De Italiaanse regisseur Matteo Garrone is niet op één stijl of genre vast te pinnen: na toppers als het brutale maffiaverhaal ‘Gomorra’ en het schitterende, droogkomische ‘Dogman’ maakte hij nu het epische maar ontnuchterende ‘Io Capitano’, in Venetië bekroond met de Zilveren Leeuw.

Het verhaal begint in de Senegalese hoofdstad Dakar, waar de tieners Seydou en Moussa dromen van een muzikale carrière in Europa.
Nadat ze stiekem een pak geld gespaard hebben om de illegale oversteek naar het Beloofde Land te financieren, besluiten ze het erop te wagen: het begin van een ware Odyssee, die hen door de Sahara via Libië en over de Middellandse zee naar Italië moet leiden.

Maar zoals Willem Elsschot al wist: tussen droom en daad, staan wetten in de weg, en praktische bezwaren.
Eén van die vele praktische bezwaren is dat de hen beloofde en duurbetaalde autorit

ergens midden in de woestijn strandt, waardoor ze het resterende gedeelte van de Sahara te voet moeten zien te overbruggen – alleen maar om berooid en met valse papieren tot in het aartsgevaarlijke Libië te raken, want dan moeten ze de zee nog over.
De wat naïeve dromen van de twee tieners vol hoop botsen elke dag meer op de keiharde, brutale realiteit…

Garrone probeerde met zijn film van de anonieme cijfers en holle slogans achter het migratiedrama weer een verhaal van échte mensen te maken, en slaagt daar met verve in – het scenario is dan ook gebaseerd op echt gebeurde feiten, terwijl Seydou Sarr en Moustapha Fall op onwaarschijnlijk meeslepende en geloofwaardige wijze de Continue reading “IO CAPITANO (Matteo Garrone)” »