‘STAGING SILENCE (3)’ is de derde en laatste van drie kunstfilms die Hans Op de Beeck volgens telkens hetzelfde principe maakte: in elk van de films zien we twee paar anonieme handen die in een mini-filmset van enkele vierkante meter decors, rekwisieten en landschappen opbouwen en weer afbreken.
In deze personageloze, imaginaire miniatuurwereld (als we een Perzische kat even niet
(c) Studio Hans Op de Beeck
meetellen) beslissen de handen als een soort Deus ex Machina over leven of dood, over bloei en verval van de plaats.
Het resultaat is een mysterieuze, speelse, droomachtige en melancholische film.
Voor het maandelijkse familiefilmontbijt hebben de mensen van REKKER een reeks kleurrijke, grappige, korte animatiefilms over het wel en wee van dieren geselecteerd.
En als bonus krijgt u er nog enkele beestige verhalen over het allesverslindende thema ‘liefde’ er bovenop. Kortom: filmplezier voor groot en klein!
Staan onder meer op het programma:
KIKI LA PLUME Regie: Nicolas Bianco-Levrin & Julie Rembauville
FR 2021
Sluit je ogen en stel je een geel donzig vogeltje voor dat de hele tijd rondjes loopt in een kooitje. Dat is Kiki. En hij verveelt zich te pletter!
Tot hij weet te ontsnappen, de wijde wereld in. Dat lijkt eenvoudiger gezegd dan gedaan. Kiki moet nu leren leven als een échte vogel: zelf voedsel zoeken, een nestje maken en… vliegen!
SOUNDS BETWEEN THE CROWNS Regie: Filip Diviak
FR 2020
Een muzikant ‘zonder papieren’ wordt de stad uitgejaagd nadat hij de aandacht trok van de prinses. En erger nog: zijn instrument wordt door de wachters vernietigd.
Maar zijn liefde voor de muziek blijkt sterker dan het onheil.
—
Voor haar pakkende ‘Touching Infinity’ volgde regisseuse Griet Teck drie mensen die weten dat hun einde onherroepelijk nadert: er is Rebecca (41), een vrouw die samen met haar man Bart en hun drie jonge dochtertjes al vijf jaar lang met kanker leeft.
Er is Fernand (87), al meer dan zestig jaar onafscheidelijk van zijn Emma: de liefde van zijn leven, die binnenkort zonder hem door zal moeten.
En er is Delphine (92), een hoogbejaarde dame die oneindig veel meer afziet van een
immens persoonlijk verdriet dan van haar kwakkelende nieren die het niet lang meer zullen uithouden – gelukkig is er haar inwonende dochter Myriam, om haar met veel humor en liefde door haar laatste maanden te loodsen.
We volgen hen tijdens de laatste weken van hun leven, in wat merkwaardig genoeg – en ondanks het onderwerp – een uiterst hoopvolle en ongelooflijk warme documentaire is geworden.
Jà, er is natuurlijk de angst, de pijn en het verdriet, maar er is ook de liefde, de Continue reading “TOUCHING INFINITY (Griet Teck)” »
Begin jaren ’90 van de vorige eeuw verraste de anarchist-situationist-provocateur Jan Bucquoy vriend en (vooral) vijand met het heerlijke ‘La Vie Sexuelle des Belges’, véél subtieler en straffer dan diezelfde vriend en (vooral) vijand vooraf voor mogelijk hadden gehouden.
Dat Bucquoy het filmmaken bijna dertig jaar na die underground-klassieker nog altijd in de vingers heeft, bewijst hij met zijn nieuwste: ‘LA DERNIERE TENTATION DES BELGES’, een semi-autobiografische tragikomedie vol Belgisch surrealisme.
Centraal staat de relatie tussen Jan en zijn dochter Marie.
Marie staat op de rand van een klif, klaar om te springen en uit het leven te stappen, terwijl
haar vader haar op andere gedachten probeert te brengen.
Zijn enige hulpmiddel daarbij zijn zijn verhalen: over zijn leven vol maffe avonturen, zijn wilde belevenissen als artiest-provocateur, zijn knetterende relaties met vrouwen en – jawel – zijn eigen afwezigheid als vader.
Zolang zijn vertellingen maar boeiend genoeg zijn, zal ze luisteren en dus niet springen, zo is zijn redenering…
Bucquoys alter ego wordt bijzonder amusant vertolkt door collega-Harelbekenaar Wim Willaert (diens Frans-met-een-vuistdik-West-Vlaams-accent krijgt u er gratis bovenop), maar dé ontdekking van de films is toch Alice Dutoit, beter bekend als de popzangers Continue reading “LA DERNIÈRE TENTATION DES BELGES (Jan Bucquoy)” »
Elf jaar na zijn Gouden Palm-winnaar ‘Uncle Boonmee’ werd de Thaise regisseur met de tongbrekende naam Apichatpong Weerasethakul (zijn vrienden noemen hem wijselijk gewoon Joe) opnieuw overladen met prijzen, awards en vijfsterrenrecensies, dit keer voor het unieke ‘MEMORIA’.
In ‘Memoria’ speelt Tilda Swinton – eigenlijk altijd een garantie op kwaliteit – Jessica, een plantkundige die naar Colombia trekt om in Bogota haar zieke zuster te gaan bezoeken.
Maar ook met Jessica zelf zit het medisch niet goed: ze wordt geplaagd door een intens, niet aflatend geluid in haar hoofd dat ze omschrijft als “een betonnen sloopkogel die onder water tegen een metalen muur botst”. Een situatie die het haar zo goed als onmogelijk maakt te slapen.
Omdat de oorsprong van het probleem ook voor de medici onduidelijk is, wordt het geluid een ware obsessie voor Jessica. Ze trekt de Colombiaanse jungle in, op zoek naar antwoorden, en vooral naar rust in haar hoofd…
Marianne Winckler (uitmuntend vertolkt door de altijd voor topkwaliteit garant staande Juliette Binoche) is een schrijfster die aan een nieuw boek over sociale uitsluiting werkt.
Omdat ze niet als een buitenstaander wil schrijven over armoede, maar zélf wil ondervinden wat armoede is, besluit ze zich helemaal te laten onderdompelen in de wereld van het schoonmaakpersoneel.
Incognito biedt ze zich in het havenstadje Ouistreham aan bij het arbeidsbureau, om er als een ‘pas gescheiden huisvrouw zonder werkervaring’ te solliciteren voor de meest luizige jobs: wat volgt is een parcours van het ene onderbetaalde rotklusje naar het andere – toiletten kuisen, kantoren poetsen, of nacht na nacht in een race tegen de klok de puinzooi opruimen die op een ferry achtergelaten wordt.
De poetsploegen waarin ze terecht komt worden zo goed als onzichtbaar gehouden voor de rest van de maatschappij (ze werken op uren dat de anderen naar huis zijn, of worden via een aparte ingang binnen- en buitengeloodst op de ferry), en bovendien botst
Marianne op de (vele) praktische beperkingen die het uitermate karige loon en dito werkomstandigheden met zich meebrengen. Yep, mensen die hun behoefte doen zonder nadien het toilet door te trekken bestààn, en iémand moet dat dan de volgende ochtend opkuisen.
Maar tegelijk heerst er bij de ploegen een grote solidariteit en een onderling wij-tegen-de-rest-vertrouwen, wat al snel uitmondt in enkele onderlinge vriendschappen met collega’s.
Alleen schendt Marianne natuurlijk zélf hun vriendschap en vertrouwen compleet door aan niemand te zeggen dat ze als een soort incognito bourgeois-ramptoerist hun wel en wee gaat gebruiken in een boek.
Wat als haar geheim ontdekt wordt? En hoe fair is het dat zij na afloop van haar Continue reading “OUISTREHAM (Emmanuel Carrère)” »
Stille film, live aan de piano begeleid door Hilde Nash.
—–
In de filmgeschiedenis werden de pioniersrollen in de animatiefilm vaak toegeschreven aan mannelijke animatoren als Winsor McCay (die in de jaren ’10 al korte animatiefilms maakte) en Walt Disney, maar het was wel degelijk een vrouw die in 1926 de oudste nog overlevende lange animatiefilm maakte: Lotte Reiniger.
Volle tien jaar vóór Disneys ‘Sneeuwwitje’ – vaak ten onrechte geciteerd als de eerste lange animatiefilm – maakte Reiniger ‘DIE ABENTEUER DES PRINZEN ACHMED’, ook vormelijk meteen een meesterwerkje dat bijna honderd jaar later nog uiterst fris en origineel oogt.
Ten bewijze tonen we u de gerestaureerde versie van dit wonderbaarlijke schimmenspel, zoals dat hoort live begeleid door Hilde Nash, als pianiste één van de vaste muzikale begeleiders van de stille films in het onvolprezen Brusselse filmmuseum, de Cinematek.
De animatie is gebaseerd op het Chinese schaduwenspel met poppen, terwijl het verhaal naar ‘Duizend en Eén Nacht’ verwijst.
Reiniger (geboren in Berlijn in 1899) begon haar carrière in de filmwereld als ontwerpster voor de titelkaarten van de films van Paul Wegener, iets waarin ze meteen haar unieke animatietalent kwijt kon.
Het zette haar ook op weg om vanaf 1919 zelf korte animatiefilms te gaan maken, én de special effects van de grote Duitse filmproducties van die tijd te verzorgen (o.a. voor ‘Die Nibelungen’ van Fritz Lang).
U hebt er even op moeten wachten, maar hier is-tie-dan eindelijk, folks: ‘THE FRENCH DISPATCH’ van de onnavolgbare Wes Anderson!
Met ‘The French Dispatch’ maakte Anderson tegelijk een ode aan de journalistiek én een liefdesverklaring aan de cinema: de film speelt zich af op de redactie van The French Dispatch, een blad voor Amerikaans expats in Frankrijk, gevestigd in het stadje Ennui-sur-Blasé (iemand die dat soort naam bedenkt als de lokatie van zijn film kan voor ons maar weinig fout meer doen).
De film speelt zich niet alleen af bij een magazine, hij is ook helemaal opgebouwd volgens de structuur van een blad: nu eens bevinden we ons in een essay over de studentenopstand van Parijs, dan weer zitten we in een overlijdensbericht, in een artikel over een compleet foutgelopen ontvoering of in een reisreportage.
Dat levert een heerlijke doolhof aan kriskras door elkaar lopende en dan weer bij elkaar komende verhaallijnen op, allemaal volgepropt met tientallen grappige, ratelende personages, vertolkt door een zowaar NOG indrukwekkender rijtje acteurs en actrices dan
hij al voor zijn vorige films wist te strikken.
Namen, vraagt u?
Hierzie: Timothée Chalamet! Tilda Swinton (alweer heerlijk in een rol als kunstcritica)! Mathieu Amalric! Bill Murray (als de hoofdredacteur van het blad)! Cécile de France! Jeffrey Wright! Benicio del Toro! Denis Ménochet! Saoirse Ronan! Owen Wilson!
Zowaar zelfs Henry Winkler (yep, The Fonz uit ‘Happy Days’) duikt opeens in de film op.
O, en dan vergeten we nog Frances McDormand, Léa Seydoux en Christoph Waltz.
En Adrien Brody. En Willem Dafoe. En Anjelica Huston. En Edward Norton. En… En…
Los van de zalige verhaalstructuur is ‘The French Dispatch’ dan ook nog eens een esthetisch festijn, gemaakt met de visuele flair waar Wes Anderson terecht zijn naam en Continue reading “THE FRENCH DISPATCH (Wes Anderson)” »
Voor zijn eerste solofilm koos Joel, de oudste van de twee Coen Brothers, voor de verfilming van Shakespeares ‘THE TRAGEDY OF MACBETH’.
Het resultaat is een visueel verbluffend werkstuk, met in de hoofdrollen het onstuitbare moordkoppel Denzel Washington-Frances McDormand als de Schotse veldheer en zijn bloeddorstige Lady.
Voor wie het verhaal niet zou kennen: alles draait om Macbeth, een Schotse lord die glorieus terugkeer van een slag tegen de Engelsen.
Op die terugweg voorspellen drie heksen hem dat hij op een dag koning van Schotland zal worden. En die voorspelling wordt niet tegengesproken door zijn uitermate ambitieuze vrouw Lady Macbeth, wel integendeel: samen ontpoppen ze zich al moordend en
intrigerend tot het ultieme powerkoppel, een duo dat tot àlles bereid is om de voorspelling te laten uitkomen.
Maar de gevolgen van hun allesverterende, blinde ambitie zijn niet te overzien, en leiden tot bloedbaden, chaos en totale waanzin.
De in verzen getoonzette dialogen vergen de eerste minuten misschien enige aanpassing voor onze hedendaagse oren (en zéker Nederlandse ondertiteling voor wie het oude Engels niet machtig is), maar eens u zich op het ritme van het stuk hebt gezet, is dit anderhalf uur smullen geblazen: Washington en McDormand weven een verstikkend, heerlijk vilein web van intriges en moorden, tot ze compleet omgeven zijn door een berg Continue reading “THE TRAGEDY OF MACBETH (Joel Coen)” »
Een dag voor kerstmis worden de ouders van Gerda en Otto gearresteerd.
Ze zijn bij het Noorse verzet, een groep die zich tijdens de Tweede Wereldoorlog tegen de nazi-bezetters keert.
De kinderen blijven alleen achter, en ontdekken al snel dat hun ouders de hele oorlog al
iets voor hen verborgen hebben gehouden: in de kelder, in een geheime kast, zitten Sarah en Daniel verstopt, twee joodse kinderen die over de Zweedse grens gesmokkeld moeten worden om hen in veiligheid te brengen.
Kunnen Gerda en Otto het plan van hun ouders afmaken en hun nieuwe vrienden helpen ontsnappen aan de nazi’s?
