Onze slotfilm 2022-23: ‘SOUL POWER’ + het Indépendance Cha Cha-slotfeest

 

Hey: én het Filmhuis-slotfeest, én het brsoul-poweruisende openingsfeest van de unieke expo ‘Indépendance Cha Cha’, én een Art & Film-feest én een swingende afsluiter van het Afrika Filmfestival ALLEMAAL TEGELIJK meemaken voor de prijs van één ticket?

Dat kan dit jaar!

Yep, op dinsdag 27 juni sluiten we ons seizoen af met de muziekfilm ‘SOUL POWER’, gevolgd door ons Indépendance Cha Cha-slotfeest.

Om met de film te beginnen: ‘SOUL POWER’ is een documentaire over het muziekfestival dat in 1974 in Kinshasa georganiseerd werd aan de vooravond van de beroemde/beruchte ‘Rumble in the Jungle’-bokskamp tussen Mohammed Ali en George Foreman, de kamp om de wereldtitel die door de Congolese (of toen nog: Zaïrese) dictator Mobutu Sese Seko naar Afrika gehaald was.

In het zog van de boksers waren een stel muzikale sterren meegekomen voor een omkaderend muziekfestival dat het beste van de zwarte Amerikaanse muziek moest verenigen met de grootste Afrikaanse vedetten.
soulpower_2Een cocktail van pure muzikale Black Power, met alleen maar topkwaliteit:  Sister Sledge! Bill Withers! Miriam Makeba! BB King! Celia Cruz! The Spinners!

En als top of the billJames Brown, the Godfather of Soul! The Hardest Working Man in Showbusiness!

Helaas bleek de organisatie van het festival al even chaotisch als die van Woodstock: zo had Mobutu de verkeerde datum op de kaartjes laten drukken, bleek security om de massa in goede banen te leiden angstwekkend afwezig, liep de technische kant van de zaak aan alle kanten in de soep en zien we de man die (waarschijnlijk) de leiding van het festival in handen had de hele film lang op zoek zijn naar ene Shimpupu, die constant onvindbaar blijkt, hoe vaak De Baas ook ‘Alan to base!’ in zijn overmaatse walkie-talkie roept.

Bovendien hielp het niet dat de bokswedstrijd moest uitgesteld worden door een blessure van Foreman, waardoor het concert opeens een alleenstaand event werd.

Gelukkig zijn de muzikanten en de fans wél in absolute topvorm, met als hoogtepunt de allesverpletterende show van James Brown en zijn Mighty JB’s,

Het beeldmateriaal van Indépendance_Cha_Chahet concert (voor en achter de schermen) lag meer dan 30 jaar ergens op een plank te verkommeren, wat ervoor zorgde dat de film bij momenten even wild en ongeorganiseerd oogt als het festival zelf.

Maar dat doet voor één keer volstrekt niet terzake, of verhoogt zelfs de pret: laat u gewoon meedrijven op de Congolese chaos, geniet ondertussen van het enthousiasme van het publiek en van de stomende funk en afro van de muzikanten, en alles komt goed.

Na de slotfilm bieden we ons publiek traditioneel een drankje, een hapje én een stevige muzikale extra aan.

James Brown was helaas niet meer te boeken als muzikale act, maar hey: dan zorgen we met de hulp van Academie Mechelen en Het Paradijs toch gewoon zélf voor een funky Afrikaans feestje, gebouwd rond het thema van de ‘INDEPENDANCE CHA CHA’.

‘Indépendance Cha Cha’?
Welja, dat legendarische Congolese rumba-nummer van Le Grand Kallé geeft immers ook zijn naam aan de kunstexpo die Het Paradijs organiseert naar aanleiding van de onafhankelijkheidsdagen van Congo, Rwanda en Burundi.
Met werk van o.a. David Katshiunga, Chris JorisVévé ‘Shake’ Mazimpaka, Kirezi Kalisa en Eveline Bumba, en allemaal te zien van 30 ‍juni ‍tot ‍23 ‍juli ‍in ‍galerie ‍Bleekstraat ‍7).

Allen daarheen, maar natuurlijk niet na éérst langs ons slotfeest gepasseerd te zijn.
En daarna: op naar Filmhuisseizoen 45!

Het-ParadijsSOUL POWER
Regie: Jeffrey Levy-Hinte
USA 2008, 91 min.
+
Gevolgd door het Indépendance Cha Che-Filmhuis-slotfeest!

ACADEMIE_logo_blauw_lang

Filmhuis vertoonde deze film op:
- DINSDAG 27 JUNI 2023 om 20u00

 

Een organisatie in samenwerking met
- Academie Mechelen Afrika_Filmfetsival/ Art & Film
- de vzw Het Paradijs.

In het kader van het Afrika Filmfestival.

 

 

BONUS: ook Baloji nam een versie van de klassieker van Le Grand Kallé op.
Hier te checken:

MOONAGE DAYDREAM (Brett Morgen)

Moonage_Daydream

Het oude jaar in muzikale stijl al feestend uit, en het nieuwe jaar in muzikale stijl al feestend in: hoe kan dat beter dan met David Bowie?

Nadat hij van de erven Kurt Cobain toegang kreeg tot het volledige archief voor zijn ‘Cobain: Montage Of Heck’, slaagde regisseur Brett Morgen er nu ook in van de erven Bowie toelating te krijgen om in het volledige Bowie-archief te mogen graaien voor een docu over de man.

Geen simpele en zelfs een quasi-onmogelijke opdracht om daar één geheel van te maken, want Bowie liet niet alleen een rijk en uitgebreid oeuvre achter, hij veranderde talloze keren 

van imago, gooide geregeld zijn muzikale koers totaal om, ging dan weer acteren, schilderen, mime spelen of andere muzikanten producen, was genderfluïde voor dat  Continue reading “MOONAGE DAYDREAM (Brett Morgen)” »

Ciné-concert: WE STOOD LIKE KINGS plays ‘AWAY’

Om naar uit te kijken: op MAANDAG 14 NOVEMBER houdt de Europese toernee van de Brusselse postrockgroep WE STOOD LIKE KINGS halt in het Filmhuis voor de presentatie van hun gloednieuwe live-soundtrack.

(c) Olivier Charlet

(c) Olivier Charlet

Start concert: 20u30

—-

Away-posterNa eerdere passages met hun live-soundtracks bij de klassiekers ‘KOYAANISQATSI’, ‘USSR 1926′ en ‘BERLIN, DIE SINFONIE DER GROSSTADT’ koos het vierkoppige We Stood Like Kings dit keer voor een film uit een totaal ander genre om van een soundtrack te voorzien: de prachtige animatiefilm ‘AWAY’ van de Letse regisseur Gints Zilbalodis.

‘AWAY’ is één van de meest opvallende animatiedebuten van de laatste jaren, en al helemaal als men weet dat Zilbalodis de film compleet op zijn eentje gemaakt heeft.
De stille, in een minimalistische stijl getekende film draait rond een jongen die vanaf een droomachtig eiland de weg naar huis probeert terug te vinden, terwijl hij

achternagezeten wordt een groot, monsterachtig personage.

Maar eigenlijk is die plot niet zo belangrijk: ‘AWAY’ is vooral een heerlijke meditatieve mijmering over vriendschap, eenzaamheid en Het Leven.

De machtige postrock-soundtrack van We Stood Like Kings past perfect bij de riskante trip van de jongen, en bij zijn emotionele ups en downs tijdens zijn reis: nu Continue reading “Ciné-concert: WE STOOD LIKE KINGS plays ‘AWAY’” »

PINK FLOYD: LIVE AT POMPEII (Adrian Maben)

Pink_Floyd_Live_at_pompeii

In de periode tussen het vertrek van hun mentaal labiele bezieler Syd Barrett en de release van ‘The Dark Side of the Moon’ – de plaat die hen definitief tot de status van supergroep zou katapulteren – trok Pink Floyd eind 1971 naar Pompeii.

Daar, in het unieke decor van lava en de Romeinse ruïnes, namen ze in het oude amfitheater onder regie van Adrian Maben een fenomenale concertfilm op – zónder publiek, wat voor een lichtjes bevreemdende maar tegelijk intieme sfeer zorgt.
De afwezigheid van publiek zorgde er ook voor dat de focus helemaal op de muziek kwam te liggen, in scherp contrast met alle andere populaire rockfilms van die periode, genre ‘Woodstock’.

De ster van de film is merkwaardig genoeg niet Roger Waters of meestergitarist David Gilmour, maar wel drummer Nick Mason, die met een geweldige performance de hele film lang alle aandacht naar zich toezuigt.

‘PINK FLOYD: LIVE AT POMPEII’ is muzikaal een onbetwistbaar hoogtepunt van de progrock, en filmisch anderhalf uur genieten door de bijzonder knappe regie van Adrian Maben: die huurde voor het uitmuntende camerawerk twee doorwinterde veteranen in Gábor Pogány en onze landgenoot Willy Kurant (die nog met Orson Welles, Jean-Luc Godard en Serge Gainsbourg gewerkt had).

De film heeft overigens nog een andere stevige Belgische link, want in Engeland zag destijds niemand brood in het idee van Adrian Maben om een film over Pink Floyd te Continue reading “PINK FLOYD: LIVE AT POMPEII (Adrian Maben)” »

Openluchtvertoning: IGGY & THE STOOGES: GIMME DANGER (Jim Jarmusch)

gimme_danger_stooges

Eind jaren ’60 legden The Stooges – aangevoerd door Iggy Pop – met drie rauwe, compromisloze, minimalistische maar vooral extreem opwindende rockplaten de muzikale basis voor de punkrevolutie van tien jaar later.

Explosieve muzikale raw power, maar zoals dat gaat met artiesten die vóór zijn op hun tijd: hun muziek verkocht destijds voor geen meter, in die mate zelfs dat de complete vergetelheid dreigde.

Bewegend beeld van The Stooges in hun originele periode is er dan ook amper, maar daar liet Jim Jarmusch zich niet door afschrikken: hij zocht élke millimeter bestaande Stooges-pellicule bij elkaar, sleurde alle betrokkenen voor zijn camera en slaagde erin

daarmee een fantastische docu te maken waarmee hij ijzersterk bewijsmateriaal levert voor zijn zeer gewaagde stelling: dat The Stooges de grootste groep uit de geschiedenis van de rock’n’roll waren.
Fuck yeah!

GIMME DANGER
Regie: Jim Jarmusch
USA 2016, 108 min.

Door Filmhuis Mechelen vertoond op:
WOENSDAG 24 AUGUSTUS

Openluchtvertoning op het binnenplein van Het Predikheren (Goswin de Stassartstraat 88 in Mechelen)

De vertoning start na zonsondergang (+/- 21u30)

Bekijk de recensie van Mark Kermode (BBC / British Film Institute) :

Alan Arkush bespreekt ‘GIMME DANGER':

Een organisatie i.h.k.v. de Predikheerlijke Zomer

Openluchtvertoning: JOY DIVISION: CONTROL (Anton Corbijn)

control_2
Met deze magistrale muzikale biopic over Joy Division-voorman Ian Curtis leverde de Nederlandse meesterfotograaf Anton Corbijn in 2007 een regiedebuut af om u tegen te zeggen.

Corbijn leerde de groep als beginnend fotograaf persoonlijk kennen in de seventies, en zat dan ook in een uitstekende positie om perfect de persoon van Curtis en de spirit van Joy Division in zijn film te vatten.

Hij wordt daarbij geholpen door een stel (toen nog) jonge talenten in de cast. Vooral Sam Riley is uitmuntend als de soms angstaanjagend intense, door epilepsie getergde zanger, maar ook de bijrollen zijn geweldig ingevuld: onder andere Tony Kebbell (als Rob Gretton, de hondsbrutale manager van de band), Joe Anderson (als bassist Peter ‘Hooky’ Hook) en Samantha Morton (als Curtis’ echtgenote Debbie) brengen band en entourage helemaal tot leven.

Bonus: ook de door de acteurs zelf ingespeelde livefragmenten op de soundtrack zijn zonder meer indrukwekkend straf.

CONTROL
Regie: Anton Corbijn
UK 2007, 120 min.

Deze film werd door Filmhuis Mechelen vertoond op:
DINSDAG 23 AUGUSTUS

Openluchtvertoning op het binnenplein van Het Predikheren

De vertoning start na zonsondergang (+/- 21u30)

Een organisatie i.h.k.v. de Predikheerlijke Zomer

CINEMA CORONA #190: LET’S GET LOST (Bruce Weber)

Lets-Get-LostOp vrijdag vertonen we in CINEMA CORONA graag een muziekfilm, en vandaag is dat het adembenemend mooie (maar evengoed soms intrieste) ‘LET’S GET LOST’ van Bruce Weber.

In deze uitermate poëtische docu volgen we het turbulente bestaan van Chet Baker: gezegend met een engelenstem en met een uitzonderlijk talent voor de trompet groeide hij in de fifties uit tot een ware ster.

De jazz beleefde hoogdagen, en namen als Miles Davis, John Coltrane, Dave Brubeck, Thelonious Monk en Chet Baker waren helden voor het hippe gedeelte van de jeugd.

Helaas zou een aantal van hen meteen in alle vallen trappen waarin ook de rock-‘n-rollers na hen zouden trappen: drank, drugs, foute managers en een schier eindeloos spoor van gebroken relaties.
Baker bleek één hen: drugs- en drankverbruik en de daaruit volgende problemen (na een schimmige drugsdeal werd een tand uit z’n mond geklopt, waardoor hij geen trompet meer kon spelen…) zorgden ervoor dat hij in de Verenigde Staten snel uit de picture verdween.

In Europa kwam hij nog wel aan de bak in het circuit van de kleine jazzclubs, maar muziek was op dat moment allang niet meer de eerste reden waarom hij Amsterdam als uitvalsbasis had gekozen: die stad was vooral makkelijk om aan heroïne te komen, en omdat men er tolerant was tegenover de gebruikers…

Baker belandt in de marge van de muziek, en dreigt zelfs totaal in de vergetelheid te belanden, tot in de jaren ’80 een nieuwe generatie hem herontdekt: met dank aan fan Elvis Costello, die Baker vroeg een trompetsolo te spelen op zijn ‘Shipbuilding’ – het resultaat bleek een klassieker.

De echte revival (en de première van ‘LET’S GET LOST’) mocht hij helaas zelf niet meer meemaken, want in 1988 viel hij – beneveld door heroïne en coke – uit het raam van een Amsterdams hotel, twee verdiepingen naar beneden.

‘LET’S GET LOST’ toont zowel de intense schoonheid van Bakers muziek als de even intens duistere kant van zijn persoonlijke leven – een bloedmooi maar bitterzoet portret van een complex leven.

Check ook deze korte docu over Chet Baker in de cinema:

CINEMA CORONA #181: ROCK ‘N’ ROLL HIGH SCHOOL (Allan Arkush)

Rock'n'roll_High_schoolLang geleden dat we in CINEMA CORONA nog eens een lekkere B-film hadden, dus hierzie: ‘ROCK ‘N’ ROLL HIGH SCHOOL’, anderhalf uur volstrekt onnozele maar even volstrekt onweerstaanbare fun, fun, fun voor iedereen die de rock-‘n-roll een warm hart toedraagt.

Het – nouja – verhaal speelt zich af in de Vince Lombardi High School, waar de directeurs er één na één de brui aan geven omdat geen van de studenten er in leren geïnteresseerd lijkt.

Tot de kille, dictatoriale bitch Miss Togar de touwtjes in handen krijgt: zij heeft gezworen alle rock-‘n-roll-toestanden met wortel en tak uit te roeien.

Ze komt dan ook meteen frontaal in botsing met de rebelse Riff Randell, een jeugdige Ramones-fan die zich opgeworpen heeft als leidster van de rock-‘n-rollers.

Wanneer Miss Togar en enkele Bezorgde Ouders de platen willen verbranden, roepen de studenten de Ramones zelf ter hulp…

‘ROCK ‘N’ ROLL HIGH SCHOOL’ is een typische lowbudgetfilm uit de stal van Roger Corman (zie ook ‘DEATH RIDE 2000′)
Corman wilde de typische Amerikaanse tienerfilm – een fiftiesgenre dat helemaal uitgestorven leek – nieuw leven wou inblazen door in te spelen op een populaire muzikale trend van die tijd: de eerste werktitel van de film was dan ook ‘Disco High’, later dacht men aan ‘Heavy Metal Kids’, waarna Corman het toen megapopulaire Cheap Trick als centrale groep dacht te strikken.

Gelukkig voor ons had Cheap Trick geen tijd, en kwamen ze uiteindelijk bij ‘ROCK ‘N’ ROLL HIGH SCHOOL’ en de perfect passende Ramones terecht, waardoor de film nu de absolute cultstatus heeft: de humor is cartoonesk, de acteurs hebben geen idéé wie Ibsen of Tsjechov zijn, het scenario lijkt ter plaatse bedacht door Beavis & Butthead (‘Hey, wat als we nu eens een muis zouden laten exploderen?’ ‘Huhuh, cool!’) en de soundtrack is piccobello: iedereen die de Ramones, The Velvet Underground, DEVO, Alice Cooper, Brian Eno en MC5 in zijn film stopt, krijgt van ons grote onderscheiding.

De titelsong (geproducet door Phil Spector) was overigens de enige echte hit die de nochtans fantastiese Ramones ooit zouden scoren.

Kortom: hey ho, let’s go!

BONUS: de live-opname van de Ramones op oudejaarsavond 1977, toen ze er voor een uitzinnig publiek in de Rainbow in Londen op 26 minuten tijd 14 nummers wisten door te jagen, aankondigingen en pauzes inbegrepen.
‘RAMONES: LIVE AT THE RAINBOW – DECEMBER 31, 1977′ is een magistrale concertfilm, en op plaat uitgebracht als ‘It’s Alive’, waarschijnlijk de beste live-punkplaat ever.

CINEMA CORONA #176: ‘UNCLE SAX : THE LIFE & JAZZ OF JACK SELS’ (Lander Lenaerts) + ‘JACK SELS’ (Philippe Cortens)

Jack_Sels
Om het weekend swingend in te gaan hebben we vandaag twéé korte  jazzdocumentaires voor u klaarstaan, weliswaar over één onderwerp: de Antwerpse saxofonist Jack Sels.

Jack Sels werd in 1922 geboren als de zoon van een Antwerpse miljonair-reder, maar werd na een ongeluk al in zijn tienerjaren wees. Met veel kennis van geldbeheer bleek de jonge Jack niet gezegend (hij slaagde erin de hele erfenis er op geen tijd door te jagen), maar muzikaal talent had de fan van Lester Young, Miles Davis en Charlie Parker des te meer.

Sels bleek een uitzonderlijk begiftigde jazzsaxofonist, maar in het naoorlogse België bleek een carrière als jazzmuzikant uitbouwen geen sinecure, hoezeer insiders ook naar zijn kunnen opkeken.

Bovendien zou hij op jonge leeftijd sterven: nadat gezondheidsproblemen hem aan het eind van zijn leven hem het spelen beletten, overleed hij op amper 48-jarige leeftijd aan een hartaanval.

Twee documentairemakers brengen zijn talent weer tot leven.

In ‘UNCLE SAX : THE LIFE & JAZZ OF JACK SELS’ schetst regisseur Lander Lenaerts het incident- en kleurrijke leven van Sels aan de hand van getuigenissen van o.a. collega-saxofonist Cel Overberghe, gitarist Philip Catherine en radiomaker Marc Van den Hoof.

Voor ‘JACK SELS’ verzamelde Philippe Cortens dan weer verhalen bij Hugo Camps (vriend van Jack Sels), Josse De Pauw (die de hoofdrol vertolkte in ‘Just Friends’, de speelfilm die op Sels’ leven gebaseerd was) en – jawel – Will Tura, die tot zijn eigen verbazing ooit door een impresario met Sels geboekt was.

Enjoy!

CINEMA CORONA #157: SOULWAX: PART OF THE WEEKEND NEVER DIES (Saam Farahmand)

Part-of-The-Weekend-Never-Dies

Hey Filmhuizers,
het is vrijdag!

Herinnert u zich nog wat dat in de tijden voor corona betekende?

Uitgaan! Dansen! Party! Concerten bijwonen! Fuiven! Feesten! Uit zijn pan gaan! Het dak eraf blazen!

Voor wie ondertussen vergeten is hoe dat feesten ook weer precies ging, hebben we in onze CINEMA CORONA het geweldige ‘SOULWAX – PART OF THE WEEKEND NEVER DIES’ klaarstaan.

In die docu / concertfilm / roadmovie krijgen we een fantastisch inkijkje in het krankzinnige, surrealistische, absurde, fantastische, hilarische, hallucinante én hallucinerende bestaan van de gebroeders David en Stephen Dewaele, de breinen achter Soulwax en 2MANYDJS.

We volgen de twee kriskras over de hele planeet, tussen het in-en uitchecken in allerlei hotels, vliegtuigen en taxi’s door: we zien hen dj’en, soundchecken, uitleggen wat het verschil is tussen Soulwax en 2MANYDJS (872 keer), uitleggen wat het verschil is tussen Nite Versions en Radio Soulwax (920 keer), uitleggen wat het verschil is tussen Nite Versions en 2MANYDJS (337 keer), uitleggen wat het verschil is tussen 2MANYDJS en Radio Soulwax (595 keer), uitleggen wie Stephen is, en wie David, optreden, dj’en, een plaat maken, een remix van die plaat maken, een remix van andermans plaat maken, partyen, afterpartyen, after the afterparty verder party-en, debiele tv-shows doen, nog debielere kranteninterviews geven, niet slapen, crashen, soundchecken, optreden, dj’en, optreden, dj’en, optreden en dj’en.
En daarna: alles opnieuw, van voor af aan.

De kijker wordt plaatsvervangend moé van te kijken naar wat de twee allemaal in gang zetten en van wat hen allemaal overkomt, maar wordt tegelijk ook meegevoerd in de opwinding en de adrenalinerushes die hun magistrale optredens en dj-sets overal veroorzaken.

Om maar te zeggen: ‘SOULWAX – PART OF THE WEEKEND NEVER DIES’ moét u gezien hebben.

BONUS: voor wie nog meer Nite Versions wil, check deze allesverschroeiende liveset: