Café La Rose Blanche is het laatste Griekse volkscafé van Molenbeek. Een halve eeuw al is het in handen van de familie Karassavidis, die vluchtelingenroots heeft in Klein-Azië.
Tegenwoordig wordt het café uitgebaat door de broers Kostas en Pavlos, die de zaak op hun onnavolgbare eigen manier runnen. Wat deze plek uniek maakt, is de manier
waarop deze hardwerkende Grieken hun klanten al die tijd in elkaar wisten te klikken – klanten die bijna elke migratiegolf die over Molenbeek heenspoelde vertegenwoordigden.
Ober, een Oscar of zes graag voor deze schitterende, nu eens hilarische, vervolgens hartverscheurende en dan weer bittere echtscheidingsfilm – en dat allemaal vaak tegelijk in één en dezelfde scène!
Adam Driver en Scarlett Johansson spelen Charlie en Nicole, een (ex-)droomkoppel dat als volwassen mensen en in alle vriendschap uit elkaar probeert te gaan: ze prijzen elkaars vele kwaliteiten (Charlie blijkt een man die niet te beroerd is om te huilen tijdens
films, en Nicole een vrouw die écht luistert), en geven van elkaar toe dat ze een prima vader en moeder zijn voor Henry, hun enige zoontje.
Alleen: ze zijn allebei ‘te competitief’, en dus besluiten ze dat het best is om een punt te zetten achter hun relatie. Voor hun echtscheiding komen echter algauw een rechtbank en een stel advocaten in het spel, en die veranderen in één klap de hele situatie: wat als Continue reading “MARRIAGE STORY (Noah Baumbach)” »
Parijs 2018: de stad zindert nog na van de prestaties van Les Bleus op het WK voetbal, maar eens de algemene euforie daarover is gaan liggen, blijft in de verpauperde banlieues niet veel reden om te vieren over.
In ‘Les Misérables’ volgen we drie Parijse straatflikken op hun dagelijkse tochten door dat door de goegemeente en de politiek vergeten deel van Parijs: Chris, Gwada en Stéphane.
Chris en Gwada zijn ervaren agenten die al lang een team vormen, en die allebei op hun manier buiten de lijntjes kleuren: de ene is een macho alfamannetje die als hij de échte criminelen niet kan pakken dan maar zijn frustraties uitwerkt op jonge meisjes, de andere is een charismatische kerel die niet vies van deals met lokale gangstertjes om de explosieve situatie in de wijk toch een béétje onder controle te houden.
Dit allemaal tot verbazing van de ietwat timide Stéphane, die als naïeve nieuweling van
buiten Parijs aan het team toegevoegd wordt. Maar de eerste regel die Stéphane leert is dat hij moet zwijgen over wat zijn collega’s uitvreten: het team is heilig, en iedereen dekt elkaar in – want elk teken van zwakheid of verdeeldheid bij de politie wordt gegarandeerd keihard afgestraft in dit quartier chaud.
Ladj Ly – onthou die naam!- verweeft in zijn ijzersterke debuut op ingenieuze wijze een policier, een actiefilm en een genuanceerd moreel drama: dit is een film die je van bij Continue reading “LES MISERABLES (Ladj Ly)” »
In 1994 vaardigde de Britse regering een totaal krankzinnige wet uit die alle ‘muziekevenementen gekarakteriseerd door de uitzending van herhalende beats’ illegaal verklaarde.
Dat betekende in theorie dat elke volksdansavond of elke bejaardenvereniging die een thé-dansant organiseerde opeens strafbaar was, maar natuurlijk had de politiek maar één écht doelwit met de wet: de zelf georganiseerde, anarchistische dance raves waarop duizenden jongeren massaal uit hun dak gingen (meestal met behulp van de nodige pillen en snuifsel), die door de nimmer subtiele Britse tabloids als het nieuwe Sodom en Gommorah werden afgeschilderd.
Niet dat de Britse jongeren zich lieten tegenhouden door een suffe wet van bejaarde mannen in pakken: de – nu opeens illegale – raves werden alleen maar talrijker, en de elektronische dance overspoelde de hitlijsten. En hoe meer de politie binnenviel in de kraakpanden en loodsen waar de feesten plaatsvonden, hoe populairder ze werden.
Het is in die sfeer dat het opwindende, meeslepende en bijwijlen bijzonder grappige ‘Beats’ zich afspeelt. Boezemvrienden Johnno en Spanner zijn twee opgeschoten
pubers die elk zo hun eigen puberproblemen hebben: Johnno is een goede, intelligente jongen, maar zijn moeder gaat helaas een relatie aan met de sullige wijkagent Robert, iets wat de sfeer in het gezin niet bepaald ten goede komt.
Zijn maat Spanner heeft dan weer totaal andere zorgen: Spanner bevindt zich aan de onderste onderkant van het Britse klassensysteem, en probeert zich wanhopig staande te houden naast zijn extreem gewelddadige broer Fido, de schrik van de wijk.
Hun enige uitlaatklep vinden Johnno en Spanner in de muziek: niet de gitaarmuziek van de generaties voor hen, maar de opwindende elektronische beats die door Continue reading “BEATS (Brian Welsh)” »
Ja, u kúnt ‘The Irishman’ zien op een computerschermpje via Netflix.
Maar in het Filmhuis kunt hem gelukkig ook zien op de enige plaats waar een epos van grootmeester Martin Scorsese thuishoort: op een filmscherm.
Eigenlijk zouden alleen de woorden ‘Martin’ en ‘Scorsese’ al ruimschoots moeten volstaan om u blindelings een ticket aan te schaffen, maar omdat ook de meest kritische twijfelaars overtuigd moeten worden, gooien we er graag nog drie namen bovenop: Robert De Niro. Al Pacino. Joe Pesci. Voilà!
Hoezo, nóg niet overtuigd?
Dan helpt niks, vrezen we, maar bon, voor de volledigheid willen we er graag aan toevoegen dat ‘The Irishman’ gebaseerd is op het leven van Frank Sheeran, een veteraan van de tweede wereldoorlog die na zijn periode in het leger uitgroeide tot de
ultieme hitman van de mafia – en die in die nieuwe job overigens de technieken gebruikte die hij in zijn eerste job geleerd had.
Sheeran infiltreert in de vakbonden, en bouwt zo een nauwe band op met Jimmy Hoffa, de corrupte Amerikaanse vakbondsleider die uitermate berucht was omwille van zijn connecties met de georganiseerde misdaad. Maar wanneer zijn ‘vriend’ Hoffa in 1975
Ook dit seizoen presenteren we u opnieuw een fijne reeks gezellige kinderfilmontbijten voor het hele gezin: de films worden vakkundig geselecteerd door de mensen van REKKER, het lekkere ontbijt vooraf wordt als vanouds geserveerd door de Oxfam Wereldwinkel Mechelen.
Ernest is een grote beer die graag muziek speelt en jam eet. Hij deelt zijn huis met Célestine, een vrolijk en vastberaden weesmuisje. De twee vrienden vervelen zich nooit.
Zodra de eerste sneeuwvlokken vallen, bereiden ze zich voor op de winterslaap van Ernest.
En daarvoor moet nog heel wat gebeuren: zo moeten ze hun geadopteerde gans Bibi
nog leren vliegen voor de grote trek. En ze gaan samen naar het Muizenbal, om de eerste sneeuwvlokken te vieren.
Maar het belangrijkste is toch dat ze niet mogen vergeten om grote taarten te bakken voor Ernest, zodat die met een lekker volle buik aan zijn winterslaap kan beginnen.
ERNEST & CELESTINE: Winterpret Regie: Jean-Christophe Roger & Julien Chheng
F 2019, 50 min. Nederlands gesproken.
Deze film werd in Filmhuis Mechelen vertoond op: ZONDAG 15 DECEMBER 2019 Ontbijt: vanaf 10u00. Film: om 11u00.
Richtleeftijd: 3 +
Nederlands gesproken.
Een vertoning in samenwerking met REKKER en Cultuurcentrum Mechelen.
In Georgië is dans een bijzonder ernstige zaak.
‘Je moet niet alleen de perfectie bereiken. Deze dans is de geest van ons land!’, zo snauwt de leraar aan het Georgisch Nationaal Dansensemble naar Merab, één van zijn leerlingen en het hoofdpersonage van het enig mooie ‘And Then We Danced’.
Merab oefent al sinds zijn kindertijd voor een plaatsje bij het ensemble – vooral met zijn vriendin Mary – maar op het moment dat hij voor de job in pole position lijkt te liggen, wordt de flamboyante, stralende Irakli aan de troupe toegevoegd.
Merab voelt zich meteen professioneel bedreigd (en terecht), maar tegelijk kan ook hij de
aantrekkingskracht en de danskwaliteiten van Irakli niet ontkennen. Ondanks de hevige concurrentie groeit bij Merab dan ook een stiekeme fascinatie voor Irakli – fascinatie die al snel uitgroeit tot een seksueel verlangen.
Ernesto is een forensisch antropoloog die de stoffelijke resten van slachtoffers van de Guatemalteekse burgeroorlog moet proberen te identificeren.
Een aartsmoeilijke en tijdrovende taak, want de meeste lijken uit die vuile oorlog zijn in de jaren ’80 door de militaire dictatuur gedumpt in anonieme, vaak goed verborgen massagraven.
Wanneer een Maya-vrouw bij hem komt om hulp te zoeken in de speurtocht naar haar destijds vermoorde man, denkt Ernesto zijn (ook verdwenen) vader te herkennen op één van de foto’s die ze hem toont. Tegen het advies van zijn moeder in stort Ernesto zich als
een bezetene op het dossier, in de hoop de vele mysteries over zijn verdwenen vader boven water te krijgen…
Met ‘Nuestras Madres’ heeft de naar ons land uitgeweken Guatemalteekse regisseur Cesar Diaz een ware krachttoer afgeleverd: over een onderwerp dat voor de meesten onder ons waarschijnlijk een zéér-ver-van-mijn-bed-show is (de nasleep van de Continue reading “NUESTRAS MADRES (Cesar Diaz)” »
Na veertig jaar Filmhuis kent u ongetwijfeld de bijzonder strenge Quality Control van ons programmatieteam: gewoonweg àlles wat op onze affiche staat is goed tot prima, en veel van wat we tonen is uitstekend.
En af en toe presenteren we u – omdat het kan – films die zowaar zelfs nóg beter zijn!
Tot die laatste categorie behoort het overal zeer terecht onder de superlatieven bedolven ‘Portrait de la Jeune Fille en Feu’, een waar meesterwerkje van Céline Sciamma.
Centraal in de film staat de schilderes Marianne, die de opdracht krijgt de bloedmooie jonkvrouw Heloïse te portretteren. Probleem: Heloïse wil geen model staan, want ze weet dat haar portret gebruikt zal worden om een Milanese edelman te
overtuigen haar te huwen – en die uithuwelijking ziet ze helemaal niet zitten.
Voor Marianne zit er dus niks anders op dan Heloïse uiterst nauwkeurig te observeren en stiekem snel-snel te schetsen, en op
Ki-taek is een totaal niét ambitieuze, werkloze man, en de rest van zijn gezin bestaat uit al even miserabele nietsnutten: de voornaamste bezigheid van zijn vrouw Chung-sook is haar man bijstaan in het werkloos zijn, terwijl de hoofdactiviteit van zoon Ki-woo en dochter Ki-jung bestaat uit rondhangen.
Eén ding heeft dit in een vochtig kelderappartement wonende stel underdogs gemeen: ze zijn allemaal gefascineerd door het leven van de rijke en uiterst glamoureuze familie Park, die in een kast van een villa woont.
Op een dag helpt het toeval hen een handje om in dat rijkeluisleven binnen te dringen:
Ki-woo slaagt erin zich voor te doen als privéleraar Engels, en krijgt de opdracht om de
talenkennis van dochter Park bij te spijkeren.
Door die voet tussen de deur ziet de familie arme sloebers haar kans schoon om via een ingenieus plannetje rijkelijk op de kap van de Parks te gaan leven, zonder zelf een klap uit te voeren. Tot een even onverwacht voorval ook dàt plan weer een andere richting Continue reading “PARASITE (Bong Joon Ho)” »