De jonge Agata bevalt in een klein vissersdorpje van een doodgeboren kindje.
Een tragedie die nog wordt verhevigd doordat het meisje niet mag begraven worden in gewijde grond – iets dat volgens de katholieke leer alleen voorbehouden is aan gedoopte kinderen.
De enige hoop die Agata nog rest is een mirakel waarbij het lichaampje van haar kind even terug tot leven wordt gewekt – één ademstoot volstaat om gedoopt te worden. Het is die
sprankel hoop die Agata ertoe aanzet op haar eentje in het land op zoek te gaan naar iemand die dat mirakel kan voltrekken.
Een gevaarlijke tocht, waarin ze moet strijden tegen zowel de natuurelementen als tegen de vooroordelen van de bewoners…
Laura Samani leverde met ‘PICCOLO CORPO’ een ijzersterke, bijna sprookjesachtige debuutfilm af: tegen de achtergrond van het tegelijk adembenemend mooie én uitermate intimiderende Italiaanse landschap wordt de kijker meegevoerd in een vertelling over Continue reading “PICCOLO CORPO (Laura Samani)” »
De charismatische fabriekseigenaar Blanco (een alweer heerlijke Javier Bardem) staat onder druk: de succesvolle ondernemer maakt kans op een lokale onderscheiding voor zijn zakelijke verwezenlijkingen, en eist van zijn personeel dan ook dat àlles in zijn bedrijf – een producent van industriële weegschalen – gesmeerd moet lopen.
Helaas wordt het perfecte bedrijfsplaatje dat hij de buitenwereld voorspiegelt (in zijn droombedrijf is het personeel ‘een familie’, waarvan hij zichzelf graag als ‘de goede baas’ presenteert) aan het wankelen gebracht door een aantal door een aantal
lastigaards: een ontslagen werknemer die op wraak uit is, een depressieve opzichter en een verliefde en ambitieuze stagiaire…
In het tegelijk bijzonder grappige én filosofisch uiterst boeiende ‘ICH BIN DEIN MENSCH’ (a.k.a. ‘I’M YOUR MAN’) maken we kennis met Alma, een wetenschappelijke medewerkster van het vooraanstaande Pergamonmuseum in Berlijn.
Om in aanmerking te komen voor extra onderzoeksbudget, wordt ze – een beetje tegen haar zin – met zachte hand gedwongen om deel te nemen aan een merkwaardige studie: ze moet drie weken lang samenwonen met een humanoïde, een zéér levensechte robot, die helemaal ontworpen is om haar ideale partner te zijn.
Als sceptische wetenschapster ziet Alma Tom als een machine voor wie ze geen echte gevoelens kan ontwikkelen, laat staan als een partner met wie ze gelukkig zou kunnen
worden. Maar zie: die moderne robotten blijken toch wel véél beter in elkaar te zitten dan ze ooit had kunnen denken…
Voor het scenario van ‘ICH BIN DEIN MENSCH’ gooide regisseuse Maria Schrader een romantisch verhaal, een comedy, een sciencefictionfilm én enkele cruciale filosofische levensvragen (zoals: ‘Wat is liefde?’, ‘Wat is vrije wil?’ en ‘Wat is de essentie van het menszijn?’) in één grote pot.
Het is het soort bizarre combinatie dat doorgaans een garantie biedt op een totaal filmische fiasco, maar gelukkig niét in dit geval: Schrader maakte er net een volstrekt uniek werkje van, licht, diep en slim tegelijk, romantisch maar niet flauw, grappig maar niet Continue reading “ICH BIN DEIN MENSCH (I’M YOUR MAN) (Maria Schrader)” »
Een nieuw Filmhuisseizoen én een nieuw schooljaar, en dus hebben wij een openingsfilm klaarstaan die beide op perfecte wijze weet op te starten.
‘LUNANA: A YAK IN THE CLASSROOM’ is een film over Ugyen, een wat arrogante jonge leraar uit Thimpu, de moderne hoofdstad van Bhutan.
Echt geïnteresseerd in lesgeven is hij niet, want zijn grote droom is naar Australië te emigreren en daar zanger te worden.
Die attitude valt echter niet in de smaak van zijn oversten, die hem op betere gedachten willen brengen door hem naar een schooltje in één van de meest afgelegen plaatsjes ter wereld te sturen: Lunana, een bergdorp met welgeteld 56 inwoners en géén westerse luxe.
Na een trektocht van acht dagen arriveert hij in zijn nieuwe school, waar de dorpelingen hem wel uiterst warm ontvangen, maar waar hij als stadsjongen een school aantreft waar
geen elektriciteit is, waar ze geen schoolboeken hebben en waar zelfs geen bord is. Maar de klas heeft wél iets wat hij in andere klassen nog nooit gezien heeft: een yak.
Met het wonderlijke ‘LUNANA’ haalde regisseur Pawo Choyning Dorji als eerste Bhutanees een welverdiende Oscarnominatie voor Beste Buitenlandse Film binnen.
De film drijft niet alleen op de adembenemend mooie beelden, maar ook op de geweldige, naturelle acteerprestaties van de kinderen en herders (gespeeld door dorpelingen die in Continue reading “LUNANA: A YAK IN THE CLASSROOM” »
In de periode tussen het vertrek van hun mentaal labiele bezieler Syd Barrett en de release van ‘The Dark Side of the Moon’ – de plaat die hen definitief tot de status van supergroep zou katapulteren – trok Pink Floyd eind 1971 naar Pompeii.
Daar, in het unieke decor van lava en de Romeinse ruïnes, namen ze in het oude amfitheater onder regie van Adrian Maben een fenomenale concertfilm op – zónder publiek, wat voor een lichtjes bevreemdende maar tegelijk intieme sfeer zorgt.
De afwezigheid van publiek zorgde er ook voor dat de focus helemaal op de muziek kwam te liggen, in scherp contrast met alle andere populaire rockfilms van die periode, genre ‘Woodstock’.
De ster van de film is merkwaardig genoeg niet Roger Waters of meestergitarist David Gilmour, maar wel drummer Nick Mason, die met een geweldige performance de hele film lang alle aandacht naar zich toezuigt.
‘PINK FLOYD: LIVE AT POMPEII’ is muzikaal een onbetwistbaar hoogtepunt van de progrock, en filmisch anderhalf uur genieten door de bijzonder knappe regie van Adrian Maben: die huurde voor het uitmuntende camerawerk twee doorwinterde veteranen in Gábor Pogány en onze landgenoot Willy Kurant (die nog met Orson Welles, Jean-Luc Godard en Serge Gainsbourg gewerkt had).
Na twee jaar gedwongen coronapauze eindelijk terug: het Filmhuis-slotfeest!
Op DINSDAG 28 JUNI presenteren we u een avond propvol Italiaans-Limburgse chaos, humor, emotie en muziek, want op het programma staan – voor het eerst samen na elkaar te zien! – de twee schitterende docufilms van Remo Perrotti, plus Vincenzo Petrelli a capella én een optreden van WE TWO live!
UURSCHEMA: - 19u00: ‘MAMMA IRMA’ , gevolgd door Vincenzo Petrelli a capella. - 20u20: pauze - 20u45: ‘WE TWO: LA BANDA ITALIANA’, gevolgd door een optreden van WE TWO.
En zoals dat bij ons Slotfeest al jarenlang de goede gewoonte is, trakteert het Filmhuis alle aanwezige filmfans op een gratis drankje en hapje.
Vertoningen in aanwezigheid van de regisseur!
Wie een ticket koopt, trakteren we op een optreden van WE TWO én op een gratis hapje en drankje,alstublieft!
—-
Om onze slotavond te openen bieden we u een unieke kans om ‘MAMMA IRMA’te komen (her)ontdekken, de bijzonder ontroerende film waarmee Perrotti afscheid nam van zijn moeder, en bij uitbreiding van de hele, helaas langzaam uitstervende eerste generatie Italiaanse inwijkelingen in Limburg.
De film zorgde in 2014 bij ons voor afgeladen volle zalen, en is met het verstrijken van de tijd alleen maar relevanter geworden: een generatieportret om niet te missen.
‘MAMMA IRMA’ wordt vertoond om 19u00.
En net zoals bij de release in 2014 komt Vincenzo Petrelli – één van die eerste generatie-Italo-Belgen, en ook te horen in de film – achteraf enkele nummers a capella zingen. Emotie gegarandeerd.
In deze extreem grappige documentaire neemt hij ons mee in het spoor van Rocco di Turi en Arturo Bellini, twee Italo-Belgen die met hun muziek al veertig jaar lang cafés, feesten, festivals en braderijen afdweilen.
Terwijl ze op hun eigen onnavolgbare wijze overal Italiaanse chaos en dolle ambiance creëren, geven ze ook hun ongefilterde mening over alles en iedereen (maar vooral over de kwaliteit van het eten).
De bijrollen van Mauro Pawlowski (dEUS, Evil Superstars en zichzelf) en Alessio di Turi (The Sore Losers) én de grappigste drugsanekdote uit de vaderlandse muziekgeschiedenis krijgt u er gratis bovenop.
Zà-li-ge film, mét een waterdichte garantie: niet gelachen, geld terug!
En om het Filmhuisseizoen met een topfeest af te sluiten, bieden we nadien uiteraard ook een bis-optreden van de hoofdpersonages van de film aan: yep, WE TWO komt weer voor een te gekke avond vol Italiaanse muziekklassiekers zorgen.
Wie de vorige passage van WE TWO in het Filmhuis meemaakte wil dit niet missen.
En wie er de vorige keer niét bij was màg dit niet missen.
Kortom: allemaal komen kijken en meefeesten op DINSDAG 28 JUNI.
En anders: vaffanculo! Ons hoeft u overigens niet te geloven, lees hiernaast wat radiopresentatrice Annemie Peeters vond ====> ====> ====>
Eén van de leukste Britse komedies van de afgelopen jaren: ‘THE DUKE’ van Roger Michell.
Hoofdpersonage van dit op ware feiten gebeurde verhaal is ene Kempton Bunton, een taxichauffeur die in het Engeland van 1961 voor grote opschudding zorgde.
Zelf wordt de brave maar verarmde man op alle mogelijke manieren aangemaand (en door belastinginners gestalkt) om zijn televisiebelasting te betalen, terwijl hij op zijn tv-toestel godbetert niet eens de BBC kan ontvangen.
En net dàn verneemt hij dat de National Gallery een wel zeer royale £140,000 belastinggeld heeft besteed aan de aankoop van een portret van de Hertog van Wellington, van de hand van de beroemde Spaanse schilder Goya: ‘een mooi voorbeeld van zijn latere periode’, aldus de trotse curator, ‘een halfbakken kliederwerk van een Spaanse zatlap’, aldus de verontwaardigde Kempton.
Voor de principiële en sociaalvoelende man is daarmee de maat vol.
Zijn plan?
Het schilderij stelen, en met het losgeld ervoor zorgen dat de gepensioneerden geen tv-geld meer moeten betalen.
Zo gezegd, zo gedaan: Kempton kruipt door een raam van de National Gallery, om daar even later met een echte Goya weer naar buiten komen – een stunt waarmee hij meteen één van de meest aparte en onwaarschijnlijke kunstroven van de laatste eeuw realiseert.
Maar zal ook het tweede gedeelte van zijn plan werken?
Nadat Yorgos Lanthimos als een komeet naar boven schoot met weirde maar briljante films als ‘The Lobster’, ‘The Killing of a Sacred Deer’ en ‘The Favourite’, is nu ook zijn voormalige assistent Christos Nikou op eigen houtje aan de slag gegaan.
Het resultaat heet ‘APPLES’ (of in het Grieks: ‘Mila’), en is al even ontregelend, bizar, grappig en straf als de eerste films van zijn leermeester.
Het verhaal van ‘APPLES’ draait rond ene Aris, één van de vele slachtoffers van een nieuw en snel om zich heen grijpend virus (yep, de film is helemaal vóór corona bedacht) dat compleet geheugenverlies veroorzaakt.
Het gevolg is dat de ziekenhuizen vol liggen met mensen die niet meer weten wie ze zijn, wie ze waren of wat ze deden. De meesten krijgen bij de heropbouw van hun identiteit de hulp van hun familie en bekenden, maar helaas blijkt dat een grote groep ‘identiteitsloze’ patiënten door niemand gemist wordt…
Om hen te helpen heeft de overheid een experimenteel ‘herstelprogramma’ ontwikkeld, waarmee de slachtoffers zich een nieuwe identiteit kunnen opbouwen. Aris is één van de deelnemers aan dat programma: elke dag krijgt hij nieuwe opdrachten, en houdt hij een
dagboek en foto-archief van zijn nieuwe ervaringen bij…
‘APPLES’ is een absolute aanrader voor de liefhebbers van absurde, surrealistische humor. De hoofdrol wordt heerlijk en compleet deadpan vertolkt door de met een uitgestrekener-dan-uitgestreken gezicht gezegende Aris Servetalis.
Maar onder die weirde bovenlaag van de film zit echter wel degelijk een zeer ernstige Continue reading “APPLES (Christos Nikou)” »
Kan een film waarin alleen maar een vergadering van 80 jaar geleden minutieus nagespeeld wordt een boeiende, spannende film opleveren?
Kan een film waarin geen énkel zelfs maar vaag sympathiek personage voorkomt dik anderhalf uur de aandacht van de kijker blijven vasthouden – de 15 deelnemers aan de vergadering waren immers een combinatie van een aantal starre ambtenarentypes, een stel kille fascisten en een handvol gladde, akelige opportunisten, plus enkele complete psychopaten?
In principe zouden wij luidkeels twee keer ‘NEIN!’ antwoorden op die vragen, maar zie: met het uitstekende ‘DIE WANNSEE KONFERENZ’ bewijzen regisseur Matti Geschonneck en 15 excellente acteurs dat het tóch allebei kan.
De conferentie waarover het gaat vond plaats op 20 januari 1942 in een chique villa aan de oevers van de Wannsee, ergens in een weelderig stuk groen in de buurt van Berlijn.
Het onderwerp van deze door nazi-kopstuk Reinhard Heydrich bij elkaar geroepen – ahum – ‘bespreking met lunch’: een definitieve oplossing vinden voor het volgens de nazi’s belangrijkste ‘probleem’ van dat moment, zijnde: de Joden.
Die Joden bevinden zich volgens de laatste telling met 11 miljoen op Duits grondgebied, en dat zijn er in de fascistische ideologie 11 miljoen teveel. Maar hoe ervan af te raken?
Oude, wilde plannen om hen allemaal naar Madagascar of Siberië te deporteren zijn afgevoerd, de getto’s waarin ze opgesloten zijn zijn overbevolkt en kogels kosten teveel tijd en geld.
Een snelle, efficiënte eindoplossing voor ‘het Jodenprobleem’ is dus gewenst.
In het Duits: een Endlösung.
Zoals dat op een goede vergadering gaat wordt de zaak volgens een strakke agenda in goede banen geleid door de voorzitter.
Onder zijn gladde sturing en onder impuls van de wel heel erg enthousiaste Adolf Eichmann werken de aanwezigen één voor één de knelpunten op weg naar de Continue reading “DIE WANNSEE KONFERENZ (Matti Geschonneck)” »
Voor wie genoten heeft van zijn Oscarwinnaar ‘DRIVE MY CAR’ (en wie deed dat niet?), serveren we nu al meteen ‘WHEEL OF FORTUNE AND FANTASY’, de al even heerlijke nieuwe van regissreur Ryusuke Hamaguchi.
Of beter gezegd: zijn oude.
Want ‘WHEEL OF FORTUNE AND FANTASY’ is gemaakt vóór ‘DRIVE MY CAR’, maar door de coronapandemie is de film nu pas bij ons uitgebracht.
‘WHEEL OF FORTUNE’ is een film die bestaat uit drie hoofdstukken, die allemaal draaien rond – de titel geeft het al een béétje weg – toeval, geluk, liefde en (erotische) fantasiën. Een beetje zoals uw eigen leven, zeker?
In het eerste deel maken we kennis met fotomodel Meiko en haar vriendin Gumi. Wanneer die laatste vertelt over een bijzonder fascinerende man waarmee ze aan het daten is geslagen, lijkt het wel of Meiko die man óók van ergens kent. En al snel ontdekt ze dat dat wel degelijk zo is…
Deel twee draait rond een jonge student die door zijn prof – de gevierde academicus en gelauwerde schrijver Segawa – vernederd wordt. Dat maakt de gesjeesde student zo boos dat hij een plan smeedt om wraak te nemen.
In dat plan speelt zijn veel oudere vriendin Nao een cruciale rol, want zij moet de beroemde prof proberen te verleiden.
ergens rond het jaar 1900.
sprankel hoop die Agata ertoe aanzet op haar eentje in het land op zoek te gaan naar iemand die dat mirakel kan voltrekken.
Wie de vorige passage van WE TWO in het Filmhuis meemaakte wil dit niet missen.
