OPENLUCHTVERTONING! Op het binnenplein van Het Predikheren
(Goswin de Stassartstraat 88)
MAANDAG 5 AUGUSTUS Deuren: 20u30 Vertoning: na het invallen van de duisternis (+/- 21u30)
‘Mijn muzikale boodschap is tegelijk ook een filosofische boodchap, en ze is erg simpel: je kan het een ander toch nooit helemaal naar de zin maken, dus kan je evengoed het jezelf helemaal naar de zin maken.’
Ziedaar hoe Frank Zappa tegen zijn muziek aankeek, én hoe hij een volstrekt uniek oeuvre opbouwde dat meer dan dertig jaar na zijn dood nog altijd talloze muziekfans weet te fascineren.
In ‘EAT THAT QUESTION’ ziet u géén muziekhistorici, ‘kenners’, talking heads of Beroemde Vrienden van de man: nope, Zappa en alléén Zappa komt aan het woord, zowel in zijn (vaak zeer grappige) interviews als met uniek concertmateriaal.
Als u de man en zijn muziek nog niet zou kennen is ‘Eat The Question’ de perfecte eerste kennismaking met zijn unieke universum, en voor de fans is dit een frisse, originele en niet te missen must see.
EAT THAT QUESTION: FRANK ZAPPA IN HIS OWN WORDS
Regie: Thorsten Schütte
2016, 93 min.
OPENLUCHTVERTONING! Op het binnenplein van Het Predikheren
(Goswin de Stassartstraat 88)
MAANDAG 5 AUGUSTUS Deuren: 20u30 Vertoning: na het invallen van de duisternis (+/- 21u30)
OPENLUCHTVERTONING! Op het binnenplein van Het Predikheren
(Goswin de Stassartstraat 88)
DINSDAG 6 AUGUSTUS Deuren: 20u30 Vertoning: na het invallen van de duisternis (+/- 21u30)
Vóór Nick Cave de Nick Cave werd die we vandaag allemaal kennen (zijnde: een alom gerespecteerd en vereerd songschrijver en performer), zat hij in een groep die : The Birthday Party.
Aangevuurd door de energie van de punk, geïnspireerd door de intensiteit van de optredens van The Stooges en The Doors en gevoed door een dieet van heroïne en alcohol starten Cave en vier oude schoolvrienden uit Melbourne hun groep op, en trekken begin jaren ’80 naar het toenmalige centrum van de muziekwereld: Londen.
Populair succes kennen ze daar niet, maar dat is ook niet hun doel: hun optredens zijn extreem intens, anarchistisch, bevreemdend, contrair en gewelddadig, en laten het publiek verbijsterd en verbluft achter.
Regisseur Ian White duikelde volstrekt uniek beeldmateriaal van deze baanbrekende groep op, en monteerde alles samen tot het alom bejubelde ‘MUTINY IN HEAVEN’, één van de machtigste muziekfilms van de laatste jaren.
NICK CAVE / THE BIRTHDAY PARTY: MUTINY IN HEAVEN
Regie: Ian White
2023, 98 min.
OPENLUCHTVERTONING! Op het binnenplein van Het Predikheren
(Goswin de Stassartstraat 88)
DINSDAG 6 AUGUSTUS Deuren: 20u30 Vertoning: na het invallen van de duisternis (+/- 21u30)
OPENLUCHTVERTONING! Op het binnenplein van Het Predikheren
(Goswin de Stassartstraat 88)
DONDERDAG 8 AUGUSTUS Deuren: 20u30 Vertoning: na het invallen van de duisternis (+/- 21u30)
Ja, de mannelijke pioniers van de elektronische muziek kennen we – Kraftwerk nog aan toe! – allemaal, maar de belangrijke rol die een aantal experimenterende en musicerende vrouwen speelden: neen, die is in de loop van de geschiedenis stilletjes onder de mat geveegd.
Tot Lisa Rovner het geweldige ‘SISTERS WITH TRANSISTORS’ maakte, een film die baanbrekende vrouwen als Delia Derbyshire, Bebe Barron (foto rechtsboven), Wendy Carlos, Suzanne Ciani of Laurie Spiegel eindelijk de plaats in de muziekgeschiedenis geeft die hen toekomt.
Het feit dàt er zoveel vrouwen een absolute pioniersrol vervulden in de elektronische muziek, wijt Rovner aan het feit dat elektronica bevrijdt: het is muziek die je op je eentje kan maken, los van de business, los van instituten, maar ook los van de mannen.
De goegemeente wist overigens aanvankelijk helemaal niet wat ze met die rare geluiden en klanken aanmoesten, en nog minder wat ze met die vrouwen achter die klanken aanmoesten: toen Bebe Barron haar geweldige soundtrack voor ‘Forbidden Planet’ maakte, werd dat niet omschreven als ‘de filmmuziek’, maar als ‘Electric Tonalities’.
Delia Derbyshire maakte een voor die tijd verbluffend elektronisch arrangement van de partituur voor de tv-reeks ‘Dr. Who’, een arrangement dat het deuntje én de reeks razend populair zou maken. Maar de royalties, de lofbetuigingen én de roem gingen naar de (mannelijke) componist.
Wendy Carlos kreeg gelukkig wel internationale bekendheid dankzij haar soundtrack voor ‘A Clockwork Orange’ en haar hit ‘Switched on Bach’, maar wie kent theremin-virtuoze Clara Lockmore (foto rechts) of Daphne Oram (foto rechtsonder), die al in de fifties haar eigen elektronische muziekstudio opende?
‘SISTERS WITH TRANSISTORS’ is een absolute aanrader voor elke muziekliefhebber, en tegelijk een ogen openende terugblik op de positie van de vrouw en de rol van de elektronische muziek en experiment in onze maatschappij.
Laurie Anderson en Kim Gordon (Sonic Youth) – twee vrouwen die later zouden voortbouwen op het baanbrekende werk van hun oudere sisters with transistors – spraken de voice over in.
Komt dat zien, komt dat horen!
DE VROUWELIJKE ELEKTRONICAPIONIERS: SISTERS WITH TRANSISTORS Regie: Lisa Rovner 2020, 86 min.
OPENLUCHTVERTONING! Op het binnenplein van Het Predikheren
(Goswin de Stassartstraat 88)
DONDERDAG 8 AUGUSTUS Deuren: 20u30 Vertoning: na het invallen van de duisternis (+/- 21u30)
Geen betere film om een Filmhuisseizoen mee af te sluiten dan de unieke Talking Heads-concertfilm ‘STOP MAKING SENSE’, de legendarische concertfilm van Talking Heads die exact 40 jaar geleden cinema’s overal ter wereld inpalmde, en die nu in een piekfijn gerestaureerde versie in zijn volle glorie te (her)bekijken en te (her)beluisteren is.
Gewapend met alleen maar een cassetterecorder, een te groot kostuum en een staande lampadaire slagen voorman David Byrne en de Talking Heads erin vanuit het niets een
ronduit fabelachtige show op te bouwen: stapje voor stapje brengen Tina Weymouth (bas), Chris Frantz (drums) en Jerry Harrison (toetsen) en enkele briljante gastmuzikanten (Bernie Worrell!) de zaal tot een kolkend kookpunt.
Hey: én het Filmhuis-slotfeest, én het bruisende openingsfeest van de unieke expo ‘Indépendance Cha Cha’, én een Art & Film-feest én een swingende afsluiter van het Afrika FilmfestivalALLEMAAL TEGELIJK meemaken voor de prijs van één ticket?
Dat kan dit jaar!
Yep, op dinsdag 27 juni sluiten we ons seizoen af met de muziekfilm ‘SOUL POWER’, gevolgd door ons Indépendance Cha Cha-slotfeest.
Om met de film te beginnen: ‘SOUL POWER’ is een documentaire over het muziekfestival dat in 1974 in Kinshasa georganiseerd werd aan de vooravond van de beroemde/beruchte ‘Rumble in the Jungle’-bokskamp tussen Mohammed Ali en George Foreman, de kamp om de wereldtitel die door de Congolese (of toen nog: Zaïrese) dictator Mobutu Sese Seko naar Afrika gehaald was.
In het zog van de boksers waren een stel muzikale sterren meegekomen voor een omkaderend muziekfestival dat het beste van de zwarte Amerikaanse muziek moest verenigen met de grootste Afrikaanse vedetten. Een cocktail van pure muzikale Black Power, met alleen maar topkwaliteit: Sister Sledge! Bill Withers! Miriam Makeba! BB King! Celia Cruz! The Spinners!
En als top of the bill: James Brown, the Godfather of Soul! The Hardest Working Man in Showbusiness!
Helaas bleek de organisatie van het festival al even chaotisch als die van Woodstock: zo had Mobutu de verkeerde datum op de kaartjes laten drukken, bleek security om de massa in goede banen te leiden angstwekkend afwezig, liep de technische kant van de zaak aan alle kanten in de soep en zien we de man die (waarschijnlijk) de leiding van het festival in handen had de hele film lang op zoek zijn naar ene Shimpupu, die constant onvindbaar blijkt, hoe vaak De Baas ook ‘Alan to base!’ in zijn overmaatse walkie-talkie roept.
Bovendien hielp het niet dat de bokswedstrijd moest uitgesteld worden door een blessure van Foreman, waardoor het concert opeens een alleenstaand event werd.
Gelukkig zijn de muzikanten en de fans wél in absolute topvorm, met als hoogtepunt de allesverpletterende show van James Brown en zijn Mighty JB’s,
Het beeldmateriaal van het concert (voor en achter de schermen) lag meer dan 30 jaar ergens op een plank te verkommeren, wat ervoor zorgde dat de film bij momenten even wild en ongeorganiseerd oogt als het festival zelf.
Maar dat doet voor één keer volstrekt niet terzake, of verhoogt zelfs de pret: laat u gewoon meedrijven op de Congolese chaos, geniet ondertussen van het enthousiasme van het publiek en van de stomende funk en afro van de muzikanten, en alles komt goed.
Na de slotfilm bieden we ons publiek traditioneel een drankje, een hapje én een stevige muzikale extra aan.
James Brown was helaas niet meer te boeken als muzikale act, maar hey: dan zorgen we met de hulp van Academie Mechelen en Het Paradijs toch gewoon zélf voor een funky Afrikaans feestje, gebouwd rond het thema van de ‘INDEPENDANCE CHA CHA’.
‘Indépendance Cha Cha’?
Welja, dat legendarische Congolese rumba-nummer van Le Grand Kallé geeft immers ook zijn naam aan de kunstexpo die Het Paradijs organiseert naar aanleiding van de onafhankelijkheidsdagen van Congo, Rwanda en Burundi.
Met werk van o.a. David Katshiunga, Chris Joris, Vévé ‘Shake’ Mazimpaka, Kirezi Kalisa en Eveline Bumba, en allemaal te zien van 30 juni tot 23 juli in galerie Bleekstraat 7).
Allen daarheen, maar natuurlijk niet na éérst langs ons slotfeest gepasseerd te zijn.
En daarna: op naar Filmhuisseizoen 45!
SOUL POWER Regie: Jeffrey Levy-Hinte USA 2008, 91 min.
+ Gevolgd door het Indépendance Cha Che-Filmhuis-slotfeest!
Filmhuis vertoonde deze film op: - DINSDAG 27 JUNI 2023 om 20u00
Het oude jaar in muzikale stijl al feestend uit, en het nieuwe jaar in muzikale stijl al feestend in: hoe kan dat beter dan met David Bowie?
Nadat hij van de erven Kurt Cobain toegang kreeg tot het volledige archief voor zijn ‘Cobain: Montage Of Heck’, slaagde regisseur Brett Morgen er nu ook in van de erven Bowie toelating te krijgen om in het volledige Bowie-archief te mogen graaien voor een docu over de man.
Geen simpele en zelfs een quasi-onmogelijke opdracht om daar één geheel van te maken, want Bowie liet niet alleen een rijk en uitgebreid oeuvre achter, hij veranderde talloze keren
van imago, gooide geregeld zijn muzikale koers totaal om, ging dan weer acteren, schilderen, mime spelen of andere muzikanten producen, was genderfluïde voor dat Continue reading “MOONAGE DAYDREAM (Brett Morgen)” »
Om naar uit te kijken: op MAANDAG 14 NOVEMBER houdt de Europese toernee van de Brusselse postrockgroep WE STOOD LIKE KINGS halt in het Filmhuis voor de presentatie van hun gloednieuwe live-soundtrack.
(c) Olivier Charlet
Start concert: 20u30
—-
Na eerdere passages met hun live-soundtracks bij de klassiekers ‘KOYAANISQATSI’, ‘USSR 1926′ en ‘BERLIN, DIE SINFONIE DER GROSSTADT’ koos het vierkoppige We Stood Like Kings dit keer voor een film uit een totaal ander genre om van een soundtrack te voorzien: de prachtige animatiefilm ‘AWAY’ van de Letse regisseur Gints Zilbalodis.
‘AWAY’ is één van de meest opvallende animatiedebuten van de laatste jaren, en al helemaal als men weet dat Zilbalodis de film compleet op zijn eentje gemaakt heeft.
De stille, in een minimalistische stijl getekende film draait rond een jongen die vanaf een droomachtig eiland de weg naar huis probeert terug te vinden, terwijl hij
achternagezeten wordt een groot, monsterachtig personage.
Maar eigenlijk is die plot niet zo belangrijk: ‘AWAY’ is vooral een heerlijke meditatieve mijmering over vriendschap, eenzaamheid en Het Leven.
In de periode tussen het vertrek van hun mentaal labiele bezieler Syd Barrett en de release van ‘The Dark Side of the Moon’ – de plaat die hen definitief tot de status van supergroep zou katapulteren – trok Pink Floyd eind 1971 naar Pompeii.
Daar, in het unieke decor van lava en de Romeinse ruïnes, namen ze in het oude amfitheater onder regie van Adrian Maben een fenomenale concertfilm op – zónder publiek, wat voor een lichtjes bevreemdende maar tegelijk intieme sfeer zorgt.
De afwezigheid van publiek zorgde er ook voor dat de focus helemaal op de muziek kwam te liggen, in scherp contrast met alle andere populaire rockfilms van die periode, genre ‘Woodstock’.
De ster van de film is merkwaardig genoeg niet Roger Waters of meestergitarist David Gilmour, maar wel drummer Nick Mason, die met een geweldige performance de hele film lang alle aandacht naar zich toezuigt.
‘PINK FLOYD: LIVE AT POMPEII’ is muzikaal een onbetwistbaar hoogtepunt van de progrock, en filmisch anderhalf uur genieten door de bijzonder knappe regie van Adrian Maben: die huurde voor het uitmuntende camerawerk twee doorwinterde veteranen in Gábor Pogány en onze landgenoot Willy Kurant (die nog met Orson Welles, Jean-Luc Godard en Serge Gainsbourg gewerkt had).
Eind jaren ’60 legden The Stooges – aangevoerd door Iggy Pop – met drie rauwe, compromisloze, minimalistische maar vooral extreem opwindende rockplaten de muzikale basis voor de punkrevolutie van tien jaar later.
Explosieve muzikale raw power, maar zoals dat gaat met artiesten die vóór zijn op hun tijd: hun muziek verkocht destijds voor geen meter, in die mate zelfs dat de complete vergetelheid dreigde.
Bewegend beeld van The Stooges in hun originele periode is er dan ook amper, maar daar liet Jim Jarmusch zich niet door afschrikken: hij zocht élke millimeter bestaande Stooges-pellicule bij elkaar, sleurde alle betrokkenen voor zijn camera en slaagde erin
daarmee een fantastische docu te maken waarmee hij ijzersterk bewijsmateriaal levert voor zijn zeer gewaagde stelling: dat The Stooges de grootste groep uit de geschiedenis van de rock’n’roll waren. Fuck yeah!
GIMME DANGER Regie: Jim Jarmusch USA 2016, 108 min.
Door Filmhuis Mechelen vertoond op:
WOENSDAG 24 AUGUSTUS
Openluchtvertoning op het binnenplein van Het Predikheren (Goswin de Stassartstraat 88 in Mechelen)
De vertoning start na zonsondergang (+/- 21u30)
Bekijk de recensie van Mark Kermode (BBC / British Film Institute) :
Met deze magistrale muzikale biopic over Joy Division-voorman Ian Curtis leverde de Nederlandse meesterfotograaf Anton Corbijn in 2007 een regiedebuut af om u tegen te zeggen.
Corbijn leerde de groep als beginnend fotograaf persoonlijk kennen in de seventies, en zat dan ook in een uitstekende positie om perfect de persoon van Curtis en de spirit van Joy Division in zijn film te vatten.
Hij wordt daarbij geholpen door een stel (toen nog) jonge talenten in de cast. Vooral Sam Riley is uitmuntend als de soms angstaanjagend intense, door epilepsie getergde zanger, maar ook de bijrollen zijn geweldig ingevuld: onder andere Tony Kebbell (als Rob Gretton, de hondsbrutale manager van de band), Joe Anderson (als bassist Peter ‘Hooky’ Hook) en Samantha Morton (als Curtis’ echtgenote Debbie) brengen band en entourage helemaal tot leven.
Bonus: ook de door de acteurs zelf ingespeelde livefragmenten op de soundtrack zijn zonder meer indrukwekkend straf.
CONTROL Regie: Anton Corbijn UK 2007, 120 min.
Deze film werd door Filmhuis Mechelen vertoond op:
DINSDAG 23 AUGUSTUS
Openluchtvertoning op het binnenplein van Het Predikheren