Categorie archief: Recensie

CINEMA CORONA #113: Art & Film: EAMES: THE ARCHITECT & THE PAINTER

Geplaatst op door

eames
Naar maandagse gewoonte in onze CINEMA CORONA ook vandaag weer een nieuwe Art & Film, dit keer gewijd aan het baanbrekende designerkoppel Ray en Charles Eames.

In ‘EAMES: THE ARCHITECT & THE PAINTER’ volgen we de hele carrière van de twee van bij het prille begin: Charles had architectuur gestudeerd (maar studeerde nooit af), terwijl Ray als schilder opgeleid was bij de naar Amerika uitgeweken Duitse avant-gardist Hans Hofmann.

Na hun huwelijk in de vroege jaren veertig groeide Eames Office uit tot een bruisend, renaissance-achtig laboratorium voor de naoorlogse generatie: niet alleen zouden ze duizenden fifties-woonkamers van hun legendarische Eames Lounge Chairs en andere meubelen voorzien, ze ontwierpen ook radio’s en speelgoed, stelden succesvolle tentoonstellingen samen, tekenden huizen, regisseerden meer dan honderd kortfilms, experimenteerden met zonne-energie, ontwierpen het IBM-paviljoen voor de Wereldtentoonstelling en deden duizend en één andere zaken.

En dan zwijgen we nog over Eames House, de wonderlijke woning waar ze tot aan hun dood zouden verblijven, ook vandaag nog altijd één van de hoogtepunten van de moderne  architectuur.

Hoewel alle erkenning jarenlang bijna uitsluitend naar Charles ging (het feminisme vierde niet écht hoogtij in de fifties), is ondertussen allang duidelijk dat de rol die Ray speelde minstens even belangrijk was, en worden ze zelden niét meer in één adem samen vernoemd.
Iets wat Charles alleen maar toejuichte, want zoals hij zelf zei: ‘Anything I can do, Ray can do better.’

Zet u in uw gerieflijke Eames Chaise, en enjoy!

Als bonus hebben we nog twee kortfilms van Ray & Charles Eames zelf.
‘POWERS OF TEN’ uit 1977 is een baanbrekende en zeer vaak geïmiteerde/geciteerde film die vanop een picnic in een park in Chicago uitzoomt naar de uiterste grenzen van het heelal, en vervolgens helemaal inzoomt tot op de kleinst gekende quarks-deeltjes in de hand van de man op de picnic.
De muziek is van Elmer Bernstein.

‘ERATOSTHENES’ (1961) is wat ze zelf ‘een wiskundige peep show‘ noemen, met als hoofdpersonage de oude Griek die zonder computer of satelliet bijna 2300 jaar geleden toch correct de omtrek van de aarde wist te berekenen.

Zin in meer kortfilms van Ray & Charles Eames?
U vindt ze op het YouTube-kanaal van Eames Office!

Art & Film loopt ook online altijd in samenwerking met Academie Mechelen.

CINEMA CORONA #112: TWO CARS, ONE NIGHT (Taika Waititi)

Geplaatst op door

Two_Cars_One_Night_1
Vandaag in CINEMA CORONA een werkje van de bijzonder prettig gestoorde Maori Taika Waititi, acteur, stand up-comedian en regisseur van o.a. ‘Jojo Rabbit’, de vampierenkomedie ‘What We Do In The Shadows’ en een ‘Star Wars’-film die ergens in 2025 verwacht wordt.

Maar zijn regiecarrière startte in 2004 met een iéts kleiner budget en op een iéts kleinere schaal met ‘TWO CARS, ONE NIGHT’, een excellente, grappige en ontroerende kortfilm die hem meteen een welverdiende Oscarnominatie opleverde.

Het verhaal speelt zich af op de parking van een Nieuw-Zeelandse bar, waar drie Maori-kinderen zitten te wachten tot hun ouders van een avondje zuipen terugkomen (overigens is het daar blijkbaar écht de gewoonte je kinderen in de auto achter te laten terwijl je zelf aan de toog gaat hangen): in de ene wagen zitten de broers Romeo en Ed, in de andere wagen zit de jonge Polly zich te vervelen.

Romeo probeert de aandacht van Polly te trekken door haar zo grof mogelijk te beledigen, Polly beantwoordt die vraag om aandacht met de betere scheldtirade.
Ed van zijn kant is totaal niet geïnteresseerd in het spel van de twee tortelduifjes, aangezien hij later als hij groot is homo wil worden, ‘zoals Johnny Depp‘.

Het taaltje dat de kids spreken is overigens wel degelijk Engels, maar dan met een Nieuw-Zeelands-/Maori-accent dat zó moddervet is dat zelfs veel Engelstaligen eerst niet doorhadden dat het Engels was.

Maar laat dàt u vooral niet tegenhouden: zelfs voor wie geen snars van de dialogen snapt is ‘Two Cars, One Night’ een heerlijk kinderportret, grappig in zijn tristesse, en een beetje triest ondanks de overduidelijk humoristische invalshoek: ‘happy sad’, zoals Waititi het zelf omschrijft.

Enjoy!

CINEMA CORONA #111: SANDRA (aka VAGHE STELLE DELL’ORSA)(Luchino Visconti)

Geplaatst op door

SandraVandaag in CINEMA CORONA: ‘SANDRA’ – of met de Italiaanse titel: ‘VAGHE STELLE DELL’ORSA’ – van Luchino Visconti.

Zoals vaker bij Visconti – zelf telg van een oud adellijk geslacht – speelt het verhaal zich af in het aristocratische milieu: de bloedmooie Sandra (rol van Claudia Cardinale) keert met haar kersverse echtgenoot Andrew Dawson (gespeeld door Michael Craig) vanuit het mondaine Genève terug naar haar provinciale geboorteplaats Volterra, om daar de onthulling van een borstbeeld ter ere van haar in het concentratiekamp gestorven vader mee te maken.

Maar terug in Toscane wordt ze geconfronteerd met haar broer Gianni (de angelieke Jean Sorel), met wie ze een duister geheim deelt. En de geesten uit het verleden dreigen de chique familie helemaal ten gronde te richten…

‘Sandra’ is Visconti’s versie van de aloude Griekse Electra-mythe, verplaatst naar het naoorlogse Italië, en opgebouwd als een Freudiaanse puzzel waarin de kijker telkens een nieuw stukje toegeworpen wordt.

De strakke zwart-wit fotografie van Armando Nannuzzi zorgt voor een tegelijk sensuele en duistere sfeer.
Voor Claudia Cardinale was dit – na ‘Rocco E I Suoi Fratelli’ en ‘Il Gattopardo’ – al de derde film met Visconti (later zouden ze samen ook nog ‘Gruppo Di Famiglia In Un Interno’ draaien).

‘Sandra’ werd in 1965 bekroond met de Gouden Leeuw op het Festival van Venetië

CINEMA CORONA #110: THE TROUBLE WITH HARRY (Alfred Hitchcock)

Geplaatst op door

trouble with harryVandaag in CINEMA CORONA: ‘THE TROUBLE WITH HARRY’, zeker niet de bekendste en evenmin de beste van Alfred Hitchcock, maar misschien wel de allerleukste.

‘The Trouble With Harry’ is een heerlijke zwarte komedie die helemaal rond ene Harry draait. Niemand is echt geïnteresseerd in de man, maar het probleem met Harry: hij is dood, en ligt in een bos.

En als lijk zorgt de man voor meer problemen bij zijn naasten (en zelfs bij mensen die hij totaal niet kende) dan toen hij nog leefde…

Alle acteurs zijn hier perfect gecast, met vooral de debuterende Shirley MacLaine in een heerlijke rol als de echtgenote van Harry, en John Forsythe als de man die van gerateerde schilder plots tegen wil en dank non-stop doodgraver wordt.

Voor wie van de onderkoelde Britse humor en de seksuele innuendo’s van Hitchcock houdt, is dit anderhalf uur smullen.
‘The Trouble With Harry’ betekende bovendien de start van de samenwerking tussen Hitchcock en meestercomponist Bernard Herrmann, én werd prachtig in (Technicolor-)beeld gezet door Robert Burks.

Kortom: een ietwat vergeten maar prima Hitchcock die méér dan het herontdekken waard is.

Enjoy!

De Amerikaanse filmcriticus Ben Mankiewicz leidt de film vakkundig in:

CINEMA CORONA #109: CLOSELY WATCHED TRAINS (Jiri Menzel)

Geplaatst op door

Closely_Watched_trainsVandaag in CINEMA CORONA de bitter-grappige en algeheel wonderlijke debuutfilm van de onlangs overleden Tsjech Jiri Menzel: ‘CLOSELY WATCHED TRAINS’.

De jonge Milos is de wat sullige en knullige telg van een familie met een zeer lange traditie van luiaardij: het voornaamste tijdverdrijf van zijn overgrootvader bestond uit het kopen van sterke drank en tabak, zijn grootvader verdiende de kost als zelfverklaarde ‘hypnotiseur’, en zijn vader slaagde er op zijn 48ste in met pensioen te gaan, en voerde nadien geen klap meer uit.

Zelf heeft hij een baantje te pakken gekregen in het plaatselijke station, waar zijn voornaamste ‘werk’ bestaat uit het salueren voor voorbijrijdende treinen en het observeren van hoe zijn collega Hubicka moeiteloos vrouwen versiert – een bijzondere vaardigheid die de nog maagdelijke Milos mateloos fascineert.

Die fascinatie loopt zelfs op dramatische wijze uit de hand wanneer de bloedmooie treinbegeleidster Masa een oogje op Milos laat vallen, en hij die unieke kans op zijn eigen knullige manier helemaal dreigt te verprutsen…

‘Closely Watched Trains’ is de verfilming van het gelijknamige boek van Bohumil Hrabal, die geregeld met Menzel zou samenwerken en die meeschreef aan het scenario.
Menzel wou eerst zelf de hoofdrol vertolken, maar besloot uiteindelijk dat hij met zijn 28 te oud was, en koos voor Vaclav Neckar, een toenmalige Tsjechische popster die hier de perfecte mix van onschuld, onnozelheid en naïviteit uitstraalt.

De film werd in 1966 uit het niets een internationaal succes, dat uiteindelijk zelfs bekroond werd met de Oscar voor Beste Buitenlandse Film.
Menzel zette daardoor samen met Milos Forman de Tsjechische cinema internationaal op de kaart, maar terwijl Forman naar de Verenigde Staten vluchtte en daar in Hollywood een rijke carrière uitbouwde, zou voor Menzel zou het succes niet lang duren: in 1970 legde de Communistische Partij hem een beroepsverbod op, waardoor zijn regiecarrière helemaal gekraakt werd en hij zich noodgedwongen op theater ging toeleggen.

Hoe jammer dat is kunt u zien in dit unieke pareltje, uitermate triest en extreem grappig tegelijkertijd:

(Engelse ondertitels kunt u inschakelen door op het icoontje onderaan te klikken)

CINEMA CORONA #108: Art & Film: ANSELM KIEFER: REMEMBERING THE FUTURE

Geplaatst op door

Anselm_Kiefer
Zoals altijd op maandag hebben we vandaag in CINEMA CORONA een nieuwe Art & Film-documentaire voor u klaarstaan, als vanouds i.s.m. Academie Mechelen.

In de aanbieding vanavond: ‘ANSELM KIEFER: REMEMBERING THE FUTURE’, een docu van Jack Cocker over één van de beste en belangrijkste kunstenaars uit het naoorlogse Duitsland.

Die oorlog speelt overigens een cruciale rol in Kiefers werk: geboren in 1945 groeide hij letterlijk op tussen het puin en de ruïnes, en die invloed blijft tot vandaag in zijn werk zichtbaar.

Interviewer Alan Yentob mocht voor deze unieke docu (zeer uitzonderlijk) op bezoek in Kiefers ateliers/studio’s/kunstwerken in het Duitse Buchen – een gigantische oude steenbakkerij – en in het Franse Barjac, waar hij een zo mogelijk nóg groter terrein met een niet aflatende werkkracht omgevormd heeft tot een enorm levend kunstwerk, een briljante mix van land art, minimalisme en conceptuele kunst.

En dan is er nog Kiefers volgende project, in een enorme loods nabij Parijs: die is zo groot dat Kiefers assistenten er zich per fiets moeten verplaatsen.

‘Remembering The Future’ geeft een unieke inkijk in de filosofie, de werkwijze en het fascinerende universum van Kiefer. Absolute aanrader!

CINEMA CORONA #106: PICKUP ON SOUTH STREET (Sam Fuller)

Geplaatst op door

Pickup_on_South_StreetVandaag in CINEMA CORONA: ‘PICKUP ON SOUTH STREET’, een excellente, duistere film noir van de grote Sam Fuller, filmheld van (o.a.) Quentin Tarantino, Jim Jarmusch en Martin Scorsese.

Het verhaal draait rond ene Skip McCoy, een al meermaals opgepakte kruimeldief die op een dag in de New Yorkse metro de portefeuille uit de handtas van een knappe jonge vrouw weet te stelen stelen.

Wat hij niet weet is dat die vrouw –  Candy – toevallig de vriendin is van een communistische spion, en dat ze in de handtas een microfilm vol geheime info voor de communisten transporteerde.
Waardoor McCoy nu zonder dat hij het beseft eigenaar is van iets dat voor vele partijen uiterst belangrijk kan zijn.

Candy van haar kant zet alles op alles om de microfilm terug in haar bezit te krijgen…

‘Pickup on South Street’ werd gemaakt in volle Koude Oorlog (de film dateert uit 1953), en is dan ook anticommunistisch, maar Fuller zou Fuller niet zijn als hij aan zijn personages geen ambigue gelaagdheid zou hebben meegegeven.
Zo is de ‘held’ allesbehalve een heldhaftige patriot, maar wel een kille, koppige misdadiger en platte opportunist. De gevreesde FBI-baas J. Edgar Hoover liet Fuller en zijn machtige producent Daryl Zanuck tijdens een lunch nog voor de release dan ook weten dat hij Fuller en zijn film verafschuwde.

Gelukkig voor ons bleef Zanuck achter zijn regisseur staan, door Hoover te antwoorden ‘dat hij niks van film kende’ – al liet Zanuck wijselijk wel alle verwijzingen naar de FBI uit de promocampagne halen.

De film zelf is briljant en met veel vaart geregisseerd: de woordenloze openingsscène in de New Yorkse metro is op zich al een staaltje van meesterlijke regie, en vormde de inspiratie voor weer een ànder meesterwerk van enkele jaren later, ‘Pickpocket’ van Robert Bresson (1959).

Let ook op de de excellente acteerprestaties van Richard Widmark als de zakkenroller, van Jean Peters als de uitermate sensuele, sassy en streetwise Candy en van Thelma Ritter, die voor haar rol van politie-informante een terechte Oscarnominatie kreeg

Enjoy!

Van Sam Fuller is in onze Cinema Corona ook nog altijd ‘THE STEEL HELMET’ beschikbaar.

CINEMA CORONA #105: LA VÉRITÉ (Henri-Georges Clouzot)

Geplaatst op door

La_VeriteVandaag in CINEMA CORONA: ‘LA VERITE’, een meesterwerk van een regisseur die in zijn relatief korte carrière eigenlijk alleen maar meesterwerken gemaakt heeft, Henri-Georges Clouzot.

Clouzot hing ‘La Vérité’ helemaal op aan zijn hoofdrolspeelster Brigitte Bardot, die enkele jaren voordien een internationaal schandaalsucces had veroorzaakt met ‘Et Dieu Crea La Femme’, en die hier Dominique Marceau speelt, de verdachte van een geruchtmakende moord op een jonge en talentvolle dirigent.

De bloedmooie Dominique was altijd al het zwarte schaap van haar familie: als vrijgevochten jonge vrouw fladdert ze van man naar man, en alsof dat nog niet genoeg tegen de geldende bourgeois-zeden is, maakte ze er ook een erezaak van haar studies te verwaarlozen en geen enkele ambitie te tonen hard te willen werken.

Om aan haar plattelandsomgeving en familie te ontsnappen, trekt ze in bij haar ijverige, gedweeë en in Parijs studerende zus Annie (rol van Marie-José Nat), die in zowat elk opzicht haar tegenpool is.
Terwijl de brave Annie zich helemaal op haar vioolstudies concentreert, maakt Dominique avond na avond plezier met een groep studenten en intellectuelen.
Eén van haar vele veroveringen is Gilbert Tellier, een opkomende dirigent die – ondanks de overduidelijke verschillen tussen hen beiden- compleet in de ban van Dominique raakt…

Met ‘La Vérité’ maakte Clouzot niet alleen zowat het perfecte rechtbankdrama, tussen de regels door neemt hij ook subtiel het proces dat de internationale goegemeente destijds van zijn ‘schandaleuze’ actrice Brigitte Bardot maakte op de korrel: dit is niet alleen het proces van de waarheid tegen de leugen, maar ook van bekrompen, gedwee en conservatief tegen open, zelfstandig en zelfbewust.
In dat opzicht liep ‘La Vérité’ (gemaakt in 1960!) jaren voor op wat later in de sixties een strijdpunt van de studentenopstanden zou worden.

Tussen haakjes: wie BB afdoet als een talentloze seksbom, raden we vriendelijk aan haar acteerprestatie in deze film te bekijken en zijn/haar mening te herzien.

Enjoy!

(PS: Engelse ondertitels beschikbaar door op het ‘ondertiteling’-icoontje te klikken en vervolgens bij ‘instellingen’ op Engels te klikken)

Van Henri-Georges Clouzot is in onze Cinema Corona ook nog altijd het fenomenale ‘LES DIABOLIQUES’ beschikbaar!

Interview met Brigitte Bardot, tijdens de opnames van ‘La Vérité':

CINEMA CORONA #104: Art & Film: YVES KLEIN, LA REVOLUTION BLEUE

Geplaatst op door

revolution_bleueOp maandag presenteren we in onze CINEMA CORONA altijd een documentaire in onze Art & Film-serie i.s.m. Academie Mechelen.

Vandaag is dat ‘YVES KLEIN, LA REVOLUTION BLEUE’ van François Lévy-Kuentz.

Als één van de belangrijkste naoorlogse Franse kunstenaars maakte Klein niet alleen naam met zijn blauwe monochromen, maar was hij ook een pionier van de performance art en de conceptuele kunst, én maakte hij één van de beroemdste fotomontages uit de geschiedenis: ‘Saut Dans Le Vide’.

Daarnaast was hij ook een judo-meester, kenner van het Zenboeddhisme en schreef hij de ‘Symphonie Monoton-Silence': twintig minuten één noot, gevolgd door twintig minuten stilte.

Gefascineerd? Kijk dan naar ‘La Révolution Bleue’, waarin François Lévy-Kuentz het pad van deze volstrekt unieke kunstenaar ontrafelde.

(er staat een leeftijdsbeperking op de video, u moet doorklikken naar YouTube om hem te kunnen bekijken:)

Als bonus presenteren we u fascinerend beeldmateriaal van de man zelf in volle actie: het eerste gedeelte komt uit het beruchte ‘Mondo Cane’, de eerste (maar zeker niet de laatste) ‘shockumentary’ uit de destijds schandaal verwekkende ‘Mondo…’-reeks.

Met hun (voor een groot stuk in scène gezette) documentaire wilden Paolo Cavara en Gualtiero Jacopetti een overzicht bieden van alles wat er op de planeet aan shockerend, bizar, ontregelend, sensationeel, afstotend en extreem gedrag te zien is, gaande van orgieën en zatlapperijen, tot het afslachten van dieren, bizarre religieuze rituelen en… de moderne kunst van Yves Klein!
(Klein wordt in de film overigens voorgesteld als een Tsjechische kunstenaar, terwijl hij een Fransman was)

Bizarre afloop van de zaak: Klein was aanwezig op de première van de film in Cannes in 1962, en kreeg tijdens de vertoning een hartaanval. De maand nadien zouden twee andere hartaanvallen uiteindelijk zijn dood betekenen.

CINEMA CORONA #103: VAMPYR (Carl Theodor Dreyer)

Geplaatst op door

vampyrVrijdag de 13de: daar hoort natuurlijk een horrorfilm bij in onze CINEMA CORONA.

We kozen voor ‘VAMPYR’, de gothic klassieker (uit 1932!) van de Deense meester Carl Theodor Dreyer.

De film werd – zoals dat bij een goede horrorfilm hoort – gefinancierd door de bizarre baron Nicolas Louis Alexandre de Gunzburg, op voorwaarde dat hij zelf de hoofdrol mocht spelen (wat ook gebeurde, onder de naam Julian West).

Het verhaal draait rond ene Allan Grey die in een hotelletje in Courtempierre overnacht, en daar ‘s nachts gewekt wordt door bezoek van een mysterieuze oude man.
Die man praat hem niet alleen over de dood, hij laat ook een pakje voor hem achter. In het pak blijkt een boek over vampirisme te zitten. En Grey krijgt al snel bizarre, angstaanjagende visioenen…

Verwacht geen rechttoe-rechtaan-horror, of zelfs maar een rechtlijnig of logisch verhaal: dit is een film als een nare droom, mikkend op het onderbewuste, en helemaal opgebouwd uit spooky beelden en een uiterst eerie sfeer.

Zoals wel vaker gebeurde met klassiekers kreeg ‘Vampyr’ bij de originele release alleen maar negatieve recensies, en was ook het publiek (nog) niet mee: bij de première was er boegeroep, in Wenen moest de politie zelfs met knuppels tussenbeide komen om het boze publiek te kalmeren.

Maar de reputatie van de film groeide gestaag, en ondertussen wordt ‘Vampyr’ algemeen beschouwd als één van dé grondleggers van het vampierengenre.

Enjoy!

(u kunt Engelse ondertitels aanschakelen door onderaan op ‘Instellingen’ te klikken en ‘Engels’ te kiezen:)

Bekijk de recensie van Mark Kermode (BBC en British Film Institute):