Vandaag hebben we in CINEMA CORONA een prachtige moderne klassieker van Edward Yang klaarstaan: ‘TAIPEI STORY’.
De film draait rond de relatie tussen Chin (de adembenemend mooie Tsai Chin, destijds een van de bekendste popsterren van Taiwan) en Lung (gespeeld door Hou Hsiao-Hsien, die niet alleen meeschreef aan het script maar ook zijn huis hypothekeerde om de film gefinancierd te krijgen).
Hij is een voormalige baseballspeler die nu in de business van zijn vader actief is, maar die vooral terugverlangt naar zijn onherroepelijk vergane gloriemomenten in de sport.
Zij is een carrièrevrouw wiens carrière na een overname op een dood spoor is beland, en wiens functie ‘niet meer in de plannen past’ van de nieuwe directie. Bovendien is ze achterdochtig over Lung, van wie ze vermoedt dat hij zijn ex nog ziet.
Chin probeert troost te vinden bij haar zus en diens vriendinnen, jonge vrouwen die er in het alsmaar uitdijende Taipei een westerse, hedonistische levensstijl op nahouden…
In ‘TAIPEI STORY’ vatte Yang in een prachtig, weemoedig en zachtjes afbrokkelend liefdesverhaal zowel de botsing tussen het oude en het nieuwe Taiwan als die tussen Oost en West, die tussen drie generaties Taiwanezen én die tussen twee (ex-)geliefden.
Een bloedmooie, bitterzoete film die meer dan 35 jaar na de release nog altijd hyperrelevant en actueel is.
De fantastisch mooie fotografie is van Yang Wei-Han.
(Engelse ondertitels aanschakelen door onderaan op YouTube op ‘Instellingen’ te drukken en Engels te kiezen':)
Herinnert u zich nog wat dat in de tijden voor corona betekende?
Uitgaan! Dansen! Party! Concerten bijwonen! Fuiven! Feesten! Uit zijn pan gaan! Het dak eraf blazen!
Voor wie ondertussen vergeten is hoe dat feesten ook weer precies ging, hebben we in onze CINEMA CORONA het geweldige ‘SOULWAX – PART OF THE WEEKEND NEVER DIES’ klaarstaan.
In die docu / concertfilm / roadmovie krijgen we een fantastisch inkijkje in het krankzinnige, surrealistische, absurde, fantastische, hilarische, hallucinante én hallucinerende bestaan van de gebroeders David en Stephen Dewaele, de breinen achter Soulwax en 2MANYDJS.
We volgen de twee kriskras over de hele planeet, tussen het in-en uitchecken in allerlei hotels, vliegtuigen en taxi’s door: we zien hen dj’en, soundchecken, uitleggen wat het verschil is tussen Soulwax en 2MANYDJS (872 keer), uitleggen wat het verschil is tussen Nite Versions en Radio Soulwax (920 keer), uitleggen wat het verschil is tussen Nite Versions en 2MANYDJS (337 keer), uitleggen wat het verschil is tussen 2MANYDJS en Radio Soulwax (595 keer), uitleggen wie Stephen is, en wie David, optreden, dj’en, een plaat maken, een remix van die plaat maken, een remix van andermans plaat maken, partyen, afterpartyen, after the afterparty verder party-en, debiele tv-shows doen, nog debielere kranteninterviews geven, niet slapen, crashen, soundchecken, optreden, dj’en, optreden, dj’en, optreden en dj’en.
En daarna: alles opnieuw, van voor af aan.
De kijker wordt plaatsvervangend moé van te kijken naar wat de twee allemaal in gang zetten en van wat hen allemaal overkomt, maar wordt tegelijk ook meegevoerd in de opwinding en de adrenalinerushes die hun magistrale optredens en dj-sets overal veroorzaken.
Om maar te zeggen: ‘SOULWAX – PART OF THE WEEKEND NEVER DIES’ moét u gezien hebben.
BONUS: voor wie nog meer Nite Versions wil, check deze allesverschroeiende liveset:
Dertig jaar oud, maar helaas nog altijd hyperactueel: ‘CAUCHEMAR BLANC’, de kortfilm die Mathieu Kassovitz voor zijn doorbraak ‘La Haine’ draaide.
Het verhaal draait rond vier racisten die – zoals ze elk weekend doen – ‘s nachts in de banlieu in hun auto zitten te wachten tot er een ‘mal blanchi’ passeert die ze in elkaar kunnen timmeren.
Wanneer een oudere Arabische man op een snorfiets voorbijrijdt, zetten ze de achtervolging in.
Die loopt door een plotselinge motorbrand echter helemaal anders dan ze verwachten: verblind door de rook knallen ze tegen een telefooncabine, en maken daardoor het hele appartementsblok wakker. Met alle gevolgen vandien….
Kassovitz baseerde zijn film op het gelijknamige stripverhaal van Moebius uit 1974 (kan je nagaan hoe lang dit thema al ettert!), nadat hij als snotneus op de grootmeester van het stripverhaal was afgestapt om hem om ten eerste om een handtekening te vragen, en ten tweede meteen ook de rechten om de vers gehandtekende strip te mogen verfilmen. Moebius gaf naar verluidt meteen zijn toestemming aan de jonge lefgozer.
Het resultaat is een soort voorstudie van de thema’s en de stijl die Kassovitz zowel in ‘La Haine’ als in ‘Metisse’ verder zou uitwerken.
(In het Frans, zonder ondertitels, maar veel wordt er niet gezegd, en de beelden spreken eigenlijk helemaal voor zich, dus zeker checken!)
Maandag, en dus hebben we naar goede gewoonte weer een Art & Film-aflevering klaarstaan in onze CINEMA CORONA.
Vandaag is dat ‘AI WEIWEI: WITHOUT FEAR OR FAVOUR’, een uitmuntende BBC-documentaire uit 2010 over de belangrijkste levende Chinese kunstenaar.
Fotograaf, kledingontwerper, influencer, landschapsarchitect, boekuitgever, meubelhandelaar, filmmaker, ontwerper van het wereldberoemde Vogelnest-stadion… : Ai WeiWei is een echte renaissance-artiest, die tegelijk onvervaard tegen de Chinese overheid durft in te gaan, én zijn kritiek op het kapitalisme niet onder stoelen of banken steekt.
De gevolgen zijn ernaar: zijn telefoon wordt afgetapt, hij wordt constant gesurveilleerd, belandde in de gevangenis en kreeg te maken met politiegeweld.
Alan Yentob praat met Ai WeiWei (en kenners zoals curator Chris Dercon) niet alleen over zijn werk en activisme, maar ook over zijn jeugd, zijn familie-achtergrond, zijn invloeden en zijn periode in New York.
Een boeiende en uiterst inspirerende docu: enjoy!
Art & Film loopt zoals altijd in samenwerking met Academie Mechelen.
Vandaag hebben we in CINEMA CORONA‘THE LODGER’ klaarstaan, de film die Alfred Hitchcock zelf als ‘de eerste echte Hitchcock-film’ omschreef.
‘THE LODGER’ is losjes gebaseerd op het verhaal van Jack the Ripper.
Londen wordt geterroriseerd door een seriemoordenaar die het op blonde vrouwen gemunt heeft, en die in de volksmond de bijnaam The Avenger gekregen heeft.
Wanneer een mysterieuze man bij de familie Bunting – van wie de dochter een blond model is – een kamer huurt, rijst het vermoeden dat hij weleens de gevreesde moordenaar zou kunnen zijn…
Hoewel de film uit 1927 (!) dateert, bevatte ‘THE LODGER’ al alle elementen van de typische Hitchcock-suspense. De stijl (met de aparte camerahoeken en schaduw-lichtspel) was volgens Hitchcock zelf beïnvloed door de films van Duitse grootmeesters als Fritz Lang en F.W. Murnau, een invloed die hij zelf in de gerenommeerde UFA-studio’s in Berlijn uit eerste hand had opgepikt.
De film – met de toenmalige ster Ivor Novello in de hoofdrol, zeg maar de Ralph Fiennes van zijn tijd – groeide uit tot een enorm succes bij critici én publiek, en legde mee de basis voor het thriller-genre.
Leuke bijkomstigheid: zoals in vele van zijn latere films neemt Hitchcock ook hier al een cameo voor zijn rekening.
Enjoy!
Bekijk de recensie van Mark Kermode (BBC/BFI):
Hitchcock over de invloed van de Duitse expressionistische filmers op ‘THE LODGER':
Vandaag trekken we met CINEMA CORONA richting Brazilië, en ook wel een beetje richting Griekenland en Frankrijk.
‘ORFEU NEGRO’ is de warme, kleurrijke en aan alle kanten vibrerende verfilming van de aloude Griekse Orpheus-mythe, maar dan door de Franse regisseur Marcel Camus verplaatst naar Rio tijdens het carnaval.
Het verhaal draait rond de knappe Eurídice, die vanuit haar dorpje naar Rio gevlucht is om daar onder te duiken bij haar nicht Serafina, op de vlucht voor een man die haar wil vermoorden.
Wanneer ze in Rio arriveert, komt ze midden in het chaotische carnaval terecht dat de hele stad in een wilde roes onderdompelt.
In die sfeer ontmoet ze de trambestuurder Orfeu en volgt algauw een romance.
Probleem: Orfeu is al verloofd met Mira, die zich niet de kaas van het brood wil laten halen. En er zijn nog andere kapers op de kust…
‘ORFEU NEGRO’ is een anderhalf uur durende koortsdroom, en een swingend feest voor oog én oor: de soundtrack van Antonio Carlos Jobim en Luiz Bonfa zorgde destijds voor een wereldwijde boom van de bossanova, en de kleurrijke beelden geven je zin om een ticket naar Rio te boeken.
Breno Mello (een van de straat geplukte voetballer) en Marpessa Dawn zijn perfect als het centrale koppel, en de regie van Marcel Camus is zo goed perfect – de slotscène is misschien wel één van de mooiste slotscènes ever.
Deze prachtfilm werd dan ook terecht bekroond met zowel de Oscar voor de Beste Buitenlandse Film als de Gouden Palm in Cannes.
Enjoy!
(dit is de Engelstalige versie, helaas niet de originele Braziliaans-Portugese, maar een gegeven paard etc.)
Vandaag hebben we in CINEMA CORONA een bijzonder stevige muziekdocumentaire in de aanbieding, kwestie van toch ook in deze tijden het weekendgevoel niet helemaal te verliezen.
Op het programma staat ‘DE BRASSERS’, een uiterst knappe en indringende documentaire van Mechelaar Jan Weynants over de geschiedenis van de gelijknamige, roemruchte eighties cultgroep.
Eind jaren ’70: het braaf-katholieke Limburgse Hamont wordt ruw opgeschrikt door een stel punks dat zichzelf De Brassers noemt, en dat de donkerste, koudste en meest nihilistische muziek maakt die ooit in dit land op plaat is gezet.
De groep en hun aanhang zorgt voor een ware schok in de conservatieve streek, zéker wanneer de groepsnaam in grote witte letters op de plaatselijke kerkmuur gekalkt wordt (om daar vervolgens zowat 30 jaar op te blijven staan).
De plaatselijke goegemeente spreekt meteen schande van deze outcasts, de burgemeester zet de rijkswacht in en de schooldirectie waarschuwt hun leerlingen streng uit de buurt van deze Gevaarlijke Elementen te blijven – wat uiteraard hun aantrekkingskracht alleen maar groter maakte…
Ondertussen krijgt de groep in rockwereld wel het juiste soort aandacht – de legendarische BBC-dj John Peel draait hun muziek, de VPRO zendt een cameraploeg richting België, en zowel hun ‘En Toen Was Er Niets Meer’ als ‘??? (Ik Wil Eruit)’ groeien uit tot echte cold wave-klassiekers – maar trouw aan hun groepsnaam gaan De Brassers al in 1982 ten onder aan drank, drugs en problemen met politie en gerecht.
Pas eind jaren ’90 beginnen ze sporadisch weer op te treden, en begint de groep de erkenning te krijgen waar ze twintig jaar eerder al recht op had.
DE BRASSERS Regie: Jan Weynants B 2012, 50 min.
BONUS: oude 8mm-beelden van de Kwiet, het punkhol in Hamont van waar De Brassers opereerden, plus een geweldige reportage van de VPRO over de groep, uit 1981. Deel 1:
Door corona kunnen uiteraard ook de défilés van de grote modehuizen niet doorgaan, maar daar kan uiteraard – pun not intended – een mouw aan gepast door hun nieuwe collecties per film op de wereld los te laten.
En dat mag duidelijk wat kosten: bij Dior hebben ze zelfs Matteo Garrone (‘Gomorra’, ‘Dogman’…) ingehuurd om een kortfilm rond hun lente- en zomercollectie 2021 te draaien.
‘LE CHATEAU DU TAROT’ – de collectie van ontwerpster Maria Grazia Chiuri was geïnspireerd op de tarotkaarten – is uiteraard een lange vermomde Dior-reclamespot, en 100% stijl en 0% inhoud, maar hey, dat mag er van ons ook eens mee tussen in CINEMA CORONA.
Bekeken is de nieuwe collectie dankzij Garrone alleszins, want na amper één maand zit deze kortfilm al aan meer dan 1,6 miljoen views.
Matteo Garrone neemt overigens wel vaker dit soort opdrachten en reclamespots aan.
Voor het Salone del Mobile (de enorme design- en meubelbeurs in Milaan) draaide hij ‘BEFORE DESIGN: CLASSIC. TRADIZIONE NEL FUTURO’ (2016) en ‘DELIGHTFUL’ (2017), kortfilms waarin de hoofdrollen eigenlijk vertolkt worden door stoelen, bedden, kasten, kroonluchters, tafels, gordijnen, lampadaires, tapijten en bijzettafeltjes (grappig genoeg komen die dan ook letterlijk éérst in de aftiteling – de acteurs volgen pas later)
Ook hier werd duidelijk niet op een euro meer of minder gekeken: de muziek is twee keer van topcomponist Alexandre Desplat.
Vandaag in Art & Film – zoals altijd i.s.m. Academie Mechelen – aandacht voor de films en de performances van BAS JAN ADER.
Ader (°1942) groeide op als de zoon van een predikantenkoppel dat tijdens de oorlog in het verzet actief was, en dat honderden Joden hielp onderduiken en ontsnappen: een daad waarvoor zijn vader in 1944 door de Duitsers gefusilleerd werd.
Na een mislukte studie aan de Rietveldacademie liftte Ader naar Marokko, en belandde uiteindelijk na allerlei avontuurlijke reizen in Californië, waar hij uiteindelijk zou studeren, trouwen en werken.
Van zijn gefilmde performances zijn de bekendste ongetwijfeld de ‘FALL’-serie, korte filmpjes waarin hij zich telkens op een andere manier aan de altijd winnende zwaartekracht overgeeft: door met stoel en al van een dak te vallen (‘FALL 1′).
Door in een Amsterdamse gracht te fietsen (‘FALL 2′).
Door van een metershoge boomtak in een sloot te vallen (‘BROKEN FALL (ORGANIC)’).
Of door over een kruk in de struiken te vallen (‘BROKEN FALL (GEOMETRIC)’)
Allemaal films die bekeken kunnen worden als een soort combinatie van absurdisme, surrealistische poëzie, gecontroleerde mislukking, slapstick en pure ‘Jackass’ avant la lettre – ergens halverwege tussen de ernst en de humor, tussen de lach en de traan.
Ook bijzonder invloedrijk is zijn ‘I’M TOO SAD TO TELL YOU’, een film waarin hij minutenlang onbedwingbaar zit te huilen (en waarmee hij waarschijnlijk de draak wou steken met de macho artiesten die destijds in Californië de kunstwereld beheersten).
In 1975 kwam er echter een abrupt einde aan de korte carrière (en het leven) van Ader, toen hij in een piepklein mini-bootje in recordtijd op zijn eentje de Atlantische Oceaan probeerde over te zeilen.
Hoewel Ader een bijzonder ervaren en bedreven zeiler was, en hij zelf berekend had dat de overtocht zestig (of maximum negentig) dagen zou duren, werd maandenlang niks van hem vernomen – tot meer dan een half jaar later zijn gekapseisde bootje leeg aanspoelde op de Ierse kust…
Nooit werd nog enig spoor van Ader gevonden (zijn lichaam is nog altijd spoorloos), waarna de wildste theorieën de ronde begonnen te doen: was dit de ultieme performance? Had hij zijn dood zelf in scène gezet? Misschien leefde hij nog?
Ondanks dat relatief kleine oeuvre bleef de reputatie en de invloed van het werk Ader na zijn dood alleen maar groeien, met retrospectieves van zijn werk in zowat alle belangrijke musea ter wereld.
Ontdek dat unieke werk hier zelf, in deze compilatie van zijn films/performances.
Met achtereenvolgens:
- ‘FALL 1, LOS ANGELES 1970′ - ‘FALL 2, AMSTERDAM 1970′ - ‘BROKEN FALL (ORGANIC) – AMSTERDAMSE BOS’ (1971)
– ‘BROKEN FALL (GEOMETRIC) – WEST KAPELLE’ (1971)
– ‘I’M TOO SAD TO TELL YOU’ (1971)
– ‘UNTITLED’ (‘Tea Party’) (1972)
– ‘NIGHTFALL’ (1971)
Hier een uitstekend artikel van documentairemaker René Daalder over (het werk van) Bas Jan Ader: ‘BAS JAN ADER IN THE AGE OF ‘JACKASS” http://www.basjanader.com/dp/Daalder.pdf
Een artikel in The Guardian: ‘Ader had the shortest heyday – about five years – and left very few works, but everything he made was pensive, beautiful and delicately suspended between tears and laughter’ https://www.theguardian.com/artanddesign/2006/apr/30/art1
UPDATE: deze film was maar tijdelijk beschikbaar en is niet langer online te bekijken.
Maar in onze CINEMA CORONA zijn nog tal van andere titels beschikbaar.
Zijn ‘DOTTIE GETS SPANKED’ (uit 1993 alweer) is een pakkend, semi-autobiografisch kinderportret: Stevie is een schuchter zesjarig jongetje dat helemaal gefascineerd is door ‘The Dottie Show’.
Hij mist geen enkele aflevering, en tekent dag en nacht de personages na. Zijn moeder stimuleert stiekem zijn fascinatie, terwijl zijn vader al dat sissy-gedoe maar niks vindt, en ook sommige van zijn klasgenoten hem als ‘feminino’ uitlachen, want Dottie is een show die alleen door de meisjes bekeken wordt.De mening van vader verandert er zeker op niet wanneer Stevie door de show een merkwaardige fascinatie voor kletsen op de poep ontwikkelt, de vaste clou van de show (terwijl zijn ouders net niet geloven in het slaan van kinderen)…
Haynes was als kind zelf helemaal gefascineerd door ‘I Love Lucy’, de legendarisch fifties-sitcom met Lucille Ball, en net zoals zijn hoofdpersonage hier mocht hij ooit een opname meemaken en Ball ontmoeten, een ontmoeting die zijn kinderlijke beeld van haar helemaal overhoop gooide.
