CINEMA CORONA #141: ALLEMAN + ZOO (Bert Haanstra)

Alleman_1

Aangezien vandaag de Zoo weer open mocht, nemen we u in CINEMA CORONA vandaag mee op een uitstapje naar de menselijke dierentuin.

En om al die rare vogels, arme schapen, domme kalveren en koppige ezels te portretteren is er geen betere observator dan de Nederlandse documentairemaker Bert Haanstra: vandaag helaas bijna vergeten, maar tijdens zijn leven (1916-1997) een regisseur die met een Oscar, een Gouden Beer én een Grand Prix in Cannes bekroond werd.
De man was bovendien bevriend met Jacques Tati, met wie hij aan ‘Trafic’ werkte.

Hoog tijd om Haanstra te herontdekken dus, en dat doen we met ‘ALLEMAN’, een documentaire waarin hij op komische wijze het Nederland van 1963 portretteerde, en waarmee hij toen een enorme hit scoorde (het zou de best scorende Nederlandse documentaire aller tijden worden).

Wat we zien is eigenlijk niks speciaals – Nederlanders op de markt, Nederlanders op café, Nederlanders op het strand, Nederlanders aan het werk, Nederlanders in het stadion, Nederlanders in de kerk, Nederlanders op het carnaval… – maar door zijn scherp oog voor komedie weet Haanstra van elke alledaagse scène toch iets fascinerends en grappigs te maken.
Bovendien worden zijn beelden begeleid door droogkomische commentaar van geestesgenoot en collega-mensenobservator Simon Carmiggelt, die de teksten schreef en zelf insprak.
De soundtrack is van Otto Ketting.

Wat de film extra interessant maakt is dat hij dateert uit 1963, net voor de provo’s en hippies Holland een compleet ander en veel rebelser imago zouden geven: wat we hier zien oogt dus een stuk kneuteriger dan wat we ons doorgaans bij ‘Nederland in de jaren zestig’ voorstellen.
In dat opzicht is het zeer boeiend om ‘ALLEMAN’ te bekijken in combinatie met  ‘EEN FOTOGRAAF FILMT AMSTERDAM’, een kleine twintig jaar later gemaakt door Ed van der Elsken.

‘ALLEMAN’ werd bekroond met de Gouden Beer op het Festival van Berlijn, en genomineerd voor een BAFTA Award én de Oscar voor Beste Documentaire.

De Nederlandstalige versie, met de tekst en stem van Simon Carmiggelt:

De Engelstalige versie (‘THE HUMAN DUTCH’), in excellente 4K beeldkwaliteit, maar helaas zonder commentaar van Simon Carmiggelt; Haanstra sprak hier zelf de Engelse tekst in (doorklikken naar YouTube om de film te zien).

BONUS: ‘ZOO’, een grappige korte film van Haanstra over Artis, de zoo van Amsterdam. Of beter gezegd: over de mensen die die zoo bezoeken.
Gemaakt in 1961, de muziek is van Pim Jacobs.

De website van Bert Haanstra: http://www.berthaanstra.nl/nieuws.html

CINEMA CORONA #129: CHARADE (Stanley Donen)

charade

‘De beste Hitchcock-film die niet door Hitchcock zelf geregisseerd is': zo wordt ‘CHARADE’ van Stanley Donen (zie ook: ‘Singin’ In The Rain’) vaak omschreven, en daar valt inderdaad wel wat voor te zeggen.
De mannelijke hoofdrol wordt dan ook vertolkt door Hitchcock-habitué Cary Grant, die hier de galante vreemdeling speelt die een jonge weduwe (rol van de wonderlijke Audrey Hepburn) met een zeer apart probleem te hulp schiet.

Het probleem: haar echtgenoot heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog met drie makkers een miljoen dollar verduisterd. Maar omdat haar man onlangs vermoord is, zitten zijn drie ex-compagnons nu achter haar aan, op zoek naar het ontbrekende kwart miljoen…

Maar net zoals bij Hitchcock is de plot van ‘CHARADE’ eigenlijk niet écht belangrijk, want dit is het soort film dat zichzelf niet al te serieus neemt: dit is gewoon dik anderhalf uur pure filmische fun, vol heerlijke, vaak bijzonder grappige dialogen en al even grappige scènes: de dans met de appelsien! Cary Grant onder de douche! Het gevecht met de éénarmige bandiet!

Voeg daarbij Donens smetteloze regie, een cast vol prima acteurs (Walter Matthau! James Coburn! George Kennedy!), de jazzy lounge-soundtrack van Henry ‘The Pink Panther’ Mancini en Parijs als romantisch decor,  en u hebt eigenlijk geen enkele reden om niét naar deze prima komische thriller te kijken.

Voor de fijnproevers: de zeer knappe titelsequenties zijn van Maurice Binder, de man die ook de openingsscènes van vele James Bonds maakte.

Enjoy!
En ontdek daarna ook de rest van onze CINEMA CORONA.

Voor wie geïnteresseerd is in meer achtergrondinfo: bekijk zeker dit filmpje van Fandor:

Ben Mankiewicz leidt ‘CHARADE’ in:

CINEMA CORONA #125: Art & Film: WARHOL’S CINEMA 1963-68: MIRROR FOR THE SIXTIES

Warhol's_CinemaMaandag, Art & Film-dag!

Vandaag hebben we ‘WARHOL’S CINEMA 1963-1968: MIRROR FOR THE SIXTIES’ in de aanbieding, een docu van Keith Griffiths uit 1989.

Griffiths kijkt terug op de filmoutput van Andy Warhol, die tussen 1963 en 1968 meer dan 50 films draaide die radicaal verschilden van wat Hollywood produceerde: in ‘Eat’ is bijvoorbeeld alleen een man (Robert Indiana) te zien die paddestoelen eet.
Ook in het zes uur durende ‘Sleep’ zien we exact wat de titel aankondigt: dichter John Giorno die ligt te slapen.
‘Kiss’ is – u raadt het al – een serie van kussende koppels.
En in het schandaalverwekkende ‘Blow Job’ zien we een knappe jongeman (DeVeren Bookwalter) die een pijpbeurt krijgt (of dat suggereert de titel tenminste, want De Daad gebeurt offscreen)

In ‘Empire’ is het hoofdpersonage zelfs geen mens, maar de Empire State Building, die gedurende acht uur lang statisch in beeld blijft: we zien de contouren van de toren langzaamaan duidelijker worden naarmate we dichter de ochtend naderen.

Naast die anti-cinema maakte Warhol ook tal van zogenaamde ‘screen tests’ met beroemdheden en de zelfgecreëerde Superstars die in zijn Factory rondhingen of op bezoek kwamen: Bob Dylan, Salvador Dali, Mary Woronow, Dennis Hopper, Lou Reed, Nico, Edie Sedgwick… allemaal poseerden ze zwijgend voor Warhols camera.

Later experimenteerde hij met meer verhalende films, tot hij na de moordaanslag door Valerie Solanas zijn filmproductie overliet aan zijn assistent Paul Morrissey.

‘WARHOL’S CINEMA 1963-1968: MIRROR FOR THE SIXTIES’ biedt een prima startpunt voor wie meer wil weten over (de blijvende invloed van) de wondere, fascinerende wereld van Andy Warhol en The Factory, met tal van fragmenten en first hand-getuigenissen.

Art & Film loopt zoals altijd i.s.m. Academie Mechelen.

De meeste Warhol-films zijn na 1968 amper nog in roulatie geweest, en de meeste zijn ook niet op dvd beschikbaar.
Gelukkig is er YouTube, waar enkele van zijn films te zien zijn.
Bijvoorbeeld de ‘SCREEN TEST: LOU REED’ (1965): is er iets cooler dan Lou Reed die een Coca Cola drinkt?

De ‘SCREEN TEST: EDIE SEDGWICK’, ook uit 1965:

‘BLOW JOB’ uit 1963 is hier te zien.
De film wordt wel te snel afgespeeld, op de Warhol-snelheid duurde hij 36 minuten.  :-)

En om het af te leren, nog de ‘SCREEN TEST: BOB DYLAN’ uit 1965:

Nóg meer?
Dan hebben we ‘THE VELVET UNDERGROUND & NICO: A SYMPHONY OF SOUND’ klaarstaan, zowat het belangrijkste bewegende beeldmateriaal van de Velvets, live in Warhols Factory.

17/11/2009: THE BIRDS

birds23Kort samengevat: wie na ‘Full House: Dial CCM For Murder’ méér Hitchcock wil, wordt door het Filmhuis op zijn wenken bediend: ‘The Birds’ is één van dé onbetwiste meesterwerken van de Master of Suspense, over vogels die aan de Calfornische kust om een onbekende reden opeens mensen beginnen aan te vallen.

Goed om weten: Briljante regie, briljante montage, een stel uitmuntende acteurs (een perfect gecaste Tippi Hedren als de archetypische Hitchcok-blondine), een door merg en been krassende geluidsband van Bernard Herrmann: ziedaar het op papier simpele recept voor één van Hitchcocks allerbeste films.

‘The Birds’ was overigens gebaseerd op een verhaal van Daphne Du Maurier, en werd door Hitchcock uiteraard nog wat extra gekruid met zijn zwarte, sardonische humor en Continue reading “17/11/2009: THE BIRDS” »

CINEMA CORONA #59: LE FEU FOLLET (Louis Malle)

le_feu_follet

UPDATE: deze film was maar tijdelijk beschikbaar en is niet meer te zien. Maar er zijn nog meer dan 150 andere topfilms te bekijken in onze CINEMA CORONA.

——-
Zin in een absoluut meesterwerk van misschien wel de grootste Franse cineast van na WO2?

Hierzie: ‘LE FEU FOLLET’ van de zeer grote Louis Malle.

In die film speelt Maurice Ronet op indrukwekkende wijze de rol van Alain, een knappe en intelligente maar in een diepe depressie verzeilde man.

Zijn huwelijk met Dorothy bestaat alleen nog op papier: zij zit in New York, hij in een inrichting in Parijs, waar hij van zijn alcoholverslaving probeert af te raken.

Een buitenechtelijk relatie met Lydia – een vriendin van Dorothy – zorgt niet voor een nieuwe vonk in zijn leven. Sterker nog: niks zorgt nog voor een vonk in zijn leven, ook al verklaart zijn behandelende arts hem ‘genezen’.
Het plan om er een eind aan te maken rijpt in zijn hoofd, maar eerst zoekt hij in de stad nog al zijn oude vrienden op…

‘Le Feu Follet’ is een zware maar ijzersterke prent over de ultieme existentiële vragen, het soort vragen waar in de meeste films met een zeer grote boog omheen gefietst wordt: de stiltes zeggen hier vaak meer dan de dialogen, de blikken meer dan de woorden.

Kortom: als u gewoon op zoek bent naar het betere entertainment, dan is dit niks voor u, en verwijzen we u graag door naar filmisch lekkers als ‘THE SCARECROW’ van Buster Keaton, ‘HEAVEN CAN WAIT’ van Lubitsch of ‘CONSENT’ van Jason Reitman

Maar als u een film wil zien die u bij uw nekvel grijpt en die u nooit meer vergeet: dan deze.

Jeanne Moreau speelt een kleine maar belangrijke bijrol, en de muziek van Erik Satie is perfect gekozen.

Bekijk hier een interview met hoofdrolspeler Maurice Ronet over de film: