In ‘THE REASON I JUMP’ maken we kennis met Naoki Higashada, een 13-jarige Japanner die geen woord zegt.
Dat komt omdat hij een een bijzondere vorm van autisme heeft waardoor hij niet in staat is te praten.
Maar ondanks dat autisme ontdekt hij toch een manier om te communiceren, en schrijft hij zelfs een boek dat tot een ware bestseller uitgroeit: ‘The Reason I Jump: One Boy’s Voice from the Silence of Autism’.
Dat succesboek is nu prachtig naar het grote scherm vertaald door documentairemaker Jerry Rothwell, die de kijker de wereld van niet-sprekende autistische mensen zichtbaar en inleefbaar probeert te maken.
Hij doet dat niet alleen aan de hand van verhalen van zes niet-sprekende autisten uit alle continenten, maar ook op een ingenieuze visuele wijze: de kijker wordt zo meegenomen in Continue reading “THE REASON I JUMP (Jerry Rothwell)” »
Pirard trok naar alle hoeken van de planeet en kwam terug met verhalen van mensen die
hun angst voor ‘de anderen’ overwonnen, en die – ondanks moeilijkheden, spanningen en zelfs oorlogen – op één of andere manier wegen en mogelijkheden vinden om harmonieus met die ‘anderen’ samen te leven: in het verscheurde Libanon, in het met een Continue reading “ALL OF US (Pierre Pirard)” »
In ‘Lili’, de vorige film van An van Dienderen, legde ze de cinematraditie van de ‘China Girls’ bloot, vrouwen die gebruikt worden om – gezeten naast een kleurenkaart – de camera te kalibreren.
Die China Girls hadden één ding gemeen: ze hadden allemaal een porseleinwitte huid – yep, camera’s worden blijkbaar standaard afgestemd op een blanke huidskleur, wat ook nu nog allerlei problemen oplevert bij het filmen van mensen met andere huidskleuren.
In ‘PRISM’ borduurt van Dienderen voort op dit onderwerp, in de vorm van een filmische kettingbrief met collega-filmmakers Rosine Mbakam (uit Kameroen) en Eléonore Yameogo (uit Burkina Faso).
Enkele jaren geleden zorgde Remo Perrotti – ooit het Sjamayee-mannetje uit ‘Het Huis van Wantrouwen’- nog voor een propvol Filmhuis met zijn ‘Mamma Irma’, een prachtdocu geboren uit zijn Limburgs-Italiaanse roots in de mijncité.
Nu is Perrotti eindelijk terug met een nieuwe, on-waar-schijn-lijk grappige docu die opnieuw onmiskenaar de sfeer van Italiaans Limburg uitademt.
Dit keer volgde hij de belevenissen van We Two, een muzikantenduo bestaande uit Arturo Bellini en Rocco di Turi. Al jarenlang dweilen de twee Italo-Belgen met hun muziek onvermoeibaar zalen, cafés en feesten af, terwijl ze ondertussen op hun eigen onnavolgbare wijze Italiaanse chaos en dolle ambiance creëren.
‘We Two – La Banda Italiana’ is een magistraal portret van twee Belgo-Italiaanse maten en hun liefde voor muziek (en voor lekker eten), een docu propvol ongezouten taal, wilde gitaarsolo’s, hevige discussies, warme Italiaanse klassiekers en pure volkse emotie.
Bonus: de film bevat – behalve bijrollen van Mauro Pawlowski en Sore Losers-drummer Alessio di Turi – de allergrappigste drugs-anekdote die u ooit in een muziekdocumentaire gehoord heeft. Onze garantie: niet gelachen, geld terug!
Iedereen die van Italië, muziek, humor en straffe documentaires houdt: komen!
En alle anderen: vaffanculo!
WE TWO – LA BANDA ITALIANA Regie: Remo Perrotti B 2022, 58 min.
Vertoningen: DINSDAG 290 MAART om 19u00 DINSDAG 29 MAART om 20u30
Vertoningen in aanwezigheid van regisseur Remo Perrotti.
Gevolgd door een avond vol Italiaanse ambiance, met optreden van het onnavolgbare WE TWO en een gratis drankje voor iedereen!
Een interview in Het Belang van Limburg over de film: ”La Banda Italiana’ is niet alleen een portret van muzikanten Rocco Di Turi en Arturo Bellini, maar ook van de Italo-Limburgse cultuur.” https://www.hbvl.be/cnt/dmf20220112_96515232
Meer dan 40 jaar geleden vluchtte regisseur Patricio Guzman uit Chili nadat de militairen onder aanvoering van generaal Pinochet de democratisch gekozen regering van Salvador Allende omverwierpen en een brutale dictatuur installeerden die van 1973 tot 1990 zou duren.
Guzman bleef echter al die tijd constant aan zijn land, de cultuur en de machtige natuur denken.
Uit die gedachten distilleerde hij nu zijn prachtige, poëtische ‘LA CORDILLERA DE LOS SUENOS’, met een hoofdrol voor de adembenemende bergtoppen van de Andes, magistraal gefilmd door cameraman Samuel Lahu.
In zijn jeugd had Guzman totaal geen interesse in die bergen, vertelt hij, omdat hij zoals
veel van zijn generatiegenoten helemaal opgeslokt was door de politieke situatie in zijn land.
Nu hij in de zeventig is, raakt hij echter niet uitgekeken op de schoonheid en grootsheid van de Cordillera, die onaangetast de dictatuur hebben zien komen en gaan.
Bovendien reflecteert hij met deze film ook op zijn eigen rol, want een belangrijk deel van ‘La Cordillera de los Suenos’ is gebaseerd op filmfragmenten van Pablo Salas, een regisseur die er in tegenstelling tot Guzman voor koos in Chili te blijven, en die op Continue reading “LA CORDILLERA DE LOS SUENOS (Patricio Guzman)” »
Eén van de meest schaarse goederen in onze moderne wereld is stilte.
Wie stilte wil, moet er naar op zoek, want in ons dagelijks leven worden we gebombardeerd met geluid: van auto’s tot het bliepje dat u hoort telkens er een nieuwe mail binnenkomt, van de doorratelende televisie tot bladblazers in het park, er lijkt geen ontkomen aan geluid.
De gevolgen daarvan – stress en agressie – zijn bekend.
In ‘IN PURSUIT OF SILENCE’ gaat documentairemaker Patrick Shen over de hele
wereld op zoek naar stilte.
Is ze te vinden in de Amerikaanse wildernis? In de zen-kloosters in Japan? Of moeten we naar een concertzaal, wanneer ‘4’33″‘ van John Cage opgevoerd wordt – de man die ons Continue reading “IN PURSUIT OF SILENCE (Patrick Shen)” »
—
Voor haar pakkende ‘Touching Infinity’ volgde regisseuse Griet Teck drie mensen die weten dat hun einde onherroepelijk nadert: er is Rebecca (41), een vrouw die samen met haar man Bart en hun drie jonge dochtertjes al vijf jaar lang met kanker leeft.
Er is Fernand (87), al meer dan zestig jaar onafscheidelijk van zijn Emma: de liefde van zijn leven, die binnenkort zonder hem door zal moeten.
En er is Delphine (92), een hoogbejaarde dame die oneindig veel meer afziet van een
immens persoonlijk verdriet dan van haar kwakkelende nieren die het niet lang meer zullen uithouden – gelukkig is er haar inwonende dochter Myriam, om haar met veel humor en liefde door haar laatste maanden te loodsen.
We volgen hen tijdens de laatste weken van hun leven, in wat merkwaardig genoeg – en ondanks het onderwerp – een uiterst hoopvolle en ongelooflijk warme documentaire is geworden.
Jà, er is natuurlijk de angst, de pijn en het verdriet, maar er is ook de liefde, de Continue reading “TOUCHING INFINITY (Griet Teck)” »
Een ogenschijnlijk simpele wens, maar voor vele Iraanse zangeressen is het – gezien de culturele censuur – alleen maar een verre droom.
In het ontroerende ‘THE FEMALE VOICE OF IRAN’ gaat die diepste wens in vervulling:
op uitnodiging van de magische Negar worden zangeressen vanuit alle uithoeken van het land uitgenodigd naar een tuin in het hart van Iran, om daar hun stemmen te laten weerklinken.
Negar wordt daarbij bijgestaan door twee reizigers, die helpen de zangeressen te vinden.
De laatste jaren is de belangstelling om het idee een Universeel Basisinkomen in te voeren flink toegenomen, maar toch beweegt er politiek nauwelijks iets: critici doen het graag af als compleet utopisch, volstrekt onbetaalbaar en/of het installeren van het Recht op Luiheid.
Ook ontwikkelingsorganisaties kijken met argwaan naar het idee.
Maar wat gebeurt er nu écht als we het gewoon eens in de praktijk zouden proberen?
Steven Janssens trok naar het Oegandese dorpje Busibi, waar de organisatie Eight.World een boeiend experiment wou opzetten: alle bewoners zouden er twee jaar lang een loon op hun telefoon gestort krijgen.
Elke volwassene kreeg maandelijks een bedrag van plusminus zestien euro, elk kind acht euro, voldoende om in Oeganda van te leven.
Yep: élke inwoner.
Zonder voorwaarden.
Zonder advies hoe het geld te besteden.
Zonder ook maar één verplichting.
Gratis geld, zonder aanvragen, dossiers invullen of controle achteraf.
