Eén van de leukste Britse komedies van de afgelopen jaren: ‘THE DUKE’ van Roger Michell.

Hoofdpersonage van dit op ware feiten gebeurde verhaal is ene Kempton Bunton, een taxichauffeur die in het Engeland van 1961 voor grote opschudding zorgde.
Zelf wordt de brave maar verarmde man op alle mogelijke manieren aangemaand (en door belastinginners gestalkt) om zijn televisiebelasting te betalen, terwijl hij op zijn tv-toestel godbetert niet eens de BBC kan ontvangen.

En net dàn verneemt hij dat de National Gallery een wel zeer royale £140,000 belastinggeld heeft besteed aan de aankoop van een portret van de Hertog van Wellington, van de hand van de beroemde Spaanse schilder Goya: ‘een mooi voorbeeld van zijn latere periode’, aldus de trotse curator, ‘een halfbakken kliederwerk van een Spaanse zatlap’, aldus de verontwaardigde Kempton.

Voor de principiële en sociaalvoelende man is daarmee de maat vol.
Zijn plan?
Het schilderij stelen, en met het losgeld ervoor zorgen dat de gepensioneerden geen tv-geld meer moeten betalen.

Zo gezegd, zo gedaan: Kempton kruipt door een raam van de National Gallery, om daar even later met een echte Goya weer naar buiten komen – een stunt waarmee hij meteen één van de meest aparte en onwaarschijnlijke kunstroven van de laatste eeuw realiseert.
Maar zal ook het tweede gedeelte van zijn plan werken?

Jim Broadbent is ronduit zalig in de hoofdrol van deze klassieke, warme en ontroerende Continue reading “THE DUKE (Roger Michell)” »