Vertoning:
MAANDAG 10 JUNI om 19u00
TICKETS voor deze vertoning HIER!
—–
In ‘EMPERORS OF NOTHING’ geeft Cédric Gerbehaye ons een unieke inkijk in de beruchte gevangenis van Vorst.
Gerbehaye – een bekroond documentairefotograaf voor onder andere National Geopgraphic – woonde jarenlang tussen de gevangenissen van Vorst, Sint-Gillis en Berkendael, en besloot in 2014 het leven van zijn ‘buren’ te beginnen documenteren.
Toen hij in 2016 van het ministerie van Justitie en de gevangenisdirectie de unieke toestemming kreeg om onbeperkt in de gevangenis te filmen, begint het verhaal van deze uitzonderlijke documentaire: we hebben op dat moment net de grote staking van het gevangenispersoneel achter de rug, en België is voor de zoveelste keer veroordeeld door het Europees Hof van de Rechten van de Mens, vanwege de onmenselijke toestanden in onze gevangenissen.
Gerbehaye blijft er zes jaar lang filmen, tot november 2022, wanneer Vorst gesloten wordt en alle bewoners naar de nieuwe megagevangenis in Haren verhuizen.
Tijdens de zes jaar van zijn film toont Gerbehaye ons de hoop op verandering, de stagnatie en de verwachting, en laat hij ons het leven “achter de tralies” zien aan de hand van persoonlijke, openhartige opnames van gevangenen en bewakers.
‘EMPERORS OF NOTHING’ is een subtiele en humane film geworden, die er dankzij Continue reading “EMPERORS OF NOTHING (Cédric Gerbehaye)” »
e, 1946.
USA, 1970.
Enkele jaren geleden besloot de Nederlandse cabaretier Herman Finkers zich voor het eerst aan een film te wagen, en dat bleek een prima idee: ‘DE BEENTJES VAN SINT-HILDEGARD’ is heerlijk verfrissende, droogkomische en vaak herkenbare film over de vraag hoeveel liefde te véél liefde is.
armzalige soort bestaan als het hare terecht te komen.
Maar wanneer ze een mysterieuze brief ontvangt, begint het bij Delia te dagen dat het misschien ook voor haarzelf nog niet te laat is om naar een beter leven te streven….
De debuterende Paola Cortellesi mengt in haar ‘C’È ANCORA DOMANI’ een schaamteloos ouderwets melodrama met een fikse geut humor en een zalige soundtrack.
De film is meteen een indrukwekkend visitekaartje voor Cortellesi, want niet alleen wist ze als regisseuse de quasi-onmogelijke balans tussen een zwaar onderwerp en vrolijke komedie te vinden, ze schreef ook het scenario én vertolkt met veel verve zelf de hoofdrol, met een vette knipoog naar de grote Italiaanse na-oorlogse filmsterren als Sophia Loren en Anna Magnani.
In Italië raakte deze kleine maar pakkende, humane en vaak grappige film een bijzonder gevoelige snaar: met ruim 5 miljoen (!) toeschouwers zorgde deze arthouseproductie er voor een ware stormloop op de cinema’s, en trok zowaar