Met deze magistrale muzikale biopic over Joy Division-voorman Ian Curtis leverde de Nederlandse meesterfotograaf Anton Corbijn in 2007 een regiedebuut af om u tegen te zeggen.
Corbijn leerde de groep als beginnend fotograaf persoonlijk kennen in de seventies, en zat dan ook in een uitstekende positie om perfect de persoon van Curtis en de spirit van Joy Division in zijn film te vatten.
Hij wordt daarbij geholpen door een stel (toen nog) jonge talenten in de cast. Vooral Sam Riley is uitmuntend als de soms angstaanjagend intense, door epilepsie getergde zanger, maar ook de bijrollen zijn geweldig ingevuld: onder andere Tony Kebbell (als Rob Gretton, de hondsbrutale manager van de band), Joe Anderson (als bassist Peter ‘Hooky’ Hook) en Samantha Morton (als Curtis’ echtgenote Debbie) brengen band en entourage helemaal tot leven.
Bonus: ook de door de acteurs zelf ingespeelde livefragmenten op de soundtrack zijn zonder meer indrukwekkend straf.
CONTROL Regie: Anton Corbijn UK 2007, 120 min.
Deze film werd door Filmhuis Mechelen vertoond op:
DINSDAG 23 AUGUSTUS
Openluchtvertoning op het binnenplein van Het Predikheren
In de internationale kunstwereld is Louise Bourgeois een volstrekt unieke figuur: in 1911 geboren in Parijs maakte ze van dichtbij zowat élke moderne kunststroming mee, zonder dat ze zelf ooit tot een club wilde behoren.
Na een (ongelukkige) jeugd in een welstellende tapijtweversfamilie werd ze eerst assistente van Fernand Léger, en leerde ze later zowel Marcel Duchamp als de surrealisten persoonlijk kennen.
Léger zette haar op het pad van de sculpturen, maar van Duchamp en surrealistenpaus André Breton (en het exclusieve mannenclubje dat hij rond zich had verzameld) had ze – met haar altijd ongezouten mening – een veel minder hoge pet op.
‘Duchamp had mijn vader kunnen zijn,’ beweerde ze (maar dan moet u wel weten dat haar vader liever een zoon wou en haar die uiterst ongelukkige jeugd bezorgde). En Breton vond ze een pompeuze twat.
Net voor de tweede wereldoorlog uitbrak verhuisde ze met haar Amerikaanse echtgenoot naar New York. Hoewel ze daar aanvankelijk enig succes kende, en ondanks haar vriendschap met artiesten als Willem de Kooning, Barnett Newman en Mark Rothko, deemsterde de aandacht voor haar werk -vaak geïnspireerd door het onderbewuste, haar jeugdtrauma’s, haar insomnia en seksuele beelden – helemaal weg in de jaren ’50, ’60 en ’70.
Die belangstelling kwam er pas op een leeftijd dat andere artiesten op pensioen gaan: haar eerste echt grote expo kreeg ze pas op 71-jarige leeftijd in het MoMA, bij de expo op de Documenta IX in Kassel was ze zelfs al 78. Het beeld waarmee ze het bekendst werd – de gigantische spinnen-sculptuur ‘Maman’ – maakte ze toen ze al diep in de tachtig was.
Niet dat die leeftijd voor haar veel uitmaakte, want ze zou bijna honderd worden en bleef tot aan haar dood bijzonder actief, én betrokken bij jonge artiesten: die mochten elke zondagnamiddag bij haar langskomen op een salon, waarop ze haar ongezouten mening en advies over de werken gaf – alleen al de unieke beelden van de gesprekken op zo’n salon zijn al het bekijken van deze uitermate boeiende documentaire waard.
Doén!
BONUS: voor wie nog meer over Louise Bourgeois wil weten, is er deze even uitstekende biografische docu uit 1993 over haar leven en werk, verteld in een uitgebreid interview met de artieste zelf.
(in het Frans)
Art & Film loopt zoals altijd in samenwerking met Academie Mechelen.
Vandaag in CINEMA CORONA aandacht voor een kortfilm met een stevige lokale link: voor hij zijn langspeeldebuut ‘Adem’ maakte, regisseerde Mechelaar Hans Van Nuffel een aantal kortfilms, waaronder het bekroonde ‘FAL’ (uit 2007).
In die film volgen we een Congolese man (rol van Claude Musungayi) die een luxeauto moet gaan afleveren bij een chique villa.
De vrouw des huizes (Marijke Pinoy) weet echter van niks, en bovendien is diegene die de sportkar besteld heeft – haar man – overleden.
De arrogante, rotverwende zoon (gespeeld door Gilles de Schrijver) kan het allemaal niks schelen, en houdt zich ondertussen in zijn privé-schietbaan achter het huis bezig met zijn dure collectie revolvers en geweren.
Maar net die schiettuigen – en dan vooral het FAL-machinegeweer – blijken echter een bijzonder onverwachte link te leggen tussen de Congolese autoleverancier en de zoon…
‘FAL’ werd bekroond met de Juryprijs op zowel het Festival van Montreal als het Internationaal Kortfilmfestival Leuven.
Naar maandagse gewoonte in onze CINEMA CORONA vanavond weer een Art & Film-vertoning, zoals altijd in virtuele samenwerking met Academie Mechelen.
Op het programma: ‘GILBERT & GEORGE: NO SURRENDER’
Ze zien eruit als twee brave opa’s, als twee typisch Britse burgermannetjes, maar de Gilbert & George uit de titel zijn al jaren de rebellen van de Engelse kunstscene.
Onder het motto ‘Kunst voor iedereen’ (‘Art For All’) proberen ze al sinds ze – eind jaren zestig – startten de muren te slopen die de kunstwereld zorgvuldig rond zichzelf optrok.
Of zoals ze het zelf samenvatten: “We brengen ons publiek niet in de hemel, we brengen het niet in de hel. We brengen het naar de bar.”
Naar aanleiding van de grote retrospectieve van hun werk in het Londense Tate Modern maakte het BBC-programma ‘Imagine’ een intiem portret van het kunstenaarsduo dat elkaar eind jaren zestig ontmoette aan de Londense Saint Martin’s School of Art. “Het was liefde op het eerste gezicht”, zeiden ze daarover in een interview vijf jaar geleden.
Al hadden ze vroeger een andere verklaring waarom ze op school onafscheidelijk waren: het Engels van Gilbert Prousch (een Italiaan van geboorte, met een Reto-Romaans dialect als moedertaal) zou destijds zó slecht geweest zijn dat George Passmore (°1942) de enige was die hem kon begrijpen
Hun reputatie werd meteen gevestigd met hun eerste publieke performance, ‘The Singing Sculpture’ uit 1969, waarbij ze als levende standbeelden samen op een tafel stonden en de oer-Britse evergreen ‘Underneath the Arches’ zongen.
Bijna veertig jaar na hun debuut en een rijkgevulde carrière verder zocht Alan Yentob het duo op, bij hen thuis in het Londense East End.
Daar wonen ze al sinds hun studietijd samen als twee mannen, maar als één artiest.
Nu ze allang de zestig gepasseerd zijn, zijn ze zoals de meeste mannen van hun leeftijd niet meer bereid om te veranderen, al betekent dat in hun geval net dat ze jong en tegendraads blijven.
Daarnaast volgt deze boeiende docu ook de voorbereidingen en de opening van de retrospectieve in het Tate Modern, die met meer dan tweehonderd werken hun eerste belangrijke retrospectieve in 25 jaar wordt. Bovendien zijn ze na Andy Warhol de enige kunstenaars die een volledige verdieping kregen in het prestigieuze museum.
“Elk werk is een visuele liefdesbrief aan de bezoeker, aan élke bezoeker, wat ook zijn achtergrond, nationaliteit of religie is. Dat kan omdat we met universele onderwerpen werken. Dood, hoop, leven, angst, seks, geld, ras, religie: al die dingen zijn voor iedereen relevant.”
Nog twee weetjes voor de popliefhebbers: David Bowie was een fervent fan en verzamelaar van Gilbert & George-kunst.
En in 1970 zagen Florian Schneider en Ralf Hütter van Kraftwerk een expo van Gilbert & George in Frankfurt: het leverde hen het idee voor hun mannen-in-pakken-look op, én de gedachte om kunst tot bij iedereen in het alledaagse leven te brengen.
Kortom: enjoy!
GILBERT & GEORGE: NO SURRENDER Regie: Chris Rodley UK 2007, 50 min.
In 2006 keerde Sigur Rós na het einde van hun uiterst succesvolle wereldtoernee terug naar hun thuisland.
Daar besloten ze een reeks gratis concerten te geven op een aantal ongewone plaatsen.
Al die concerten werden door Dean DeBlois gefilmd voor ‘HEIMA’, een wonderlijk mooie concertfilm die perfect past bij Sigur Rós’ unieke muziek, en die evenveel over het land als over de groep vertelt.
SIGUR RÓS: HEIMA Regie: Dean DeBlois ISL 2007, 97 min.
De links naar de andere muziekfilms van ons online slotfeest vindt u HIER!
P.S. voor wie alléén de muziek van ‘HEIMA’ wil: een fan hermonteerde de hele film zonder de interviews en met extra muziek.
Bekijk het resultaat hier:
Voorafgaand aan het concert ‘STUFF. Plays Howard Shore’(concert om 20u30) vertoont Filmhuis Mechelen het magistrale ‘Eastern Promises’, David Cronenbergs indrukwekkende morele fabel over het milieu van de Russische maffia in Londen – en met muziek van Cronenbergs huiscomponist Howard Shore, uiteraard.
Naomi Watts speelt Anna, een vroedvrouw met Russische roots. Als een jonge moeder in haar hospitaal sterft besluit ze met behulp van het dagboek van het overleden meisje op zoek te gaan naar de roots van de boreling.
Dat is niet naar de zin van een plaatselijke maffia-godfather (Armin Mueller-Stahl), die zijn hitman (de verkillende, rijkelijk getatoeëerde Viggo Mortensen) de opdracht geeft een
aantal potentieel lastige getuigen op te ruimen, want pottenkijkers zijn niet gewenst bij het uitvoeren van zijn vuile zaakjes.
En ook Anna zelf dreigt meegesleurd te worden in de spiraal van geweld…
De mooie studente Bai Xuemei wordt met een jobaanbieding naar een ver afgelegen bergdorpje gelokt, maar eenmaal daar aangekomen wordt ze opgesloten, mishandeld en als bruid verkocht, een praktijk waar niemand in het dorp blijkbaar graten in ziet.
En weer uit haar hachelijke situatie ontsnappen is voor Bai quasi onmogelijk in dit door bergen omgeven oord…
Goed om weten: de plot van Blind Mountain klinkt misschien een beetje als die van een spannende gevangenisthriller (en dat is deze film au fond eigenlijk ook), maar regisseur Li Yang vertrok wél van een reële wantoestand in China: vele duizenden meisjes worden er ook vandaag nog door mensensmokkelaars als slaven verkocht.
Deze uitermate knap gefotografeerde film wordt voortgestuwd door hoofdrolspeelster Huang Lu, die de hele tijd adembenemend sterk staat te acteren.
En tot slot: regisseur Li Yang begon zijn carrière als documentairemaker, en schakelde pas op latere leeftijd nog over op speelfilm: een uitstekende keuze, als u het ons vraagt.
De 13-jarige Jasira wordt door haar gekke Amerikaanse moeder naar haar oerconservatieve en stuurse Libanese vader in het puriteinse Texas gestuurd: niet echt de meest geschikte plaats voor een puber.
Zeker niet als die net haar eigen seksualiteit begint te ontdekken. En als ze daarbij ook nog eens ontdekt dat ze seks gewoon leuk vindt.
Regisseur Alan Ball won al een oscar voor zijn scenario van ‘American Beauty’ én een Emmy voor zijn al even uitmuntende tv-serie ‘Six Feet Under’, maar zelfs die status kon niet verhinderen dat zijn ‘Towelhead’ in Amerika bijna twee jaar als ‘onverkoopbaar’ op de plank bleef liggen.
‘Towelhead’ – gebaseerd op de gelijknamige roman van Alicia Erian - gaat dan ook over
twee thema’s waar ze het in middle class-Amerika liever niet openlijk over hebben: seks en racisme – ‘Towelhead’ (vrij vertaald ‘Handdoekenkop’) is het Amerikaanse scheldwoord voor Arabieren.
Gelukkig werd de film via vertoningen op festivals uiteindelijk toch opgepikt en uitgebracht, want jazeker, Alan Balls regiedebuut is wel degelijk gedurfd en ontregelend, maar tegelijk is het ook een subtiele, uitstekend geacteerde en bijwijlen demonisch Continue reading “TOWELHEAD (Alan Ball)” »
Kort samengevat: een komedie over een kleine Egyptische politiefanfare die in Israel wil gaan spelen op de opening van een Arabisch cultureel centrum.
Helaas komen ze door omstandigheden terecht in Beit Tiqvah, in plaats van in Petah Tiqva, waar ze eigenlijk moeten zijn.
Omdat ze noodgedwongen in Beit moeten overnachten, dringen ze ongewenst in het leven van enkele lokale bewoners binnen…
Goed om weten: ‘The Band’s Visit’ is het felgesmaakte debuut van Eran Kolirin, die eerder voor de Israelische televisie werkte: met deze originele, bitterzoete komedie slaagt hij erin op een vrolijke manier ernstige thema’s aan te kaarten.
De film werd door Israel ingezonden als kandidaat voor de Oscar voor Beste Niet-Engelstalige film, maar werd uiteindelijk gediskwalificeerd: na enig telwerk bleek dat meer dan 50 procent van de dialogen in het Engels verlopen, en dat vond het oscarcomité niet Continue reading “9/6: THE BAND’S VISIT + FILMHUIS SLOTFEEST 2008-2009” »
Kort samengevat:La Zona is een met omheining, videobewaking en gewapende schildwachten bewaakte wijk waar de Mexicaanse rijken zich verschansen tegen de naburige arme stadssloebers.
Als drie inbrekers toch La Zona weten binnen te dringen, besluiten de bewoners het recht in eigen handen te nemen, terwijl de politie vergeefs toegang tot het afgesloten rijkeluisgebied probeert te krijgen…
Goed om weten: Met ‘La Zona’ levert de Mexicaanse regisseur Rodrigo Pla een ijzersterke maar duistere sfeerschets af van het leven in Latijns-Amerika, waar de enorme
kloof tussen rijk en arm én die tussen Indiaans en Europees voor permanente onrust zorgen.
De dreigende sfeer wordt nog verhoogd door het gebruik van beelden van Continue reading “28/4/2009: LA ZONA” »
In de internationale kunstwereld is Louise Bourgeois een volstrekt unieke figuur: in 1911 geboren in Parijs maakte ze van dichtbij zowat élke moderne kunststroming mee, zonder dat ze zelf ooit tot een club wilde behoren.
Voorafgaand aan het concert 
