Kort samengevat:De jonge dertigers Martin (een webdesigner) enMariana (een architecte) wonen recht tegenover elkaar in Buenos Aires.
Steker nog: ze komen vaak op dezelfde plekken en nemen dezelfde bus, maar elkaar ontmoeten is er in de anonieme en hectische grootstad niet bij.
Vreemd, want het zijn duidelijk twee echte soulmates, die elkaar alleen door toeval nog niét ontmoet hebben…
Goed om weten: ‘Medianeras’ van Gustavo Taretto begon in 2006 eigenlijk als een kortfilm.
Die was zo succesvol was dat Taretto de kans kreeg er een langspeler van te maken, en Continue reading “24/4/2012: MEDIANERAS” »
Trouwe Filmhuisgangers hebben bij ons netjes de loop van David Cronenbergs unieke en indrukwekkende filmcarrière kunnen volgen: van zijn vroeg, vaak in de horror gesitueerde werk als ‘Videodrome’ en ‘Dead Ringers’ via ‘Naked Lunch en ‘M Butterfy’ naar ‘Crash’, ‘A History of Violence’ en ‘Eastern Promises’, zijn films
waren steeds bij ons te ontdekken.
En dus mocht ook ‘A Dangerous Method’, ‘s mans nieuwste, niet ontbreken.
Het verhaal speelt zich af aan de vooravond van WO I, wanneer Dr. Carl Jung de onstabiele maar knappe Sabina Spielrein als patiënt onder zijn hoede neemt: een onmogelijk geval, luidt de algemene analyse, maar daar wil Jung – die zich bekwaamd heeft in de methode van zijn leermeester Sigmund Freud – niet van weten.
Probleem: leerling én leermeester raken allebei al snel verstrikt in het web van Sabina’s bekoring.
Stilistisch kan deze film moeilijk verder verwijderd liggen van Cronenbergs eightiesfilms (hier geen ontploffende hoofden of bruut videogeweld, wel een uitermate verzorgd kostuumdrama), maar vergis u niet: het schouwspel dat de man ons serveert is nog steeds even verontrustend, alleen speelt het zich deze keer in de hoofden van de Continue reading “A DANGEROUS METHOD (David Cronenberg)” »
Jawel, ze bestaan, regisseurs die genoeg hebben aan één kamer en vier acteurs om een topfilm te maken: Roman Polanski is zo iemand, en het bewijs wordt geleverd in ‘Carnage’, een excellent en uitermate grappig Kammerspiel, toch voor wie van cynische humor houdt.
Alle ellende begint wanneer de buurjongetjes Bruno en Ferdinand (allebei 11) een stevige ruzie krijgen die een beetje uit de hand loopt, en die ermee eindigt dat de ene de andere met een stok twee tanden uit z’n bek slaat.
De ouders van de twee kleine vechtjassen besluiten samen te komen om ‘alles als volwassenen onder elkaar op te lossen’. Zo gezegd, zo gedaan!
Alleen blijkt zoiets in de praktijk toch soms iéts moeilijker te liggen dan vooraf gedacht. Bovendien blijkt onze ‘beschaving’ en ‘redelijkheid’ vaak ook maar een héél dun laagje vernis: één keer aan dat laagje krabben, en je zit weer bij de inwendige Neanderthaler die zijn buurman de schedel probeert in te slaan.
Polanski kon voor deze zalige inktzwarte komedie een beroep kon doen op het puikje van het acteursgild: Jodie Foster speelt de pannen van het dak als de fijnzinnige
Darfoer-experte (die eigenlijk gewoon een verschrikkelijke bitch blijkt te zijn), John C. Reilly doet niet voor haar onder in gevoelloosheid, Kate Winslet kotst zich de longen uit het lijf, en Christoph Waltz is al even klootzakkerig uitstekend als in zijn nazi-rol in Continue reading “CARNAGE (Roman Polanski)” »
Amadou, een Afrikaanse vluchteling, spoelt aan op een Zuid-Europees strand, waar hij meteen opgepikt wordt door een bende mensenhandelaars.
Op een dag ontmoet hij echter, Agnes, een zakenvrouw die zich meteen tot hem aangetrokken voelt – waardoor hij haar ziet als zijn reddende engel.
De vrouw kan zijn verwachtingen echter niet waarmaken, waardoor Amadou in een draaikolk van wanhoop en geweld verzeilt.
Met ‘The Invader’ heeft onze landgenoot Nicolas Provost een adembenemend sterk debuut afgeleverd: het intussen bijna beruchte openingsshot (van de schaamlippen van Hannelore Knuts in één vloeiende take door naar aangespoelde vluchtelingenlijken op een strand) is een pareltje, en de rest van de film moet daar absoluut niet voor Continue reading “THE INVADER (Nicolas Provost)” »
‘Drive’ – volgens velen dé film van het afgelopen jaar – gaat over een een Hollywood-stuntman die er nog een tweede baantje op na houdt: als de onderwereld ergens een snelle vluchtauto-met-chauffeur nodig heeft, is hij de man die ze inhuren – uiteraard tegen een fikse vergoeding.
Op een dag moet hij echter al zijn kunnen bovenhalen om zijn bloedmooie buurvrouw en haar zoontje te redden…
Ruim zés jaar is er gewerkt aan ‘Drive’, maar het indrukwekkende openingsfragment – een bloedstollende achtervolgingsscène waarin The Driver een kat- en muisspelletje
speelt met de flikken – maakt al meteen duidelijk dat al die inspanningen de moeite waard zijn geweest: dit is een bloedstollende, film noir-achtige thriller waarin de hoofdrolspeler niet alleen naamloos is, maar ook bijna geen woord zegt.
Hollywood, 1927: George Valentin is een ster van de stomme film, maar het geluid is in aantocht, en de man vraagt zich dan ook af hoe het nu verder moet met zijn carrière.
Net op dat moment ontmoet hij de jonge danseres Peppy Miller: een rijzende ster in het wereldje…
In ‘The Artist’ catapulteert de Franse regisseur Michel Hazanavicius ons terug naar de tijd en de wereld van de stomme film. Sterker nog: in deze tijden van 3D, special effects en digitale projecties copieerde hij tot in de kleinste details de vorm en stijl en van de stomme film, tot het ouderwetse beeldformaat toe.
Nu maakt dat op zich natuurlijk geen goede film, maar – en nu komt het écht straffe – dat is ‘The Artist’ wél: deze film is uiterst fris, modern en helemaal van nu. Dat is uiteraard te danken aan Hazanavicius’ prima regie, maar ook aan het uiterst leuke script en de
prima vertolkingen van Jean Dujardin (die zijn personage neerzet alsof hij Rudolf Valentino zelve is) en de excellente Bérénice Bejo.
Het maakt van ‘The Artist’ een heerlijk tijdsdocument, volgestouwd met fijne knipoogjes naar de filmgeschiedenis. Stil genieten!
Teheran, 1958: bij een huiselijke ruzie gooit de vrouw van grote violist Nasser Ali Khan zijn geliefde instrument kapot.
Nasser Ali start een zoektocht naar een even goede vervangviool, maar al snel blijkt dat geen enkel instrument dezelfde klank kan bieden: voor Nasser heeft het leven dan ook geen zin meer, en doodgaan lijkt hem de beste optie.
Tijdens zijn laatste levensweek verzinkt hij helemaal in melancholische gedachten: aan zijn jeugd, aan zijn kinderen, en aan zijn grote, geheime liefde…
Marjane Satrapi - Iraanse van oorsprong, maar ze woont in Frankrijk – heeft duidelijk geen zin om zichzelf te herhalen: haar alom gelauwerde animatiefilm ‘Persepolis’ mag dan een groot succes geweest zijn, met haar nieuwe gooit ze het (samen met haar co-regisseur Vincent Paronnaud) over een compleet andere boeg.
‘Poulet Aux Prunes’ is weliswaar ook gebaseerd op één van haar stripverhalen, maar dit keer gebruikte ze acteurs van vlees in bloed, die ze laat acteren in prachtige bordkartonnen, beschilderde decors: een concept dat deze visueel verbluffende film een Continue reading “POULET AUX PRUNES (Marjane Satrapi + Vincent Paronnaud)” »
Robert Ledgard is een briljant chirurg uit Toledo.
Nadat zijn vrouw bij een auto-ongeluk levend verbrand werd, heeft hij zich op een nieuw levenswerk gestort: het ontwerpen van een synthetisch huidtype dat immuun is voor brandwonden.
Officieel voert hij zijn testen alleen op muizen uit, maar in werkelijkheid gebeuren ze op de mooie jonge Anaya, een vrouw die hij samen met zijn bediende Marilia gevangen houdt.
In ‘La Piel Que Habito’ werkt Antonia Banderas voor het eerst sinds 1990 (‘Atamé!’ was hun laatste gezamenlijke meesterwerk) nog eens samen met de man die hem ontdekte en vervolgens in een baan om de wereld lanceerde: Pedro Almodovar.
Na de geboorte van haar zoon Kevin zet Eva haar carrière aan de kant om voor zijn opvoeding te zorgen.
De communicatie tussen moeder en zoon verloopt echter uitermate moeizaam, en net voor hij zestien wordt loopt het gedrag van haar zoon zelfs compleet uit de hand: Kevin richt een slachtpartij aan op zijn school.
Eva blijft achter met de knagende vraag of zij als moeder mee verantwoordelijk is voor het feit dat haar zoon opgegroeid blijkt te zijn tot een psychopaat.
‘We Need To Talk About Kevin’ is gebaseerd op het gelijknamige succesboek van Lionel Shriver, en voor één keer is er volgens ons geen enkele discussie mogelijk: de film is beter dan het boek.
Kort samengevat: Lars, Philip en Jozef zijn drie gehandicapte kameraden die een voorliefde hebben voor wijn en vrouwen.
Het eerste naar binnen kappen kost hen geen enkele moeite, het tweede daarentegen is een groot probleem.
En dus besluiten ze samen onder het mom van een ‘wijntour’ een trip naar Spanje te ondernemen, met maar één doel voor ogen: seks.
Dat één van hen blind is, een andere aan zijn rolstoel gekluisterd zit en de derde volledig verlamd is, zal hen niet tegenhouden.
Goed om weten: regisseur Geoffrey Enthoven – die eerder al ‘Vidange Perdue’ en ‘Les Enfants de l’amour’ maakte – koos in ‘Hasta La Vista!’ voor een uitermate delicaat het onderwerp (over seks met gehandicapten wordt niet elke dag een film gemaakt), maar het Continue reading “13/12/2011: HASTA LA VISTA!” »
De jonge dertigers Martin (een webdesigner) enMariana (een architecte) wonen recht tegenover elkaar in Buenos Aires.
