PETITE FILLE (Sébastien Lifshitz)

Petite_FilleDe zevenjarige Sasha droomt ervan een meisje te mogen zijn, al zolang ze zich kan herinneren. Haar familie staat haar zonder aarzelen bij.
Op school moet ze echter jongenskleren dragen, en wordt ze anders behandeld dan haar klasgenoten.

Voor Sasha is het soms moeilijk te begrijpen waarom ze niet simpelweg kan zijn wie ze is en kan dragen wat ze wil.

In ‘PETITE FILLE’ maken we kennis met de strijd van een hecht gezin tegen hun vijandige omgeving, maar volgen we hen ook in de dagelijkse beslommeringen in het leven van een meisje dat in een jongenslichaam geboren is. De documentaire geeft ons 

holebieen ontroerende, aangrijpende en met veel zorg geschetste inkijk in het leven van een familie die vecht voor het geluk van hun dochter, in een samenleving die vasthoudt aan traditionele ideeën over gender.

‘PETITE FILLE’ kreeg niet alleen lovende recensies alom, maar  Continue reading “PETITE FILLE (Sébastien Lifshitz)” »

Green Screen: ARICA (Lars Edman & William Johansson Kalen)

In Arica_poster1984 verscheepte het Zweedse mijnbedrijf Boliden massa’s giftig afval naar Arica, een klein woestijnstadje in Chili.

Officieel zou dat afval daar netjes verwerkt worden, maar in werkelijkheid werd een deel ervan gewoon gedumpt aan de rand van het stadje – ver weg liegt lekker.
De gevolgen van die illegale dumping waren verschrikkelijk: bewoners kregen kanker, en vele kinderen werden met allerlei afwijkingen geboren.

Regisseur Lars Edman is al jarenlang met dit verhaal bezig, en dat is geen toeval, want hij is op een vreemde wijze persoonlijk gelinkt aan beide zijden van het verhaal: niet

logo mechelen.00alleen werd hij geboren in Chili, hij groeide ook op in het Zweedse dorpje Skellefteå, uitgerekend de plek van waaruit Boliden ooit zijn eerste mijnactiviteiten startte.

Het onthutsende ‘ARICA’ is ondertussen zijn Continue reading “Green Screen: ARICA (Lars Edman & William Johansson Kalen)” »

LOURDES (Thierry Demaizière & Alban Teurlai)

Lourdes

Met miljoenen zijn ze, de pelgrims die jaarlijks Lourdes bezoeken, het bedevaartsoord waar meer dan 150 jaar geleden de Maagd Maria aan Bernadette Soubirous verschenen zou zijn.

Op zoek naar het waarom van die pelgrimages volgden de meermaals gelauwerde documentairemakers Thierry Demaizière & Alban Teurlai met hun camera commentaarloos een aantal van die bedevaarders, en lieten vervolgens de krachtige beelden voor zichzelf spreken in deze stilmakende documentaire.

Hun ‘LOURDES’ laat ons kennismaken met een oord waar iedereen die we in onze flitsende, op winners afgestemde succesmaatschappij liefst zo ver mogelijk wegstoppen zich verzamelt, op zoek naar hoop en steun: lijdende mensen, falende mensen, gebroken mensen, stervende mensen, sukkelaars, gehandicapten, losers en outsiders.

De verhalen van de pelgrims behoeven overigens geen enkele commentaar om elke kijker – gelovig of niet – midscheeps te treffen: er is Jean-Baptiste, een opgewekt

logo_ccv_kleurjongetje wiens kleine broer terminaal is, en die door zijn vrome vader meegenomen wordt om te bidden voor genezing.

Of Jean, een zakenman die door de ziekte van Lou Gehrig getroffen werd, en die nu compleet immobiel is geworden.
We maken kennis met een man die na een mislukte zelfmoordpoging niet meer kan praten, en die nu moet communiceren door letters op  Continue reading “LOURDES (Thierry Demaizière & Alban Teurlai)” »

IK SCHILDER MET SCHILDERS (Jacques Servaes)

Ikschildermetschilders_AdriaanRaemdonck_Jan_Mulder_MED

In 1968 opent Adriaan Raemdonck in Antwerpen in een ontwijde kapel zijn Galerie De Zwarte Panter. Meer dan vijftig jaar later is die galerie nog altijd alive and kicking - een prestatie op zich in een kunstwereld waarin trends, modes en hypes soms even snel komen als ze verdwijnen.

De Zwarte Panter is dan ook geen galerie als een andere: de ligging en uitstraling maken dat Jan en alleman er makkelijk kan binnenwandelen, en galerist Raemdonck

ACADEMIE_logo_blauw_langheeft het tot zijn levensopdracht gemaakt kunst voor iedereen toegankelijk te maken – niet alleen iets voor de elite of de ons-kent-ons-incrowd.

Bovendien beperkt hij zich niet tot exposities van beeldende kunst, maar organiseert hij Continue reading “IK SCHILDER MET SCHILDERS (Jacques Servaes)” »

WHITE CUBE (Renzo Martens)

White-Cube_poster

Grote bedrijven pakken graag uit met hun ‘mecenaat’ (let vooral op de aanhalingstekens) van musea en kunsttentoonstellingen.

Die kunstzinnige interesse wordt wel héél ironisch – of zeg maar gerust: cynisch – wanneer bedrijven die hun rijkdom bouwden op het leegroven van Afrika tentoonstellingen van Afrikaanse kunst ‘sponsoren’.
Zo merkte Renzo Martens bij een vertoning van zijn vorige film ‘Enjoy Poverty’ in het Tate Modern daar overal logo’s van de gulle sponsor Unilever op, uitgerekend het bedrijf  dat groot werd door palmolie uit de plantages rond Lusanga (het voormalige Leverville) te verhandelen.

afrika_filmfestival_LogoDe in armoede levende plantage-arbeiders werden gedwongen tot monocultuur, en van de winsten vloeide zo goed als niks naar hen terug.

Renzo Martens trok naar Lusanga, waar hij met een plaatselijke kunstcoöperatieve van (voormalige) plantage- Continue reading “WHITE CUBE (Renzo Martens)” »

Green Screen: FOOD FOR CHANGE (Benoît Bringer)

Food_For_Change_Poster
In ‘FOOD FOR CHANGE’ vertelt de Franse documentairemaker Benoît Bringer het verhaal van de vrouwen en mannen die overal ter wereld werken aan een ander voedselmodel dat gunstig is voor de planeet, de natuur en onze gezondheid.

Onder andere de beroemde chef-kok Alain Ducasse (drie verschillende restaurants met allemaal drie Michelinsterren!), de gezaghebbende duurzaamheidsexpert Johan Rockström (Universiteit van Stockholm) en de wereldvermaarde antropologe en biologe Jane Goodall vertellen over de problemen én de oplossingen: gemeentelijke boerderijen, schoolkantines die met korte keten-voeding werken en die biologisch koken,

Food.Film.Fest-logogemeenschappelijke tuinen voor kansarmen, anti-afval kookmethodes (en het composteren van het wel overblijvende voedselafval), het verminderen van vleesconsumptie en nog zoveel meer: een beter voedselsysteem ligt binnen handbereik, voor iedereen.

En drie keer per dag kunnen we er bewust voor kiezen om dat voedselsysteem positief te beïnvloeden.

‘Food For Change’ is dan ook een hoopvolle documentaire die laat zien welke recepten Continue reading “Green Screen: FOOD FOR CHANGE (Benoît Bringer)” »

Green Screen: HONEYLAND

Honeyland

‘De helft voor mij, de andere helft laat ik aan de bijen.’

Onder dat ‘eerlijk delen’-motto wint imker Hatidze al haar hele leven honing van de bijen op de bergflanken in Noord-Macedonië, honing die ze dan verkoopt op de markt in de streek: een bezigheid die haar nét voldoende geld oplevert om te voorzien in het levensonderhoud van haarzelf en van haar stokoude, bedlegerige moeder.

Het bijna middeleeuwse, voortkabbelende bestaan van Hatidze wordt echter grondig door elkaar geschud wanneer op een dag een kroostrijke en behoorlijk luidruchtige Turkse familie met hun trailer (en hun kudde koeien) met veel kabaal naast haar schamele woning neerstrijkt.

De Turkse familie ziet meteen ook brood in de honingverkoop, maar houdt er bij de oogst een heel ander motto op na dan Hatidze: pakken wat er te pakken valt, verdoemme!

Met als gevolg dat het broze evenwicht tussen mens en natuur meteen compleet verstoord raakt, en Hatidze in haar bestaan bedreigd wordt…

‘Honeyland’ is een wondermooie (zij het soms harde) film die zich lijkt af te spelen in een wereld zéér ver van de onze, maar die wél fundamentele vragen opwerpt over hoe ook  Continue reading “Green Screen: HONEYLAND” »

CINEMA CORONA #190: LET’S GET LOST (Bruce Weber)

Lets-Get-LostOp vrijdag vertonen we in CINEMA CORONA graag een muziekfilm, en vandaag is dat het adembenemend mooie (maar evengoed soms intrieste) ‘LET’S GET LOST’ van Bruce Weber.

In deze uitermate poëtische docu volgen we het turbulente bestaan van Chet Baker: gezegend met een engelenstem en met een uitzonderlijk talent voor de trompet groeide hij in de fifties uit tot een ware ster.

De jazz beleefde hoogdagen, en namen als Miles Davis, John Coltrane, Dave Brubeck, Thelonious Monk en Chet Baker waren helden voor het hippe gedeelte van de jeugd.

Helaas zou een aantal van hen meteen in alle vallen trappen waarin ook de rock-‘n-rollers na hen zouden trappen: drank, drugs, foute managers en een schier eindeloos spoor van gebroken relaties.
Baker bleek één hen: drugs- en drankverbruik en de daaruit volgende problemen (na een schimmige drugsdeal werd een tand uit z’n mond geklopt, waardoor hij geen trompet meer kon spelen…) zorgden ervoor dat hij in de Verenigde Staten snel uit de picture verdween.

In Europa kwam hij nog wel aan de bak in het circuit van de kleine jazzclubs, maar muziek was op dat moment allang niet meer de eerste reden waarom hij Amsterdam als uitvalsbasis had gekozen: die stad was vooral makkelijk om aan heroïne te komen, en omdat men er tolerant was tegenover de gebruikers…

Baker belandt in de marge van de muziek, en dreigt zelfs totaal in de vergetelheid te belanden, tot in de jaren ’80 een nieuwe generatie hem herontdekt: met dank aan fan Elvis Costello, die Baker vroeg een trompetsolo te spelen op zijn ‘Shipbuilding’ – het resultaat bleek een klassieker.

De echte revival (en de première van ‘LET’S GET LOST’) mocht hij helaas zelf niet meer meemaken, want in 1988 viel hij – beneveld door heroïne en coke – uit het raam van een Amsterdams hotel, twee verdiepingen naar beneden.

‘LET’S GET LOST’ toont zowel de intense schoonheid van Bakers muziek als de even intens duistere kant van zijn persoonlijke leven – een bloedmooi maar bitterzoet portret van een complex leven.

Check ook deze korte docu over Chet Baker in de cinema:

CINEMA CORONA #187: Art & Film: MICHAEL PALIN & THE MYSTERY OF HAMMERSHØI

Michael_Palin_Mystery_Of_Hammershoi

Vilhelm Hammershøi.

Het zou de naam van de Deense VN-gezant, een ex-schansspringer of de burgemeester van Örebro kunnen zijn, maar neen: Vilhem Hammershøi blijkt één van de best bewaarde geheimen uit de kunstwereld.

Meer dan dertig jaar geleden botste Michael Palin op een expo over Scandinavische kunst op enkele werken van Hammershøi, en die enkele werken lieten hem sindsdien nooit meer los.
In die mate dat hij in 2005 een hele documentaire aan deze fascinerende figuur wijdde.

Palin begint zijn zoektocht in Londen, waar Hammershøi aan het eind van de 19de eeuw ging aankloppen bij zijn grote held Whistler: die bleek helaas niet thuis, en Hammershøi was te schuw om het een tweede keer te proberen…

Het Tate in Londen heeft één werk van Hammershøi, maar dat is niet eens zichtbaar voor het publiek: wanneer Palin het wil zien, moet het uit hun depot gehaald worden.

Het zijn twee anekdotes die typerend zijn voor het lot dat Hammershøi en zijn werk lange tijd moesten ondergaan – zelfs zijn absolute meesterwerk ‘Fem Portrætter’ werd afgewezen door het Deens Nationaal Museum.

Maar Palin – zelfverklaard lid van de ‘Vrienden van Hammershøi’ – toont zich de perfecte promotor van het werk, en probeert zelfs een coalitie te smeden met de (wél echt bestaande) ‘Vrienden van Vermeer‘ in Delft, aangezien Hammershøi na een bezoek aan Nederland zwaar onder de indruk raakte van diens werk.

‘MICHAEL PALIN & THE MYSTERY OF HAMMERSHØI’ is een uitermate onderhoudende en boeiende docu over een onderschat artiest, voortgedreven door het aanstekelijke enthousiasme van Palin voor zijn onderwerp.

(Palin heeft overigens gelijk gekregen, want sinds de documentaire in 2005 gemaakt werd, is de aandacht voor het werk van Hammershøi spectaculair toegenomen, met retrospectieves in (o.a.) het Guggenheim en het Musée d’Orsay. En nadat het Getty in 2018 zijn ‘Interiør med kunstnerens staffeli, Bredgade 25′ voor meer dan 5,5 miljoen dollar aankocht, is hij nu ook de Duurste Deense Schilder)

Art & Film loopt zoals altijd in samenwerking met Academie Mechelen.

CINEMA CORONA #179: Art & Film: ZAHA HADID: WHO DARES WINS

Zaha_Hadid_Wh-Dares_Wins
Vandaag in CINEMA CORONA opnieuw een maandagse Art & Film, dit keer over één van de  meest baanbrekende architecten van de laatste eeuw: Zaha Hadid.

In ‘ZAHA HADID: WHO DARES WINS’ schetst Alan Yentob een fascinerend overzicht van haar rijkgevulde leven en dito carrière, waarin niet alleen Hadid zelf maar ook zowat elke cruciaal personage uit haar leven aan bod komt.

De in Irak geboren en opgegroeide Hadid trekt in 1972 naar Londen om haar kinderdroom te realiseren. Daar komt terecht in de beroemde (en beruchte) Architectural Association, een school waar op dat moment de spirit van de jaren ’60 nog in volle bloei is: zéér wilde ideeën worden gestimuleerd, en de gekste experimenten behoren er tot de orde van de dag.
Hadids talent wordt er meteen opgemerkt door twee docenten die toevallig zélf net op de rand van een wereldwijde doorbraak staan: Rem Koolhaas en Elia Zenghelis.

Maar ondanks dat onmiskenbare talent zal het nog tot begin de jaren ’90 duren voor haar eerste gebouwen gerealiseerd worden, en zelfs tot eind jaren ’90 voor ze internationaal doorbreekt.

Maar dan gaat het snel: haar bureautje van vier man groeit uit tot een wereldwijd architectuurmerk waaraan 400 man werken.
De skischans van Innsbruck, het kantoorgebouw van BMW, het MAXXI-museum in Rome, het Riverside in Glasgow of – dichter bij ons – het Havenhuis in Antwerpen en vele andere van haar ontwerpen groeien uit tot architecturale ijkpunten.

Dat Havenhuis was in 2016 overigens één van haar laatste werken, want Hadid overleed datzelfde jaar aan een hartaanval.

‘ZAHA HADID: WHO DARES WINS’ is een uitmuntende introductie tot het werk van deze volstrekt unieke architecte.

Ontdek deze docu hier:

Art & Film loopt zoals altijd in samenwerking met Academie Mechelen.