Met ‘Pinocchio’ leverde Matteo Garrone (‘Gommora’, ‘Dogman’) een heerlijke verfilming af van het klassieke sprookje van Carlo Collodi.
Wanneer houtsnijder Geppetto (vertolkt door Roberto Benigni) een pop maakt, gebeurt er iets magisch: de houten pop begint te praten en kan lopen, lachen en eten.
Geppetto noemt hem Pinocchio, en voedt hem op als zijn eigen zoon.
Maar de ondeugende Pinocchio vindt het lastig om braaf te zijn en tuimelt van het ene avontuur in het andere. Hij belandt in de buik van een gigantische haai, ontdekt Continue reading “PINOCCHIO (Matteo Garrone)” »
Door corona kunnen uiteraard ook de défilés van de grote modehuizen niet doorgaan, maar daar kan uiteraard – pun not intended – een mouw aan gepast door hun nieuwe collecties per film op de wereld los te laten.
En dat mag duidelijk wat kosten: bij Dior hebben ze zelfs Matteo Garrone (‘Gomorra’, ‘Dogman’…) ingehuurd om een kortfilm rond hun lente- en zomercollectie 2021 te draaien.
‘LE CHATEAU DU TAROT’ – de collectie van ontwerpster Maria Grazia Chiuri was geïnspireerd op de tarotkaarten – is uiteraard een lange vermomde Dior-reclamespot, en 100% stijl en 0% inhoud, maar hey, dat mag er van ons ook eens mee tussen in CINEMA CORONA.
Bekeken is de nieuwe collectie dankzij Garrone alleszins, want na amper één maand zit deze kortfilm al aan meer dan 1,6 miljoen views.
Matteo Garrone neemt overigens wel vaker dit soort opdrachten en reclamespots aan.
Voor het Salone del Mobile (de enorme design- en meubelbeurs in Milaan) draaide hij ‘BEFORE DESIGN: CLASSIC. TRADIZIONE NEL FUTURO’ (2016) en ‘DELIGHTFUL’ (2017), kortfilms waarin de hoofdrollen eigenlijk vertolkt worden door stoelen, bedden, kasten, kroonluchters, tafels, gordijnen, lampadaires, tapijten en bijzettafeltjes (grappig genoeg komen die dan ook letterlijk éérst in de aftiteling – de acteurs volgen pas later)
Ook hier werd duidelijk niet op een euro meer of minder gekeken: de muziek is twee keer van topcomponist Alexandre Desplat.
In het afgeleefde kustplaatsje Villagio Coppola baat de kleine, scharminkelige en wat naïeve Marcello een al even afgeleefd verzorgingssalon voor honden uit.
De zacht- en goedaardige Marcello probeert uit overlevingsinstinct met iedereen in het stadje op goede voet te staan, wat hem ook zeer aardig lukt.
Tot op een dag de kolossale Simoncino voor zijn deur staat, een maffieuze geweldenaar die net uit de gevangenis is vrijgelaten en die met zijn opvliegend gedrag de
hele gemeenschap terroriseert.
Omdat Marcello na zijn uren als bijverdienste weleens coke dealt, eist de aan het witte poeder verslingerde Simoncino nu dat “zijn leverancier” hem stante pede een grote hoeveelheid van zijn favoriete drug levert – op de poef, uiteraard, want betalen heeft hij Continue reading “DOGMAN (Matteo Garrone)” »
Luciano, een vishandelaar uit het hart van Napels, is een vrolijke kerel: zijn familie en klanten onderhouden met zijn grappen is zijn lang leven.
Aangevuurd door zijn kinderen neemt hij op een dag deel aan de casting van de populaire reality-show ‘Big Brother’. Even later denkt Luciano (prima vertolkt door de op het witte doek debuterende Aniello Arena) nog maar aan één ding: een televisiester worden.
Voor de opvolger van zijn alom bejubelde maffia-kroniek ‘Gomorra’ koos Matteo Garrone voor een satire op de hedendaagse fascinatie met celebrity – helemaal op zijn plaats in een land waar een televisiemagnaat als Berlusconi jarenlang de touwtjes in handen had.
Sommige exuberante scènes geven de film iets van een hedendaagse versie van Fellini, elders gaat ‘Reality’ dan weer eerder de richting uit van ‘King of Comedy’ van Martin Scorsese of ‘A Face In The Crowd’ van Elia Kazan.
Kort samengevat: een mozaïekfilm over het leven van de leiders, handlangers en kinderen van de camorra, de Napolitaanse versie van de maffia.
Goed om weten: ‘Gomorra’ is gebaseerd op het gelijknamige boek van de onderzoeksjournalist Roberto Saviano, en toont zonder te romantiseren het leven zoals het is in de onderbuik van de Italiaanse/Napolitaanse samenleving: enerzijds is er de vrees voor de permanente maffiaterreur, anderzijds wekt het geweld en het machogedrag minstens evenveel fascinatie op.
En nog iets: ‘Gomorra’ werd bekroond met de Grote Prijs op het festival van Cannes en is één van dé kanshebbers voor de Golden Globes en Oscars, maar de camorra was Continue reading “13/1/2009: GOMORRA” »