In 1984 verscheepte het Zweedse mijnbedrijf Boliden massa’s giftig afval naar Arica, een klein woestijnstadje in Chili.
Officieel zou dat afval daar netjes verwerkt worden, maar in werkelijkheid werd een deel ervan gewoon gedumpt aan de rand van het stadje – ver weg liegt lekker.
De gevolgen van die illegale dumping waren verschrikkelijk: bewoners kregen kanker, en vele kinderen werden met allerlei afwijkingen geboren.
Regisseur Lars Edman is al jarenlang met dit verhaal bezig, en dat is geen toeval, want hij is op een vreemde wijze persoonlijk gelinkt aan beide zijden van het verhaal: niet
alleen werd hij geboren in Chili, hij groeide ook op in het Zweedse dorpje Skellefteå, uitgerekend de plek van waaruit Boliden ooit zijn eerste mijnactiviteiten startte.
83 is de man ondertussen, maar nog elke keer als hij een film maakt, kan hij het niet laten iémand op stang te jagen: filmcommissies, filmstudio’s, Nieuwe Preutsen, humorloze pilaarbijters, conservatieven, progressieven, woker-dan-woke-wokers, telkens vindt hij wel een nieuwe doelgroep om te provoceren – en liefst allemaal tegelijk.
Voor zijn nieuwe ‘BENEDETTA’ vond hij inspiratie in het (waar gebeurde) verhaal van de lesbische non Benedetta Carlini, die in de 17de eeuw in het Italiaanse Pescia leefde.
Benedetta (gespeeld door onze landgenote Virginie Efira) heeft niet alleen visioenen over Jezus, ze ontwikkelt ook stigmata.
Maar of die allemaal wel écht zijn, daar ontstaan in het klooster (en later in het Vaticaan) wel wat twijfels over, zeker als Benedetta wat teveel aanhang en macht dreigt te krijgen.
Hoewel hij zich baseerde op de ernstige historische studie van Judith C. Brown over Benedetta (in haar boek ‘Immodest Acts), krijgt het verhaal natuurlijk wél de Paul Verhoeven-behandeling:
Jezus die als Superheld ten tonele verschijnt? Check!
Jezus die behalve onze Heiland toch ook een behoorlijk hitsig mannetje blijkt te zijn? Oók check!
Sissende Satanische Slangen? Ah ja!
Passeren verder de revue: gruwelijke Middeleeuwse marteltuigen, blote nonnen, zwaardgevechten, petomanen, dildo’s in, euh, aparte vormen, nog meer blote nonnen,
een pipi- en kakascène, een fijne keure pestslachtoffers en tal van andere zaken waar de Moraliserende Goede Smaak-politie zware boetes voor uitschrijft, maar waar Verhoeven zich – terecht! – nog nooit iets van aangetrokken heeft.
Maak dus vooral niet de fout ‘BENEDETTA’ ernstig te nemen als historisch drama (zoals sommige critici bizar genoeg wél deden), want dit is overduidelijk een film die meer gemeen heeft met de scabreuze schelmenroman, ridderfilms en Monty Python dan met wat anders.
In het nostalgische en met prijzen overladen ‘MINARI’ blikt regisseur Lee Isaac Chung liefdevol autobiografisch terug op zijn kindertijd op het platteland van Arkansas.
We zien hoe de Koreaanse familie (die in de film Yi heet) vanuit Californië naar Arkansas trekt, waar vader Jacob en moeder Monica in een pluimveebedrijf aan de slag gaan. Die inkomsten moeten de basis leggen voor de échte droom van Jacob: zijn brood
verdienen door op zijn eigen boerderij Koreaanse groenten te telen.
De moeder heeft echter ernstige twijfels over de slaagkansen van dat idee, en is meer bezorgd om hun zoontje, dat een ernstige hartafwijking heeft.
Die tweespalt leidt tot ernstige spanningen binnen het gezin, die nog wat vergroot dreigen te worden wanneer ook oma Soon-ya nog bij de familie intrekt om op de
kinderen te passen. Want die Soon-ya een behoorlijk excentrieke oma…
OK, een kleine maar duidelijke waarschuwing vooraf: ‘TITANE’, de nieuwe van de Franse regisseuse Julia Ducournau, is niét bedoeld voor mensen met een zwakke maag of een teergevoelige ziel.
Geen nood, even goede vrienden: voor u hebben we bijvoorbeeld ‘THE FATHER’ of ‘IN THE MOOD FOR LOVE’ op ons programma staan, óók uitstekende films die we zeer kunnen aanraden.
Maar wie mee in het inktzwarte, ontregelende (maar ook best duister-grappige) universum van een visionaire en volstrekt unieke filmmaakster wil stappen: check vooral ‘TITANE’.
In Cannes verdeelde de film de critici in twee diametraal tegenover elkaar staande kampen (een deel liep gewoon de zaal uit), maar de jury maakte gelukkig de enige juiste keuze door haar de Gouden Palm toe te kennen: want of u nu van body horror houdt of niet, niemand kan ontkennen dat Ducournau een totaal onverschrokken regisseuse
met een volstrekt eigen visie is, en iemand die zich door geen enkel vakje of moreel regeltje laat inperken.
Hoofdpersonage van ‘TITANE’ is Alexia (bijzonder straffe rol van de debuterende Agathe Rouselle), die sinds ze als kind ternauwernood een zwaar auto-ongeluk overleefde met een titaniumplaat in haar hoofd rondloopt.
En nu mag titanium wel het sterkste metaal zijn dat we kennen, helaas zorgt een implant
Die nieuwe van Céline Sciamma heet ‘PETITE MAMAN’, een film waarin we de achtjarige Nelly volgen: het meisje heeft net haar geliefde grootmoeder verloren, en helpt haar ouders met het opruimen van het huis van oma.
Haar moeder kan de vele emoties van het verlies echter niet aan, en laat Nelly abrupt in het huis achter met haar vader…
Nelly is uiteraard bezorgd, maar gaat toch door met het ontdekken van het huis en de
bossen errond. Op een dag ontmoet ze daar Marion, een meisje van haar leeftijd dat heel veel met haar gemeen heeft, en die een hut gebouwd heeft in het bos.
Nadat eerder al zijn kortfilms ‘Thug Life’ en ‘Springstof’ bij ons in première gingen, presenteren we u graag ook de nieuwste van de Mechelse regisseur Robbin Rooze: ‘ER WORDT VOOR U GEZORGD’.
De film draait rond Selim, een jongen die een werkstraf moet uitvoeren in een psychisch rehabilitatiecentrum waar een dubieuze sfeer hangt.
Zijn straf blijkt echter erger dan verwacht….
In de cast ziet u een mix van ervaring en jong Mechels talent: Günther Lesage, Akram Saibari, Iliass Bellaajal, Femke Stallaert, Lukas Bulteel, Rysiek Turbiasz en Izzy
Vandaag in CINEMA CORONA: ‘SAVE RALPH’, een gloednieuwe stop motion-kortfilm van Spencer Susser, die voor de stemmetjes een enkele Zéér Bekende Namen wist te strikken.
Niet iedereen krijgt Ricky Gervais en Taika Waititi zover dat ze aan zijn kortfilm willen meewerken, maar hey: ten eerste is dit een bijzonder straf stop motion-filmpje, en ten tweede wilden Gervais en Waititi graag meedoen omdat ze zich al lang inzetten tegen dierenleed.
De Ralph uit de titel is namelijk een halfblind konijn dat door een documentaire-cameraploeg gevolgd wordt.
Die ploeg volgt Ralph niet alleen bij hem thuis, maar ook op zijn werk. En dat werk blijkt zich in een testlab voor menselijke cosmetica te bevinden…
Kunnen Ralph en zijn collega-proefkonijnen nog gered worden?
Door corona kunnen uiteraard ook de défilés van de grote modehuizen niet doorgaan, maar daar kan uiteraard – pun not intended – een mouw aan gepast door hun nieuwe collecties per film op de wereld los te laten.
En dat mag duidelijk wat kosten: bij Dior hebben ze zelfs Matteo Garrone (‘Gomorra’, ‘Dogman’…) ingehuurd om een kortfilm rond hun lente- en zomercollectie 2021 te draaien.
‘LE CHATEAU DU TAROT’ – de collectie van ontwerpster Maria Grazia Chiuri was geïnspireerd op de tarotkaarten – is uiteraard een lange vermomde Dior-reclamespot, en 100% stijl en 0% inhoud, maar hey, dat mag er van ons ook eens mee tussen in CINEMA CORONA.
Bekeken is de nieuwe collectie dankzij Garrone alleszins, want na amper één maand zit deze kortfilm al aan meer dan 1,6 miljoen views.
Matteo Garrone neemt overigens wel vaker dit soort opdrachten en reclamespots aan.
Voor het Salone del Mobile (de enorme design- en meubelbeurs in Milaan) draaide hij ‘BEFORE DESIGN: CLASSIC. TRADIZIONE NEL FUTURO’ (2016) en ‘DELIGHTFUL’ (2017), kortfilms waarin de hoofdrollen eigenlijk vertolkt worden door stoelen, bedden, kasten, kroonluchters, tafels, gordijnen, lampadaires, tapijten en bijzettafeltjes (grappig genoeg komen die dan ook letterlijk éérst in de aftiteling – de acteurs volgen pas later)
Ook hier werd duidelijk niet op een euro meer of minder gekeken: de muziek is twee keer van topcomponist Alexandre Desplat.
Afgelopen weekend vond de jaarlijkse Dag van het Deeltijds Kunstonderwijs plaats, die – u raadt het ongetwijfeld al – door corona iets anders verliep dan anders.
Extra reden om er in onze Art & Film extra aandacht aan te schenken.
Marieke Dermul maakte naar aanleiding van de DKO-dag ‘DE ACADEMIE’, een korte maar erg fraaie docu met enkele academie-studenten, jong en oud.
Bekijk ze hier:
En Valerie Baeyens (docente aan het Atelier Digitale Kunst van de Academie Mechelen) maakte deze impressie van de (vele) activiteiten bij onze buren, met wie we deze Art & Film-serie organiseren: een programma propvol boeiende kunstdocumentaires, speelfilms over kunstenaars en films gemaakt door beeldende artiesten.