Cuba, jaren ’80. Het land is zo goed als failliet, en veel ontsnappingsroutes uit de armoede zijn er niet.
In de hoop op een beter bestaan stuurt Pedro Acosta stuurt zijn zoon Carlos – een rebels schoffie dat meer tijd op straat dan in de schoolbanken doorbrengt – naar het strenge internaat van de Nationale Balletacademie. Tegen diens zin, want de kleine Carlos
is zoals elke eighties-tiener meer geïnteresseerd in de moonwalk van Michael Jackson dan in het Zwanenmeer.
Maar stilaan groeit zijn belangstelling toch, en al snel blijkt zijn danstalent Cuba vér te overstijgen: op zijn 25ste breekt hij wereldwijd door bij het Royal Ballet in Londen, waar
—–
De dertigjarige Billi woont al sinds haar kindertijd in Amerika: ze is weliswaar de dochter van Chinese immigranten, maar door haar Amerikaanse opvoeding voelt ze zich amper nog Chinees.
Wanneer ze hoort dat haar geliefde grootmoeder Nai Nai terminaal is, wil de jonge vrouw haar meteen in China gaan opzoeken. Probleem: de familie houdt voor de mater familias stil dat ze stervende is, want volgens de Chinese denkwijze is het beter dat zij de akelige
wetenschap over het naderende einde met zich meedragen dan dat de onwetend-zieke oma dat moet doen.
Dat Nai Nai daarvoor dag na dag belogen moet worden, is iets dat ze er dan maar bijnemen – en dat stuit de ‘Amerikaanse’ Billi dan weer tegen de borst.
Om de hele familie de kans te geven definitief afscheid te nemen van Nai Nai (maar zonder dat ze zelf weet dat het over haar afscheid gaat), bedenkt de familie een Continue reading “THE FAREWELL (Lulu Wang)” »
—-
Lang, héél lang geleden toonde het Filmhuis ‘Harry, un ami qui vous veut du bien': wie er toen bij was, zal zich zeker dit volstrekt briljant Hitchcockiaans werkstukje van de toen totaal onbekende Dominik Moll herinneren, een Fransman die daarna opnieuw in de volstrekte anonimiteit verdween.
Om nu na al die jaren opeens opnieuw boven water te komen met ‘Seules Les Bêtes’, een meesterlijke whodunnit die door de Nederlandstalige pers helaas volstrekt over het hoofd werd gezien – ook bezuiden de taalgrens worden soms films gemaakt, heren recensenten! Maar u kent ons: wij graven graag dit soort pareltjes boven.
‘Seules Les Bêtes’ is een thriller over een verdwenen – vermoorde – vrouw in de koude Franse bergen, maar begint in een stoffig, bloedheet Afrikaans dorp, waar een man op zijn motorfiets door de straat scheurt met een geit op de schouders.
Om te weten wat een man-met-geit in godsnaam met een moord in het verre Frankrijk te
maken heeft, neemt Moll ons mee in een spannende, wild kronkelende en constant verrassende thriller die de kijker twee uur lang op het puntje van zijn stoel weet te houden.
In Frankrijk begint het verhaal bij ene Alice, een sociale werkster die haar echtgenoot bedriegt met Joseph, één van haar cliënten. Wanneer die twee langs de kant van de weg Continue reading “SEULES LES BÊTES (Dominik Moll)” »
—-
Een Chinese film noir, en nog een goeie ook: komt dat zien!
Hoofdpersonage van het prachtige ‘The Wild Goose Lake’ is ene Zhou, de leider van een beruchte motorbende. Nadat hij een agent heeft gedood, moet hij niet alleen op de vlucht voor de politie, maar ook voor zijn eigen gangstermaatjes.
Om hem terug te vinden, worden alle mogelijke middelen ingezet: zijn ene belagers gebruiken zijn familie als lokaas, de anderen hebben een ‘bathing beauty’ (de lokale codetaal voor hoertje, omdat die hun klanten aan de oevers van het meer bedienen)
ingeschakeld om hem erin te luizen. En zo sluit stilaan maar onherroepelijk het net rond de voortvluchtige gangster zich…
‘The Wild Goose Lake’ is een meeslepende thriller waarvan àlle elementen zo uit het grote Klassieke Noir-handboek lijken te komen: de loner op de vlucht, de femme fatale, de kringelende sigarettenrook…
Maar het is toch vooral visueel en stilistisch dat regisseur Yinan Diao hier het verschil Continue reading “THE WILD GOOSE LAKE (Yinan Diao)” »
Ruim 25 jaar geleden ontstond in The Sounds – een kleine jazzclub in Brussel – het idee voor een orkest dat ondertussen tot de wereldtop behoort: het Brussels Jazz Orchestra.
Onder impuls van oprichters Frank Vaganée, Serge Plume, Marc Godfroid en Bo van der Werf bouwt de band jaar na jaar een alsmaar groeiende reputatie op, die ook voor het bredere én internationale publiek zichtbaar wordt wanneer de soundtrack voor ‘The Artist’ (waarop ze meespelen) met een Oscar bekroond wordt.
Maar die bekroonde soundtrack is maar één van de vele haltes op het constant
kronkelende parcours van het BJO: dankzij samenwerkingen met grote binnen- en buitenlandse jazznamen zoals Bert Joris, Enrico Pieranunzi, Joe Lovano, Kenny Werner, David Linx en Maria Schneider maar ook met verrassende partners als de De Frivole Framboos, DJ Grazzhoppa en rapper Zed weet het orkest steeds weer te Continue reading “BRING IT TO THE PEOPLE – The film about the Brussels Jazz Orchestra (Guy Fellemans)” »
—-
Jonathan, een zachtaardige jongeman, wordt verdacht van zedenfeiten, maar wordt bij gebrek aan bewijs vrijgelaten uit de gevangenis. Hij keert terug naar zijn moeder die in een huisje bij de duinen woont. Jonathan wil het verleden vergeten en neemt zich stellig voor een ander, beter mens te worden.
Maar ook al houdt hij zich strikt aan de regels, zijn goede intenties worden al snel
op de proef gesteld wanneer een moeder met haar dochtertje naast hen komt wonen. Jonathan doet er alles aan om zijn gevoelens te omzeilen…
Regisseuse Patrice Toye (‘Rosie’) maakte met ‘Muidhond’ een aangrijpend, indringend en gedurfd portret van een jongeman die niet wil zijn wie hij is. Niet alleen slaagde ze erin een extreem delicaat onderwerp op een genuanceerde manier te behandelen, ze levert Continue reading “In avant-première in het Filmhuis: MUIDHOND (Patrice Toye)” »
OPGELET:
Deze extra vertoning wordt u – naar aanleiding van de Dag van het Kunstonderwijs – gratis aangeboden door de Academie Mechelen.
De beschikbare tickets worden verdeeld volgens deze drie aloude principes:
1) First come, first served!
2) Op = op!
3) Vol = vol!
Kom dus vroeg, en maak van de gelegenheid gebruik om een bezoekje te brengen aan de talrijke (gratis) activiteiten op de Dag van het Kunstonderwijs in de Academie en het Cultuurcentrum.
Yep, ‘t is weer Oscartijd, en dan laten wij het Filmhuispubliek exclusief altijd al op voorhand weten wie er gaat winnen.
Dit jaar voorspellen we bijvoorbeeld dat de Oscar voor de Beste Acteur naar Joaquin Phoenix zal gaan, om de nogal voor de hand liggende reden dat hij zich met zijn rol in ‘Joker’ gewoon de beste acteur van het afgelopen jaar toonde.
Phoenix speelt Arthur Fleck, een gesjeesde stand-upcomedian die een luizig appartement deelt met zijn zwaar zieke moeder.
Om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen loopt hij in een clownsoutfit met reclameborden rond – de ultieme job voor losers. En zijn gevoel voor eigenwaarde stijgt
er niet op wanneer hij constant vernederd en belaagd wordt door jongerenbendes en machohufers die in de gure, door de politiek opgegeven buurt de straat beheersen. Tot hij een keer zelf gewelddadig reageert op zijn belagers, en hij ontdekt welke machtige kick hem dat geeft…
Todd Phillips zorgde met ‘Joker’ voor een absolute primeur door godbetert met een superhelden-spinoff de Gouden Leeuw op het chique Festival van Venetië te winnen. Want wie had nu ooit gedacht dat je met een film over de aartsvijand van Batman Continue reading “JOKER (Todd Phillips)” »
Barbara Rubin: de naam zegt u waarschijnlijk volstrekt niks, maar in de vroege jaren zestig was zij korte tijd de absolute queen bee van de volledig door mannen gedomineerde New Yorkse underground en avant garde-kunst.
Zo was het bijvoorbeeld Rubin die Andy Warhol aan Lou Reed en The Velvet Underground voorstelde, een daad waarmee ze zowel de loop van de moderne kunst als van de rock definitief zou veranderen.
Al in 1963 maakte Rubin ‘Christmas on Earth’ (originele titel: ‘Cocks and Cunts’), een schandaalverwekkende film vol expliciete seks en naaktheid, die diezelfde Warhol en een hele generatie van nieuwlichters die niet vies waren van schandaal en publiciteit ongetwijfeld op ideeën moet hebben gebracht. Voetnoot: ze was toen amper achttien.
Een paar maanden voordien had de rebelse tiener nog het braaf-katholieke België geschandaliseerd op het legendarische Festival van Knokke: daar had ze het in Amerika
verboden ‘Flaming Creatures’ van Jack Smith tot in de projectiecabine weten te smokkelen. De onverwachte schandaalprojectie van die film zorgde niet alleen voor een gevecht in regel met de flikken aan de
—-
In 2013 neemt de conservatieve paus Benedictus XVI (een als vanouds heerlijke Anthony Hopkins) een voor de kerk ronduit revolutionaire beslissing: in plaats van gewoon als paus tot zijn laatste ademstoot door te gaan zoals al zijn voorgangers, besluit hij af te treden om op pensioen te gaan.
Hoe het zover is kunnen komen?
In ‘Two Popes’ wordt op uiterst vermakelijke wijze gespeculeerd over een ontmoeting een jaar eerder tussen Benedictus en zijn opvolger Jorge Bergoglio (fantastisch vertolkt door Jonathan Pryce): die Argentijnse kardinaal was zo gefrustreerd over de richting die
de kerk uitging na het losbarsten van allerlei schandalen dat hij zélf zijn pensioen had aangevraagd.
Maar in plaats van dat pensioen toe te staan, sommeert Benedictus zijn zwaarste criticaster naar het Vaticaan om enkele dagen lang over vanalles en nog wat van gedachten te wisselen – van ABBA,The Beatles (‘Hoe? Jij kent ‘Yellow Submarine’Continue reading “THE TWO POPES (Fernando Meirelles)” »
