Holzemer bij Eggleston aan, en gaf dat aan documentairemaker Jack Cocker om er (aangevuld met extra interviews met bewonderaars als David Lynch, en met collega’s als Juergen Teller en Martin Parr) een volwaardige documentaire van te maken.

Cocker zegt dat hij van het maken van deze docu twee zaken leerde over het interviewen van weinig spraakzame mensen:
1) Denk heel goed na voor je een vraag stelt.
en
2) Vul de stilte niet op!

Het resultaat van die aanpak is een uiterst kleurrijk portret van een uiterst kleurrijk fotograaf, met weinig quotes, maar wél de juiste.
Op de vraag wat hij nu eigenlijk fotografeert: ‘Life today.’
Over de recensenten die in de seventies zijn eerste expo (zijn eerste expo was meteen in het MOMA) compleet de grond inboorden: ‘They wrote pretty stupid things.’

Daarop aansluitend zullen we ons kijkadvies dan ook maar tot één woord beperkt houden: enjoy!

CINEMA CORONA #66: FIRE (POZAR) – David Lynch

Fire_Pozar_1Quarantainedag 66!

Met de hand op het hart: we hadden écht niks afgesproken met David Lynch zelf, maar nadat wij hem gisteren in onze CINEMA CORONA programmeerden met zijn dagelijks ‘WEATHER REPORT’, postte hij een uurtje geleden een gloednieuwe kortfilm in zijn DAVID LYNCH THEATRE op YouTube.

Waardoor Lynch vandaag uiteraard opnieuw op de affiche van Cinema Corona staat, voor de tweede dag op rij.

‘FIRE (POZAR)’ is een nachtmerrie-achtige animatiefilm waarmee Lynch lijkt terug te grijpen naar de duistere animatiefilms die hij in het begin van zijn carrière (eind jaren zestig, begin jaren zeventig) maakte.
Net zoals in een nare droom zit er in ‘Fire (Pozar)’ geen echt logisch verhaal of plot, maar draait alles om beelden en sferen.

Lynch-assistent Noriko Miyakawa voegde de door Lynch getekende beelden samen tot een film, en de muziek is van Marek Zebrowski, die eerder ook al geregeld met Lynch samenwerkte.

(PS: een echte première is dit eigenlijk niet: de film dateert uit 2015, maar was tot vandaag alleen maar op een drietal plaatsen openbaar te zien geweest)

CINEMA CORONA #65: ‘WEATHER REPORT': het dagelijks quarantaineweerbericht van David Lynch

Weather_Report_LynchQuarantaine, dag 65!

Zit u nu ook al drie maand veilig in uw kot opgesloten?

Troost u, zelfs de groten der aarden ontsnappen niet aan de quarantaine.

Neem nu David Lynch: door corona zal het nog even wachten zijn tot er weer een nieuwe film van hem in de zalen komt, en dus heeft de regisseur van meesterwerken als ‘BLUE VELVET’, ‘LOST HIGHWAY’ en ‘ERASERHEAD’ zich nu omgeschoold tot een weirdo-versie van Frank Deboosere: elke dag post hij vanuit zijn bunker in L.A. het weerbericht, compleet met temperaturen in Fahrenheit én Celsius.

Voor de ene een leuke grap, voor de andere het relativerend Zen-momentje van de dag (David Lynch zit óók thuis vast, en komt óók niet verder dan een praatje over het weer) en voor de ware Lynch-o-logen onder ons een dagelijkse bron van discussie en wilde theorieën in de comments onder de filmpjes: de ene dag dampt zijn kop iets meer dan de andere dag (is dat koffie? Zo ja: is het dan damn good koffie?), ligt er al dan niet een bril op zijn bureau (dat zou kunnen betekenen dat hij aan het lezen is: wat leest hij dan?) of is het beeld iets blauwer, geler of grijzer dan de dag voordien (bedenk zelf uw theorie).

Het dagelijkse ‘WEATHER REPORT’ is overigens geen eenmalige bevlieging van Lynch, want jaren geleden postte hij ook al weerberichten op zijn betaalsite. Al las hij toen – niks menselijks is hem vreemd – soms ook gewoon liever een mannenblad dan u mee te delen of de zon al dan niet scheen.
Lynch-o-logen wezen ons er overigens op dat hij bij het lezen van dat blad handschoenen droeg!
Kortom: toch weer nét dat tikje anders dan de grapjes van Frank Deboosere of Armand Pien.

En nu we toch bezig zijn geven we u ook nog graag een andere Gouwe Ouwe homemovie van Lynch mee: het filmpje van die keer dat hij op geniaal-Lynchiaanse manier deelnam aan de Ice Bucket Challenge blijft ook na zes jaar en 348 keer kijken onweerstaanbaar grappig.

CINEMA CORONA #02: RABBITS (David Lynch)

rabbitsVandaag in onze CINEMA CORONA‘RABBITS’ van David Lynch is misschien wel zijn meest obscure en zijn meest bizarre werk (en dat laatste wil toch wat zeggen).

De ingrediënten?
Drie konijnen in een woonkamer, een eerie soundtrack van – uiteraard – Angelo Badalamenti en een op hol geslagen lachband.

Waar het over gaat?
Al sla je ons dood: geen idee!

De moeite?
Zeer!

Met Naomi Watts, Scott Coffey en Laura Elena Harring.
Muziek: Angelo Badalamenti.

 

 

Classics Restored: LOST HIGHWAY (David Lynch)

lost-highway0

Yés!
David Lynch‘ meesterlijke film noir ‘Lost Highway’ wordt bijna 25 jaar na de originele release opnieuw in België uitgebracht, en bovendien gebeurt dat in een helemaal digitaal gerestaureerde versie.

Wie de film destijds in het Filmhuis zag kan hem komen herontdekken, wie nog niet geboren was moet hem komen ontdekken.

De plot van de film blijft ook een kwarteeuw na datum even ondoordringbaar, sexy en mysterieus: één gedeelte van het verhaal gaat over jazzsaxofonist Fred Madison, die op een dag de cryptische boodschap krijgt dat ‘Dick Laurent dood is’.

Bovendien ontvangen hij en zijn vrouw Renée akelige videotapes, waarin iemand blijkbaar stiekem hun eigen huis gefilmd heeft…

Het andere gedeelte van het verhaal gaat over Pete Drayton, de favoriete automecanicien van gangsterbaas Mr. Eddy. Wanneer Mr. Eddy op een dag met zijn duizelingwekkende maîtresse Alice Wakefield in de garage  arriveert, slaat de vonk over Continue reading “Classics Restored: LOST HIGHWAY (David Lynch)” »

LUCKY (John Carroll Lynch)

lucky

91 was Harry Dean Stanton toen hij eind vorig jaar overleed, en tot zijn allerlaatste dag is hij blijven doen waar hij het beste in was: acteren.

Om dat te bewijzen is er ‘Lucky’, het mooiste filmische testament dat Stanton zich kon dromen.

De Lucky uit de titel is een hoogbejaarde atheïst en veteraan van WOII die in een anoniem woestijnstadje woont, en daar bij voorkeur in zijn ondergoed rondloopt.

Veel gebeurt er niet in zijn leven, en wàt er gebeurt, bestaat voornamelijk uit zijn vaste dagelijkse routines: sigaretten roken, kruiswoordraadsels invullen, naar de bar en de bodega gaan en spelshows bekijken op tv. Zijn stadsgenoten bekijken de tegendraadse ouwe man liefdevol, als een soort knorrig huisdier dat voor eeuwig bij hen hoort.

Tot hij op een dag een val maakt in zijn keuken, en iedereen begint na te denken over vergankelijkheid, eenzaamheid en de dood…

Stanton schittert van begin tot eind, al zijn de bijrollen even geweldig: David Lynch (jawel, de enige echte!) speelt Lucky’s vriend Howard, Yvonne Huff is geweldig als de
snedige dienster in de lokale diner, en een heerlijke Ron Livingston vertolkt een Continue reading “LUCKY (John Carroll Lynch)” »

22/5/2007: INLAND EMPIRE

inlandempire2Dames en heren: ‘Inland Empire’ is David Lynch‘s meest waanzinnige, surrealistische en experimentele film sinds ‘Eraserhead’, en wie ‘s mans carrière een beetje gevolgd heeft, weet wat dat wil zeggen.

Bijvoorbeeld dat je vooral geen logisch verhaaltje moet proberen te ontwaren in deze prent.

O ja, we zien wel acteurs op een Hollywood-filmset, druk dialogerend over angst en overspel.
Maar of nu zijzelf of de personages die ze spelen aan het woord zijn? We zouden het niet weten.
En ja: er zit een tv-sitcom met konijnen in. Lachen, gieren en brullen. Maar waarmee? Ook wij hebben geen idee.

En ja, er zit ook een verhaal over Poolse misdaad en prostitutie in. Maar wat dat met die andere verhalen te maken heeft?

De oplossing? Durf gewoon even uw logica uit te schakelen om mee te gaan in Lynch’s Continue reading “22/5/2007: INLAND EMPIRE” »

28/5: MULHOLLAND DRIVE + FILMHUIS-SLOTFEEST 2001-2002!

mdpremiere
Het Filmseizoen afsluiten met een feestelijk ‘Lynchpartijtje’ wordt zo stilaan een goede gewoonte.

Met zijn nieuwste film keert David Lynch terug naar zijn vintage ‘Twin Peaks’-stijl.
Meer nog: ‘Mulholland Drive’ was oorspronkelijk door Lynch als tv-serie bedoeld, maar nadat ABC het project opzijschoof, besloot hij er een film van te maken.

Het resultaat is een prent over de schijnwereld van Hollywood, volgepropt met goed geacteerde soapscenes, een hele batterij weirdo’s en een verwarrende verhaallijn. Sorry, beter kunnen we de film ook niet samenvatten.

Het is overigens een goed idee helemaal geen verhaal in deze film zoeken, maar u als vanouds gewoon droomgewijs te laten meedrijven in de bizarre, fascinerende Continue reading “28/5: MULHOLLAND DRIVE + FILMHUIS-SLOTFEEST 2001-2002!” »