De hilarische registratie van het live-optreden van de grootmeesters van de Britse comedy in de legendarische Hollywood Bowl.
John Cleese, Michael Palin, Terry Gilliam en de andere Pythoneers brengen hun ondertussen klassiek geworden sketches, die afgewisseld worden met hilarische hits als ‘Sit On My Face’, ‘How Sweet To Be An Idiot’ en ‘The Lumberjack Song’.
En jawel, die nummers tijdens de film allemaal luidkeels meezingen màg voor één keer!
MONTY PYTHON LIVE AT THE HOLLYWOOD BOWL Regie: Terry Hughes & Ian MacNaughton UK 1982, 77 min.
Deze film werd vertoond op:
DONDERDAG 25 AUGUSTUS om 21u30
Openluchtvertoning op het binnenplein van Het Predikheren (Goswin de Stassartstraat 88 in Mechelen)
Ed van der Elsken (1925-1990) is zonder discussie één van de beste fotografen ever – check zéker eens zijn klassieke Parijse fotoboek ‘Een liefdesgeschiedenis in Saint Germain des Prés’ – maar de man maakte ook een aantal excellente korte en langere documentaires die moeiteloos de tand des tijds doorstaan hebben.
De beste van die films tonen we uiteraard graag in onze Art & Film-serie, zoals altijd i.s.m. Academie Mechelen: ‘EEN FOTOGRAAF FILMT AMSTERDAM’, een stadsportret van de plaats waar hij geboren werd en een groot deel van zijn leven verbleef.
De film opent met beelden die hij schoot door zijn camera op zijn buggy te monteren, om zo al rijdende te kunnen filmen: het resultaat is ‘net Superman die door Amsterdam vliegt’, een fascinerende, voortjakkerende tocht door de zo goed als verlaten straten van het ochtendlijke Amsterdam. En néén, er was toen géén lockdown, iedereen sliep gewoon nog!
De rest van de film bestaat uit het leven dat een zomer lang voor zijn lens passeerde: met zijn bonte parade punks, hippies, agenten, oudjes, junks, dealers, ambtenaren, verkopers, Hells Angels, straatmuzikanten en een fietsend meisje dat haar tong uitsteekt capteerde van der Elsken perfect de rebelse, anarchistische sfeer van de stad anno 1982.
‘EEN FOTOGRAAF FILMT AMSTERDAM’ is via DEZE LINKte bekijken.
Doén!
Wie daardoor geïnteresseerd is geraakt in het fotografisch werk van van der Elsken, willen we zeker ‘POLITIEPET’ niet onthouden.
Bij het huwelijk van prinses Beatrix en de (Duitse) prins Claus braken in Amsterdam protesten uit, die door van der Elsken in tal van iconische foto’s werden vastgelegd.
Op één foto was een pet-loze politieagent te zien – want zijn hoofddeksel was door de nozems in een Amsterdamse gracht gegooid.
Voor een expo van van der Elskens werk werd het hoofdpersonage van de foto teruggevonden, die hier zijn herinneringen aan de dag, de foto en Ed van der Elsken vertelt:
Al twee keer hadden we de postrockgroep We Stood Like Kings te gast met een live soundtrack bij filmklassiekers.
Met hun ‘Berlin 1927′ en ‘USSR 1926′ bouwden ze zich via een lange reeks optredens in heel Europa een ijzersterke reputatie op, en we zijn dan ook zeer blij dat we u als openingsfilm van ons seizoen 2017-18 de Belgische première van hun nieuwe project kunnen presenteren!
Dit keer begeleiden ze live een iets minder oude maar even legendarische filmklassieker: ‘Koyaanisqatsi’, de film waarmee Godfrey Reggio in 1982 zowat de hele wereld wist te verbluffen.
‘Koyaanisqatsi’ is een woordenloze film zonder plot of verhaal, maar de indruk die de film nalaat is niettemin verpletterend: 85 minuten wordt de kijker ondergedompeld in een stroom van adembenemende contrasterende beelden van planeet Aarde in 1982 – van cultuur en natuur, van doldraaiende mensenzeeën en onbewoonbare woestenijen, van vredevolle tableaus en atoomontploffingen, van opbouw en vernietiging, van primitivisme en spitstechnologie.
Het resultaat is een helaas nog altijd zéér actueel beeld van een planeet die door zijn eigen bewoners onleefbaar gemaakt dreigt te worden – Koyaanisqatsi betekent in de taal van de Hopi-indianen zoveel als ‘leven uit balans’.
Wij hoefden geen twee keer na te denken, en kozen meteen voor één van de meest indrukkende filmgedichten uit de geschiedenis: ‘Koyaanisqatsi’, de film waarmee Godfrey Reggio in 1982 zowat de hele wereld wist te verbluffen.
‘Koyaanisqatsi’ is een woordenloze film zonder plot of verhaal, maar de indruk die de film nalaat is niettemin verpletterend: 85 minuten wordt de kijker ondergedompeld in een stroom van adembenemende contrasterende beelden van planeet Aarde in 1982: van cultuur en natuur, van doldraaiende mensenzeeën en onbewoonbare woestenijen, van vredevolle tableaus en atoomontploffingen, van opbouw en vernietiging, van primitivisme en spitstechnologie.
Het resultaat is een helaas nog altijd zéér actueel beeld van een planeet die door zijn eigen bewoners onleefbaar gemaakt dreigt te worden – Koyaanisqatsi betekent in de taal van de Hopi-indianen dan ook zoveel als ‘leven uit balans’.
Het camerawerk van co-scenarist Ron Fricke bestond uit een combinatie van timelapses, slowmotion en versnelde beelden, een techniek die nadien talloze keren
gekopieerd werd in andere films, reclamespots en videoclips: hoog tijd om deze visueel baanbrekende film te komen herontdekken op groot scherm, dus.