CINEMA CORONA #135: OF HUMAN BONDAGE (John Cromwell)

Of_Human_BondageVandaag in onze CINEMA CORONA de bekendste ogen uit de filmgeschiedenis: die van Bette Davis.

Davis beleefde haar grote doorbraak in 1934 met haar magistrale vertolking in ‘OF HUMAN BONDAGE’, een liefdesdrama gebaseerd op de de roman van W. Somerset Maughan.

Het verhaal draait rond de gesjeesde artiest Philip Carey, die met hangende pootjes uit Parijs naar Londen is teruggekeerd omdat de harde realiteit hem duidelijk was geworden: hij had gewoon onvoldoende talent om zijn schildersdroom waar te maken.
Een harde klap voor zijn zelfvertrouwen, dat al op een laag pitje doordat hij al sinds zijn kindertijd te kampen had met een klompvoet.

Wanneer hij met een vriend in een café de serveerster Mildred ontmoet, valt Philip als een blok voor de blondine. Mildred reageert eerst koud en afstandelijk op zijn avances, maar uiteindelijk ontstaat er toch een soort relatie.
Alleen zijn er nog andere kapers op de kust, en Mildred blijkt niet afkerig van bedrog en manipulatie…

Leslie Howard is prima als de met een minderwaardigheidscomplex opgezadelde Philip, maar het is uiteraard Bette Davis die 82 minuten lang alle aandacht naar zich toezuigt met een uiterst onsympathieke rol waar diverse andere actrices destijds feestelijk voor bedankten.
Des te beter voor ons, want Davis maakte van de kille, manipulatieve serveerster met een Cockney-accent een volstrekt klassiek personage – a bitch from hell, bereid om iedereen mee te sleuren in haar val.

Tussen haakjes: dat ze géén Oscar kreeg voor haar vertolking, zorgde destijds voor een schandaal (omdat ‘OF HUMAN BONDAGE’ haar laatste film voor de studio was, wilde Warner Bros. niet dat ze won – want dat zou alleen maar haar nieuwe studio ten goede komen)

Maar Oscar of niet: enjoy!