HIT THE ROAD (Panah Panahi)

Hit_The_Road

In het wonderlijke, grappige ‘HIT THE ROAD’ volgen we een Iraans gezin op hun roadtrip door de ruige, weidse bergen, op weg naar een mysterieuze afspraak bij de Turkse grens.

Een plezierreisje wordt het niet, want de vader ligt op de achterbank met een gebroken been, de moeder weet niet altijd of ze nu moet lachen of huilen, en de jongste zoon blijkt verslaafd aan luidkeels meeblèren met de karaoke – bij voorkeur met alle bijhorende dansjes. En dan is er nog de hond, die ziek mee op reis is.
Kortom: ruim voldoende om elkaar danig op de zenuwen te werken.

De enige van dit bonte gezelschap die stoïcijns lijkt te blijven is de oudste zoon, die de wagen zwijgzaam naar zijn bestemming stuurt.

‘HIT THE ROAD’ is een fantastisch debuut van Panah Panahi, die het filmmaken met de paplepel ingegoten kreeg (want zijn vader is Jafar Panahi, bekend van films als ‘Taxi Teheran’)

Panahi vermengt in zijn film allerhande filmstijlen, en laat de alsof het niks is de stemming van komisch naar tragisch, teder, aangrijpend en weer terug swingen, zonder dat dat de Continue reading “HIT THE ROAD (Panah Panahi)” »

DRIVE MY CAR (Ryusuke Hamaguchi)

drive_my_car_poster

Op veler verzoek voegen we nog een extra vertoning van de (welverdiende) Oscarwinnaar ‘DRIVE MY CAR’ aan ons programma toe!

In deze heerlijk meanderende prachtfilm maken we kennis met Yusuke, een succesvolle acteur en regisseur die een aanbod krijgt om op een festival in Hiroshima ‘Oom Vanya’ van Tsjechov te gaan opvoeren.

Omdat hij net een persoonlijk drama heeft meegemaakt, is hij daar niet écht happig op, maar aan de andere kant: het leven gaat door, en er moet natuurlijk wel brood op de plank komen.

Yusuke wil graag met zijn geliefde rode Saab 900 naar het festival rijden, maar door een akkefietje met de autoverzekering mag hij zelf niet aan het stuur zitten.
En dus krijgt hij een privé-chauffeur toegewezen: Misaki, een bijzonder zwijgzame jonge

vrouw, die hem tot aan de opvoering van het stuk overal naartoe zal brengen. Oók naar enkele pijnlijke plaatsen uit zijn verleden waar hij liever niet naar terugkeert.

Voor ‘DRIVE MY CAR’ werkte Ryusuke Hamaguchi een kortverhaal van grootmeester Haruki Murakami helemaal om tot een volstrekt unieke en adembenemend mooie Continue reading “DRIVE MY CAR (Ryusuke Hamaguchi)” »

NOBODY HAS TO KNOW (Bouli Lanners)

Nobody_Has_To_Know
In het prachtige ‘NOBODY HAS TO KNOW’ vertelt de immer excellente Waalse regisseur & acteur Bouli Lanners het verhaal van Phil, een 55-jarige Belg die van alles en iedereen weggevlucht is naar Lewis, een klein, uiterst afgelegen eiland ten noorden van Schotland.

Daar – aan het einde van de wereld – leidt hij een bescheiden en simpel boerenbestaan in de natuur, tot het noodlot toeslaat, en hij op een nacht door een beroerte getroffen wordt:  zijn geheugen laat hem in de steek, wat het bijna onmogelijk maakt nog zelfstandig te functioneren.

Als lid van de kleine Presbyteriaanse gemeenschap van het eiland neemt de eveneens 55-jarige Millie de taak op zich om voor Phil te zorgen tijdens zijn revalidatie.

Stapje voor stapje leert ze Phil zijn eigen verleden terug herinneren, en daarbij vertelt ze hem ook dat ze vroeger heimelijke minnaars waren. Eenmaal die verrassende bekentenis gedaan, bloeit de oude romance tussen de twee opnieuw op, terwijl Phil  Continue reading “NOBODY HAS TO KNOW (Bouli Lanners)” »

THE INNOCENTS (Eskil Vogt)

The_Innocents__poster

De Noor Eskil Vogt is de laatste jaren betrokken bij een stilaan bijzonder indrukwekkend rijtje films: onlangs kon u bij ons nog het geweldige ‘The Worst Person In The World’ zien, Joachim Triers verfilming van zijn scenario.

En eerder verfilmde diezelfde Trier ook al het bijzonder straffe ‘Thelma’, eveneens met een script van de hand van Vogt.
En nu regisseerde hij zelf ‘THE INNOCENTS’, een meesterlijke, bijzonder ijzingwekkende thriller die zich afspeelt in de wereld van een stel Noorse kinderen.

Ida is negen, en voelt zich eenzaam nadat ze met haar ouders en haar oudere, autistische zus Anna verhuisd is naar een nieuwe wijk waar ze niemand kennen.

Aanvankelijk is Ida dan ook opgetogen wanneer ze daar vriendschap sluit met hun leeftijdsgenootjes Aisha en Ben.
Zeker wanneer blijkt dat die laatste een trucje kent om voorwerpen te verplaatsen, enkel en alleen door de kracht van zijn geest – iets dat aanstekelijk werkt op de anderen, die ook de grenzen van hun mentale kracht gaan uittesten buiten het zicht van hun ouders, in de omringende bossen.

Maar de nieuwe vriendschap tussen de vier neemt al snel een uitermate donkere bocht wanneer diezelfde Ben ook een aantal sadistische trekjes blijkt te hebben…

‘THE INNOCENTS’ is een bloedstollende film waarmee Vogt duchtig aan de poten van de mythe van het ‘onschuldige’, ‘onbedorven’ kind zaagt: kinderen kunnen net zo wreed zijn Continue reading “THE INNOCENTS (Eskil Vogt)” »

Jonge makers: SKINNED (Persona)

Skinned_poster

In de loop der jaren heeft het Filmhuis altijd graag een open scherm aangeboden aan jonge filmmakers uit de meest diverse genres.

Deze week presenteren we u met ‘O’ en ‘SKINNED’ twee halflange werken waarin jonge regisseurs film combineren met moderne dans.

‘SKINNED’ is gemaakt door Persona, een collectief dat bestaat uit performers Steffi Mennen en Pieter Desmet plus visueel artiest Jonathan De Maeyer.

In ‘SKINNED’ belichamen Mennen en Desmet het innerlijke proces dat men doorloopt in de zoektocht naar zichzelf. Laag per laag diepen de figuren hun evoluerende lichamelijke Continue reading “Jonge makers: SKINNED (Persona)” »

Afrika Filmfestival: LINGUI (Mahamat-Saleh Haroun)

Lingui_poster

Na zijn uitstekende, in Parijs spelende ‘Une Saison en France’ (enkele jaren geleden ook al te zien op onze vertoningen van het Afrika Filmfestival) keerde Mahamat-Saleh Haroun voor zijn al even uitstekende nieuwe ‘LINGUI’ terug naar zijn geboorteland Tsjaad.

Met zijn nieuwste bewijst Haroun andermaal dat hij één van de beste Afrikaanse regisseurs is, want ‘LINGUI’ is een sober maar ijzersterk vrouwendrama waarmee hij de kijker vanaf minuut één stevig bij het nekvel grijpt.

Alles draait rond de alleenstaande moeder Amina en haar vijftienjarige dochter Maria, die in een buitenwijk van N’Djaména wonen. Wanneer Maria ongewenst zwanger raakt, komt het hele sowieso al wankele bestaan van de twee vrouwen op de helling te staan, en worden ze door de feiten voor een enorm dilemma geplaatst: de dochter wil de zwangerschap zo

AfrikaFilmfestivalsnel mogelijk laten beëindigen, maar abortus wordt niet alleen door hun moslimgeloof veroordeeld, het is in het Islamitische Tsjaad gewoonweg bij wet verboden.

Ondanks het feit dat een keuze voor een illegale abortus mogelijk Continue reading “Afrika Filmfestival: LINGUI (Mahamat-Saleh Haroun)” »

RIEN À FOUTRE (Emmanuel Marre & Julie Lecoustre)

Rien-a-foutre_

Wat is Adèle Exarchoupolos (‘La Vie d’Adèle’) toch een onderschatte actrice.
Nieuwste bewijs: het uitstekende ‘RIEN À FOUTRE’ (Engelse titel: ‘Zero Fucks Given’), waarin ze op briljante wijze Cassandre vertolkt, een 26-jarige stewardess die voor een lowcostmaatschappij werkt – de naam Ryanair wordt in de film niet expliciet genoemd, maar een goede verstaander etc.

Dromen die verder gaan dan de volgende nacht of de volgende landingsplaats heeft Cassandre niet, relaties die langer duren evenmin, en geld om andere dromen te realiseren wordt er sowieso niet verdiend bij een maatschappij die mensen voor 39,99 euro per vlucht rondvliegt (let op: luchthaventaks niet inbegrepen).

Welkom in de wereld van generatie 2022, waar hele hordes jonge mensen in uitpers-jobs zonder perspectief gedwongen worden, of het nu als pakjesbezorger voor Post NL is, als hulpje in een magazijn van Amazon of als stewardess die moet proberen een paar extra

euro’s uit de zakken van de passagiers te kloppen door overprijsde drankjes en taxfree prullaria te verkopen.
Een wereld waarin likes op Instagram en een swipe in de juiste richting op Tinder het leven bepalen.

Niet dat Cassandre te klagen heeft over Instagram-likes, laat staan over een tekort aan Tinderdates: ze vlindert van het ene feestje naar het andere, feestjes die alleen onderbroken worden door tussenstops aan het zwembad en in de hotelbar.

Maar de pseudo-glamour van haar stewardessenpakjes, de exotische vliegtuigbestemmingen en de sexy iPhone-foto’s van hippe feestjes en onenightstands kunnen niet verbergen wat ze de hele tijd probeert te verbergen: dat Cassandres leven  Continue reading “RIEN À FOUTRE (Emmanuel Marre & Julie Lecoustre)” »

NR. 10 (Alex van Warmerdam)

Nummer_10

Lang, héél lang geleden – in 1986, om precies te zijn – kon u in het Filmhuis het bevreemdende, fascinerende ‘Abel’ komen ontdekken, het debuut van Alex van Warmerdam. Hoofdpersonage: een jongeman die al heel zijn leven vruchteloos pogingen ondernam om met een schaar een vlieg in twee te knippen.

Na een carrière vol bevreemdende maar altijd fascinerende films (vol even weirde personages) is van Warmerdam nu toe aan zijn film nummer 10, die hij gewoon – waarom het moeilijk maken als het ook makkelijk kan? – ‘NR. 10′ heeft gedoopt.

Hoofdpersonage dit keer is ene Günter, een man die ooit als vierjarig kind in de Duitse bossen gevonden is, en daarna opgroeide in een pleeggezin.
Niet dat hij van die ongewone jeugd nog sporen draagt: Günter is ondertussen een

veertiger die een carrière als toneelacteur heeft opgebouwd, en met een dochter van 10 (en een relatie met een getrouwde vrouw) is ook zijn privéleven zo doorsnee als maar zijn kan voor een veertiger.
Tot een man hem ergens op een brug één woord in het oor fluistert.
Een piepkleine daad die volstaat om zijn hele bestaan compleet uit balans te brengen….

Het is de start van een typisch van Warmerdam-iaans verhaal dat thriller met theater,
surrealisme, onverwachte intriges, absurde toestanden en kurkdroge zwarte komedie Continue reading “NR. 10 (Alex van Warmerdam)” »

PETROV’S FLU (Kirill Serebrennikov)

petrov-s_flu

Nadat hij enkele jaren geleden – lang voor Poetin zijn waanzinnige oorlog in Oekraïne startte – kritiek uitte op de annexatie van de Krim, kreeg de Russische filmmaker Kirill Serebrennikov huisarrest opgelegd van de overheid.

Dat hij daarnaast ook nog eens opkwam voor de rechten van de homogemeenschap én zijn ongezouten mening gaf over het autoritaire regime van Vladimir P., hielp natuurlijk ook al niet om zijn bewegingsvrijheid vooruit te helpen.

Maar zie: dat huisarrest weerhield hem er niet van om vanuit zijn isolement te blijven werken aan een nieuwe film, die nu overigens akelig visionair blijkt te zijn: ‘PETROV’S FLU’, een wervelende prent die zich helemaal afspeelt in een maatschappij die ten prooi valt aan een griepachtig virus (de film is geschreven vóór corona losbrak!), in een ziek land waar de realiteit niet meer te onderscheiden lijkt van een akelige, brutale koortsdroom (de film is uiteraard ook gemaakt vóór de inval in Oekraïne).

De film is gebaseerd op de subversieve roman van Alexei Salnikov, en vertelt het verhaal van ene Petrov: nadat hij besmet is geraakt met een overal rondwarend, griepachtig virus, wordt hij door zijn vriend Igor meegetroond op een lange, met alcohol overgoten zwerftocht.

De combinatie van het virus, koorts, alcohol, slaapgebrek en de onontwarbare kluwen dat het post-Sovjet Rusland is, zorgt ervoor dat de grens tussen droom en realiteit compleet vervaagt. Bovendien borrelen ook allerlei jeugdherinneringen weer op, zodat in zijn hoofd ook niet meer duidelijk wat nu heden en verleden is…

Cameraman Vladislav Opelyants levert hier absoluut briljant werk: ‘Met de wervelende shots en de groene filters ziet de film eruit alsof de personages uit ‘Amélie Poulain’ in een losgelagen, apocalyptische onderwereld terecht gekomen zijn,’ zo vatte een criticus het  Continue reading “PETROV’S FLU (Kirill Serebrennikov)” »

LICORICE PIZZA (Paul Thomas Anderson)

Licorice-Pizza

Yep, het is weer Oscar-tijd, en ons geld staat op dit jaar op het geweldige ‘LICORICE PIZZA’ van Paul Thomas Anderson, de man die ons eerder al – even diep ademhalen – ‘There Will Be Blood’, ‘Phantom Thread’, ‘Magnolia’, ‘Boogie Nights’ en ‘Punch-Drunk Love’ schonk, en dan vergeten we er nog een paar.
Kan tellen qua Bijzonder Straffe Filmografie, en met ‘Licorice Pizza’ houdt hij moeiteloos zijn torenhoge niveau aan. Sterker nog: het is één van zijn beste films ooit.

Het verhaal speelt zich af in de vroege seventies, in het Californische San Fernando Valley: Gary Valentine is er opgegroeid als kindacteur, maar nu hij 15 is – en dus te oud om nog langer kinderrollen te kunnen spelen – staat hij op een cruciaal kruispunt in zijn nog jonge leven.
En dat jonge leven wordt nog meer opgeschud waneer hij op een dag fotografenassistente Alana Kane ontmoet, en als een blok voor haar valt.

Probleempje: Alana is tien jaar ouder dan de verliefde puber, en doet aanvankelijk wat lacherig over de avances van de snotneus. Maar – ook tot haar eigen verbazing – raakt ze stapje voor stapje wél door hem geïntrigeerd.

‘LICORICE PIZZA’ is behalve een heerlijk meanderende kroniek van een eerste liefde ook een magistrale ode aan de seventies: ontroerend, grappig, nostalgisch en warm.
Alana Haim en Cooper Hoffman (zoon van de zeer betreurde Philip Seymour Hoffman) zijn geweldig als het jonge koppeltje, maar het is ook smullen van een trits Continue reading “LICORICE PIZZA (Paul Thomas Anderson)” »