Afgelopen weekend vond de jaarlijkse Dag van het Deeltijds Kunstonderwijs plaats, die – u raadt het ongetwijfeld al – door corona iets anders verliep dan anders.
Extra reden om er in onze Art & Film extra aandacht aan te schenken.
Marieke Dermul maakte naar aanleiding van de DKO-dag ‘DE ACADEMIE’, een korte maar erg fraaie docu met enkele academie-studenten, jong en oud.
Bekijk ze hier:
En Valerie Baeyens (docente aan het Atelier Digitale Kunst van de Academie Mechelen) maakte deze impressie van de (vele) activiteiten bij onze buren, met wie we deze Art & Film-serie organiseren: een programma propvol boeiende kunstdocumentaires, speelfilms over kunstenaars en films gemaakt door beeldende artiesten.
Voor wie van ingetogen en verstilde subtiliteit houdt, hebben we vandaag helaas niks in de aanbieding (maar u vindt vast wel iets naar uw smaak tussen de meer dan 120 andere films in onze CINEMA CORONA).
Voor wie daarentegen van de wilde, woeste, waanzinnig-surrealistische, exuberante en over-the-toppe films van Ken Russell houdt, hebben we vandaag een fijn anderhalf uurtje klaarstaan: ‘MAHLER’.
De film bevat niet alleen een voor filmkenners redelijk hilarische spoof op Visconti‘s ‘Death In Venice’ (Russell was géén fan), maar ook een scène waarin de weduwe van Richard Wagner als een dolgedraaide nazi-dominatrix wordt neergezet (vintage Russell – en Cosima Wagner wàs overigens notoir antisemitisch): daarvoor alleen al zou u deze film ooit gezien moeten hebben, maar ook de rest van deze biopic is ruimschoots de moeite waard.
‘MAHLER’ volgt een treinrit van Mahler met zijn – zelf zeer getalenteerde – echtgenote Alma. Tijdens de rit wordt duidelijk dat hun huwelijk op springen staat, en gaan we via flashbacks (of zeg maar: koortsdromen) heen en weer naar Mahlers verleden.
Robert Powell is behalve een Mahler-lookalike ook gewoon prima in de hoofdrol, en Antonia Ellis (als de nazi-domina) zal u evenmin licht vergeten.
De muziek is uiteraard van de maestro zelve, uitgevoerd door het Concertgebouworkest o.l.v. Bernard Haitink.
Enjoy!
Méér Ken Russell?
Hier een boeiend overzicht van zijn films:
De Taiwanese topregisseur Hou Hsiao-Hsien is waarschijnlijk het meest bekend van zijn magistrale martial arts-drama ‘The Assassin’, maar de man heeft al in diverse genres en stijlen uitstekende films gemaakt.
In onze CINEMA CORONA hebben we vandaag bijvoorbeeld zijn ‘GOODBYE SOUTH, GOODBYE’ voor u klaarstaan, een film over twee kleine criminelen in het Taiwan van de nineties: Gao is de oudste en meest getatoeëerde van de twee, zijn maat en partner in crime wordt door iedereen omwille van zijn platte hoofd ‘Flathead’ genoemd (maar zorg vooral dat hij dàt niet hoort, of hij wordt kwaad).
Allebei hebben ze een vriendin die in een bar werkt (de ene heet Ying, de andere noemen ze ‘Pretzel’), maar de andere doelen of passies in hun leven zijn – behalve lusteloos rondhangen en snel rijk worden – volstrekt onduidelijk, ook (of misschien vooral) voor henzelf.
Bovendien wil voor de twee zelfs dat snel rijk worden niet lukken, want elk plannetje dat ze opzetten lijkt hopeloos de soep in te draaien…
Met ‘Goodbye South, Goodbye’ – de film dateert uit 1996 – schildert Hou Hsiao-Hsien een ongemakkelijk portret van de dolende Taiwanese generatie X: alle verstikkende oude waarden zijn overboord gegooid, maar of wat ervoor in de plaats gekomen is, béter is, is nog maar de vraag…
Hou Hsiao-Hsien castte voor de hoofdrollen onder andere de plaatselijke popsterren Annie Shizuka Inoh (als ‘Pretzel’) en Lim Giong (als ‘Flathead’), plus zijn zowat vaste hoofdacteur Jack Kao (Gao).
Let ook op de prima nineties-soundtrack, met zowel dreunende techno als etherische pop, en alles daartussen.
(Doorklikllen naar YouTube om de film te bekijken.
Engelse ondertiteling aanschakelen kan door op ‘Instellingen’ te drukken en daar ‘Engels’ te kiezen:)
Vandaag in onze CINEMA CORONA de bekendste ogen uit de filmgeschiedenis: die van Bette Davis.
Davis beleefde haar grote doorbraak in 1934 met haar magistrale vertolking in ‘OF HUMAN BONDAGE’, een liefdesdrama gebaseerd op de de roman van W. Somerset Maughan.
Het verhaal draait rond de gesjeesde artiest Philip Carey, die met hangende pootjes uit Parijs naar Londen is teruggekeerd omdat de harde realiteit hem duidelijk was geworden: hij had gewoon onvoldoende talent om zijn schildersdroom waar te maken.
Een harde klap voor zijn zelfvertrouwen, dat al op een laag pitje doordat hij al sinds zijn kindertijd te kampen had met een klompvoet.
Wanneer hij met een vriend in een café de serveerster Mildred ontmoet, valt Philip als een blok voor de blondine. Mildred reageert eerst koud en afstandelijk op zijn avances, maar uiteindelijk ontstaat er toch een soort relatie.
Alleen zijn er nog andere kapers op de kust, en Mildred blijkt niet afkerig van bedrog en manipulatie…
Leslie Howard is prima als de met een minderwaardigheidscomplex opgezadelde Philip, maar het is uiteraard Bette Davis die 82 minuten lang alle aandacht naar zich toezuigt met een uiterst onsympathieke rol waar diverse andere actrices destijds feestelijk voor bedankten.
Des te beter voor ons, want Davis maakte van de kille, manipulatieve serveerster met een Cockney-accent een volstrekt klassiek personage – a bitch from hell, bereid om iedereen mee te sleuren in haar val.
Tussen haakjes: dat ze géén Oscar kreeg voor haar vertolking, zorgde destijds voor een schandaal (omdat ‘OF HUMAN BONDAGE’ haar laatste film voor de studio was, wilde Warner Bros. niet dat ze won – want dat zou alleen maar haar nieuwe studio ten goede komen)
Vandaag staan we in onze Art & Film-reeks stil bij het – bijzonder rijkgevulde – leven en werk van Derek Jarman: schilder, filmmaker, schrijver, videoclipregisseur (o.a. The Smiths en Pet Shop Boys waren fans, en werkten geregeld met hem samen), tuinier, decorontwerper, operaregisseur en homorechtenactivist.
Jarman werd bijna dag op dag 78 jaar geleden (° 31 januari 1942) geboren in het gezin van een RAF-piloot, en stief in 1994 op amper 52-jarige leeftijd aan de gevolgen van die àndere killer-epidemie: AIDS.
Over het wild uitwaaierende (maar altijd boeiende) oeuvre dat Jarman tussen die twee data wist op te bouwen, hebben we enkele straffe video’s voor u klaarstaan.
Ten eerste is er een indrukwekkend ‘Face to Face’-interview bij de BBC, een jaar voor zijn dood opgenomen, en integraal uitgezonden na zijn overlijden.
Het postuum uitgezonden gesprek wordt ingeleid zoals ze dat alleen bij de BBC kunnen: ‘Now Derek Jarman is dead, and our lives are the poorer for it,’ zegt interviewer Jeremy Isaacs. ‘The controversies pass, what remains is the quality of the images and its resonances. The films of Derek Jarman are good to look at: they will last.’
Een kwarteeuw later zijn die woorden nog altijd bijzonder waar.
Over het leven van Jarman maakte Andy Kimpton-Nye de documentaire ‘LIFE AS ART’, waarvoor hij talrijke intimi interviewde, o.a. actrice en goede vriendin Tilda Swinton, Jarmans zus Gaye, activist en schrijver Tariq Ali, componist Simon Fisher Turner en acteur Nigel Terry.
En ten slotte hebben we een korte, verstillende docu van Howard Sooley over Jarmans misschien wel meest unieke en persoonlijke kunstwerk: Prospect Cottage, zijn huisje-met-tuin in Dungeness.
Prospect Cottage is een meesterwerkje van esthetiek op een plaats waar je dat het minst verwacht, midden in een barre, kale, winderige en kiezelachtige omgeving vlakbij een kerncentrale.
Ontdek dit miraculeus oord in deze kortfilm (de muziek is van Simon Fisher Turner):
PS: een fundraisingcampagne zorgde ervoor dat het huisje en de tuin nu bewaard zijn voor het nageslacht, en dat het gebruikt kan worden door artists in residence.
Art & Film loopt zoals altijd i.s.m. Academie Mechelen.
Martin McDonagh: de naam zegt u misschien niet zoveel, maar als we erbij vertellen dat hij de man is die uitstekends als ‘In Bruges’ en ‘Three Billboards’ regisseerde, spitst u als filmliefhebber waarschijnlijk meteen de oren.
McDonagh had al een hele carrière in het theater achter de rug voor hij zich in 2004 aan filmregie waagde, en dat meteen uitstekend deed: zijn ‘SIX SHOOTER’ getuigde niet alleen van een trefzekere stijl en een heerlijk gevoel voor inktzwarte humor, zijn debuut leverde hem ook meteen een Oscar voor de Beste Kortfilm op.
Het verhaal draait rond Donnely, een man die in de kliniek te horen krijgt dat zijn vrouw de vorige nacht overleden is.
Tijd om Donelly meer uitleg te geven heeft de dokter Donnely niet, want de man beleeft ongewoon drukke uren in de kliniek: ‘Enkele wiegendode kinderen en een vrouw die zo zwaar beschoten werd dat ze geen kop meer heeft’.
En de sfeer op de treinrit naar huis is ook al niet meteen dat Donelly er vrolijker van wordt, want in de treincoupé komt hij tegenover een kettingrokend eikeltje te zitten dat een grote bek opzet tegen de rest van de passagiers….
‘SIX SHOOTER’ is zéér Iers, zéér grappig (tenminste: als u uw humor duister verkiest) en zéér straf.
Kortom: enjoy!
Meer gratis topfilms online?
Check de meer dan 130 titels in onze CINEMA CORONA!
Wanneer het Filmhuis terug de deuren mag openen kunnen we u helaas nog altijd niet zeggen, maar wat we wél al weten: ‘Drunk’ van Thomas Vinterberg (‘Festen’, ‘Jagten’…) zal één van de eerste films op de affiche worden.
Net zoals zovele andere releases is ook deze langverwachte film door de distributeur noodgedwongen op de plank gelegd tot bij de heropening van de zalen, maar in afwachting kunnen we u wel een andere film van Vinterberg aanbieden.
‘SIDSTE OMGANG’ (in het Engels: ‘LAST ROUND’) was de film waarmee Vinterberg in 1993 meteen zijn naam vestigde in het internationale festivalcircuit.
Het verhaal draait rond ene Lars, een man die 40.000 kronen van zijn werkgever gestolen heeft en daarmee op een verre reis wil vertrekken.
Maar net voor het vliegtuig vertrekt, besluit hij zijn plannen te wijzigen. En komen we als kijker te weten wat er achter het rare gedrag van Lars schuilgaat…
‘SIDSTE OMGANG’ was de eerste van de vele samenwerkingen tussen Vinterberg en zijn fetisjacteur Thomas Bo Larsen, een samenwerking die ondertussen al meer dan een kwarteeuw duurt (Bo Larsen doet ook weer mee in ‘Drunk’).
De film verraadt Vinterbergs onmiskenbare talent om altijd het beste uit zijn acteurs te halen, want naast Bo Larsen schitteren ook Ann Eleonora Jørgensen en Martin Brygmann in deze korte maar mooie film.
Enjoy!
Meer filmontdekkingen doen?
Check dan ook de rest van onze online CINEMA CORONA!
Ed van der Elsken (1925-1990) is zonder discussie één van de beste fotografen ever – check zéker eens zijn klassieke Parijse fotoboek ‘Een liefdesgeschiedenis in Saint Germain des Prés’ – maar de man maakte ook een aantal excellente korte en langere documentaires die moeiteloos de tand des tijds doorstaan hebben.
De beste van die films tonen we uiteraard graag in onze Art & Film-serie, zoals altijd i.s.m. Academie Mechelen: ‘EEN FOTOGRAAF FILMT AMSTERDAM’, een stadsportret van de plaats waar hij geboren werd en een groot deel van zijn leven verbleef.
De film opent met beelden die hij schoot door zijn camera op zijn buggy te monteren, om zo al rijdende te kunnen filmen: het resultaat is ‘net Superman die door Amsterdam vliegt’, een fascinerende, voortjakkerende tocht door de zo goed als verlaten straten van het ochtendlijke Amsterdam. En néén, er was toen géén lockdown, iedereen sliep gewoon nog!
De rest van de film bestaat uit het leven dat een zomer lang voor zijn lens passeerde: met zijn bonte parade punks, hippies, agenten, oudjes, junks, dealers, ambtenaren, verkopers, Hells Angels, straatmuzikanten en een fietsend meisje dat haar tong uitsteekt capteerde van der Elsken perfect de rebelse, anarchistische sfeer van de stad anno 1982.
‘EEN FOTOGRAAF FILMT AMSTERDAM’ is via DEZE LINKte bekijken.
Doén!
Wie daardoor geïnteresseerd is geraakt in het fotografisch werk van van der Elsken, willen we zeker ‘POLITIEPET’ niet onthouden.
Bij het huwelijk van prinses Beatrix en de (Duitse) prins Claus braken in Amsterdam protesten uit, die door van der Elsken in tal van iconische foto’s werden vastgelegd.
Op één foto was een pet-loze politieagent te zien – want zijn hoofddeksel was door de nozems in een Amsterdamse gracht gegooid.
Voor een expo van van der Elskens werk werd het hoofdpersonage van de foto teruggevonden, die hier zijn herinneringen aan de dag, de foto en Ed van der Elsken vertelt:
Schorpioenen! Sex! Tenenzuigen! Pastoors! Een vervelende poedel! Zichzelf zéér serieus nemende politici! Een koe! Een giraf! Subversief gedrag! Bourgeoismannetjes! Meer sex! Jezus! Schandaal!
Ziedaar de ingrediënten van ‘L’AGE D’OR’, de surrealistische kraker van Luis Bunuel die bij de release in 1930 zoveel herrie verwekte (extreemrechtse en conservatieve groepen vielen de Parijse cinema ‘Studio 28′ binnen, bekogelden het scherm met inkt en sloegen de boel kort en klein) dat de film verboden werd – en dat verbod werd in Frankrijk tot 1981 (!!!) gehandhaafd.
Gelukkig hebben wij nu Het Internet, een bijzonder fijne uitvinding via dewelke wij u deze film gratis kunnen aanbieden.
‘L’AGE D’OR’ draait rond twee geliefden – gespeeld door Gaston Modot en Lya Lys – die eigenlijk maar één ding willen: altijd en overal passioneel de liefde bedrijven.
In de modder, in bed, op een feest, in de tuin, overal willen ze er tegenaan, maar even vaak wordt hen dat onmogelijk gemaakt: soms door pastoors, dan weer door de staat, bezorgde familieleden of geschandaliseerde burgers. Of soms door iedereen tegelijk.
Zoek niet naar een coherent verhaal – dit is tenslotte de ultieme surrealistische film – maar laat u meeslepen door de subversieve sfeerzetting, de wilde, door Markies de Sade geïnspireerde scènes en de bijna Monty Python-achtige absurde humor.
Dat de film in 1930 schandaal veroorzaakte hoeft niet te verbazen: Bunuel tackelt met beide voeten vooruit de toen nog bijzonder machtige katholieke kerk (op een bepaald moment wordt een bisschop uit het raam gegooid), en zet met demonisch plezier zowel de machtigen der aarde als de burgermannetjes en -vrouwtjes te kakken. Soms zelfs letterlijk.
Salvador Dali schreef – net zoals bij ‘Un Chien Andalou’, die andere schandaalfilm van Bunuel – mee aan het scenario, maar zijn inbreng had uiteindelijk weinig met het resultaat te maken, want de twee kregen nog voor de opnames goed en wel begonnen waren ruzie.
Max Ernst, één van de andere surrealistische groten, speelt dan weer een rol in de film.
Enjoy, en snuister vooral ook eens door de rest van het almaar aangroeiende aanbod van onze CINEMA CORONA!
‘De beste Hitchcock-film die niet door Hitchcock zelf geregisseerd is': zo wordt ‘CHARADE’ van Stanley Donen (zie ook: ‘Singin’ In The Rain’) vaak omschreven, en daar valt inderdaad wel wat voor te zeggen.
De mannelijke hoofdrol wordt dan ook vertolkt door Hitchcock-habitué Cary Grant, die hier de galante vreemdeling speelt die een jonge weduwe (rol van de wonderlijke Audrey Hepburn) met een zeer apart probleem te hulp schiet.
Het probleem: haar echtgenoot heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog met drie makkers een miljoen dollar verduisterd. Maar omdat haar man onlangs vermoord is, zitten zijn drie ex-compagnons nu achter haar aan, op zoek naar het ontbrekende kwart miljoen…
Maar net zoals bij Hitchcock is de plot van ‘CHARADE’ eigenlijk niet écht belangrijk, want dit is het soort film dat zichzelf niet al te serieus neemt: dit is gewoon dik anderhalf uur pure filmische fun, vol heerlijke, vaak bijzonder grappige dialogen en al even grappige scènes: de dans met de appelsien! Cary Grant onder de douche! Het gevecht met de éénarmige bandiet!
Voeg daarbij Donens smetteloze regie, een cast vol prima acteurs (Walter Matthau! James Coburn! George Kennedy!), de jazzy lounge-soundtrack van Henry ‘The Pink Panther’ Mancini en Parijs als romantisch decor, en u hebt eigenlijk geen enkele reden om niét naar deze prima komische thriller te kijken.
Voor de fijnproevers: de zeer knappe titelsequenties zijn van Maurice Binder, de man die ook de openingsscènes van vele James Bonds maakte.
Enjoy!
En ontdek daarna ook de rest van onze CINEMA CORONA.
Voor wie geïnteresseerd is in meer achtergrondinfo: bekijk zeker dit filmpje van Fandor:
Afgelopen weekend vond de jaarlijkse Dag van het Deeltijds Kunstonderwijs plaats, die – u raadt het ongetwijfeld al – door corona iets anders verliep dan anders.
En Valerie Baeyens (docente aan het Atelier Digitale Kunst van de Academie Mechelen) maakte deze impressie van de (vele) activiteiten bij onze buren, met wie we deze Art & Film-serie organiseren: een programma propvol boeiende kunstdocumentaires, speelfilms over kunstenaars en films gemaakt door beeldende artiesten.
