Eind jaren ’60 legden The Stooges – aangevoerd door Iggy Pop – met drie rauwe, compromisloze, minimalistische maar vooral extreem opwindende rockplaten de muzikale basis voor de punkrevolutie van tien jaar later.
Explosieve muzikale raw power, maar zoals dat gaat met artiesten die vóór zijn op hun tijd: hun muziek verkocht destijds voor geen meter, in die mate zelfs dat de complete vergetelheid dreigde.
Bewegend beeld van The Stooges in hun originele periode is er dan ook amper, maar daar liet Jim Jarmusch zich niet door afschrikken: hij zocht élke millimeter bestaande Stooges-pellicule bij elkaar, sleurde alle betrokkenen voor zijn camera en slaagde erin
daarmee een fantastische docu te maken waarmee hij ijzersterk bewijsmateriaal levert voor zijn zeer gewaagde stelling: dat The Stooges de grootste groep uit de geschiedenis van de rock’n’roll waren. Fuck yeah!
GIMME DANGER Regie: Jim Jarmusch USA 2016, 108 min.
Door Filmhuis Mechelen vertoond op:
WOENSDAG 24 AUGUSTUS
Openluchtvertoning op het binnenplein van Het Predikheren (Goswin de Stassartstraat 88 in Mechelen)
De vertoning start na zonsondergang (+/- 21u30)
Bekijk de recensie van Mark Kermode (BBC / British Film Institute) :
Met deze magistrale muzikale biopic over Joy Division-voorman Ian Curtis leverde de Nederlandse meesterfotograaf Anton Corbijn in 2007 een regiedebuut af om u tegen te zeggen.
Corbijn leerde de groep als beginnend fotograaf persoonlijk kennen in de seventies, en zat dan ook in een uitstekende positie om perfect de persoon van Curtis en de spirit van Joy Division in zijn film te vatten.
Hij wordt daarbij geholpen door een stel (toen nog) jonge talenten in de cast. Vooral Sam Riley is uitmuntend als de soms angstaanjagend intense, door epilepsie getergde zanger, maar ook de bijrollen zijn geweldig ingevuld: onder andere Tony Kebbell (als Rob Gretton, de hondsbrutale manager van de band), Joe Anderson (als bassist Peter ‘Hooky’ Hook) en Samantha Morton (als Curtis’ echtgenote Debbie) brengen band en entourage helemaal tot leven.
Bonus: ook de door de acteurs zelf ingespeelde livefragmenten op de soundtrack zijn zonder meer indrukwekkend straf.
CONTROL Regie: Anton Corbijn UK 2007, 120 min.
Deze film werd door Filmhuis Mechelen vertoond op:
DINSDAG 23 AUGUSTUS
Openluchtvertoning op het binnenplein van Het Predikheren
Na twee jaar gedwongen coronapauze eindelijk terug: het Filmhuis-slotfeest!
Op DINSDAG 28 JUNI presenteren we u een avond propvol Italiaans-Limburgse chaos, humor, emotie en muziek, want op het programma staan – voor het eerst samen na elkaar te zien! – de twee schitterende docufilms van Remo Perrotti, plus Vincenzo Petrelli a capella én een optreden van WE TWO live!
UURSCHEMA: - 19u00: ‘MAMMA IRMA’ , gevolgd door Vincenzo Petrelli a capella. - 20u20: pauze - 20u45: ‘WE TWO: LA BANDA ITALIANA’, gevolgd door een optreden van WE TWO.
En zoals dat bij ons Slotfeest al jarenlang de goede gewoonte is, trakteert het Filmhuis alle aanwezige filmfans op een gratis drankje en hapje.
Vertoningen in aanwezigheid van de regisseur!
Wie een ticket koopt, trakteren we op een optreden van WE TWO én op een gratis hapje en drankje,alstublieft!
—-
Om onze slotavond te openen bieden we u een unieke kans om ‘MAMMA IRMA’te komen (her)ontdekken, de bijzonder ontroerende film waarmee Perrotti afscheid nam van zijn moeder, en bij uitbreiding van de hele, helaas langzaam uitstervende eerste generatie Italiaanse inwijkelingen in Limburg.
De film zorgde in 2014 bij ons voor afgeladen volle zalen, en is met het verstrijken van de tijd alleen maar relevanter geworden: een generatieportret om niet te missen.
‘MAMMA IRMA’ wordt vertoond om 19u00.
En net zoals bij de release in 2014 komt Vincenzo Petrelli – één van die eerste generatie-Italo-Belgen, en ook te horen in de film – achteraf enkele nummers a capella zingen. Emotie gegarandeerd.
In deze extreem grappige documentaire neemt hij ons mee in het spoor van Rocco di Turi en Arturo Bellini, twee Italo-Belgen die met hun muziek al veertig jaar lang cafés, feesten, festivals en braderijen afdweilen.
Terwijl ze op hun eigen onnavolgbare wijze overal Italiaanse chaos en dolle ambiance creëren, geven ze ook hun ongefilterde mening over alles en iedereen (maar vooral over de kwaliteit van het eten).
De bijrollen van Mauro Pawlowski (dEUS, Evil Superstars en zichzelf) en Alessio di Turi (The Sore Losers) én de grappigste drugsanekdote uit de vaderlandse muziekgeschiedenis krijgt u er gratis bovenop.
Zà-li-ge film, mét een waterdichte garantie: niet gelachen, geld terug!
En om het Filmhuisseizoen met een topfeest af te sluiten, bieden we nadien uiteraard ook een bis-optreden van de hoofdpersonages van de film aan: yep, WE TWO komt weer voor een te gekke avond vol Italiaanse muziekklassiekers zorgen.
Wie de vorige passage van WE TWO in het Filmhuis meemaakte wil dit niet missen.
En wie er de vorige keer niét bij was màg dit niet missen.
Kortom: allemaal komen kijken en meefeesten op DINSDAG 28 JUNI.
En anders: vaffanculo! Ons hoeft u overigens niet te geloven, lees hiernaast wat radiopresentatrice Annemie Peeters vond ====> ====> ====>
‘(ON)GEWOON MEZELF’ is de verfilming van de gelijknamige theatervoorstelling van Theater Pasform.
Deze unieke voorstelling werd gemaakt en gespeeld door volwassenen met een verstandelijke beperking en/of autisme.
De spelers nemen je mee op ontdekking in hun leefwereld en laten je zien wat inclusie voor hen betekent. Het resultaat is eerlijk, puur en ontroerend.
Onder begeleiding van Ann-Eline Van Rompuy maakte deze enthousiaste vijftienkoppige bende voor deze voorstelling ook een eigen nummer en videoclip.
Het nummer neemt je – net als de film – mee in de leefwereld van de artiesten, toont hun kijk op zichzelf, op vriendschap en op inclusie.
Met deze hartverwarmende feel good-song willen de artiesten aan het brede publiek tonen dat ze méér zijn dan alleen maar hun ‘beperking’. Hier te bekijken:
(ON)GEWOON MEZELF gemaakt door Pasform vzw, onder begeleiding van Ann-Eline Van Rompuy B 2022, 60 min.
Vertoning: MAANDAG 27 JUNI om 20u30
Vertoning in aanwezigheid van de makers en acteurs!
In ‘THE REASON I JUMP’ maken we kennis met Naoki Higashada, een 13-jarige Japanner die geen woord zegt.
Dat komt omdat hij een een bijzondere vorm van autisme heeft waardoor hij niet in staat is te praten.
Maar ondanks dat autisme ontdekt hij toch een manier om te communiceren, en schrijft hij zelfs een boek dat tot een ware bestseller uitgroeit: ‘The Reason I Jump: One Boy’s Voice from the Silence of Autism’.
Dat succesboek is nu prachtig naar het grote scherm vertaald door documentairemaker Jerry Rothwell, die de kijker de wereld van niet-sprekende autistische mensen zichtbaar en inleefbaar probeert te maken.
Hij doet dat niet alleen aan de hand van verhalen van zes niet-sprekende autisten uit alle continenten, maar ook op een ingenieuze visuele wijze: de kijker wordt zo meegenomen in Continue reading “THE REASON I JUMP (Jerry Rothwell)” »
Eén van de leukste Britse komedies van de afgelopen jaren: ‘THE DUKE’ van Roger Michell.
Hoofdpersonage van dit op ware feiten gebeurde verhaal is ene Kempton Bunton, een taxichauffeur die in het Engeland van 1961 voor grote opschudding zorgde.
Zelf wordt de brave maar verarmde man op alle mogelijke manieren aangemaand (en door belastinginners gestalkt) om zijn televisiebelasting te betalen, terwijl hij op zijn tv-toestel godbetert niet eens de BBC kan ontvangen.
En net dàn verneemt hij dat de National Gallery een wel zeer royale £140,000 belastinggeld heeft besteed aan de aankoop van een portret van de Hertog van Wellington, van de hand van de beroemde Spaanse schilder Goya: ‘een mooi voorbeeld van zijn latere periode’, aldus de trotse curator, ‘een halfbakken kliederwerk van een Spaanse zatlap’, aldus de verontwaardigde Kempton.
Voor de principiële en sociaalvoelende man is daarmee de maat vol.
Zijn plan?
Het schilderij stelen, en met het losgeld ervoor zorgen dat de gepensioneerden geen tv-geld meer moeten betalen.
Zo gezegd, zo gedaan: Kempton kruipt door een raam van de National Gallery, om daar even later met een echte Goya weer naar buiten komen – een stunt waarmee hij meteen één van de meest aparte en onwaarschijnlijke kunstroven van de laatste eeuw realiseert.
Maar zal ook het tweede gedeelte van zijn plan werken?
Nadat Yorgos Lanthimos als een komeet naar boven schoot met weirde maar briljante films als ‘The Lobster’, ‘The Killing of a Sacred Deer’ en ‘The Favourite’, is nu ook zijn voormalige assistent Christos Nikou op eigen houtje aan de slag gegaan.
Het resultaat heet ‘APPLES’ (of in het Grieks: ‘Mila’), en is al even ontregelend, bizar, grappig en straf als de eerste films van zijn leermeester.
Het verhaal van ‘APPLES’ draait rond ene Aris, één van de vele slachtoffers van een nieuw en snel om zich heen grijpend virus (yep, de film is helemaal vóór corona bedacht) dat compleet geheugenverlies veroorzaakt.
Het gevolg is dat de ziekenhuizen vol liggen met mensen die niet meer weten wie ze zijn, wie ze waren of wat ze deden. De meesten krijgen bij de heropbouw van hun identiteit de hulp van hun familie en bekenden, maar helaas blijkt dat een grote groep ‘identiteitsloze’ patiënten door niemand gemist wordt…
Om hen te helpen heeft de overheid een experimenteel ‘herstelprogramma’ ontwikkeld, waarmee de slachtoffers zich een nieuwe identiteit kunnen opbouwen. Aris is één van de deelnemers aan dat programma: elke dag krijgt hij nieuwe opdrachten, en houdt hij een
dagboek en foto-archief van zijn nieuwe ervaringen bij…
‘APPLES’ is een absolute aanrader voor de liefhebbers van absurde, surrealistische humor. De hoofdrol wordt heerlijk en compleet deadpan vertolkt door de met een uitgestrekener-dan-uitgestreken gezicht gezegende Aris Servetalis.
Maar onder die weirde bovenlaag van de film zit echter wel degelijk een zeer ernstige Continue reading “APPLES (Christos Nikou)” »
Kan een film waarin alleen maar een vergadering van 80 jaar geleden minutieus nagespeeld wordt een boeiende, spannende film opleveren?
Kan een film waarin geen énkel zelfs maar vaag sympathiek personage voorkomt dik anderhalf uur de aandacht van de kijker blijven vasthouden – de 15 deelnemers aan de vergadering waren immers een combinatie van een aantal starre ambtenarentypes, een stel kille fascisten en een handvol gladde, akelige opportunisten, plus enkele complete psychopaten?
In principe zouden wij luidkeels twee keer ‘NEIN!’ antwoorden op die vragen, maar zie: met het uitstekende ‘DIE WANNSEE KONFERENZ’ bewijzen regisseur Matti Geschonneck en 15 excellente acteurs dat het tóch allebei kan.
De conferentie waarover het gaat vond plaats op 20 januari 1942 in een chique villa aan de oevers van de Wannsee, ergens in een weelderig stuk groen in de buurt van Berlijn.
Het onderwerp van deze door nazi-kopstuk Reinhard Heydrich bij elkaar geroepen – ahum – ‘bespreking met lunch’: een definitieve oplossing vinden voor het volgens de nazi’s belangrijkste ‘probleem’ van dat moment, zijnde: de Joden.
Die Joden bevinden zich volgens de laatste telling met 11 miljoen op Duits grondgebied, en dat zijn er in de fascistische ideologie 11 miljoen teveel. Maar hoe ervan af te raken?
Oude, wilde plannen om hen allemaal naar Madagascar of Siberië te deporteren zijn afgevoerd, de getto’s waarin ze opgesloten zijn zijn overbevolkt en kogels kosten teveel tijd en geld.
Een snelle, efficiënte eindoplossing voor ‘het Jodenprobleem’ is dus gewenst.
In het Duits: een Endlösung.
Zoals dat op een goede vergadering gaat wordt de zaak volgens een strakke agenda in goede banen geleid door de voorzitter.
Onder zijn gladde sturing en onder impuls van de wel heel erg enthousiaste Adolf Eichmann werken de aanwezigen één voor één de knelpunten op weg naar de Continue reading “DIE WANNSEE KONFERENZ (Matti Geschonneck)” »
Voor wie genoten heeft van zijn Oscarwinnaar ‘DRIVE MY CAR’ (en wie deed dat niet?), serveren we nu al meteen ‘WHEEL OF FORTUNE AND FANTASY’, de al even heerlijke nieuwe van regissreur Ryusuke Hamaguchi.
Of beter gezegd: zijn oude.
Want ‘WHEEL OF FORTUNE AND FANTASY’ is gemaakt vóór ‘DRIVE MY CAR’, maar door de coronapandemie is de film nu pas bij ons uitgebracht.
‘WHEEL OF FORTUNE’ is een film die bestaat uit drie hoofdstukken, die allemaal draaien rond – de titel geeft het al een béétje weg – toeval, geluk, liefde en (erotische) fantasiën. Een beetje zoals uw eigen leven, zeker?
In het eerste deel maken we kennis met fotomodel Meiko en haar vriendin Gumi. Wanneer die laatste vertelt over een bijzonder fascinerende man waarmee ze aan het daten is geslagen, lijkt het wel of Meiko die man óók van ergens kent. En al snel ontdekt ze dat dat wel degelijk zo is…
Deel twee draait rond een jonge student die door zijn prof – de gevierde academicus en gelauwerde schrijver Segawa – vernederd wordt. Dat maakt de gesjeesde student zo boos dat hij een plan smeedt om wraak te nemen.
In dat plan speelt zijn veel oudere vriendin Nao een cruciale rol, want zij moet de beroemde prof proberen te verleiden.
In het wonderlijke, grappige ‘HIT THE ROAD’ volgen we een Iraans gezin op hun roadtrip door de ruige, weidse bergen, op weg naar een mysterieuze afspraak bij de Turkse grens.
Een plezierreisje wordt het niet, want de vader ligt op de achterbank met een gebroken been, de moeder weet niet altijd of ze nu moet lachen of huilen, en de jongste zoon blijkt verslaafd aan luidkeels meeblèren met de karaoke – bij voorkeur met alle bijhorende dansjes. En dan is er nog de hond, die ziek mee op reis is.
Kortom: ruim voldoende om elkaar danig op de zenuwen te werken.
De enige van dit bonte gezelschap die stoïcijns lijkt te blijven is de oudste zoon, die de wagen zwijgzaam naar zijn bestemming stuurt.
‘HIT THE ROAD’ is een fantastisch debuut van Panah Panahi, die het filmmaken met de paplepel ingegoten kreeg (want zijn vader is Jafar Panahi, bekend van films als ‘Taxi Teheran’)
Panahi vermengt in zijn film allerhande filmstijlen, en laat de alsof het niks is de stemming van komisch naar tragisch, teder, aangrijpend en weer terug swingen, zonder dat dat de Continue reading “HIT THE ROAD (Panah Panahi)” »
Wie de vorige passage van WE TWO in het Filmhuis meemaakte wil dit niet missen.
Een organisatie i.s.m. Pasform vzw
