Vandaag in onze CINEMA CORONA: ‘RABBITS’ van David Lynch is misschien wel zijn meest obscure en zijn meest bizarre werk (en dat laatste wil toch wat zeggen).
De ingrediënten?
Drie konijnen in een woonkamer, een eerie soundtrack van – uiteraard – Angelo Badalamenti en een op hol geslagen lachband.
Waar het over gaat?
Al sla je ons dood: geen idee!
De moeite?
Zeer!
Met Naomi Watts, Scott Coffey en Laura Elena Harring.
Muziek: Angelo Badalamenti.
Yés!
David Lynch‘ meesterlijke film noir ‘Lost Highway’ wordt bijna 25 jaar na de originele release opnieuw in België uitgebracht, en bovendien gebeurt dat in een helemaal digitaal gerestaureerde versie.
Wie de film destijds in het Filmhuis zag kan hem komen herontdekken, wie nog niet geboren was moet hem komen ontdekken.
De plot van de film blijft ook een kwarteeuw na datum even ondoordringbaar, sexy en mysterieus: één gedeelte van het verhaal gaat over jazzsaxofonist Fred Madison, die op een dag de cryptische boodschap krijgt dat ‘Dick Laurent dood is’.
Bovendien ontvangen hij en zijn vrouw Renée akelige videotapes, waarin iemand blijkbaar stiekem hun eigen huis gefilmd heeft…
Het andere gedeelte van het verhaal gaat over Pete Drayton, de favoriete automecanicien van gangsterbaas Mr. Eddy. Wanneer Mr. Eddy op een dag met zijn duizelingwekkende maîtresse Alice Wakefield in de garage arriveert, slaat de vonk over Continue reading “Classics Restored: LOST HIGHWAY (David Lynch)” »
Moeten we u hier na meesterwerken als ‘Delicatessen’ of ‘Amélie Poulain’ nog proberen te overtuigen van het unieke talent van Jean-Pierre Jeunet?
We hopen voor u van niet.
Jeunets nieuwste parel heet ‘Un Long Dimanche de Fiançailles’ en speelt zich af in de nasleep van WO I.
Mathilde wil niet zomaar geloven dat haar geliefde Manech aan het front gesneuveld is, en start koppig een eigen zoektocht, waarin ze stukje bij beetje de ware – en nogal gruwelijke – toedracht ontdekt…
‘Un Long Dimanche de Fiançailles’ is een volstrekt unieke film, want tegelijk én een
liefdesfilm én een modern sprookje én een reflectie op de absurde slachtpartij die WO I was.
Bovendien is Audrey ‘Amélie Poulain’ Tautou – alwéér – geweldig als Mathilde, en zijn Continue reading “8/2/2005: UN LONG DIMANCHE DE FIANCAILLES” »
Het Filmseizoen afsluiten met een feestelijk ‘Lynchpartijtje’ wordt zo stilaan een goede gewoonte.
Met zijn nieuwste film keert David Lynch terug naar zijn vintage ‘Twin Peaks’-stijl.
Meer nog: ‘Mulholland Drive’ was oorspronkelijk door Lynch als tv-serie bedoeld, maar nadat ABC het project opzijschoof, besloot hij er een film van te maken.
Het resultaat is een prent over de schijnwereld van Hollywood, volgepropt met goed geacteerde soapscenes, een hele batterij weirdo’s en een verwarrende verhaallijn. Sorry, beter kunnen we de film ook niet samenvatten.
Het is overigens een goed idee helemaal geen verhaal in deze film zoeken, maar u als vanouds gewoon droomgewijs te laten meedrijven in de bizarre, fascinerende Continue reading “28/5: MULHOLLAND DRIVE + FILMHUIS-SLOTFEEST 2001-2002!” »
UPDATE: deze film was maar tijdelijk beschikbaar, en is niet langer te bekijken
—–
Verlengd weekend?
Dan hebben wij een verlengde film in petto!
Toen David Lynch in 1986 zijn meesterwerk ‘BLUE VELVET’ afleverde, moest dat contractueel verplicht een film van maximum twee uur zijn.
Lynch had echter veel meer materiaal geschoten, waardoor er heel wat pellicule op de montagevloer sneuvelde.
Maar zoals dat in deze internettijden gaat: érgens ter wereld is wel een dolgedraaide Lynch-fan te vinden die in zijn vrije tijd al die weggeknipte stukken bij elkaar zoekt (elke dvd-release biedt wel wat bonusmateriaal als lokkertje), en die al die scènes vervolgens weer in de film monteert.
Let op: het gaat hier niet om één of andere kleine, onbeduidende extra scène, integendeel zelfs, want de Lynch-fan editor Q2 reïntegreerde uiteindelijk maar liefst 44 minuten (!) extra materiaal in ‘Blue Velvet’.
Een even discutabel als interessant en fascinerend experiment, want door deze nieuwe montage krijgen een aantal originele personages of scènes een totaal andere betekenis dan in de film die Lynch uitbracht.
Daarom: als u de originele Lynch-versie nog niet gezien hebt (en die moét u echt ooit in uw leven gezien hebben), bekijk dan zeker eerst dié, en daarna pas deze.
Want een fan edit van een meesterwerk blijft – hoe boeiend soms ook – natuurlijk altijd een soort heiligschennis: alsof iemand op eigen houtje nog vier extra (maar wel door de gebroeders Van Eyck geschilderde) panelen aan het Lam Gods hangt.
Recensie van Mark Kermode (BBC):
De briljante titelsequentie van ‘BLUE VELVET':