Met ‘Blue’ maakte Derek Jarman in 1993 misschien wel de meest radicale en tegelijk de meest intieme en meest ontroerende film aller tijden.
Als gevolg van AIDS was het zicht van Jarman in zijn laatste, terminale levensperiode afgezwakt tot een blauwe waas, en dat is precies wat de kijker te zien krijgt: een 79 minuten durend, monochroom Yves Klein-blauw beeld.
Het gevolg is dat je als toeschouwer als het ware in het hoofd van Jarman gedwongen wordt, en dat je spontaan zelf beelden gaat bedenken bij de (fantastische) soundtrack.
Die soundtrack bestaat uit een collage van mijmeringen, proza en poëzie van Jarman, waarin hij zijn ervaringen met AIDS (de behandeling, het verlies van zijn vrienden, de fysieke en emotionele pijn…) verwoordt, of de betekenis van het door hem zo geliefde blauw.
De teksten worden aangevuld met geluiden uit zijn dagelijkse leven, plus uiteraard muziek van (onder andere) Erik Satie, Coil, Simon
Fisher-Turner en Brian Eno – Eno hielp de film overigens mee financieren.
Jarmans teksten worden op indrukwekkende wijze vertolkt door Tilda Swinton, Nigel Terry en John Quentin.
Vier maand na de première zou Jarman overlijden aan de gevolgen van AIDS.
Tot op de dag van vandaag blijft hij één van de meest vernieuwende en invloedrijke
Britse filmmakers, die ons niet alleen prachtfilms als ‘Sebastiane’, ‘Caravaggio’ en Continue reading “BLUE (Derek Jarman)” »
Al twee keer hadden we de postrockgroep 
stroom van adembenemende contrasterende beelden van planeet Aarde in 1982 – van cultuur en natuur, van doldraaiende mensenzeeën en onbewoonbare woestenijen, van vredevolle tableaus en atoomontploffingen, van opbouw en vernietiging, van primitivisme en spitstechnologie.
iezen voor een poëziefestival?
gekopieerd werd in andere films, reclamespots en videoclips: hoog tijd om deze visueel baanbrekende film te komen herontdekken op groot scherm, dus.
25 jaar geleden verbaasde Jan Hoet de wereld met “zijn” Documenta.
en 
In ‘Django’ focust regisseur Etienne Comar zich op de weinig bekende oorlogsjaren van meestergitarist Django Reinhardt.
Na zijn bekroning met de Nobelprijs Literatuur is de Argentijnse auteur Daniel Mantovani plots een vedette: van overal ter wereld krijgt hij uitnodigingen voor debatten, signeersessies, boekendeals, gala’s, openingen, feestredes, verfilmingen, vieringen en uitreikingen van andere prijzen.
In samenwerking met Academie Mechelen presenteert het Filmhuis een documentair tweeluik van de Belgische filmmaker Jef Cornelis.
Toen de Documenta 4 in 1968 van start ging, was de kunstwereld verzeild in een authoriteitscrisis en, zoals Roger Raveel het opmerkte, 
