Tagarchief: 2022

FALCON LAKE (Charlotte Le Bon)

Geplaatst op door

Falcon_Lake_posterTijdens zijn vakantie in de bossen van Quebec valt de dertienjarige Bastien als een blok voor de zestienjarige Chloé.

Ondanks het leeftijdsverschil en het feit dat Chloé veel volwassener, ondeugender en wereldser is dan de brave en onvolgroeide geen-jongen-meer-maar-ook-nog-geen-man Bastien (‘Ik ben dertien, bijna veertien!’) vormt er zich toch al snel een bijzondere band tussen de twee: Chloé neemt Bastien onder haar hoede, en de hopeloos verliefde Bastien

wil er alles aan doen om Chloé te veroveren.
Wanneer ze Bastien voorstelt om te gaan zwemmen in het plaatselijke Falcon Lake – waar volgens de legende nog de geest rondwaart van een kind dat er ooit verdronk – moet hij al zijn angsten overwinnen…

Met ‘FALCON LAKE’ levert Charlotte Le Bon een redelijk fantastisch regiedebuut af: niet alleen weet ze haarfijn en delicaat de opwinding van een prille, eerste liefde te vatten, maar ze heeft ook een scherpzinnig oog voor de emotionele pijn, de dreiging en de Continue reading “FALCON LAKE (Charlotte Le Bon)” »

ALS REUZEN STERVEN (Jan Vromman)

Geplaatst op door

Als_reuzen-sterven_posterIn ‘Als Reuzen Sterven’ vertelt regisseur Jan Vromman via een intieme familiegeschiedenis van drie generaties Vrommans het universele verhaal van het straatgebeuren dat plaatsvindt rond de vele feesten en manifestaties in Vlaanderen.

De figuur bij wie het allemaal begint is Frans Vromman, de oom van de regisseur die als dé stoetenbouwer par excellence tussen 1954 en 2005 meer dan 20 manifestaties verzon in opdracht van steden en gemeenten. Zijn geest wordt opgeroepen door acteur François Beukelaers.

De tweede generatie is die van de regisseur zelf, die zich in zijn film laat vertegenwoordigen door Koen De Graeve (van wie Frans Vromman overigens ook een oom was).

Hij ziet de stoeten in een geheel van processies, historische stoeten, parades, traditionele feesten en carnaval, in een spel van kritiek en aantrekking.

De derde generatie ten slotte wordt gespeeld door Cesar Vromman, de zoon van de regisseur.
Hij zoekt naar eigentijdse vormen van de stoet, en betrekt daar ook betogingen en manifestaties bij: samen naar buiten om gemeenschap te vormen, gedachten uit te drukken en de straat terug op te eisen. Want: de straat is de moeder van de democratie, Continue reading “ALS REUZEN STERVEN (Jan Vromman)” »

BROKER (Hirokazu Kore-eda)

Geplaatst op door

NBroker_postera de winkeldieven in zijn excellente arthouse-wereldhit ‘Shoplifters’ richtte de Japanse topregisseur Hirokazu Kore-eda dit keer zijn camera op een heel ander soort dieven: kinderdieven.

Het lucratieve handeltje dat de twee louche hoofdpersonages uit zijn ‘BROKER’ opgezet hebben zit even simpel als effectief in elkaar: wat als ze nu eens ongewenste baby’s uit de vondelingenschuiven stelen, en die te koop aanbieden op de adoptiemarkt?

Hun plannetje loopt lekker, tot een moeder spijt krijgt van de beslissing om haar kind te

vondeling te leggen: wanneer ze haar kleine wil gaan terughalen, worden de twee op heterdaad betrapt.
Tot overmaat van ramp voor de twee kinderdieven blijkt de moeder ook nog eens zélf gevolgd te worden door twee detectives…

De plot klinkt misschien als die van een nagelbijtende thriller, maar dat is ‘BROKER’ helemaal niet: alleen een unieke regisseur als Hirokazu Kore-eda kan van een verhaal over kinderdieven een heerlijk, bitterzoet, komisch, droef en bijwijlen zelfs een warm  Continue reading “BROKER (Hirokazu Kore-eda)” »

TRIANGLE OF SADNESS (Ruben Östlund)

Geplaatst op door

Triangle_of_sadnessDe hippe influencer Yaya en haar trophy boyfriend Carl worden na hun passage op de Fashion Week uitgenodigd voor een reisje op een luxecruise.

Niet zomaar een reisje, natuurlijk: samen met de rest van de passagiers – een verzameling multimiljonairs, Russische oligarchen, omhooggevallen parvenu’s, hautaine jetsetters en stinkend rijke fils à papa – worden ze op alle mogelijke manieren in de watten gelegd door het onderdanige, nederige personeel.

Dat personeel wordt aangevoerd door een kapitein die er niet alleen een stevige

drinkgewoonte op nahoudt, maar die ook een overtuigd Marxist is.

Wanneer het schip in een onvoorziene storm terechtkomt, zorgt dat ervoor dat de hiërarchie op de boot helemaal op zijn kop wordt gezet…

Net zoals in zijn vorige films toont Ruben Östlund (‘Turist’, ‘The Square’…) zich ook in ‘TRIANGLE OF SADNESS’ weer als een grootmeester van de satire, dit keer gesitueerd in de wereld van de superrijken.

En met ‘superrijken’ bedoelen we niet de kneusjes die het moeten doen met ocharme een villa in Keerbergen, een zwembad en een Porsche, maar over de types die (soms létterlijk!) Continue reading “TRIANGLE OF SADNESS (Ruben Östlund)” »

RIMINI (Ulrich Seidl)

Geplaatst op door

De Oostenrijker UlriRimini-posterch Seidl richt zijn camera graag op types waar glamoureuze Hollywoodregisseurs liefst vér van wegblijven: zuiplappen, viespeuken, losers, ambetanteriken, lelijkaards, verslaafden, onnozelaars en allerlei andere foute en mislukte figuren.

Neem nu Richie Bravo, het hoofdpersonage uit zijn nieuwe film ‘RIMINI’.

Richie is een Oostenrijkse charmezanger wiens carrière stevig in de lift zit.
Enige probleem voor Richie: die lift gaat in een rotvaart naar beneden.

Ooit scoorde hij dikke hits, en vielen de fans bij bosjes voor hem, nu komt hij alleen nog aan de bak in afgeleefde hotels in Rimini, waar hij zingt voor een publiek van overwinterende bejaarden uit de heimat.

Omdat zijn optredens niet volstaan om zijn talrijke verslavingen (zuipen, roken, gokken…) te bekostigen, houdt hij er bovendien een aantal zeer bijzonder aparte nevenjobs op na: zo laat hij zich door zijn stevig op leeftijd zijnde vrouwelijke fans betalen om met hem naar bed te gaan.

Gênant?
Zeker, maar nog niet zo gênant als het moment dat opeens zijn dochter opduikt, een hem volstrekt onbekend wezen waar hij jaren niet naar omgezien heeft – de onverwachte Continue reading “RIMINI (Ulrich Seidl)” »

MOONAGE DAYDREAM (Brett Morgen)

Geplaatst op door

Moonage_Daydream

Het oude jaar in muzikale stijl al feestend uit, en het nieuwe jaar in muzikale stijl al feestend in: hoe kan dat beter dan met David Bowie?

Nadat hij van de erven Kurt Cobain toegang kreeg tot het volledige archief voor zijn ‘Cobain: Montage Of Heck’, slaagde regisseur Brett Morgen er nu ook in van de erven Bowie toelating te krijgen om in het volledige Bowie-archief te mogen graaien voor een docu over de man.

Geen simpele en zelfs een quasi-onmogelijke opdracht om daar één geheel van te maken, want Bowie liet niet alleen een rijk en uitgebreid oeuvre achter, hij veranderde talloze keren 

van imago, gooide geregeld zijn muzikale koers totaal om, ging dan weer acteren, schilderen, mime spelen of andere muzikanten producen, was genderfluïde voor dat  Continue reading “MOONAGE DAYDREAM (Brett Morgen)” »

DE SHOOTING (Robbin Rooze)

Geplaatst op door

De_Shooting_poster

Herneming wegens volledig uitverkocht de vorige keer: ‘DE SHOOTING’ van Robbin Rooze!

Achraf, een jongen uit de buurt, speelt de hoofdrol in een studentenkortfilm. Onervaren als acteur doet hij zijn best om iets te maken van de rol die hem werd toebedeeld: die van overvaller.

Maar wanneer hij zich begint te verdiepen in zijn personages wordt hij herinnerd aan een wrange gebeurtenis uit zijn verleden.

Hoe gaat hij om met de rol die hij moet spelen?

Filmhuis Mechelen stelt al 45 jaar lang zijn scherm graag open voor lokale en/of jonge talenten: we presenteren u dan ook graag ‘DE SHOOTING’, de nieuwste Continue reading “DE SHOOTING (Robbin Rooze)” »

PLUS QUE JAMAIS (Emily Atef)

Geplaatst op door

lus_que_jamaos

In ‘PLUS QUE JAMAIS’ speelt de fantastische Vicky Krieps (ook magistraal in ‘Corsage’, een andere prachtfilm) de rol van Hélène, een jonge vrouw die aan een zeldzame, waarschijnlijk terminale longziekte lijdt.

De minimale hoop op genezing heeft ze opgegeven: het enige wat ze wil is voor de tijd die haar nog rest een zo normaal en fijn mogelijk leven leiden met haar grote liefde Mathieu.

Die laatste gelooft echter dat ze wél nog beter kan worden, en probeert haar daar ook hardnekkig en bijna wanhopig van te overtuigen.
Bovendien raakt ze ook meer en meer geïrriteerd door de oppervlakkigheid en de nietszeggende gesprekjes in hun vriendenkring, en al helemaal door mensen die haar constant menen te moeten komen vertellen ‘hoe dapper’ ze wel is.

Steeds meer teruggetrokken in zichzelf besluit ze het heft in eigen handen te nemen, zich niks meer aan te trekken van de ongeschreven regels van haar omgeving en gewoon puur haar instinct te volgen: ze trekt op haar eentje naar Noorwegen, op zoek naar vrede en rust.

Maar heeft ze wel iets te zoeken daar in het Hoge Noorden? En welke rol in haar leven blijft er dan nog weggelegd voor Mathieu?

‘PLUS QUE JAMAIS’ is een meesterlijk geacteerde en bloedmooi verfilmde mijmering over leven en dood, en een aansporing om dat leven zelf in handen te nemen, en  Continue reading “PLUS QUE JAMAIS (Emily Atef)” »

R.M.N. (Cristian Mungiu)

Geplaatst op door

 

poster R.M.N.Net voor Kerst keert Matthias terug naar zijn ouderlijk dorpje in de bergen van Transsylvanië. De man is in Duitsland zijn job kwijtgeraakt na een conflict met een racistische ploegbaas, en probeert thuis de draad weer op te nemen met zijn zoontje Rudi en zijn ex Csilla.

Maar toch is er iets veranderd: in het verarmde dorp – van oudsher een multi-etnische plaats waar zowel mensen met Duitse, Hongaarse en Roemeense roots wonen – is echter een groep arbeiders uit Sri Lanka gearriveerd, en dat zorgt ervoor dat bij Matthias en de andere bewoners het racisme onstuitbaar opborrelt.

R.M.N. is Roemeens voor M.R.I.-scan, en dat is precies wat voormalig Gouden Palm-winnaar Cristian Mungiu (‘4 Months, 3 Weeks and 2 Days’) in zijn nieuwe film doet:
Continue reading “R.M.N. (Cristian Mungiu)” »

Art & Film: DREAMING WALLS – INSIDE THE CHELSEA HOTEL

Geplaatst op door

 

The Chelsea Hotel: de plaats waar Arthur C. Clarke ‘2001: A Space Odyssey’ schreef.Dreaming_Walls

De plaats waar Leonard Cohen Janis Joplin tegen het lijf liep, wat resulteerde in een wilde avond én een wereldsong: ‘You were talking so brave and so sweet / givin’ me head, on the unmade bed / while the limousines wait in the street’.

Waar de hotel-kunstcollectie werken bevat van voormalige gasten als Yves Klein, Claes Oldenburg, Julian Schnabel, Jasper Johns, Robert Crumb, Willem de Kooning en vele, vele anderen.

Waar Dylan Thomas overleed, naargelang de bron aan een alcoholvergiftiging of aan een longontsteking.

Waar Madonna in de vroege jaren tachtig woonde.

Waarover Andy Warhol ‘Chelsea Girls’ draaide.

Waar Patti Smith en Robert Mapplethorpe graag en veel rondhingen.

Waar de meest uiteenlopende muzikanten nummers schreven, van Bob Dylan tot The Kills, en van Edith Piaf tot Nico.

Waar Sid Vicious vermoedelijk zijn vriendin Nancy Spungen doodstak, en in afwachting van zijn proces vervolgens ook zélf aan een overdosis de pijp uitging.

Al decennia lang een toevluchtsoord voor kunst, cultuur en tegencultuur. Een plaats waar

hippies, punks, beatniks en andere outsiders een artistieke vrijhaven vonden.

Dat iconisch gebouw wordt al enkele jaren grondig gerenoveerd – of zeg maar gerust: getransformeerd, of geruïneerd – tot een glad, zielloos luxehotel.
Tussen de kranen, het boren en de hamerslagen door verblijven echter nog een vijftigtal oude gasten, die hardnekkig nog de vrije spirit en de artistieke erfenis van het Continue reading “Art & Film: DREAMING WALLS – INSIDE THE CHELSEA HOTEL” »