30/12/2003: FAR FROM HEAVEN

far_from_heaven_Welke film hadden wij beter kunnen kiezen om 2003 mee af te sluiten dan ‘Far From Heaven’?

Nadat u hem gezien hebt zal u het met ons eens zijn: geen enkele, want dit is gewoon de mooiste film die wij het afgelopen jaar in de bioscoop zagen.

Met ‘Far From Heaven’ verfilmde regisseur Todd Haynes (die van ‘Velvet Goldmine’) een halve remake van (en een hele hommage aan) ‘All That Heaven Allows’, de Douglas Sirk-klassieker met Rock Hudson en Jane Wyman.

De film situeert zich in de periode van Sirk: het Amerika van de jaren vijftig.

Cathy Whitaker (de altijd weer verbluffende Julianne Moore) vormt met haar echtgenoot Frank (gespeeld door Dennis Quaid) hét gouden koppel van een stadje in Connecticut.

Althans: zo lijkt het toch aan de oppervlakte, want Frank blijkt immers aan een ‘ziekte’

Continue reading “30/12/2003: FAR FROM HEAVEN” »

23/12/2003: TOGETHER

together (el violinista) chen kaige1Een tiental jaren geleden maakte het Westen kennis met twee Chinese supertalenten: Zhang Yimou en Chen Kaige.

Allebei werden ze bejubeld en een grote toekomst voorspeld, en Zhang maakte die belofte ook waar: na zijn doorbraakfilm ‘De Rode Lantaarns’ maakte hij de ene parel na de andere, terwijl Chen er nooit meer in slaagde het succes van zijn Gouden Palm-winnende ‘Farewell to my Concubine’ te evenaren.

Tot hij dit jaar met het ‘Together’ weer helemaal boven water kwam: dit is zijn eerste film in jaren waarmee hij vanuit het Verre Oosten eindelijk nog eens tot in de Begijnenstraat in Mechelen geraakt is.

Nu alleen u nog tot in die Begijnenstraat krijgen om ook te komen kijken.
Want geloof ons: het loont de moeite.

‘Together’ is een bloedmooi vader & zoon-verhaal, over een boer-restauranthouder die met zijn zoon van het platteland naar Peking trekt om daar een muziekleraar te zoeken. Niet zomaar een muziekleraar, uiteraard, maar de béste muziekleraar, want de zoon blijkt 

Continue reading “23/12/2003: TOGETHER” »

16/12/2003: NADA MAS

nothing1Kan er in Cuba tegenwoordig nog een beetje gelachen worden?
Si senor: kijkt u bijvoorbeeld naar ‘
Nada Mas’, het debuut van Juan Carlos Cremata Malberti.

In het postkantoor van Havana heeft de jonge Carla zich een baantje als postbeambte weten te versieren: een stierlijk vervelende job, en dus vindt ze er niet beter op dan zo nu en dan een door haar handen passerende brief te openen én te herschrijven.

Want waarom tenslotte het leven van willekeurige anderen niet een beetje opvrolijken door hen bijvoorbeeld eens een romantische liefdesbrief in de bus te laten vallen?

Alleen dreigt het leven van heel wat Cubaanse briefontvangers opeens een stuk saaier te worden op het moment dat Carla een green card voor de USA wint, en ze de kans krijgt te

Continue reading “16/12/2003: NADA MAS” »

9/12/2003: DOGVILLE

dogvilleAha, wie we daar hebben, Lars von Trier, de Ed Wood van de arthouse cinema die ons eerder met billenkletsers als ‘Dancer in the Dark’, ‘Breaking The Waves’ en ‘The Idiots’ al tot tranen toe aan het lachen wist te brengen.

‘s Mans nieuwste superkomedie heet ‘Dogville’, en die is zo goed dat er al keihard te lachen valt nog voor de film begonnen is.

Want inderdaad, bekijkt u vooral toch die affiche hiernaast eens: von Trier is tegenwoordig al zo ver heen dat hij eiste dat Zijn Naam groter afgedrukt zou worden dan die van hoofdrolspeelster Nicole Kidman, nochtans één van de grootste sterren in de filmwereld. The Ego has landed, folks!

Helemaal lachen, gieren en brullen is de film zelf, losjes gebaseerd op ‘Pirate Jenny’ uit de Bertolt Brecht-Kurt Weill Dreigroschenoper’: het ding zit volgepropt met ronduit hilarische, pseudo-diepzinnige dialogen (Grace: ‘Je moet honden kunnen vergeven: ze volgen alleen maar hun instinct.’ Vader: ‘Ja, maar je kunt ze ook iets leren!’), niet ter zake

doende verwijzingen naar – onder vele anderen – John Steinbeck, Eugene O’Neill en Mark Twain, Latijnse spreuken boven mijningangen (‘Dictum ac factum’) en meer van dat fraais.

En vooral ook niet vergeten dat er nog meer op komst is, want ‘Dogville’ is slechts het Continue reading “9/12/2003: DOGVILLE” »

2/12/2003: DOLLS

asd1caDe Japanner Takeshi Kitano mag dankzij een stel keiharde – en uitstekende – misdaadfilms (zijn ‘Sonatine’ en ‘Boiling Point’ horen bij de favorieten van Tarantino) in het westen al een tiental jaar op een trouw cultpubliek rekenen.

In ‘Dolls’, zijn tiende en nieuwste prent, richt de man zich echter op een geheel nieuwe thematiek: die van de noodlottige liefde.

Het verhaal – dat omkaderd wordt door een Japans bunraku-poppenspel – draait helemaal rond drie van die noodlottige liefdesverhalen: dat van Sawako en Matsumoto (Matsumoto trouwt onder druk van zijn ouders met de dochter van een fabrieksdirecteur), dat van de gangsterbaas Hiro (die zijn geliefde dertig jaar geleden in de steek liet, en nu vol wroeging terugkeert) en dat van Haruna, een popster die bij een ongeluk verminkt raakt en die nadien de onvoorwaardelijke liefde van haar fans afwijst.

Driemaal De Liefde dus, maar toch omschrijft Takeshi zelf Dolls als zijn wreedste film: ‘Wie voor een leven als gangster kiest, weet dat hij door een kogel aan zijn eind kan komen. Maar in Dolls draait het om gewone mensen die niet meer vragen dan liefde en

Continue reading “2/12/2003: DOLLS” »

25/11/2003: SWIMMING POOL

swimming-poolAah, wat een heerlijke regisseur is François Ozon toch: twee jaar geleden toonden we zijn uitstekende  ‘Sous le Sable’, vorig seizoen draaiden we nog zijn geweldige muzikale vrouwenkomedie ‘Huit Femmes’.
En nu is hij alweer terug met alweer een klein meesterwerkje, ‘Swimming Pool’.

Een Engelse schrijfster (een alweer grootse Charlotte Rampling) wordt door haar uitgever naar zijn villa in het zuiden van Frankrijk gestuurd wordt om daar in alle rust aan haar nieuwe roman te werken.
Helaas: in de Provencaalse villa blijkt de rumoerige, provocerende en libertijnse dochter van de uitgever haar ongevraagd gezelschap te komen houden…

Voor Julie (Ludivine Sagnier) is de schrijfster ‘alleen maar een gefrustreerd Engels wijf dat wel smerige verhaaltjes verzint maar er geen durft te beleven’, terwijl zij ondertussen

Continue reading “25/11/2003: SWIMMING POOL” »

18/11/2003: STUPEUR ET TREMBLEMENTS

fearandtremblingpicZowel in het zuiden van ons land als in Frankrijk was het autobiografische boek ‘Stupeur et Tremblements’ van Amélie Nothomb een gigantische bestseller.

Daar moest uiteraard een verfilming van komen, en het goede nieuws is dat regisseur Alain Corneau (‘Tous Les Matins du Monde’, ‘Ridicule’…) zich met de hulp van Sylvie Testud (die de rol van Amélie speelt)  uitstekend van zijn taak gekweten heeft.

Amélie trok in 1990 naar Japan om het daar helemaal te gaan maken bij de Japanse multinational Yumimoto: ze kende de taal door en door, wilde zich aanpassen en hard werken.
Meer nog: ze dacht zelfs een Japanse te kunnen worden, maar dat bleek helaas voor haar – maar gelukkig voor de lezer en kijker – een complete illusie.

Als de eerste de beste naïeve westerlinge botste ze immers tegen allerlei vernederingen, ongeschreven wetten, debiele regels en onverwachte misverstanden, tot het kuisen van wc’s erop volgde.

Corneau verfilmde Nothombs boek zoals het moest: gewoon rechtdoor en zonder veel tierlantijntjes. Als u van droogkomische, soms zelfs bijtende satire houdt is ‘Stupeur et Tremblements’ dan ook helemaal uw ding.

11/11/2003: O PRIMEIRO DIA

421Vaste Filmhuisbezoekers kennen Walter Salles ongetwijfeld nog van zijn ‘Central do Brasil’.

Zijn nieuwe ‘
O Primeiro Dia’  was dan ook de voor de hand liggende keuze voor onze 11.11.11-voorstelling van dit jaar was.

‘O Primeiro Dia’ draait helemaal rond twee personages: Joao is een jonge delinquent die weigert nieuwjaar in de gevangenis door te brengen, en die het daarom op een akkoordje gooit met zijn corrupte bewakers.
In ruil voor zijn vrijlating moet hij iemand vermoorden – tot hij ontdekt dat het doelwit een goede vriend blijkt te zijn, en hijzelf na de aanslag vogelvij verklaard door het leven zal 

Continue reading “11/11/2003: O PRIMEIRO DIA” »

KEN PARK (Larry Clark & Edward Lachman)

53Eerst ‘Kids’, daarna ‘Bully’ en nu ‘Ken Park’: kijk, dàt noemen wij nu nog eens een lekker triootje, al denkt u daar misschien anders over als u alleen maar van Hollywood-feelgood movies houdt.

Larry Clark is immers een àndere Amerikaanse cineast, een man die zich gespecialiseerd heeft in rauwe, confronterende portretten van de ontheemde Amerikaanse jeugd uit de suburbs, en in de donkere achterkant van de American Dream.

Om u een idee te geven van de sfeer in ‘Ken Park’: al na twee minuten in de film jaagt één van de jongeren (Ken Park zelf) zich een kogel door het hoofd  – en echt veel vrolijker wordt de sfeer er nadien niet op, wanneer we de vrienden van Ken Park op hun 

dagelijkse activiteiten volgen: skaten, drugs, seks en rondhangen zijn zowat de enige bezigheden waarmee de jongeren hun quasi-uitzichtloze bestaan vullen – en op veel hulp van hun ouders moeten ze niet rekenen. Als ze tenminste allebei hun ouders nog Continue reading “KEN PARK (Larry Clark & Edward Lachman)” »

28/10/2003: THE QUIET AMERICAN

quietamericanbdcap1_originalAl in 1958 verfilmde de zeer grote Joseph Mankiewicz ‘The Quiet American’, Graham Greenes uitstekende politieke thriller over de oorlog in Indochina en Vietnam.

Voor wie die film toen gemist zou hebben heeft Philip ‘Dead Calm’ Noyce nu een uitstekende remake gedraaid: Thomas Fowler is een cynisch, onverschillige Times-correspondent in Indochina, die vriendschap sluit met de jonge Amerikaanse idealist Pyle, die vindt dat er een ‘derde, democratische macht’ moet komen tusen de Franse kolonisator en de Ho Chi Minh-communisten.

Tussen zijn gedreven idealistische opwellingen door blijkt echter dat diezelfde Pyle ook een oogje heeft op Phuong, de Vietnamese gezellin van Fowler, waardoor persoonlijke
Continue reading “28/10/2003: THE QUIET AMERICAN” »