CINEMA CORONA #143: THE HITCH-HIKER (Ida Lupino)

The_Hitch-Hiker
Hollywood is zéér lange tijd een plaats geweest waar zo goed als exclusief mannelijke regisseurs aan de bak kwamen.

Daarom dat we u vandaag in onze CINEMA CORONA zeer graag het uitmuntende misdaaddrama ‘THE HITCH-HIKER’ presenteren, in 1953 gemaakt door Ida Lupino.

De in Engeland geboren Lupino groeide op in een theaterfamilie, en startte zelf ook al op zeer jonge leeftijd met acteren.
In de jaren ’30 maakte ze de oversteek naar Hollywood, waar ze – zoals ze zichzelf graag lachend omschreef – tot ‘the poor man’s Bette Davis uitgroeide: Lupino moest zich vaak tevreden stellen met de rollen die door superster Bette Davis geweigerd werden.

Tot een echte Hollywoodster groeide ze – ondanks haar prima acteerprestaties – echter niet uit, en bovendien deinsde ze er niet voor terug geregeld in de clinch te gaan met de uiterst machtige studiobaas Jack Warner.
Dat leidde er uiteindelijk toe dat ze samen met haar man een eigen productiefirma oprichtte om zelf (prima) low budgetfilms te gaan maken, waarvan deze ‘THE HITCH-HIKER’ één van de allerbeste is.

Het verhaal draait rond twee vrienden die een tripje naar Mexico maken om daar te gaan vissen. Onderweg pikken ze een lifter met autopech op, maar dat blijkt een slecht idee: de lifter blijkt een psychopaat te zijn die voordien al enkele andere chauffeurs vermoord heeft, en die nu via Mexico aan de Amerikaanse politie wil ontkomen…

De film is losjes gebaseerd op het waargebeurde verhaal van ene Billy Cook: die vermoordde in het begin van de fifties eerst een familie van vijf en een verkoper, en hield daarna een sheriff en twee anderen gegijzeld.
Cook werd uiteindelijk gearresteerd en zou voor zijn moorddadige trip uiteindelijk de doodstraf krijgen: hij stierf in de gaskamer van de beruchte San Quentin-gevangenis.

Ida Lupino toont zich in ‘THE HITCH-HIKER’ een ronduit excellente en uiterst trefzekere regisseuse, die met een minimum aan middelen een maximum aan sfeer, stijl en rendement weet te creëren: de film grijpt de kijker vanaf het eerste beeld (een briljant geregisseerde offscreen-moordscène) meteen stevig bij de keel, en laat die vervolgens geen seconde meer los.

William Talman is uitmuntend als de paranoïde psychopaat, Edmond O’Brien en Frank Lovejoy als de twee vrienden die van hem af moeten zien te komen.
Het fraaie zwart-wit camerawerk is van Nicholas Musuraca, die mee de stijl van de film noir hielp uitvinden.

‘The Hitch-Hiker’ is ondertussen mee opgenomen in de prestigieuze National Film Registry, de lijst met de allerbeste Amerikaanse films die voor het nageslacht bewaard worden in de Library of Congress.

Enjoy!

Een inleiding door Mark Cousins (BBC):

CINEMA CORONA #142: Art & Film: THE THREAD (Hans Op de Beeck)

(c) Studio Hans Op de Beeck

(c) Studio Hans Op de Beeck

 

Vandaag richten we in onze wekelijkse Art & Film de aandacht op het werk van Hans Op de Beeck (Turnhout, 1969).

 

Op de Beeck gebruikt in zijn universum de meest uiteenlopende kunstdisciplines – hij maakt schilderwerken, sculpturen, tekeningen, foto’s, films, (vaak monumentale) installaties…. – om zijn beelden te laten doordringen in alle mogelijke zintuigen van de kijker.

Op de Beecks werk was niet alleen te zien op de Biënnale van Venetië, Tate Modern of Bozar, maar ook in het (niet minder gerenommeerde) Filmhuis Mechelen: yep, in 2017 was hij één van de allereerste gasten op onze Art & Film-serie, toen hij bij ons met een Artist Talk zijn ‘NIGHT TIME’ en ‘STAGING SILENCE’ kwam voorstellen (klik op één van de titels om die films te herbekijken).

Vandaag presenteren we u drie andere werken van Op de Beeck – waarmee meteen duidelijk wordt hoe breed zijn filmisch palet is, want alle drie zijn ze in een compleet andere vorm en stijl gemaakt: een poppenfilm, een animatiefilm en een pseudo-documentaire presentatie.

Het enig mooie ‘THE THREAD’ dateert uit 2015, en gaat over een punkmeisje en -jongen die samen oud worden.
De hoofdpersonages in dit (tragische) liefdesverhaal worden vertolkt door poppen die bewogen worden door anonieme, in het zwart gehulde puppeteers – zoals dat in het traditionele Japanse bunraku-theater gebruikelijk is.

‘EXTENSIONS’ is een korte animatiefilm in zwart-witwaterverf uit 2009, gebaseerd op beelden die hij op het internet vond en uit documentaires haalde.
Op de Beeck: ‘De film stelt onze geglobaliseerde en door technologie gedreven maatschappij voor als een duistere, donkere droom waarin de individuen zich staande trachten te houden door rituelen en vaste gewoontes.’

‘THE COLLECTOR’S HOUSE’ (2016) is een video over zijn gelijknamige monumentale installatie die bestaat uit een soort enorme ontvangstkamer van een welstellende collectioneur die twijfelt tussen kunst en kitsch: we zien niet alleen een enorme bibliotheek en de obligate vleugelpiano, maar ook tal van kunstwerken, sculpturen en een binnenvijver (met gesculpteerde bloemen).
Her en der merkt de aandachtige toeschouwer ook nog de resten van een stevig feestje op: pizzadozen, bierblikjes, jassen en volle asbakken.

Bij wijze van bonus gooien we er nog een filmpje van de échte opening van ‘THE COLLECTOR’S HOUSE’ op Art Basel er bovenop, dé beurs voor collectioneurs.
Zoek de zeven verschillen!   :-)

ACADEMIE_logo_blauw_langEnjoy!

Meer Hans Op de Beeck?
Bezoek zijn website!

Meer CINEMA CORONA?
Klik HIER!

Art & Film loopt zoals altijd i.s.m Academie Mechelen.

CINEMA CORONA #141: ALLEMAN + ZOO (Bert Haanstra)

Alleman_1

Aangezien vandaag de Zoo weer open mocht, nemen we u in CINEMA CORONA vandaag mee op een uitstapje naar de menselijke dierentuin.

En om al die rare vogels, arme schapen, domme kalveren en koppige ezels te portretteren is er geen betere observator dan de Nederlandse documentairemaker Bert Haanstra: vandaag helaas bijna vergeten, maar tijdens zijn leven (1916-1997) een regisseur die met een Oscar, een Gouden Beer én een Grand Prix in Cannes bekroond werd.
De man was bovendien bevriend met Jacques Tati, met wie hij aan ‘Trafic’ werkte.

Hoog tijd om Haanstra te herontdekken dus, en dat doen we met ‘ALLEMAN’, een documentaire waarin hij op komische wijze het Nederland van 1963 portretteerde, en waarmee hij toen een enorme hit scoorde (het zou de best scorende Nederlandse documentaire aller tijden worden).

Wat we zien is eigenlijk niks speciaals – Nederlanders op de markt, Nederlanders op café, Nederlanders op het strand, Nederlanders aan het werk, Nederlanders in het stadion, Nederlanders in de kerk, Nederlanders op het carnaval… – maar door zijn scherp oog voor komedie weet Haanstra van elke alledaagse scène toch iets fascinerends en grappigs te maken.
Bovendien worden zijn beelden begeleid door droogkomische commentaar van geestesgenoot en collega-mensenobservator Simon Carmiggelt, die de teksten schreef en zelf insprak.
De soundtrack is van Otto Ketting.

Wat de film extra interessant maakt is dat hij dateert uit 1963, net voor de provo’s en hippies Holland een compleet ander en veel rebelser imago zouden geven: wat we hier zien oogt dus een stuk kneuteriger dan wat we ons doorgaans bij ‘Nederland in de jaren zestig’ voorstellen.
In dat opzicht is het zeer boeiend om ‘ALLEMAN’ te bekijken in combinatie met  ‘EEN FOTOGRAAF FILMT AMSTERDAM’, een kleine twintig jaar later gemaakt door Ed van der Elsken.

‘ALLEMAN’ werd bekroond met de Gouden Beer op het Festival van Berlijn, en genomineerd voor een BAFTA Award én de Oscar voor Beste Documentaire.

De Nederlandstalige versie, met de tekst en stem van Simon Carmiggelt:

De Engelstalige versie (‘THE HUMAN DUTCH’), in excellente 4K beeldkwaliteit, maar helaas zonder commentaar van Simon Carmiggelt; Haanstra sprak hier zelf de Engelse tekst in (doorklikken naar YouTube om de film te zien).

BONUS: ‘ZOO’, een grappige korte film van Haanstra over Artis, de zoo van Amsterdam. Of beter gezegd: over de mensen die die zoo bezoeken.
Gemaakt in 1961, de muziek is van Pim Jacobs.

De website van Bert Haanstra: http://www.berthaanstra.nl/nieuws.html

CINEMA CORONA #140: HUMAN DESIRE (Fritz Lang)

Human_Desire_1
De Duitse grootmeester Fritz Lang specialiseerde zich zowat zijn hele carrière, euh, lang in het verfilmen van de duistere kanten van het menselijke bestaan.

Dat is niet anders in onze CINEMA CORONA-film van vandaag: ‘HUMAN DESIRE’, een adaptie van ‘La Bête Humaine’ van Emile Zola.
Van bij de eerste scène – gefilmd vanop een stevig doorkachelende trein – weet u: yés, we zijn vertrokken voor een spannende rit van anderhalf uur!

Hoofdpersonage is de machinist Jeff Warren (rol van Glenn Ford), die van de oorlog in Korea is teruggekeerd en zijn oude job weer heeft opgenomen.
Wanneer hij tijdens een trip een korte romantische ontmoeting heeft met een aantrekkelijke vrouw (een excellente Gloria Grahame), raakt hij buiten zijn wil om verstrikt in de huwelijks- en andere problemen van een (ex-)collega: de vrouw blijkt immers de echtgenote van Carl Buckley (Broderick Crawford), een jaloerse bullebak met een bijzonder kort lontje en losse handjes, die de dag voordien ontslagen is door de treinmaatschappij.

‘HUMAN DESIRE’ is een excellente film noir annex misdaaddrama, waar Langs totale vakmanschap vanaf spat: Gloria Grahame is de zeer overtuigende femme fatale van dienst, en de spil in een al even fatale driehoeksrelatie.
De treinachtergrond geeft de film letterlijk en figuurlijk een razende vaart, mede dankzij het knappe camerawerk is van Burnett Guffey.

Enjoy!

(Voor de fans: ‘La Bête Humaine’ was eerder al briljant verfilmd door de al even grote Jean Renoir, met Jean Gabin en Simone Simon in de hoofdrollen)

Actrice Ileana Douglas legt met verve uit waarom u zeker moet kijken:

CINEMA CORONA #139: INCOHERENCE (Bong Joon-Ho)

incoherence-1
Met het terecht onder prijzen, loftuigingen en enthousiaste kritieken bedolven ‘Parasite’ maakte de Koreaan Bong Joon-Ho onbetwistbaar één van de beste films van de laatste jaren, maar de Filmhuisbezoeker kon uiteraard al veel eerder zijn talent bij ons ontdekken: al in 2004 (wat vliegt de tijd!) programmeerden we zijn magistrale ‘Memories of Murder’, en sindsdien zijn we de man nauwlettend blijven volgen.

In onze CINEMA CORONA graven we vandaag nog wat verder in zijn verleden, tot helemaal in het begin van zijn carrière, ondertussen ook alweer een kwarteeuw geleden.

De film waarover we het hebben heet ‘INCOHERENCE’, een in vier episodes opgebouwde prent waarin drie mannen dingen doen die op het eerste zicht volstrekt niks met elkaar te maken.
De eerste is een hoogdravende prof die graag Adorno citeert, maar die tussen de werkuren door ook al eens graag in een pornoboekje kijkt, en die fantasieën heeft over een knappe studente van hem.
De tweede is een jogger met een melk-fixatie.
En de derde is een bezopen man die na cafébezoek op weg naar huis zéér dringend naar het toilet moet. En – je zal het altijd zien – uiteraard geen openbaar pissijn in de buurt!

En die vierde episode? Wel, die moet u absoluut zelf ontdekken, we gaan hier niks spoilen.

‘INCOHERENCE’ is het no budget-debuut van Bong Joon-Ho, en kampt dus met alle beperkingen vandien, maar zijn talent is wel meteen duidelijk: hij weet hoe hij een verhaal moet vertellen, de humor is droog en on point, en bovendien heeft hij ook nog eens een verrassende finale in petto.

Kortom: enjoy!

Meer weten over de wereld van Bong Joon-Ho?
Bekijk dit filmpje:

CINEMA CORONA #138: Art & Film: DE ACADEMIE (Marieke Dermul)

De_AcademieAfgelopen weekend vond de jaarlijkse Dag van het Deeltijds Kunstonderwijs plaats, die – u raadt het ongetwijfeld al – door corona iets anders verliep dan anders.

Extra reden om er in onze Art & Film extra aandacht aan te schenken.

Marieke Dermul maakte naar aanleiding van de DKO-dag ‘DE ACADEMIE’, een korte maar erg fraaie docu met enkele academie-studenten, jong en oud.
Bekijk ze hier:

ACADEMIE_logo_blauw_langEn Valerie Baeyens (docente aan het Atelier Digitale Kunst van de Academie Mechelen) maakte deze impressie van de (vele) activiteiten bij onze buren, met wie we deze Art & Film-serie organiseren: een programma propvol boeiende kunstdocumentaires, speelfilms over kunstenaars en films gemaakt door beeldende artiesten.

CINEMA CORONA #137: MAHLER (Ken Russell)

mahler_3

Voor wie van ingetogen en verstilde subtiliteit houdt, hebben we vandaag helaas niks in de aanbieding (maar u vindt vast wel iets naar uw smaak tussen de meer dan 120 andere films in onze CINEMA CORONA).

Voor wie daarentegen van de wilde, woeste, waanzinnig-surrealistische, exuberante en over-the-toppe films van Ken Russell houdt, hebben we vandaag een fijn anderhalf uurtje klaarstaan: ‘MAHLER’.

De film bevat niet alleen een voor filmkenners redelijk hilarische spoof op Visconti‘s ‘Death In Venice’ (Russell was géén fan), maar ook een scène waarin de weduwe van Richard Wagner als een dolgedraaide nazi-dominatrix wordt neergezet (vintage Russell – en Cosima Wagner wàs overigens notoir antisemitisch): daarvoor alleen al zou u deze film ooit gezien moeten hebben, maar ook de rest van deze biopic is ruimschoots de moeite waard.

‘MAHLER’ volgt een treinrit van Mahler met zijn – zelf zeer getalenteerde – echtgenote Alma. Tijdens de rit wordt duidelijk dat hun huwelijk op springen staat, en gaan we via flashbacks (of zeg maar: koortsdromen) heen en weer naar Mahlers verleden.

Robert Powell is behalve een Mahler-lookalike ook gewoon prima in de hoofdrol, en Antonia Ellis (als de nazi-domina) zal u evenmin licht vergeten.

De muziek is uiteraard van de maestro zelve, uitgevoerd door het Concertgebouworkest o.l.v. Bernard Haitink.

Enjoy!

Méér Ken Russell?
Hier een boeiend overzicht van zijn films:

Jeugdfilm: MARONA

maronaMarona is een snoezige straathond die vindt dat iedereen recht heeft recht op liefde en een lekker bot.

In haar laatste momenten denkt Marona terug aan haar rijkgevulde leven en aan alle mensen waar ze ooit onvoorwaardelijk van heeft gehouden: een acrobaat, een bouwvakker en een klein meisje dat beloofde om er altijd voor haar te zijn…

Wervelende animatie die nu eens dromerig, dan weer vol sprankelende kleuren maar soms ook pikdonker is.

Brecht Evens zorgde voor het schitterende en oogverblindende grafische universum van deze unieke animatiefilm.

MARONA
Regie: Anca Damian
B-FR-RO 2019

Richtleeftijd 8+

Deze film was gepland in Filmhuis Mechelen op:
VRIJDAG 29 JANUARI 2021 om 19u00
maar werd door de coronamaatrdegelen geannuleerd.

CINEMA CORONA #136: GOODBYE SOUTH, GOODBYE (Hou Hsiao-Hsien)

Goodbye_South_GoodbyeDe Taiwanese topregisseur Hou Hsiao-Hsien is waarschijnlijk het meest bekend van zijn magistrale martial arts-drama ‘The Assassin’, maar de man heeft al in diverse genres en stijlen uitstekende films gemaakt.

In onze CINEMA CORONA hebben we vandaag bijvoorbeeld zijn ‘GOODBYE SOUTH, GOODBYE’ voor u klaarstaan, een film over twee kleine criminelen in het Taiwan van de nineties: Gao is de oudste en meest getatoeëerde van de twee, zijn maat en partner in crime wordt door iedereen omwille van zijn platte hoofd ‘Flathead’ genoemd (maar zorg vooral dat hij dàt niet hoort, of hij wordt kwaad).

Allebei hebben ze een vriendin die in een bar werkt (de ene heet Ying, de andere noemen ze ‘Pretzel’), maar de andere doelen of passies in hun leven zijn – behalve lusteloos rondhangen en snel rijk worden – volstrekt onduidelijk, ook (of misschien vooral) voor henzelf.
Bovendien wil voor de twee zelfs dat snel rijk worden niet lukken, want elk plannetje dat ze opzetten lijkt hopeloos de soep in te draaien…

Met ‘Goodbye South, Goodbye’ – de film dateert uit 1996 – schildert Hou Hsiao-Hsien een ongemakkelijk portret van de dolende Taiwanese generatie X: alle verstikkende oude waarden zijn overboord gegooid, maar of wat ervoor in de plaats gekomen is, béter is, is nog maar de vraag…

Hou Hsiao-Hsien castte voor de hoofdrollen onder andere de plaatselijke popsterren Annie Shizuka Inoh (als ‘Pretzel’) en Lim Giong (als ‘Flathead’), plus zijn zowat vaste hoofdacteur Jack Kao (Gao).

Let ook op de prima nineties-soundtrack, met zowel dreunende techno als etherische pop, en alles daartussen.

(Doorklikllen naar YouTube om de film te bekijken.
Engelse ondertiteling aanschakelen kan door op ‘Instellingen’ te drukken en daar ‘Engels’ te kiezen:)

CINEMA CORONA #135: OF HUMAN BONDAGE (John Cromwell)

Of_Human_BondageVandaag in onze CINEMA CORONA de bekendste ogen uit de filmgeschiedenis: die van Bette Davis.

Davis beleefde haar grote doorbraak in 1934 met haar magistrale vertolking in ‘OF HUMAN BONDAGE’, een liefdesdrama gebaseerd op de de roman van W. Somerset Maughan.

Het verhaal draait rond de gesjeesde artiest Philip Carey, die met hangende pootjes uit Parijs naar Londen is teruggekeerd omdat de harde realiteit hem duidelijk was geworden: hij had gewoon onvoldoende talent om zijn schildersdroom waar te maken.
Een harde klap voor zijn zelfvertrouwen, dat al op een laag pitje doordat hij al sinds zijn kindertijd te kampen had met een klompvoet.

Wanneer hij met een vriend in een café de serveerster Mildred ontmoet, valt Philip als een blok voor de blondine. Mildred reageert eerst koud en afstandelijk op zijn avances, maar uiteindelijk ontstaat er toch een soort relatie.
Alleen zijn er nog andere kapers op de kust, en Mildred blijkt niet afkerig van bedrog en manipulatie…

Leslie Howard is prima als de met een minderwaardigheidscomplex opgezadelde Philip, maar het is uiteraard Bette Davis die 82 minuten lang alle aandacht naar zich toezuigt met een uiterst onsympathieke rol waar diverse andere actrices destijds feestelijk voor bedankten.
Des te beter voor ons, want Davis maakte van de kille, manipulatieve serveerster met een Cockney-accent een volstrekt klassiek personage – a bitch from hell, bereid om iedereen mee te sleuren in haar val.

Tussen haakjes: dat ze géén Oscar kreeg voor haar vertolking, zorgde destijds voor een schandaal (omdat ‘OF HUMAN BONDAGE’ haar laatste film voor de studio was, wilde Warner Bros. niet dat ze won – want dat zou alleen maar haar nieuwe studio ten goede komen)

Maar Oscar of niet: enjoy!