Categorie archief: Recensie

CINEMA CORONA #134: Art & Film: DEREK JARMAN: LIFE AS ART

Geplaatst op door

Derek_Jarman_Life_As_ArtVandaag staan we in onze Art & Film-reeks stil bij het – bijzonder rijkgevulde – leven en werk van Derek Jarman: schilder, filmmaker, schrijver, videoclipregisseur (o.a. The Smiths en Pet Shop Boys waren fans, en werkten geregeld met hem samen), tuinier, decorontwerper, operaregisseur en homorechtenactivist.

Jarman werd bijna dag op dag 78 jaar geleden (° 31 januari 1942) geboren in het gezin van een RAF-piloot, en stief in 1994 op amper 52-jarige leeftijd aan de gevolgen van die àndere killer-epidemie: AIDS.

Over het wild uitwaaierende (maar altijd boeiende) oeuvre dat Jarman tussen die twee data wist op te bouwen, hebben we enkele straffe video’s voor u klaarstaan.

Ten eerste is er een indrukwekkend ‘Face to Face’-interview bij de BBC, een jaar voor zijn dood opgenomen, en integraal uitgezonden na zijn overlijden.

Het postuum uitgezonden gesprek wordt ingeleid zoals ze dat alleen bij de BBC kunnen:
‘Now Derek Jarman is dead, and our lives are the poorer for it,’ zegt interviewer Jeremy Isaacs.
‘The controversies pass, what remains is the quality of the images and its resonances. The films of Derek Jarman are good to look at: they will last.’

Een kwarteeuw later zijn die woorden nog altijd bijzonder waar.

Over het leven van Jarman maakte Andy Kimpton-Nye de documentaire ‘LIFE AS ART’, waarvoor hij talrijke intimi interviewde, o.a. actrice en goede vriendin Tilda Swinton, Jarmans zus Gaye, activist en schrijver Tariq Ali, componist Simon Fisher Turner en acteur Nigel Terry.

En ten slotte hebben we een korte, verstillende docu van Howard Sooley over Jarmans misschien wel meest unieke en persoonlijke kunstwerk: Prospect Cottage, zijn huisje-met-tuin in Dungeness.
Prospect Cottage is een meesterwerkje van esthetiek op een plaats waar je dat het minst verwacht, midden in een barre, kale, winderige en kiezelachtige omgeving vlakbij een kerncentrale.

Ontdek dit miraculeus oord in deze kortfilm (de muziek is van Simon Fisher Turner):

PS: een fundraisingcampagne zorgde ervoor dat het huisje en de tuin nu bewaard zijn voor het nageslacht, en dat het gebruikt kan worden door artists in residence.

Art & Film loopt zoals altijd i.s.m. Academie Mechelen.

CINEMA CORONA #133: SIX SHOOTER (Martin McDonagh)

Geplaatst op door

Six_ShooterMartin McDonagh: de naam zegt u misschien niet zoveel, maar als we erbij vertellen dat hij de man is die uitstekends als ‘In Bruges’ en ‘Three Billboards’ regisseerde, spitst u als filmliefhebber waarschijnlijk meteen de oren.

McDonagh had al een hele carrière in het theater achter de rug voor hij zich in 2004 aan filmregie waagde, en dat meteen uitstekend deed: zijn ‘SIX SHOOTER’ getuigde niet alleen van een trefzekere stijl en een heerlijk gevoel voor inktzwarte humor, zijn debuut leverde hem ook meteen een Oscar voor de Beste Kortfilm op.

Het verhaal draait rond Donnely, een man die in de kliniek te horen krijgt dat zijn vrouw de vorige nacht overleden is.

Tijd om Donelly meer uitleg te geven heeft de dokter Donnely niet, want de man beleeft ongewoon drukke uren in de kliniek: ‘Enkele wiegendode kinderen en een vrouw die zo zwaar beschoten werd dat ze geen kop meer heeft’.
En de sfeer op de treinrit naar huis is ook al niet meteen dat Donelly er vrolijker van wordt, want in de treincoupé komt hij tegenover een kettingrokend eikeltje te zitten dat een grote bek opzet tegen de rest van de passagiers….

‘SIX SHOOTER’ is zéér Iers, zéér grappig (tenminste: als u uw humor duister verkiest) en zéér straf.

Kortom: enjoy!

Meer gratis topfilms online?
Check de meer dan 130 titels in onze CINEMA CORONA!

CINEMA CORONA #132: SIDSTE OMGANG (LAST ROUND) (Thomas Vinterberg)

Geplaatst op door

Sidste_Omgang_Last_RoundWanneer het Filmhuis terug de deuren mag openen kunnen we u helaas nog altijd niet zeggen, maar wat we wél al weten: ‘Drunk’ van Thomas Vinterberg (‘Festen’, ‘Jagten’…) zal één van de eerste films op de affiche worden.

Net zoals zovele andere releases is ook deze langverwachte film door de distributeur noodgedwongen op de plank gelegd tot bij de heropening van de zalen, maar in afwachting kunnen we u wel een andere film van Vinterberg aanbieden.

Last-round-Sidste-Omgang‘SIDSTE OMGANG’ (in het Engels: ‘LAST ROUND’) was de film waarmee Vinterberg in 1993 meteen zijn naam vestigde in het internationale festivalcircuit.
Het verhaal draait rond ene Lars, een man die 40.000 kronen van zijn werkgever gestolen heeft en daarmee op een verre reis wil vertrekken.
Maar net voor het vliegtuig vertrekt, besluit hij zijn plannen te wijzigen. En komen we als kijker te weten wat er achter het rare gedrag van Lars schuilgaat…

‘SIDSTE OMGANG’ was de eerste van de vele samenwerkingen tussen Vinterberg en zijn fetisjacteur Thomas Bo Larsen, een samenwerking die ondertussen al meer dan een kwarteeuw duurt (Bo Larsen doet ook weer mee in ‘Drunk’).
De film verraadt Vinterbergs onmiskenbare talent om altijd het beste uit zijn acteurs te halen, want naast Bo Larsen schitteren ook Ann Eleonora Jørgensen en Martin Brygmann in deze korte maar mooie film.

Enjoy!

Meer filmontdekkingen doen?
Check dan ook de rest van onze online CINEMA CORONA!

CINEMA CORONA #131: Art & Film: EEN FOTOGRAAF FILMT AMSTERDAM (Ed van der Elsken)

Geplaatst op door

Een fotograaf_filmt_Amsterdam
Ed van der Elsken (1925-1990) is zonder discussie één van de beste fotografen ever – check zéker eens zijn klassieke Parijse fotoboek ‘Een liefdesgeschiedenis in Saint Germain des Prés’ – maar de man maakte ook een aantal excellente korte en langere documentaires die moeiteloos de tand des tijds doorstaan hebben.

De beste van die films tonen we uiteraard graag in onze Art & Film-serie, zoals altijd i.s.m. Academie Mechelen: ‘EEN FOTOGRAAF FILMT AMSTERDAM’, een stadsportret van de plaats waar hij geboren werd en een groot deel van zijn leven verbleef.

De film opent met beelden die hij schoot door zijn camera op zijn buggy te monteren, om zo al rijdende te kunnen filmen: het resultaat is ‘net Superman die door Amsterdam vliegt’, een fascinerende, voortjakkerende tocht door de zo goed als verlaten straten van het ochtendlijke Amsterdam. En néén, er was toen géén lockdown, iedereen sliep gewoon nog!
De rest van de film bestaat uit het leven dat een zomer lang voor zijn lens passeerde: met zijn bonte parade punks, hippies, agenten, oudjes, junks, dealers, ambtenaren, verkopers, Hells Angels, straatmuzikanten en een fietsend meisje dat haar tong uitsteekt capteerde van der Elsken perfect de rebelse, anarchistische sfeer van de stad anno 1982.

‘EEN FOTOGRAAF FILMT AMSTERDAM’ is via DEZE LINK te bekijken.
Doén!

Wie daardoor geïnteresseerd is geraakt in het fotografisch werk van van der Elsken, willen we zeker ‘POLITIEPET’ niet onthouden.
Bij het huwelijk van prinses Beatrix en de (Duitse) prins Claus braken in Amsterdam protesten uit, die door van der Elsken in tal van iconische foto’s werden vastgelegd.
Op één foto was een pet-loze politieagent te zien – want zijn hoofddeksel was door de nozems in een Amsterdamse gracht gegooid.
Voor een expo van van der Elskens werk werd het hoofdpersonage van de foto teruggevonden, die hier zijn herinneringen aan de dag, de foto en Ed van der Elsken vertelt:

En nog een korte reportage over zijn werk:

Méér Ed van der Elsken?
Bezoek de website: https://www.edvanderelsken.nl

Méér CINEMA CORONA?
Klik HIER!

CINEMA CORONA #130: L’AGE D’OR (Luis Bunuel)

Geplaatst op door

l_age_d_orSchorpioenen! Sex! Tenenzuigen! Pastoors! Een vervelende poedel! Zichzelf zéér serieus nemende politici! Een koe! Een giraf! Subversief gedrag! Bourgeoismannetjes! Meer sex! Jezus! Schandaal!

Ziedaar de ingrediënten van ‘L’AGE D’OR’, de surrealistische kraker van Luis Bunuel die bij de release in 1930 zoveel herrie verwekte (extreemrechtse en conservatieve groepen vielen de Parijse cinema ‘Studio 28′ binnen, bekogelden het scherm met inkt en sloegen de boel kort en klein) dat de film verboden werd – en dat verbod werd in Frankrijk tot 1981 (!!!) gehandhaafd.

Gelukkig hebben wij nu Het Internet, een bijzonder fijne uitvinding via dewelke wij u deze film gratis kunnen aanbieden.

‘L’AGE D’OR’ draait rond twee geliefden – gespeeld door Gaston Modot en Lya Lys – die eigenlijk maar één ding willen: altijd en overal passioneel de liefde bedrijven.
In de modder, in bed, op een feest, in de tuin, overal willen ze er tegenaan, maar even vaak wordt hen dat onmogelijk gemaakt: soms door pastoors, dan weer door de staat, bezorgde familieleden of geschandaliseerde burgers. Of soms door iedereen tegelijk.

Zoek niet naar een coherent verhaal – dit is tenslotte de ultieme surrealistische film – maar laat u meeslepen door de subversieve sfeerzetting, de wilde, door Markies de Sade geïnspireerde scènes en de bijna Monty Python-achtige absurde humor.

Dat de film in 1930 schandaal veroorzaakte hoeft niet te verbazen: Bunuel tackelt met beide voeten vooruit de toen nog bijzonder machtige katholieke kerk (op een bepaald moment wordt een bisschop uit het raam gegooid), en zet met demonisch plezier zowel de machtigen der aarde als de burgermannetjes en -vrouwtjes te kakken. Soms zelfs letterlijk.

Salvador Dali schreef – net zoals bij ‘Un Chien Andalou’, die andere schandaalfilm van Bunuel – mee aan het scenario, maar zijn inbreng had uiteindelijk weinig met het resultaat  te maken, want de twee kregen nog voor de opnames goed en wel begonnen waren ruzie.

Max Ernst, één van de andere surrealistische groten, speelt dan weer een rol in de film.

Enjoy, en snuister vooral ook eens door de rest van het almaar aangroeiende aanbod van onze CINEMA CORONA!

CINEMA CORONA #129: CHARADE (Stanley Donen)

Geplaatst op door

charade

‘De beste Hitchcock-film die niet door Hitchcock zelf geregisseerd is': zo wordt ‘CHARADE’ van Stanley Donen (zie ook: ‘Singin’ In The Rain’) vaak omschreven, en daar valt inderdaad wel wat voor te zeggen.
De mannelijke hoofdrol wordt dan ook vertolkt door Hitchcock-habitué Cary Grant, die hier de galante vreemdeling speelt die een jonge weduwe (rol van de wonderlijke Audrey Hepburn) met een zeer apart probleem te hulp schiet.

Het probleem: haar echtgenoot heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog met drie makkers een miljoen dollar verduisterd. Maar omdat haar man onlangs vermoord is, zitten zijn drie ex-compagnons nu achter haar aan, op zoek naar het ontbrekende kwart miljoen…

Maar net zoals bij Hitchcock is de plot van ‘CHARADE’ eigenlijk niet écht belangrijk, want dit is het soort film dat zichzelf niet al te serieus neemt: dit is gewoon dik anderhalf uur pure filmische fun, vol heerlijke, vaak bijzonder grappige dialogen en al even grappige scènes: de dans met de appelsien! Cary Grant onder de douche! Het gevecht met de éénarmige bandiet!

Voeg daarbij Donens smetteloze regie, een cast vol prima acteurs (Walter Matthau! James Coburn! George Kennedy!), de jazzy lounge-soundtrack van Henry ‘The Pink Panther’ Mancini en Parijs als romantisch decor,  en u hebt eigenlijk geen enkele reden om niét naar deze prima komische thriller te kijken.

Voor de fijnproevers: de zeer knappe titelsequenties zijn van Maurice Binder, de man die ook de openingsscènes van vele James Bonds maakte.

Enjoy!
En ontdek daarna ook de rest van onze CINEMA CORONA.

Voor wie geïnteresseerd is in meer achtergrondinfo: bekijk zeker dit filmpje van Fandor:

Ben Mankiewicz leidt ‘CHARADE’ in:

CINEMA CORONA #128: THE HONEYMOON KILLERS (Leonard Kastle)

Geplaatst op door

The_Honeymoon_Killers_2
Vanavond in CINEMA CORONA een ware cultklassieker, en een film die bijna door Martin Scorsese geregisseerd werd: Scorsese was namelijk de man die in 1969 oorspronkelijk ingehuurd was om ‘THE HONEYMOON KILLERS’ te verfilmen, ware het niet dat hij al na tien dagen weer ontslagen werd omdat hij te traag werkte.

Uiteindelijk zou scenarioschrijver (eigenlijk een componist en operaregisseur) Leonard Kastle zelf zijn script verfilmen. Het zou Kastles enige film worden, maar wél een hele goede: François Truffaut noemde het zelfs zijn favoriete Amerikaanse film, en het leger fans van dit duister serial killer-drama is in de loop der jaren alleen maar gegroeid.

Het – op ware feiten gebaseerde – verhaal draait rond de verbitterde verpleegster Martha Beck. De zwaarlijvige Martha woont samen met haar moeder in Alabama, en daar wil haar vriendin Bunny verandering in brengen: ze schrijft Martha buiten haar weten in voor de ‘Lonely Hearts Club’, in de hoop een man voor haar te vinden.

En inderdaad: na een intensieve correspondentie krijgt Martha een beetje tot haar eigen verbazing een relatie met ene Ray Hernandez, een soort latin lover uit New York. Tot ze ontdekt dat Ray alleen maar een oplichter is die alleenstaande vrouwen opvrijt om hun geld  af te troggelen…
Maar in plaats van één van zijn slachtoffers te zijn, besluit Martha zich mee bij zijn rooftocht aan te sluiten.

Kastle schreef het scenario omdat hij zich stoorde aan de glamoureuze manier waarop misdaad in de toenmalige hit ‘Bonnie & Clyde’ geportretteerd werd, en wilde met ‘The Honeymoon Killers’ een meer realistische versie van misdaad laten zien: Ray & Martha zijn dan ook géén van beiden aangename mensen – hij is een ijdele, opportunistische slijmbal, zij is een kille, bittere kenau.

‘The Honyemoon Killers’ is door zijn rauwe, liefdeloze en wat ranzige sfeer dan ook een vroege voorloper van films als ‘Henry, Portrait of a Serial Killer’ of het meer recente ‘Der Goldene Handschuh’.

De korrelige zwart-witfotografie van Oliver Wood past excellent bij de sfeer, en de vertolkingen van Shirley Stoler en Tony Lo Bianco zijn spot on.
Kortom: onder geen enkel beding te missen voor de liefhebber van de betere B-film.

CINEMA CORONA #127: Art & Film: BAUHAUS 100 (Mat Whitecross)

Geplaatst op door

Bauhaus
Ook in 2021 zorgen we elke maandag – in samenwerking met Academie Mechelen – voor een wekelijkse portie Art & Film.

Vandaag hebben we ‘BAUHAUS 100′ voor u klaarstaan, een documentaire van Mat Whitecross, die op het Festival van Berlijn ooit de Zilveren Beer won voor zijn ‘The Road To Guantanamo Bay’ en die nadien o.a. ‘The Shock Doctrine’ van Naomi Klein in een docu omzette en een reeks muziekdocumentaires en videoclips maakte.

‘BAUHAUS 100′ is eigenlijk het verhaal van Walter Gropius, vaandeldrager van de Bauhaus-architectuurschool.
Gropius had in de Eerste Wereldoorlog aan het front gevochten, en de gruwel die hij daar meegemaakt had hadden er hem van overtuigd dat technologie en menselijk vernuft nooit nog gebruikt zouden mogen worden voor destructie, maar integendeel voor wederopbouw en vooruitgang.

Op basis van die utopische gedachte verzamelde hij in zijn school Weimar een groep toparchitecten en dito kunstenaars rond zich (o.a. Paul Klee en Wassily Kandinsky gaven les aan Bauhaus), met als doel een plaats te creëren waar mensen uit allerlei disciplines de nieuwe, moderne manier van leven zouden moeten ontwerpen.

De docu vertelt niet alleen het fascinerende architectuurverhaal van Bauhaus, maar geeft ook een beeld van de sociale, culturele en politieke context waarin dat ontstond – de geschiedenis van Bauhaus zit onlosmakelijk vastgeklonken aan de ondergang van de Weimar-republiek en de opkomst van het nazisme.
Ongewild hebben de nazis overigens gezorgd voor de wereldwijde verspreiding van Bauhaus, want Gropius en Mies von der Rohe belandden uiteindelijk in Amerika, waar ze een niet te overschatten invloed zouden hebben op de architectuur.

Overigens wordt in ‘BAUHAUS 100′ ook de petite histoire niet vergeten: wist u bijvoorbeeld dat de altijd met geldgebrek kampende school voor een belangrijk deel gefinancierd werd door de verkoop van miljoenen rollen behangpapier en de organisatie van fuiven?
En wist u dat de fuiven die destijds in Bauhaus plaatsvonden zo ongeveer even berucht en wild waren als technoraves nu?

Kortom: zeer boeiend kijkvoer, hier te zien:

CINEMA CORONA #126: STALAG 17 (Billy Wilder)

Geplaatst op door

Stalag_17


Hallo Filmhuizers,

ook in 2021 – beste wensen, overigens! – voorlopig geen versoepeling van de maatregelen in zicht, dus vullen wij onze nu al meer dan 100 titels tellende CINEMA CORONA-filmotheek verder aan met de beste gratis online beschikbare speelfilms, kortfilms en documentaires.

Vandaag op het programma: ‘STALAG 17′ van de grote Billy Wilder (‘Sunset Boulevard’, ‘Some Like It Hot’, ‘The Seven Year Itch’, ‘The Apartment’ en tal van andere prachtfilms).

‘Stalag 17′ speelt zich af in een krijgsgevangenkamp tijdens WOII, waaruit twee Amerikaanse gevangen uit de klauwen van de Duitsers proberen te ontsnappen.
Hun – nochtans goed voorbereide poging – eindigt echter nog voor ze aan de omheining van het kamp zijn, want ze worden opgewacht door een stel Duitse bewakers die hen zonder genade neerkogelen.
Het feit dat de twee zo verbazend snel gepakt zijn wekt in de Amerikaanse gevangenbarak grote achterdocht, want het kan bijna niet anders dat één van hen de Duitsers getipt heeft.
Maar wie is de verrader?

Ondanks de dramatische achtergrond van het verhaal is ‘Stalag 17′ een typische Wilder-film, vol zwarte – of zeg maar gerust: cynische – humor, heerlijke dialogen en gespeel met clichés.
Bovendien haalt Wilder – zoals in bijna al zijn films – alweer het beste uit zijn acteurs: William Holden is excellent als sgt. Sefton, een cynisch mannetje dat het op allerlei onderhandse akkoordjes gooit met de Duitse bewakers, en die daardoor meteen verdacht is bij zijn medegevangenen, o.a. vertolkt door Don Taylor, Peter Graves en Neville Brand.
Otto Preminger (zelf een uitmuntend regisseur) en Sig Ruman zijn dan weer geweldig als de cliché-moffen Oberst von Scherbach en Johann Sebastian ‘Schweinehund’ Schulz.

Het scenario is overigens gebaseerd op een gelijknamige toneelstuk dat geschreven werd door twee ex-krijgsgevangenen, Donald Bevan en Edmund Trzcinski.

Destijds bekroond met drie Oscarnominaties, Holden won uiteindelijk de Oscar voor Beste Acteur.

CINEMA CORONA #125: Art & Film: WARHOL’S CINEMA 1963-68: MIRROR FOR THE SIXTIES

Geplaatst op door

Warhol's_CinemaMaandag, Art & Film-dag!

Vandaag hebben we ‘WARHOL’S CINEMA 1963-1968: MIRROR FOR THE SIXTIES’ in de aanbieding, een docu van Keith Griffiths uit 1989.

Griffiths kijkt terug op de filmoutput van Andy Warhol, die tussen 1963 en 1968 meer dan 50 films draaide die radicaal verschilden van wat Hollywood produceerde: in ‘Eat’ is bijvoorbeeld alleen een man (Robert Indiana) te zien die paddestoelen eet.
Ook in het zes uur durende ‘Sleep’ zien we exact wat de titel aankondigt: dichter John Giorno die ligt te slapen.
‘Kiss’ is – u raadt het al – een serie van kussende koppels.
En in het schandaalverwekkende ‘Blow Job’ zien we een knappe jongeman (DeVeren Bookwalter) die een pijpbeurt krijgt (of dat suggereert de titel tenminste, want De Daad gebeurt offscreen)

In ‘Empire’ is het hoofdpersonage zelfs geen mens, maar de Empire State Building, die gedurende acht uur lang statisch in beeld blijft: we zien de contouren van de toren langzaamaan duidelijker worden naarmate we dichter de ochtend naderen.

Naast die anti-cinema maakte Warhol ook tal van zogenaamde ‘screen tests’ met beroemdheden en de zelfgecreëerde Superstars die in zijn Factory rondhingen of op bezoek kwamen: Bob Dylan, Salvador Dali, Mary Woronow, Dennis Hopper, Lou Reed, Nico, Edie Sedgwick… allemaal poseerden ze zwijgend voor Warhols camera.

Later experimenteerde hij met meer verhalende films, tot hij na de moordaanslag door Valerie Solanas zijn filmproductie overliet aan zijn assistent Paul Morrissey.

‘WARHOL’S CINEMA 1963-1968: MIRROR FOR THE SIXTIES’ biedt een prima startpunt voor wie meer wil weten over (de blijvende invloed van) de wondere, fascinerende wereld van Andy Warhol en The Factory, met tal van fragmenten en first hand-getuigenissen.

Art & Film loopt zoals altijd i.s.m. Academie Mechelen.

De meeste Warhol-films zijn na 1968 amper nog in roulatie geweest, en de meeste zijn ook niet op dvd beschikbaar.
Gelukkig is er YouTube, waar enkele van zijn films te zien zijn.
Bijvoorbeeld de ‘SCREEN TEST: LOU REED’ (1965): is er iets cooler dan Lou Reed die een Coca Cola drinkt?

De ‘SCREEN TEST: EDIE SEDGWICK’, ook uit 1965:

‘BLOW JOB’ uit 1963 is hier te zien.
De film wordt wel te snel afgespeeld, op de Warhol-snelheid duurde hij 36 minuten.  :-)

En om het af te leren, nog de ‘SCREEN TEST: BOB DYLAN’ uit 1965:

Nóg meer?
Dan hebben we ‘THE VELVET UNDERGROUND & NICO: A SYMPHONY OF SOUND’ klaarstaan, zowat het belangrijkste bewegende beeldmateriaal van de Velvets, live in Warhols Factory.